Ἰ.Κ.Ἀγγελοπούλου, Περί ἀκηδίας, Β'

Ἰωάννου Κ. Ἀγγελοπούλου

ΠΕΡΙ ΑΚΗΔΙΑΣ Β'

Περιοδικὸ Παρεμβολὴ τεῦχος 122/2017

       

        3. Συνέπειες καὶ ἐπιπτώσεις τοῦ πάθους

       

        Ἡ ἀκηδία, ὅπως εἴδαμε καὶ στὸ προηγούμενο τεῦχος, συγγενεύει μὲ τὴν ἀνία, τὴν βαρεμάρα, τὴν πλήξη. Συνδέεται ἀκόμη μὲ «μιὰ δυσανεξία, ἐφόσον ἡ ὑπαρξιακὴ ἀνάγκη γιὰ νόημα στὴ ζωὴ δὲν ἔχει ἱκανοποιηθεῖ. Κατὰ τὸν J. Larchet, μὲ τὴν ἀκηδία 'κατὰ κάποιο τρόπο συμβαίνει ἀφενὸς μὲν νάρκωση καὶ ἀδρανοποίηση, ἀφετέρου δὲ διάχυση ὅλων τῶν δυνάμεων, οἱ ὁποῖες συμβάλλουν στὴν πνευματικὴ ζωή'. ... Ὁ νοῦς του καθίσταται ἀργός, ἄπραγος καὶ ἀδύναμος γιὰ κάθε πνευματικὴ δραστηριότητα» (Λεωνίδα Κάτσιρα, Ἡ ἀθυμία κατὰ τὸν ἅγιο Ἰωάννη Κασσιανό, Ἀθήνα 2016, σ. 111-112). Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἔχει μεγάλες καὶ ὀλέθριες ἐπιπτώσεις στὴν ζωὴ τῶν πιστῶν χριστιανῶν. Ὁ ἄνθρωπος ἐν τῇ πράξει παραιτεῖται ἀπὸ τὴν ἀξιοποίηση τῆς σωστικῆς θείας Χάριτος καὶ ἐγκαταλείπει τὰ πνευματικά του καθήκοντα (π.χ. ἐκκλησιασμό, προσευχή, πνευματικὴ μελέτη). Αὐτὸ ἔχει ὡς συνέπεια νὰ αἰσθάνεται μιὰ ἐσωτερικὴ ξηρασία καὶ μιὰ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Θεό. Καὶ αὐτὴ ἡ αἴσθηση μὲ τὴν σειρά της ὁδηγεῖ σὲ περαιτέρω ἀπραξία καὶ πλήρη παραίτηση. Τὸ πνευματικὸ φαινόμενο τῆς ἀκηδίας ὁμοιάζει ἐξωτερικῶς καὶ μὲ τὸ ψυχικὸ νόσημα τῆς καταθλίψεως, ὅπου ὁ ἀσθενὴς δὲν ἔχει ἐνδιαφέρον γιὰ τίποτα καὶ δὲν εὐχαριστεῖται μὲ τίποτα.

Ἰ.Κ.Ἀγγελοπούλου, Περί ἀκηδίας, Α'

Ἰωάννου Κ. Ἀγγελοπούλου

ΠΕΡΙ ΑΚΗΔΙΑΣ Α'

περιοδικὸ Παρεμβολὴ τεῦχος 121/2017

        1. Ἐννοιολογικὴ διασάφηση

        Στὴν σειρὰ τῶν θανασίμων ἁμαρτημάτων μετὰ τὸ πάθος τῆς λύπης ἀκολουθεῖ τὸ πάθος τῆς ἀκηδίας.

Γιατί δέν ἰσχύει ἡ ἀστρολογία;

https://youtu.be/u486pTI4kV4

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ἡ χριστιανική φιλία

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

Ἡ Χριστιανικὴ Ἀγάπη Κινεῖται Κυκλικὰ

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο: Ἀργὰ βαδίζει ὁ Χριστός (Ἀθήνα: Ἐν Πλῷ, 2008)

Ἡ ἀγάπη πρὸς τοὺς φίλους εἶναι ἀκριβή. Ἐγὼ μιλῶ γιὰ τὴν ἀληθινή, θεία ἀγάπη. Βοήθησε τὸ φίλο σου γιὰ τὸ καλὸ -καὶ ζήτησε τὴ βοήθειά του γιὰ τὸ καλὸ- μόνον αὐτὸ μπορεῖ νὰ ὀνομαστεῖ πραγματικὴ φιλικὴ ἀγάπη. Ἐπιθυμῶ τὸ φίλο ὄχι γιὰ νὰ κολακεύει τὶς ἀδυναμίες μου καὶ νὰ σκεπάζει καὶ νὰ δικαιολογεῖ τὰ λάθη μου ἀλλά, ἀντίθετα, νὰ μὲ διορθώνει στὸ κακὸ καὶ νὰ μὲ ὑποστηρίζει στὸ καλό. Τέτοια φιλία εἶναι καθαρτήριο, στὸ ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος καθαρίζεται ἀπὸ τὶς ἄγριες καὶ χαμηλὲς συνήθειες καὶ διαθέσεις. Ἡ φιλία εἶναι πιὸ ἀπαραίτητη στὴν ψυχὴ παρὰ στὸ σῶμα. Στὴ θλίψη ἡ σκέψη τοῦ φίλου φέρνει εὐχάριστη ὄψη στὸ πρόσωπο. Στὸ νεκρικὸ κρεβάτι ἡ παρουσία τοῦ φίλου ὀμορφαίνει τὸ πρόσωπο τοῦ θανάτου. Ἡ φιλία εἶναι πάντοτε ἡ ζωοδότρα πνοὴ τοῦ ἀγγέλου ποὺ μᾶς παρακολουθεῖ στὴ ζωή, ποὺ μᾶς σηκώνει ὅταν πέφτουμε καὶ μᾶς ἐμπνέει ὅταν ἀποδυναμωνόμαστε.