Ἐλευθέριου Ἀνδρώνη,
Νηστεία τῶν Χριστουγέννων: Λίγα «ὄχι» στὸ θέλημά μας, γιὰ τὸ αἰώνιο «ναὶ» ποὺ εἰπώθηκε γιὰ τὴ σωτηρία μας
https://www.sportime.gr/bloggers/eleftherios-andronis/nistia-ton-christougennon-liga-ochi-sto-thelima-mas-gia-to-eonio-ne-pou-ipothike-gia-ti-sotiria-mas/
Ἔφτασε τὸ σαρανταήμερο, ἡ νηστεία τῶν Χριστουγέννων, ἡ δεύτερη μεγαλύτερη μετὰ τὴ Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Εἶναι ἡ ὥρα ποὺ ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας παίρνει ἀπὸ τὸ χέρι, γιὰ νὰ ἀκολουθήσουμε ψυχὴ τε καὶ σώματι τὸ μονοπάτι ποὺ θὰ μᾶς βγάλει μπροστὰ στὴν εὐλογημένη φάτνη ποὺ μπόλιασε τὴν οἰκουμένη μὲ τὸν θεανθρώπινο σπόρο καὶ τὴν ἄλλαξε διαπαντός. Ἀπὸ τὸ ταπεινὸ παχνὶ τῆς Βηθλεὲμ ἀνέτειλε τὸ «Φῶς τοῦ Κόσμου» ποὺ μετὰ ἀπὸ 33 χρόνια μεσουράνησε μέσα ἀπὸ τὸν Πανάγιο Τάφο καὶ ἐκθάμβωσε τὰ ἐπίγεια καὶ τὰ καταχθόνια.
Ὅπως οἱ Μάγοι εἶδαν τὸ ἄστρο στὸν οὐρανὸ ποὺ τοὺς ὁδήγησε μέχρι τὰ ἄχραντα πόδια τοῦ νεογέννητου Χριστοῦ, ἔτσι καὶ ἡ νηστεία τῶν Χριστουγέννων εἶναι σὰν ἕνα ἄστρο στὸ στερέωμα τῆς βιωτῆς ποὺ μᾶς προσανατολίζει στὸ θεῖο θέλημα, ποὺ φωτίζει τὸ νοῦ, ποὺ στέλνει τὶς πνευματικὲς ἀκτῖνες του γιὰ νὰ διαλύσουν τὸ σκότος τῆς ὕλης, ποὺ χοροστατεῖ ἀνάμεσα στοὺς ἀστερισμοὺς τῶν νηστευτῶν ἁγίων ποὺ στερέωσαν τὸν οὐράνιο θόλο τῆς ἁγιότητας.
Γιὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωή, ἡ νηστεία εἶναι τὸ πνευματικὸ ἄστρο ποὺ ἀνακαινίζει τὴν ψυχὴ καὶ φέγγει τὴ διάνοια νὰ στραφεῖ ξανὰ μὲ ζῆλο στὴν ἀποκεκαλυμμένη ἀλήθεια τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Βοηθᾶ τὸν πιστὸ νὰ συνέλθει ἀπὸ τὰ παραπατήματα τῆς ζωῆς του, νὰ εὐθυγραμμιστεῖ στὴ Χριστοκεντρικὴ ἀλήθεια, ἀφοῦ δυστυχῶς ἔχουμε τὴν τάση σκουντουφλᾶμε σὲ ἀνθρωποκεντρικὰ ἀδιέξοδα.
Τὸ πνευματικὸ ἄστρο τῆς νηστείας μὲ τὴν καθάρια λάμψη του βοηθᾶ τὸν ἄνθρωπο νὰ νοιώσει τὴν ἀλήθεια ὅτι δὲν εἶναι αὐτόφωτος, ἀλλὰ μιὰ ἑτερόφωτη ὕπαρξη ποὺ χρειάζεται πλήρωση ἀπὸ τὸ ζωηφόρο φῶς τῆς Ἐκκλησίας γιὰ νὰ μὴν τὸν καταπιεῖ τὸ σκότος τοῦ πνευματικοῦ θανάτου πρὶν ἐπέλθει ὁ σωματικός. Ἑτερόφωτος ὁ ἄνθρωπος ὡς κορωνίδα τῆς δημιουργίας, ὅπως καὶ τὸ κάθε τί ὑποδεέστερο στὴν πλάση ποὺ δημιουργήθηκε γιὰ νὰ ὑμνεῖ τὸν Θεὸ καὶ νὰ καθρεφτίζει τὴν ἀγάπη Του.
Ἀκριβῶς αὐτὸ τὸ καθρέφτισμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ εἶναι καὶ ἡ νηστεία τῶν Χριστουγέννων, ὅπως καὶ κάθε νηστεία τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ καθρέφτης εἶναι ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιὰ ποὺ καθαρίζονται ἀπὸ τὸ πάστρεμα τῆς νηστείας. Καὶ αὐτὴ ἡ θυσία τοῦ θελήματος γίνεται ὄχι ὡς ξερὸς ἀκατανόητος κανόνας, ἀλλὰ ὡς πράξη φιλότιμου, ὡς ἐλάχιστη ἀνταπόδοση στὶς ἄπειρες εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, ὡς ψυχοσωματικὴ κάθαρση γιὰ νὰ μὴ λερώνουμε τὸ ἔλεός Του.
Λίγα «ὄχι» στὸ θέλημά μας, εἶναι ἕνα μηδαμινὸ ἀντίδωρο μπροστὰ στὸ αἰώνιο «ναὶ» στὴ σωτηρία μας ποὺ διακηρύχθηκε στὸν Σταυρὸ τοῦ Γολγοθᾶ καὶ ἤχησε ὡς τὰ πέρατα τοῦ κόσμου μὲ τὸ νικηφόρο σάλπισμα τῆς Ἀνάστασης.
Ἡ ψυχοσωματικὴ κάθαρση ξεκινᾶ πρῶτα μὲ τοὺς λογισμοὺς ποὺ διαφεντεύουν τὸ νοῦ. Καὶ ἂν ἐκεῖ γίνει καλὸ ξεκαθάρισμα, ὕστερα ἀκολουθεῖ προθύμως καὶ τὸ σῶμα. Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς ἔγραφε σχετικὰ ὅτι:
«Ὁ ἄνθρωπος πρέπει ν' ἀγωνιστεῖ, νὰ ἐνστερνιστεῖ τὴ νηστεία πρῶτα μὲ τὸ νοῦ, τὴν καρδιὰ καὶ τὴ θέλησή του καὶ μετὰ νὰ τὴν ἐφαρμόσει πρόθυμα μὲ τὸ σῶμα, ὅπως κάνει κι ὁ καλλιτέχνης, ποὺ πρῶτα μορφώνει τὴν εἰκόνα στὴν ψυχή του καὶ μετὰ τὴν πραγματοποιεῖ μὲ τὰ χέρια του».
Ὁ σαρανταήμερος δρόμος πρὸς τὸ θαῦμα θαυμάτων τῆς Θείας Γέννησης, θέλει ἐλαφρὺ φορτίο γιὰ νὰ διανυθεῖ. Ὁτιδήποτε μᾶς βαραίνει, ἂς τὸ ἀφήσουμε στὸ πετραχήλι τοῦ ἐξομολόγου γιὰ νὰ πορευτοῦμε μὲ ξαλαφρωμένη ψυχὴ καὶ χωρὶς περισπασμούς. Μοναδικό μας ἐφόδιο, τὸ ἅγιο φιλότιμο, ποὺ τόσο πολὺ τὸ ἐπικαλούταν ὁ Ἅγιος Παΐσιος. Αὐτὴ θὰ εἶναι μιὰ καλὴ ἀρχὴ γιὰ νὰ κοιτάξουμε μὲ καθαρὴ ματιὰ πρὸς τὰ ἄνω ὅπου τὸ φῶς τῆς νηστείας σὰν ἄλλο ἄστρο τῆς Βηθλεὲμ θὰ μᾶς ὁδηγήσει μέσα ἀπὸ τὴν ἔρημο τοῦ κόσμου.
