Μανώλη Κοττάκη,
Ὁ πατριωτισμός, τὸ νέο πολιτικὸ σύνορο!
Ἑστία 7.7.2024, σ. 16
Θέλω νὰ μοιραστῶ σήμερα μαζί σας μερικὲς σκέψεις ἀπὸ αὐτὲς ποὺ ἀνέπτυξα κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ὁμιλίας μου στὸ Πολεμικὸ Μουσεῖο Ἀθηνῶν τὴν περασμένη Δευτέρα, παρουσία τῶν δύο πρώην πρωθυπουργῶν Κώστα Καραμανλῆ καὶ Ἀντώνη Σαμαρᾶ. Ὀχι μόνο γιατί πιστεύω ὅτι ἀργὰ ἀλλὰ σταθερὰ μεταβαίνουμε ἀπὸ τὸν συμβιβασμὸ μὲ τὸν κυνισμὸ σὲ μία ὡραία ἐπανάσταση ἀξιῶν, ἀλλὰ γιατί αἰσθάνομαι ὅτι αὐτὴ θὰ εἶναι στὸ μέλλον ἡ νέα διαιρετικὴ πολιτικὴ τομὴ τῶν πολιτικῶν συσχετισμῶν. Διερωτήθηκα, λοιπόν, μεταξὺ ἄλλων:
«Τί εἶναι ἄραγε αὐτὸ ποὺ μᾶς ἑνώνει ὅλους ἐμᾶς ποὺ εἴμαστε ἐδῶ ἀπόψε μὲ ἀφορμὴ τὴν παρουσίαση ἑνὸς βιβλίου; Τί ἑνώνει τοὺς ὑπουργούς, τοὺς βουλευτὲς τῆς Ν.Δ., τῆς Ἀριστερᾶς ἀπὸ τὴν Εὔβοια, τοῦ ΠΑΣΟΚ ἀπὸ τὸ Βόρειο Αἰγαῖο, τῆς Ἑλληνικῆς Λύσης καὶ τῆς Φωνῆς Λογικῆς ποὺ εἶναι ἀπόψε ἐδῶ, τί ἑνώνει τοὺς ἀγαπημένους μου συμπατριῶτες μου ἀπὸ τὴν Αἴγινα καὶ τὴ Θράκη, τοὺς συναγωνιστὲς καὶ τὶς συναγωνίστριες ἀπὸ τὴ ΔΑΠ καὶ τὴν ΟΝΝΕΔ, τοὺς μητροπολῖτες μας ἀπὸ τὴν Κέρκυρα καὶ τὴ Μεσσηνία, τὸν ἡγούμενο καὶ τοὺς μοναχοὺς ἀπὸ τὴ Μονὴ Νικοδήμου Κιλκὶς ποὺ εἶναι μετόχι τῆς Σιμωνόπετρας, τὸν ὀλυμπιονίκη μας Πέτρο Γαλακτόπουλο καὶ τοὺς μάνατζερ μεγάλων ἑλληνικῶν ἑταιρειῶν τῶν Βαλκανίων, τοὺς συναδέλφους μου στὴν "Ἑστία";
Τί ἑνώνει ὅλους μας; Πρόκειται γιὰ τὰ πρόσωπα μήπως, ὅπως ὑποστηρίζουν αὐτοὶ ποὺ θέλουν νὰ βάζουν ταμπέλες στὴ σκέψη, ἢ πρόκειται γιὰ τὴν ἀντίληψή μας γιὰ τὴν πατρίδα;
Ἂς μὴν ψάχνει κανεὶς νὰ βρεῖ ἐσωστρεφῆ μηνύματα στὴν ἀποψινὴ παρουσίαση.
Ἂς ψάξει, ὅμως, γιὰ ἰσχυρὰ ἐθνικὰ καὶ κοινωνικὰ μηνύματα.
Ἡ Λίνα Νικολακοπούλου ἔγραψε κάποτε: "Ἑλλάδα εἶναι τὸ βλέμμα μου, ὁ τρόπος ποὺ κοιτάζω τὸν κόσμο". Αὐτὸ ποὺ μᾶς ἑνώνει, λοιπόν, εἶναι ἡ ματιά μας γιὰ τὴν πατρίδα!
Τὸ βιβλίο μου, λοιπόν, τυπικὰ ἀφορᾶ τὸν Κώστα Καραμανλῆ. Οὐσιαστικὰ ἀφορᾶ τὸν καθένα μας. Πῶς ἀντιλαμβανόμαστε τὴν ἴδια μας τὴ ζωή. Πῶς τὴ δικαιώνουμε. Μὲ ποιές πράξεις.
Συμβιβαζόμαστε ἢ ἀντιστεκόμαστε;
Φοβόμαστε ἢ τολμᾶμε;
Θέλουμε νὰ κερδίζουμε τὶς νίκες τῆς ζωῆς μας ἔντιμα ἢ νὰ τὶς κλέβουμε;
Εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ πληρώσουμε τὸ κόστος γιὰ τὶς ἐπιλογές μας;
Ποιόν βάζουμε πάνω ἀπὸ ὅλα;
Τὴν πατρίδα ἢ τὶς πρεσβεῖες;
Τὸν λαὸ ἢ τοὺς ὀλιγάρχες;
Τὴ σημαία μὲ τὸν σταυρὸ ἢ κάτι ἄλλες πολύχρωμες ποὺ εἶναι τῆς μόδας τώρα τελευταία;
Καθένας ποὺ δίνει τὶς σωστὲς ἀπαντήσεις δὲν συναντᾶ ἁπλῶς τὸν Καραμανλῆ καὶ τὸν Σαμαρᾶ ἀπόψε.
Ἐχει βαθιὰ μέσα του τὸν Καποδίστρια, ἔχει τὸν Κολοκοτρώνη, ἔχει τὸν Παῦλο Μελᾶ, ἔχει τὸν Παλαιολόγο, ἔχει τὸν Μεταξᾶ, ἔχει τὸν Παλληκαρίδη, ἔχει τὸν Καραολῆ, ἔχει τὸν Χρυσόστομο Σμύρνης καὶ τὸν Χριστόδουλο, ἔχει τὸν Κωνσταντῖνο Καραμανλῆ. Θέλουμε νὰ συνεχίσουμε νὰ κρατᾶμε τὴ σκυτάλη ποὺ μᾶς κληροδότησαν!
Τί μᾶς ἑνώνει; Μᾶς ἑνώνει ἡ ἀγωνία νὰ κρατήσουμε τὸ κερὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀναμμένο. Αὐτὸς εἶναι ὁ ἀγώνας! Γι’ αὐτὸν γίνονται ὅλα. Γιὰ νὰ μὴ σβήσει τὸ κερί!
Γιατί ἅμα μείνει ἀναμμένο θὰ φουντώσει ξανὰ καὶ θὰ γίνει λαμπάδα. Θὰ ἔρθει ἡ στιγμὴ ποὺ τὸ Φῶς ἀπὸ τὸ κερὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ θὰ λαμπρύνει τὴ χώρα. Ὀπως ἔλεγε καὶ ὁ Καζαντζάκης στὸν Ζορμπᾶ, "Ὅλοι ἔχουμε τὸν ἴδιο ἀρχηγό. Ἐσὺ τὸν λὲς Ὀδυσσέα, ὁ ἄλλος Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο, ἐγὼ μὲ τὴν ἄδεια σου τὸν ἀρχηγὸ αὐτῆς τῆς ράτσας τὸν λέω Ἀκρίτα. Μόλις ἀκούσεις αὐτὴν τὴ λέξη τινάζεται μέσα σου ὁ αἰώνιος Ἑλληνας ποὺ μάχεται ἀκαταπαύστως, στὶς ἄκρες, στὰ σύνορα"! Αὐτὴ εἶναι ἡ κρίσιμη λέξη. Τὸ σύνορο. Ὅπως ἐξελίσσονται τὰ πράγματα στὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Εὐρώπη ὁ πατριωτισμὸς εἶναι τὸ νέο πολιτικὸ σύνορο».
Εὐλόγως, βεβαίως, θὰ διερωτηθεῖτε. Ἀπὸ πότε εἶναι «σύνορο» κάτι ποὺ ἀπὸ τὴ φύση του ἑνώνει, ὁ πατριωτισμός; Ἡ αὐτονόητη αὐτὴ ἐρώτηση ἀπαντᾶται μόνο μὲ ἐρώτηση. Ἀπὸ πότε εἶναι «πατριωτικὸ» νὰ ὑποστηρίζουν κοινὲς ὑποψηφιότητες γιὰ ἕναν διεθνῆ ὀργανισμὸ ὅπως ὁ ΟΑΣΕ ὁ θύτης Τουρκία μὲ τὸ θῦμα Ἑλλάδα; Ἀπὸ πότε εἶναι «πατριωτικὸ» νὰ συναποφασίζουμε μὲ τοὺς Τούρκους γιὰ τὴν ὁριοθέτηση τῶν θαλασσίων πάρκων στὴν καρδιὰ τοῦ Αἰγαίου; Ἀπὸ πότε εἶναι «πατριωτικὸ» νὰ σιωποῦμε στὴν παράταση τῆς φυλάκισης ἑνὸς Ἑλληνα εὐρωβουλευτῆ ἀπὸ χώρα ποὺ κτυπᾶ τὴν πόρτα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης; Δὲν εἶναι ἀόριστη ἔννοια ὁ πατριωτισμός.
Λαμβάνει σάρκα καὶ ὀστᾶ ἀπὸ τὸ περιεχόμενο ποὺ τῆς δίδει ὁ καθένας μας μὲ τὸν βίο καὶ τὴν πολιτεία του. Νά, λοιπόν, γιατί εἶναι «σύνορο». Καὶ ἂν ὑπάρχει ἕνα αἰσιόδοξο, λυτρωτικὸ ἐθνεγερτήριο μήνυμα ἀπὸ τὴν ἐκδήλωση τοῦ Πολεμικοῦ Μουσείου αὐτὸ εἶναι ὅτι ἐπέστρεψε ἡ πολιτικὴ καὶ μίλησε πολὺ συγκεκριμένα γιὰ τὸ πῶς ἀντιλαμβάνεται τὴν πατρίδα. Ἐπέστρεψε ἡ πολιτικὴ καὶ «ἕνωσε» δεξιούς, κεντρώους, ἀριστεροὺς καὶ ἀκροδεξιοὺς πάνω σὲ μιὰ βάση συνεννόησης γιὰ τὴν πατρίδα. Ἐὰν ὑπάρχουν ἀντιπροτάσεις, μὲ χαρὰ νὰ τὶς ἀκούσουμε... Εἶναι ὥρα ὑπερβάσεων γιὰ ὅλους μας.
