Τάκη Θεοδωρόπουλου, Τὸ παπαδαριὸ καὶ οἱ ἀμβλώσεις

Τάκη Θεοδωρόπουλου,

Τὸ «παπαδαριὸ» καὶ οἱ ἀμβλώσεις

Ἡ Καθημερινὴ 28.07.2019

Εὐτυχῶς ὑπάρχει ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ποὺ δίνει τὴν εὐκαιρία στὶς κοινότητες τῶν προοδευτικῶν νὰ ἀποδεικνύουν ὅτι εἶναι προοδευτικοί. Τελευταῖο σουξὲ τὸ θέμα τῶν ἀμβλώσεων. «Παπαδαριὸ» τοὺς ἀνεβάζει καὶ τοὺς κατεβάζει τὸ ἐπαναστατικὸ Διαδίκτυο, ἀναθεματίζοντάς τους, ἐξορίζοντάς τους στὸν Μεσαίωνα ἐπειδὴ τόλμησαν νὰ ταχθοῦν κατὰ τῶν ἀμβλώσεων καὶ νὰ κηρύξουν τὴν «ἡμέρα τοῦ ἀγέννητου παιδιοῦ».

Ἡ Ἐκκλησία, καὶ ὄχι μόνον ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, εἶναι ἀπὸ τὴ φύση της ὀργανισμὸς συντηρητικός. Στηρίζει τὴν ὕπαρξή της στὴν ὑπεράσπιση ἀξιῶν ποὺ ἀποτελοῦν τὸν κορμὸ τῆς σκέψης της καὶ τῆς συμπεριφορᾶς της. Ἂν δὲν ἀνταποκρίνεται πάντα σὲ αὐτὲς τὶς ἀρχὲς αὐτὸ εἶναι ἄλλο ζήτημα. Τὴν ἀποτελοῦν ἄνθρωποι καὶ αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ἀδυναμίες. Ὅταν πιστεύεις καὶ κηρύσσεις πὼς ἡ ζωὴ εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ θὰ ἦταν παράλογο νὰ ὑποστήριζες πὼς εἶσαι ὑπὲρ τῶν ἀμβλώσεων. Εἶναι ἄλλο νὰ διαφωνεῖς μὲ τὴ στάση τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἄλλο νὰ τὴν ἀπαξιώνεις ἐπειδὴ ὑπερασπίζεται τὴν πίστη της.

Νὰ ὑπενθυμίσω στοὺς κήρυκες τῆς προοδευτικῆς σκέψης πὼς στὴ δεκαετία τοῦ ’70, ὅταν ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία εἶχε προτείνει δημοψήφισμα γιὰ τὸ θέμα, ὁ Πιερ Πάολο Παζολίνι εἶχε ταχθεῖ κατὰ τῆς νομιμοποίησης τῶν ἀμβλώσεων. Οἱ ἀριστεροὶ φίλοι τοῦ εἶχαν ἐπιτεθεῖ. Κάποιος ψυχαναλυτὴς εἶχε ἀποφανθεῖ πὼς ἐπειδὴ ἦταν ὁμοφυλόφιλος ταυτιζόταν μὲ τὸ ἔμβρυο μέσα στὴ μήτρα. Ποιὸς εἶπε ὅτι ἡ ψυχανάλυση σὲ ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὸν φόρο τῆς βλακείας; Ἐπικαλοῦμαι τὴ στάση τοῦ ἐμβληματικοῦ Παζολίνι ἐπειδὴ ἀποδεικνύει ὅτι τὸ ζήτημα δὲν ἐντάσσεται στὸν μανιχαϊσμὸ ποὺ χωρίζει τὸ ἀνθρώπινο σύμπαν σὲ προοδευτικοὺς καὶ συντηρητικούς. Εἶναι ζήτημα πολυπλοκότερο ἀπὸ τὴ γραβάτα.

Ὅσο γιὰ τὸν ὅρο «ἀγέννητο παιδὶ» ποὺ τοὺς φαίνεται τόσο παράλογος καὶ σκοταδιστικός, παραπέμπω στὴ συγκίνηση τῶν γονιῶν ὅταν στὸ πρῶτο ὑπερηχογράφημα ἀκούσουν τοὺς χτύπους τῆς καρδιᾶς τοῦ ἀσχημάτιστου ἀκόμη πλάσματος. Δὲν ἔχουν δεῖ τὸ πρόσωπό του, δὲν τὸ ἔχουν πιάσει στὰ χέρια τους, ὅμως εἶναι τὸ παιδί τους.

Ἔχει ταυτότητα καὶ ξεχωρίζει ἀπὸ τὸν ὑπόλοιπο κόσμο. Ἐξάλλου ἂν ὁ γυναικολόγος ἔχει ἐπιστημονικὴ συνείδηση, ὅσο προοδευτικὸς κι ἂν εἶναι, θὰ κάνει ὅ,τι μπορεῖ γιὰ νὰ μεταπείσει τὴ μητέρα ἀκόμη κι ἂν εἶναι ὁ ἴδιος ποὺ θὰ δεχθεῖ νὰ πραγματοποιήσει τὴν ἄμβλωση.

Ἡ στάση τῆς Ἐκκλησίας ἀναδεικνύει ἕνα σοβαρὸ ζήτημα. Ἡ ἀποδοχὴ τῆς ἄμβλωσης δὲν εἶναι προφανής, ὅπως θέλει νὰ μᾶς τὴν παρουσιάσει ἡ κυρίαρχη προοδευτικὴ σκέψη. Καὶ ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι σὲ ἕναν κόσμο ποὺ θεωρεῖ προφανῆ, ἂν ὄχι ἀναγκαία, κάθε ὑπέρβαση ὁρίων καὶ ἀξιῶν ποὺ ἔχει κληρονομήσει, κάποιοι πρέπει νὰ μᾶς ὑπενθυμίζουν πὼς ἡ ἀλόγιστη κατάργηση τῶν ὁρίων ὁδηγεῖ στὴ βαρβαρότητα.

Ἀνήκω στὴ γενιὰ τῆς σεξουαλικῆς ἀπελευθέρωσης. Ἦταν τὰ ὡραῖα αὐτὰ χρόνια ποὺ τὰ παραδοσιακὰ ἀφροδίσια εἶχαν καταπολεμηθεῖ ἀπὸ τὰ ἀντιβιοτικὰ καὶ ὁ τρόμος τοῦ AIDS δὲν εἶχε κάνει τὴν ἐμφάνισή του. Κενὸ ἀναστολῶν. Οἱ προφυλάξεις θεωροῦνταν περιττές, ὅταν δὲν ἀντιμετωπίζονταν ὡς ἐνοχλητικές. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι ὅτι μιὰ ὁλονυχτία παρὰ θίν’ ἁλὸς μποροῦσε νὰ ὁδηγήσει τὴ γυναίκα στὸ μαιευτήριο δύο μῆνες μετὰ γιὰ νὰ «ρίξει» ὅ,τι περίσσεψε ἀπὸ τὴν ἀπόλαυση. Ὅ,τι πιὸ ἁπλὸ τὸ θεωρούσαμε τότε, ὥσπου ἦρθε ἡ ὥρα νὰ κάνουμε κι ἐμεῖς παιδιὰ καὶ νὰ διαπιστώσουμε ὅτι δὲν ἦταν δὰ καὶ τόσο ἁπλό.

Δὲν ἔχω ἀντίρρηση ὅτι ἱεράρχες ὑποτιμοῦν μὲ τὴ στάση τους τὴν Ἐκκλησία. Ὅπως ἐκεῖνος ποὺ συνέδεσε τὴν ὁμοφυλοφιλία μὲ τὸν πρωκτικὸ ἔρωτα κατὰ τὴ διάρκεια τῆς κύησης. Δὲν ἐξηγεῖ βέβαια τὴ γυναικεία ὁμοφυλοφιλία, ὅμως αὐτὴ μᾶλλον δὲν τὸν ἀπασχολεῖ. Γιὰ περισσότερες πληροφορίες τὸν παραπέμπω στὸν λόγο τοῦ Ἀριστοφάνη στὸ πλατωνικὸ «Συμπόσιο». Εἶναι ἀφελὴς ὁ ἄνθρωπος, εἶναι πονηρὸς ἢ ἁπλῶς ἀγράμματος; Ἕνα εἶναι τὸ βέβαιο. Οἱ ἀνοησίες τέτοιου τύπου ὑποβαθμίζουν τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴ ρίχνουν βορὰ στὴ χλεύη τοῦ ἀντικληρικαλισμοῦ.

Ἰσχυρὸ ταμποὺ τῆς γενιᾶς μου ὁ ἀντικληρικαλισμός. Συμβαδίζει μὲ τὶς ὑποχρεώσεις ποὺ μᾶς ἐπέβαλε ἡ σεξουαλικὴ ἀπελευθέρωση. Ταυτίσαμε τὸ ράσο μὲ τὸ «Ἑλλὰς Ἑλλήνων Χριστιανῶν» καὶ τὸ ἐξορίσαμε σ’ ἕνα παρελθὸν ποὺ δὲν θέλαμε νὰ ξαναζήσουμε. Ὅμως ἡ Ἑλλάδα εὐτυχῶς ξεπέρασε τὴν ἐποχὴ ποὺ ὁ Χριστόδουλος διοργάνωνε συλλαλητήρια γιὰ τὴν ἀναγραφὴ τοῦ θρησκεύματος στὶς ταυτότητες. Ὁ ἀντικληρικαλισμὸς εἶναι ἐξίσου παρωχημένος μὲ τοὺς ζηλωτὲς ποὺ κάποτε διαδήλωναν γιὰ τὴν προβολὴ τοῦ ἔργου «Ὁ τελευταῖος πειρασμός». Μᾶς περισσεύουν καὶ οἱ δύο ἐκδοχὲς τοῦ φανατισμοῦ.

Πρόπερσι ἦταν ἡ διδασκαλία τῶν Θρησκευτικῶν. Τώρα εἶναι οἱ ἀμβλώσεις. Κάποτε θὰ πρέπει νὰ ἀρχίσει νὰ μᾶς ἀπασχολεῖ ἡ εὐκολία μὲ τὴν ὁποία διαδηλώνουμε τὴν ἀνωτερότητά μας ἀπέναντί σε μιὰ σοφία ποὺ ἔχει δύο χιλιάδες χρόνια ζωῆς. Καὶ νὰ πάψουμε νὰ περιφρονοῦμε τὴν γιαγιούλα ποὺ ἀνάβει κεράκι ἐπειδὴ φοβᾶται τὸν θάνατο.