Λὲβ
Ζιλέ, «Ἰησοῦς, ἀτενίζοντας τὸν Σωτήρα», ἔκδ. Δόμος, σσ. 98-99.
«Ὁ
Ἰησοῦς ξέρει ὅτι ὁ Ἰούδας θὰ τὸν προδώσει. Τὴν ὥρα τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου δίνει,
εἰδικὰ σ’ αὐτόν, “ψωμίον”. Τὸ ἐπεισόδιο εἶναι συνταρακτικό. Ἔχουμε ἐδῶ ἕνα σημεῖο
καταδίκης ἢ μία τελευταία κλήση τῆς Χάριτος; “καὶ μετὰ τό ψωμίον τότε εἰσῆλθεν
εἰς ἐκεῖνον ὁ σατανᾶς” (Ἰωάν. 13, 27).
Ἴσως
ἔχουμε τὸ δικαίωμα νὰ σκεφθοῦμε ὅτι τὸ ἐξωτερικὸ σημεῖο τῆς προτιμήσεως ποὺ
δέχθηκε ὁ Ἰούδας ὀφείλεται στὴν εὐσπλαχνία τοῦ Κυρίου. Ἀποτελεῖ μιὰ τελευταία εὐκαιρία.
Ἂν μελετήσουμε προσεκτικὰ τὶς περιστάσεις καὶ τὶς συνθῆκες μέσα στὶς ὁποῖες ἁμαρτάνουμε
καὶ ἰδίως τὰ ὅσα προηγοῦνται ἀμέσως πρὶν ἀπ’ τὴν πτώση μας, θὰ δοῦμε ὅτι μέχρι
τὴν τελευταία στιγμὴ ὁ Κύριος πολλαπλασιάζει τὶς μυστικές του παρεμβάσεις.
Πληθαίνει τὶς κλήσεις του, τὶς κινήσεις τῆς χάριτός του, τὶς ἐπαφὲς τῆς μυστικῆς
του στοργῆς, μὲ σκοπὸ νὰ συγκρατήσει τὴ θέλησή μας ποὺ καταρρέει.
Ἡ
ἱστορία κάθε μιᾶς ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες μας εἶναι ἐπίσης καὶ ἡ ἱστορία μιᾶς ἐκδηλώσεως
τῆς θείας εὐσπλαχνίας ποὺ μᾶς παρακολουθεῖ ὡς τὴν τελευταία στιγμή. Ἂν ξέραμε, ἂν
θέλαμε νὰ διαβάσουμε τὰ σημεῖα. Τὰ ἀναρίθμητα σημεῖα τῆς παρεμβάσεως τῆς στοργῆς
τοῦ Θεοῦ!».
