π. Στέφανος Στεφόπουλος
ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ! (ΠΕΡΙ ΒΕΛΟΝΙΣΜΟΥ)
Διανύουμε, ὡς, γνωστόν, δύσκολες ἐποχὲς καὶ ἐπικίνδυνες γιὰ τὴν ψυχοσωματική μας ὑγεία καταστάσεις. Καὶ δὲν ἐννοῶ τίς πολεμικὲς συγκρούσεις τῶν ἡμερῶν ποὺ ἀργὰ ἢ γρήγορα θὰ τελειώσουν μὲ πολυάριθμες ἐπιπτώσεις σὲ ὅλο τὸν πλανήτη, ἀλλὰ κάποιες ἄλλες καταστροφὲς ποὺ συντελοῦνται καὶ πάλι ἀπὸ ἀνθρώπους καὶ ἔχουν ὡς θύματα, τί ἄλλο...τοὺς ἀνθρώπους! Εἰδικώτερα τίς ἀθάνατες ψυχές τους. Κι ὅταν χάνονται ζωὲς ἀπὸ πολέμους, ἀσθένειες, κ.λπ. δὲν χάνεται ἀναγκαστικὰ καὶ ἡ ψυχὴ τῶν ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι τελικῶς, ἀναλόγως τῆς καταστάσεως τῆς ψυχῆς τους, μποροῦν νὰ κερδίσουν τὸν Παράδεισο. Ἄν ὅμως χαθοῦν οἱ ψυχές, ἀπομακρυνόμενες ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τότε ὑπάρχει πραγματικὴ καταστροφή.
Οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε ἐπινοήσει ποικίλους τρόπους νὰ κερδίζουμε "τὸ ψωμί" μας. Μεταξὺ αὐτῶν τῶν τρόπων εἶναι καὶ οἱ διάφορες "ὑπηρεσίες" πρὸς ὅλους αὐτοὺς τοὺς συνανθρώπους μας ποὺ ἀντιμετωπίζουν προβλήματα ὑγείας, ψυχικά, ἐπαγγελματικά, κοινωνικά, κ.α. Ὑπηρεσίες ἀμφιλεγόμενες ἕως καὶ ἀσυμβίβαστες μὲ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη μας ὅπως ἡ Ρεφλεξολογία, τὸ μασσὰζ Σιάτσου, ἡ ὁμοιοπαθητική, ὁ βελονισμός, ἡ γιόγκα, ὁ διαλογισμός, τὸ Φὲνγκ Σούι, ἡ ἀρωματοθεραπεία, συγκεκριμένες μορφὲς ψυχανάλυσης καὶ ψυχοθεραπείας καὶ πολλὲς ἄλλες -δῆθεν- θεραπευτικὲς μέθοδοι. Ὅλες αὐτὲς ἀνήκουν στὸ ἰδεολογικὸ ρεῦμα τῆς παναιρετικῆς "Νέας Ἐποχῆς".
Σὲ ἐφημερίδα καθημερινῆς κυκλοφορίας διάβασα ἕνα ἄρθρο ποὺ ἀφοροῦσε στὸν Βελονισμὸ καὶ Ἠλεκτροβελονισμὸ ποὺ ὅπως προαναφέρθηκε εἶναι κομμάτι τῆς "Ν. Ἐποχῆς". Δὲν θὰ ἀναφέρω ὅλα ἐκεῖνα τὰ χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα τοῦ βελονισμοῦ ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ ἄτοπο τῆς κατατάξεως τοῦ βελονισμοῦ μεταξὺ τῶν ἐπίσημα ἀναγνωρισμένων ἐπιστημῶν, ἀλλὰ ἐκεῖνα ποὺ ἀποτελοῦν κοινὴ πεποίθηση καὶ διδασκαλία ὅλων τῶν νεοεποχίτικων ὁμάδων. Αὐτὸ τὸ τόσο κοινὸ γνώρισμά τους εἶναι τὸ "πάντρεμα" τῆς θεραπείας τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς ταυτοχρόνως. Διατείνονται ὅλοι αὐτοὶ οἱ βελονιστὲς ὅτι μποροῦν παράλληλα μὲ τὸ σῶμα νὰ θεραπεύσουν καὶ τὴν πάσχουσα ψυχή, ἐνεργοποιῶντας ἢ καλύτερα ἀπελευθερώνοντας τὴν ἐνέργεια τοῦ σώματος δια τῶν ἐνεργειακῶν αὐτοῦ "κόμβων" (= τὰ τσάκρας). Στὸ σχετικὸ ἄρθρο διάβασα ἀνακρίβειες ὅπως γιὰ παράδειγμα τὸ ὅτι : "...καὶ ἄλλες χῶρες, Κορέα, Ἰαπωνία, Ἑλλάδα, ἀκόμα καὶ οἱ Ἐσκιμῶοι, φαίνεται ἀπὸ εὑρήματα ὅτι γνώριζαν τὴ βελονοθεραπεία...".... Ἄς μᾶς ἀναφέρει κάποιος τί εἴδους εὑρήματα εἶναι αὐτὰ ποῦ βρέθηκαν καὶ πότε καὶ ποῦ στὸν ἑλληνικὸ χῶρο; Ποιός ἔφερε τὴ χρήση τῆς βελόνας στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, τὴ στιγμὴ ποὺ οἱ ἄλλες χῶρες ὅπου βρέθηκαν ἴχνη-ὅπως ἰσχυρίζεται ὁ ἀρθρογράφος- εἶναι χῶρες ἐντελῶς διαφορετικῆς φιλοσοφίας, ἱστορίας, πολιτισμοῦ, θρησκείας, κ.λπ.; Ἕνα ἄλλο σημεῖο ὄχι μόνο ἀνακρίβειας ἀλλὰ καὶ "τραβηγμένο" εἶναι ὁ ἰσχυρισμὸς ὅτι ὁ ἠλεκτροβελονισμὸς θεραπεύει ἀσθένειες ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὸν μυϊκὸ καὶ μὴ πόνο (πονοκέφαλοι, ἡμικρανίες, αὐχενικὸ σύνδρομο, κολίτιδες...), ἀκόμη ἀναπνευστικὰ προβλήματα καὶ μεταξὺ αὐτῶν ἀναφέρεται καὶ τὸ ἄγχος ποὺ εἶναι καθαρὰ ψυχικῆς φύσεως πρόβλημα. Ἄρα, ὁ βελονισμὸς μπορεῖ νὰ θεραπεύσει καὶ τὶς ἀσθένειες τῆς ψυχῆς δια τῆς ἰσορροπήσεως τῶν "ζωτικῶν" ἐνεργειῶν τοῦ σώματος! Ἐδῶ ἀκριβῶς ἔγκειται ἡ πλάνη. Ἡ ἀθάνατη ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ πλάσθηκε κατ' εἰκόνα καὶ ὁμοίωση Θεοῦ (καὶ ποὺ σίγουρα δὲν προέρχεται ἀπὸ τὸν πίθηκο!) δὲν ἐπηρεάζεται ἀπὸ "θετικές", "ἀρνητικὲς" ἢ "ζωτικὲς" δυνάμεις ἀλλὰ ἀπὸ τίς δαιμονικὲς ἐνέργειες τὶς ὁποῖες δὲν ἀναγνωρίζει οὔτε ὁ βελονισμός, οὔτε κἂν ἡ σύγχρονη Ψυχολογία.
Ἀπὸ τὰ παραπάνω, ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ βελονισμὸς εἶναι κινεζικῆς καταγωγῆς καὶ βασίζεται σὲ θεωρίες τοῦ Ταοϊσμοῦ καὶ ἀπὸ τὸ ὅτι ἡ πρακτικὴ αὐτὴ εἶναι ἀποτέλεσμα ἐπιβολῆς ἀπὸ τὸν "Κίτρινο Αὐτοκράτορα" (Χοὰνγκ Τί) συμπεραίνουμε πὼς ὁ βελονισμὸς κινεῖται σὲ καθαρὰ θρησκευτικὲς ἀντιλήψεις ἀσιατικῆς προέλευσης, οἱ ὁποῖες εἶναι ἀντίθετες μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ πίστη. Ἄν μάλιστα ὁ βελονιστὴς πιστεύει σὲ αὐτὲς τίς θεωρίες, τότε μεταφέρει αὐτὲς πάνω στὸν ἀσθενῆ ποὺ ἔτσι ἐπιδροῦν στὸν ψυχο-σωματικό του κόσμο.
Εἶναι τέλος γνωστὸ πὼς ὁ βελονισμὸς ἐκτὸς ἀπὸ προσοδοφόρος γιὰ τὸν βελονιστὴ καὶ πολυέξοδος γιά τον ἀσθενῆ (ἀφοῦ προϋποθέτει συνεχεῖς ἑβδομαδιαῖες ἐπαναλήψεις), εἶναι καὶ ἐπικίνδυνος γιὰ τὴν ὑγεία τοῦ ἀνθρώπου ἀφοῦ ὄχι μόνο "μπαλώνει" τὰ συμπτώματα μὴ θεραπεύοντας τὴν αἰτία τῆς ἀσθένειας, ἀλλὰ μπορεῖ νὰ ἐπιφέρει καὶ τὸν θάνατο ὅπως διαβάζουμε στὸ δεύτερο τόμο τοῦ Νέϊ Κὶνγκ (Χοάνγκ- Τί Νεὶ Κίνγκ, "Τὰ κλασσικὰ κείμενα τοῦ Κίτρινου Αὐτοκράτορα", Τόμ. 3, Μετάφραση: Φ. Π. Ρώσση, Ἐκδ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, Ἀθήνα, 1987).
Ἄς μὴν σπεύδουν λοιπὸν οἱ βαπτισμένοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ νὰ μιμηθοῦν ξένα πρότυπα τὰ ὁποῖα μάλιστα δὲν φαίνεται νὰ ἔχουν θεραπεύσει τόσες ἀσθένειες ἀπὸ τίς ὁποῖες ὑποφέρουν στὴν ἀσιατικὴ ἤπειρο!
* Κείμενο δημοσιευμένο στὴν ἐφημερίδα τῶν Βορείων Προαστίων «Ἀμαρυσία»
27 Ἰανουαρίου 2018
ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ
Ἱερεύς Σωτήριος Ὀ. Ἀθανασούλιας
Ὁ ἀνθρώπινος πόνος ὡς ἀντικείμενο ἐκμετάλλευσης
Ἕνα φαινόμενο, πού καθημερινά προσλαμβάνει τεράστιες διαστάσεις στήν ἐποχή μας, εἶναι ἡ δράση ἀτόμων καί ὁμάδων, πού ἰσχυρίζονται ὅτι θεραπεύουν κάθε ἀσθένεια καί μποροῦν νά ἐξαλείψουν τόν ἀνθρώπινο πόνο. Μιά ἀνεξέλεγκτη καί χωρίς ὅρια βιομηχανία «ἐναλλακτικῆς» ἤ «ὁλιστικῆς» ἰατρικῆς ἐξαπλώνεται μέ ραγδαίους ρυθμούς σέ ὅλο τόν κόσμο, ὑποσχόμενη εὔκολες καί γρήγορες λύσεις καί ὑποστηριζόμενη ἀπό μέσα ἐνημερώσεως, ἐκδότες, ἀρθρογράφους ἐφημερίδων, περιοδικῶν κ.ἄ. Ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε, ἁρμόδια γιά τή θεραπεία τῶν ἀσθενειῶν εἶναι ἡ ἰατρική ἐπιστήμη. Ὅμως, παρά τό γεγονός ὅτι ἡ ἐπιστήμη αὐτή ἔχει κάνει τεράστια ἅλματα στόν τομέα της, σώζοντας καθημερινά ἑκατομμύρια ἀνθρώπινες ζωές, οἱ ἐφαρμογές της σήμερα ἀμφισβητοῦνται ἀπό κάποιους συγκεκριμένους χώρους. Γιά παράδειγμα, ὁμάδες καί ἄτομα ἀπό τούς χώρους τοῦ ἀποκρυφισμοῦ καί τῆς Νέας Ἐποχῆς ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ κλασική ἰατρική ἀπέτυχε νά θεραπεύσει γενικά τόν ἄνθρωπο. Ἐπικεντρώνεται στήν ἀσθένεια καί ὄχι στόν ἴδιο τόν ἀσθενῆ, χορηγώντας του «δηλητήρια» (φάρμακα), τά ὁποῖα, τελικά, τόν καταστρέφουν. Ὅσο πολλαπλασιάζονται τά νοσοκομεῖα, τά ἐργοστάσια παραγωγῆς φαρμάκων, τά ἴδια τά φάρμακα καί οἱ γιατροί, τόσο πολλαπλασιάζονται οἱ ἀσθένειες καί οἱ ἀσθενεῖς, διαπιστώνουν οἱ ὁμάδες αὐτές (πρβλ. Φ. Χαλᾶ,Ἀποκρυφισμός – Θεοσοφία, 1977, σ. 60), προβάλλοντας διάφορες θεωρίες γιά τή γένεση καί τή θεραπεία τῆς ἀσθένειας, τίς ὁποῖες θεωροῦν πολύ ἀποτελεσματικότερες ἀπ’ αὐτές τῆς κλασικῆς ἰατρικῆς. Σέ ἄλλους χώρους, Προτεστάντες «θεραπευτές», πού ἰσχυρίζονται ὅτι διαθέτουν τό «χάρισμα» τῶν ἰαμάτων, διοργανώνουν παραστάσεις μέ ἐντυπωσιακές «θεραπεῖες» ἀσθενῶν μπροστά σέ πλήθη ὁπαδῶν τους. Τέλος, μεμονωμένα ἄτομα, ἐμφανιζόμενα ὡς δῆθεν ἐπιστήμονες ἤ ἐρευνητές, ἰσχυρίζονται ὅτι ἀνακάλυψαν τό κλειδί τῆς θεραπείας ἤ τή μέθοδο πού ἐξαλείφει ὅλες τίς ἀσθένειες (τήν ὁποία, παραδόξως, κανείς ἀπό τούς «συναδέλφους» τους ἐπιστήμονες δέν ἀποδέχεται!), μέ ἀποτέλεσμα νά δημιουργοῦν ἕνα πέπλο ἐντυπωσιασμοῦ γύρω ἀπό τόν ἑαυτό τους καί νά παραπλανοῦν.
Τά φαινόμενα αὐτά πολλαπλασιάζονται, ἐπειδή ἀκριβῶς βασίζονται στήν ἐκμετάλλευση τοῦ ἀνθρώπινου πόνου. Ἄνθρωποι καταπληγωμένοι ἀπό βαρειές καί ἀνίατες ἀσθένειες, ἀπελπισμένοι καί ἀπογοητευμένοι ἀπό ἄλλους χώρους, προσπαθοῦν νά καταφύγουν κάπου, μέ ἀποτέλεσμα νά γίνονται θύματα ἐκμετάλλευσης καί κάποιοι ἐπιτήδειοι νά πλουτίζουν εἰς βάρος τους, χωρίς νά προσφέρουν τό ποθούμενο ἀποτέλεσμα, τή θεραπεία! Ἡ κατάσταση γίνεται ἰδιαίτερα ἐπικίνδυνη, ὅταν ἀσθενεῖς μέ σοβαρά προβλήματα ὑγείας, πείθονται νά διακόψουν τήν ἀγωγή τῆς κλασικῆς ἰατρικῆς (π.χ. τά ἀπαραίτητα γιά τή διατήρηση τῆς ὑγείας τους φάρμακα), γιά νά ἀκολουθήσουν τίς συμβουλές τέτοιων ἀπατεώνων ἤ κομπογιαννιτῶν «θεραπευτῶν». Ὅπως εἶναι ἀναμενόμενο, πολλές ἀπό τίς περιπτώσεις αὐτές καταλήγουν πολύ συντομώτερα στόν θάνατο! Στό σημεῖο αὐτό εἶναι τεράστια ἡ εὐθύνη τῆς Πολιτείας, ἡ ὁποία, καί μέ ἐπιταγή τοῦ Συντάγματος, ὀφείλει νά προστατεύει τό ἔννομο ἀγαθό τῆς ὑγείας.
Σέ προηγούμενα τεύχη τοῦ ἐντύπου μας (Νο 5, 76, 77) εἴχαμε ἀσχοληθεῖ ἀναλυτικά μέ μία ἀπό τίς «Ἀνορθόδοξες Θεραπευτικές Μεθόδους», ὅπως χαρακτηρίζονται ἀπό Ἰατρικό Σύλλογο Ἀθηνῶν, τήν Ὁμοιοπαθητική. Ὡστόσο, ἡ ραγδαία ἐξάπλωση αὐτῶν τῶν μεθόδων μᾶς ἀναγκάζει νά ἐπανέλθουμε στό θέμα. Γιά τούς ἴδιους λόγους ἡ φετεινή «Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη Ἐντεταλμένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί Ἱερῶν Μητροπόλεων γιά θέματα αἱρέσεων καί παραθρησκείας», πού διοργανώνει κάθε χρόνο ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (Βόλος, Νοέμβριος 2013), εἶχε ὡς θέμα «Τό πρόβλημα τῆς ἀσθενείας, αἱρετικές καί ἀποκρυφιστικές προσεγγίσεις», καί ἐξέδωσε πολύ ἐνδιαφέροντα Πορίσματα. Θά παρακολουθήσουμε στή συνέχεια τό φαινόμενο τῆς «θεραπείας» α) στόν χῶρο τῶν χριστιανικῶν αἱρέσεων καί β) στόν χῶρο τοῦ ἀποκρυφισμοῦ καί τῶν ὁμάδων πού ἀνήκουν στό κίνημα τῆς Νέας Ἐποχῆς καί, τέλος, θά δοῦμε πῶς θεωρεῖ τό θέμα ἡ Ὀρθόδοξη χριστιανική Παράδοση.
Οἱ Προτεστάντες «θεραπευτές»
Μεταξύ τῶν χριστιανικῶν αἱρέσεων τοῦ εὐρύτερου προτεσταντικοῦ χώρου ἄρχισαν νά ἐμφανίζονται μετά τόν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στήν Ἀμερική καί στήν Εὐρώπη Εὐαγγελιστές, οἱ ὁποῖοι διοργάνωναν λαϊκές συναθροίσεις μέ συμμετοχή μεγάλου πλήθους πιστῶν καί διακήρυτταν ὅτι θεραπεύουν ὅλες τίς ἀσθένειες. Οἱ πιό γνωστοί εἶναι οἱ William Branham, Oral Roberts, T.L. Osborn, Reinhard Bonnke κ.ἄ. Κοινό χαρακτηριστικό τους εἶναι ὁ λεγόμενος «δυναμικός εὐαγγελισμός», δηλαδή τό κήρυγμα πού συνοδεύεται μέ «σημεῖα» (ὑποτιθέμενα θαύματα) καί ἰδιαίτερα μέ «θεραπεῖες». Ὁ T.L. Osborn, γιά παράδειγμα, στό βιβλίο του μέ τίτλο «Θεραπεία ἀπό τόν Χριστό» ἰσχυρίζεται ὅτι ἔχει θεραπεύσει ἑκατοντάδες χιλιάδες ἀρρώστους «ὅσων εἰδῶν μπορεῖ κανείς νά φαντασθεῖ» καί ὅτι πέτυχε «ἀκόμη καί ἀνάσταση νεκρῶν» (Ἀντ. Ἀλεβιζοπούλου,Ἐγχειρίδιο αἱρέσεων καί παραχριστιανικῶν ὁμάδων, 1994, σ. 334).
Στούς «θεραπευτές» αὐτούς καί στίς ὁμάδες τους ἡ ἀσθένεια ἀξιολογεῖται πάντοτε ἀρνητικά. Κάθε ἀσθένεια θεωρεῖται καρπός τῆς ἁμαρτίας καί πιστεύεται ὅτι προέρχεται ἀποκλειστικά ἀπό τόν διάβολο. Τά παιδιά τοῦ Θεοῦ δέν ἀρρωσταίνουν. Ἀλλά, καί ἄν ἀρρωστήσουν λόγῳ τῶν προσωπικῶν ἁμαρτιῶν τους, θεραπεύονται μέ τήν πίστη. Δέν θεραπεύονται ὅσοι δέν πιστεύουν ἤ ὅσοι δέν ἔχουν ἀρκετή πίστη. Σέ πολλές περιπτώσεις προϋποτίθεται ἡ ἀντίληψη γιά ἕναν σκληρό καί τιμωρό Θεό, ὁ ὁποῖος τιμωρεῖ τούς ἁμαρτωλούς μέ ἀσθένειες ἤ τούς ἐγκαταλείπει στά χέρια τοῦ διαβόλου. Ὁ ἀληθινός χριστιανός δέν ἀσθενεῖ ποτέ, γιατί ὁ Χριστός ἀνέλαβε ἀντιπροσωπευτικά τίς ἀρρώστιες. Ὁ Θεός δέν θέλει τήν ἀσθένεια, τόν πόνο, τίς κάθε εἴδους θλίψεις.
Βέβαια, πολλά ἀπό τά παραπάνω φαινόμενα «θεραπείας» εἶναι ἁπλῶς περιπτώσεις ἀπάτης, γι’ αὐτό πολλές φορές ὁμάδες Προτεσταντῶν «θεραπευτῶν» ἀλληλοκατηγοροῦνται γιά ἐξαπάτηση ὁπαδῶν τους μέ ὑποτιθέμενες θεραπεῖες προσποιούμενων ἀσθενῶν. Δέν ἀποκλείεται, ὡστόσο, κάποιες ἀπό τίς «θεραπεῖες» αὐτές νά εἶναι ἔργα ἤ πλάνες τοῦ διαβόλου. Στίς περισσότερες περιπτώσεις, βέβαια, ἡ θεραπεία δέν ἐπιτυγχάνεται καί τότε πονεμένοι καί ἀπογοητευμένοι ἄνθρωποι ὁδηγοῦνται σέ μεγαλύτερη ἀπόγνωση, ἀφοῦ τούς καταλογίζεται καί ἡ εὐθύνη γιά τήν ἀποτυχία τῆς θεραπείας: «Ἡ πίστη σου εἶναι ἀδύνατη. Ὁ Θεός δέν θέλει νά θεραπευθεῖς, γι’ αὐτό δέν ἔγινες καλά»!
Πάντως, οἱ παραπάνω «θεραπευτές» παραβλέπουν τό γεγονός ὅτι καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἦταν ἀσθενής, χωρίς αὐτό νά σημαίνει ὅτι ἔπαψε νά εἶναι «παιδί τοῦ Θεοῦ» καί ἔγινε «παιδί τοῦ διαβόλου»! Ὁ ἴδιος μάλιστα ἔγραφε: «καυχήσομαι ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου», «ἡ γάρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται» (Β’ Κορ. 12, 7-10)!
Οἱ «ὁλιστικές θεραπεῖες» τῆς Νέας Ἐποχῆς
Ἐντελῶς διαφορετική εἶναι ἡ προσέγγιση τῆς ἀσθένειας καί τῆς θεραπείας της στούς χώρους τοῦ ἀποκρυφισμοῦ καί τῆς Νέας Ἐποχῆς. Οὐσιαστικά, πρόκειται γιά συγγενεῖς χώρους, ἀφοῦ οἱ ὁμάδες τῆς Νέας Ἐποχῆς ἀντλοῦν ἀντιλήψεις καί πρακτικές ἀπό τόν ἀποκρυφιστικό χῶρο (Μαγεία, Ἀλχημεία, Ἀστρολογία, Θεοσοφία κ.λπ.), ὅπως ἀντλοῦν καί ἀπό τίς ἀνατολικές θρησκεῖες (Ἰνδουϊσμό καί Βουδισμό). Οἱ χῶροι αὐτοί προϋποθέτουν ἀντιλήψεις γιά τόν Θεό, τόν ἄνθρωπο καί τόν κόσμο, ἐντελῶς διαφορετικές καί ἀσυμβίβαστες μέ τίς ἀντίστοιχες χριστιανικές. Κατά συνέπειαν, οἱ θεραπευτικές τους μέθοδοι, οἱ λεγόμενες «ἐναλλακτικές» ἤ «ὁλιστικές θεραπεῖες» (Ὁμοιοπαθητική, Βελονισμός, Ρεφλεξολογία, Ρέϊκι, Ἀγιουρβέδα, Ἰριδολογία, Ἀρωματοθεραπεία, Κρυσταλλοθεραπεία, Βιοενεργειακές Θεραπεῖες, Ἐσωτέρα Θεραπευτική, Σιάτσου, ψευδοεπιστημονικές ψυχοθεραπεῖες κ.ἄ.), θεμελιώνονται σέ κοσμοθεωριακό ὑπόβαθρο ἀντίθετο καί ἀσυμβίβαστο μέ τήν Ὀρθόδοξη πίστη. Στήν οὐσία, ἀποτελοῦν ἐφαρμογή στό χῶρο τῆς ὑγείας τῶν περί Θεοῦ, ἀνθρώπου καί κόσμου ἀντιλήψεων τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν καί συνιστοῦν τήν «Ἰατρική τῆς Νέας Ἐποχῆς». Μέσα ἀπ’ αὐτές ἀνύποπτοι Ὀρθόδοξοι χριστιανοί ἔρχονται σέ ἐπαφή μέ τόν Ἀποκρυφισμό καί καταλήγουν νά λατρεύουν εἴδωλα καί θεότητες ἀρχαίων προχριστιανικῶν πολιτισμῶν.
Κατά τή διδασκαλία τῶν ὁμάδων αὐτῶν, ὁ Θεός ταυτίζεται μέ τή Φύση ἤ μέ τό Σύμπαν. Ὅλα εἶναι Θεός, ὅλα εἶναι Ἕνα (ὁλιστική θεώρηση τῶν πάντων) καί ὅλα εἶναι Ἐνέργεια. Ἡ Ἐνέργεια αὐτή εἶναι γνωστή μέ διάφορα ὀνόματα στίς ὁμάδες τοῦ χώρου, ὅπως «Συμπαντική ἐνέργεια», «Ὑπερσυνειδητότητα», «Ζωτική ἐνέργεια», «Πράνα», «Τσί», «Αὔρα» κ.ἄ. Ἀπό τήν ὁμαλή ἤ μή ροή της στόν ἄνθρωπο ἐξαρτᾶται ἡ ὑγεία ἤ ἡ ἀσθένεια. «Ὁ ἄνθρωπος ἀντλεῖ τό ἐνεργειακό του ἀπόθεμα ἀπό τό Σύμπαν πού εἶναι μιά θάλασσα ἐνεργειῶν … Τό Σύμπαν εἶναι μέ ἄλλα λόγια ἡ πρίζα, ἐνῶ τό νευρικό σύστημα τοῦ ἀνθρώπου τό καλώδιο πού τόν τροφοδοτεῖ μέ ἐνέργεια. Ἄν κάποια στιγμή ἡ ἐνεργειακή ἰσορροπία στόν ἄνθρωπο διαταραχθεῖ … παρουσιάζονται βλάβες» (Χρ. Τσιάκκα,Ἐγκυκλοπαιδικό Λεξικό θρησκειῶν καί αἱρέσεων, 2002, σ. 389-390). Ἡ θεραπεία ταυτίζεται ἀκριβῶς μέ τήν ἀποκατάσταση τῆς ὁμαλῆς ροῆς αὐτῆς τῆς Ἐνέργειας στόν ἄνθρωπο, δηλαδή μέ τήν ἀπεμπλοκή («ξεμπλοκάρισμά») της. Οἱ διάφορες ὁμάδες τοῦ χώρου εἰσηγοῦνται τρόπους ἀπεμπλοκῆς («ξεμπλοκαρίσματος») αὐτῆς τῆς Ἐνέργειας. Ἔτσι, ἡ Ὁμοιοπαθητική προτείνει τό δυναμοποιημένο ὁμοιοπαθητικό φάρμακο, ὁ Βελονισμός τήν τοποθέτηση βελονῶν σέ κατάλληλα σημεῖα τῶν, κατ’ αὐτούς, «ἐνεργειακῶν καναλιῶν» τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος. Ἄλλες πάλι «θεραπεῖες», ὅπως τό Ρέϊκι, προτείνουν τό «ξεμπλοκάρισμα» «δι’ ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν ἀπό ἕνα ὑψηλῆς πνευματικῆς στάθμης ἄτομο, … πού στην πραγματικότητα εἶναι κανάλι παγκόσμιων ἐνεργειῶν» κ.ἄ. Ἐδῶ, μποροῦμε νά διακρίνουμε σαφῶς τόν ρόλο τοῦ «θεραπευτῆ» – «ἰατροῦ» στίς λεγόμενες «ἐναλλακτικές θεραπεῖες». Αὐτός δέν θεραπεύει, συνήθως, μέ φάρμακα ἤ μέ μηχανήματα, ἀλλά μόνο μέ τά χέρια του. Ὁ ρόλος του μοιάζει μέ αὐτόν τοῦ μάγου ἤ τοῦ θαυματοποιοῦ καί θεωρεῖται ἄτομο μέ «χαρισματικές ἰδιότητες». Μπορεῖ νά χειρίζεται κοσμικές δυνάμεις καί νά τίς μεταδίδει σέ ἄλλους γιά τή θεραπεία τους!
Εἶναι φανερό, ὅτι οἱ ἀντιλήψεις αὐτές στηρίζονται σέ προεπιστημονικά μυθικά δεδομένα καί σέ ἀναπόδεικτες ἀρχές, οἱ ὁποῖες, κατά κανόνα, ἀντλοῦνται ἀπό τόν χῶρο τοῦ φανταστικοῦ. Δέν συμβαδίζουν μέ τίς σύγχρονες ἐξελίξεις καί μεθόδους τῆς ἐπιστήμης καί γι’ αὐτό χαρακτηρίζονται, ἀπό ἐπίσημους ἑλληνικούς καί διεθνεῖς ἰατρικούς φορεῖς καί συλλόγους, ὡς ψευδοεπιστῆμες. Ὡστόσο, συνιστοῦν γιά τούς ὁπαδούς τους τό «μέγιστον μυστικόν τῆς ἰατρικῆς», τό ὁποῖο ἀγνοεῖ ἡ σύγχρονη κλασική ἰατρική καί τό ὁποῖο ἀποκαλύφθηκε στόν κόσμο ἀπό τήν ἱεραρχία τῆς «Μεγάλης Λευκῆς Ἀδελφότητος» μέσω προσώπων ὅπως ἡ Ἕλενα Μπλαβάτσκυ (1831-1891), ἱδρύτρια τῆς Θεοσοφίας. Οἱ μέθοδοι, πού κατέχουν αὐτό τό μυστικό, ἀποκαλοῦνται «ὁλιστικές», γιατί δέν θεραπεύουν μία μόνο ἀσθένεια ἀλλά τόν ἄνθρωπο στό σύνολό του, τόν ἄνθρωπο ὡς «ὅλον». Ἡ προσφερόμενη «θεραπεία» δέν περιορίζεται στίς ἀσθένειες τοῦ σώματος, ἀλλά ἐπεκτείνεται καί στά πάθη τῆς ψυχῆς. Ἀπαλλάσσει τόν ἄνθρωπο ἀπό κάθε κακία: ἀπό τήν ἄγνοια, τόν φόβο, τό μῖσος, τόν θυμό, τήν ὑπερηφάνεια, τὀν φθόνο κ.λπ. Εἶναι φανερό, ὅτι οἱ λεγόμενες «ἐναλλακτικές θεραπεῖες» δέν προτείνουν ἁπλά μιά θεραπευτική μέθοδο, ἀλλά ἕνα σύστημα σωτηρίας, γιά τήν ἀκρίβεια ἕνα σύστημα αὐτοσωτηρίας, μέ τό ὁποῖο ἀποκτᾶ κάποιος θεϊκές ἰδιότητες καί γίνεται ὁ ἴδιος «Θεός». Ἰσχυρίζονται ὅτι, κάθε ἄνθρωπος μπορεῖ νά ἀποκτήσει τό ἀπόκρυφο μυστικό τῆς ἰατρικῆς καί νά αὐτοθεραπεύεται, ἀνακαλύπτοντας τόν «Θεό – Ἑαυτό» του καί ἐνεργοποιώντας τίς ἀπόκρυφες δυνάμεις, πού δῆθεν κρύβει μέσα του. Σέ ἄλλες περιπτώσεις καθένας καλεῖται νά ταυτιστεῖ μέ τή «Φύση» καί μέ τούς «Φυσικούς Νόμους», πού κρύβουν μέσα τους τήν παντοδυναμία καί μποροῦν νά τόν βοηθήσουν νά θεραπεύεται ἤ νά ἀποκτᾶ θεῖες ἰδιότητες. Καλεῖται «νά ἑνώσει τήν ψυχήν του μέ τά Νοητά, ἤ μέ τήν Ψυχήν τοῦ παντός ἤ τῆς Φύσεως, ὁπότε πλέον ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, καθιστάμενος θεουργός, ἐνεργεῖ παραδειγματικῶς ὅπως ἡ Φύσις, ἡ παράγουσα τά πάντα» (Φ. Χαλᾶ, ὅ.π., σ. 7). Κατά τούς ἀποκρυφιστές τῆς Νέας Ἔποχῆς, μέ αὐτή ἀκριβῶς τή μέθοδο θεράπευε καί ὁ Ἰησοῦς Χριστός καί μέ τήν ἴδια μέθοδο θεραπεύουν οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας. Ὅμως, οἱ Βυζαντινοί ἔχουν ἀφαιρέσει τά ἀποκρυφιστικά στοιχεῖα ἀπό τούς βίους τους καί δέν ἀποπνέουν πλέον τό ἄρωμα τοῦ Ἀποκρυφισμοῦ!
Ὡστόσο, ἄν ἰσχύουν τά παραπάνω, παραμένει ἀναπάντητο τό ἐρώτημα: Γιατί, ὅσοι ἀνακάλυψαν αὐτό τό «μέγιστον μυστικόν τῆς ἰατρικῆς», «τό ἐλιξίριον τῆς ζωῆς ἤ τό μυστικόν τῆς ἀθανασίας» (στό ἴδιο, σ. 7), τελικά οἱ ἴδιοι ἀρρώστησαν καί πέθαναν;
Ἀσθένεια καί θεραπεία στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση
Εἶναι γεγονός, ὅτι τόσο οἱ «ὁλιστικές θεραπεῖες» τῆς Νέας Ἐποχῆς, ὅσο καί τό κήρυγμα τῶν Προτεσταντῶν «θεραπευτῶν», περιέχουν στοιχεῖα ἀλήθειας. Ἡ ἀντίληψη ὅτι ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά θεραπεύεται στό σύνολό του εἶναι, γενικά, ὀρθή. Ἄν «πάσχει ἕν μέλος, συμπάσχει πάντα τά μέλη», παρατηρεῖ ὁ ἀπ. Παῦλος (Α’ Κορ. 12, 26), ἐνῶ εἶναι γνωστό, ὅτι ὁ Χριστός, ὅταν θαυματουργοῦσε, ἀπέβλεπε καί στή θεραπεία τῆς ψυχῆς: «ἴδε ὑγιής γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε» (Ἰω. 5,14). Τό χάρισμα τῶν ἰαμάτων, πού ἰσχυρίζονται ὅτι κατέχουν οἱ Προτεστάντες «θεραπευτές», εἶναι γνωστό στήν Ἁγ. Γραφή καί στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση. Ὡστόσο, τό πλαίσιο, στό ὁποῖο θεωρεῖται ἡ θεραπεία, εἶναι ἐντελῶς ξένο πρός τόν Χριστιανισμό στήν πρώτη περίπτωση καί ἐσφαλμένο (αἱρετικό) στή δεύτερη περίπτωση.
Κατά τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση, ὁ Θεός δέν εἶναι ἀπρόσωπη ἐνέργεια πού ταυτίζεται μέ τό σύμπαν, ἀλλά Πρόσωπο, γιά τήν ἀκρίβεια τρία Πρόσωπα, πού εἶναι ἐντελῶς ἔξω ἀπό τόν κόσμο ὡς πρός τήν οὐσία Τους καί «πανταχοῦ παρόντα» στόν κόσμο κατά τήν ἐνέργειά Τους, ἡ ὁποία διατηρεῖ τά πάντα στήν ὕπαρξη καί στή ζωή. Ὁ κόσμος εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ ἀπό τό μηδέν, ὅπως καί ὁ ἄνθρωπος. Ὁ ἄνθρωπος ὑπερέχει τοῦ κόσμου, ὡς «βασιλεύς τῆς κτίσεως», καί δέν ἔχει ἀνάγκη νά ταυτιστεῖ μέ τόν κόσμο ἤ μέ τούς «νόμους τοῦ σύμπαντος» γιά νά ἐξελιχθεῖ ἤ νά θεραπευθεῖ.
Εἶναι γεγονός, ὅτι ὁ Θεός κατασκεύασε τόν ἄνθρωπο ὑγιῆ καί δέν θέλει τήν ἀσθένεια, οὔτε ὁ Ἴδιος εἶναι ἡ πηγή ἤ ἡ αἰτία της. Ἔσχατη αἰτία τῶν ἀσθενειῶν μας εἶναι ἡ ἁμαρτία. Ὅταν ὁ πρῶτος ἄνθρωπος παράκουσε τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ καί ἁμάρτησε στόν Παράδεισο, τότε ἄνοιξαν διάπλατα οἱ πῦλες γιά νά εἰσέλθει ὁ θάνατος στήν ἀνθρώπινη ζωή, ἀλλά καί οἱ προάγγελοι τοῦ θανάτου, δηλαδή οἱ ἀσθένειες. Ἀπό τότε «κατηρρώστησεν τοῦ ἀνθρώπου ἡ φύσις», κατά τή χαρακτηριστική ἔκφραση τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας. Ὡστόσο, τό ὅτι ἡ παρουσία τῆς ἀσθένειας γενικά στήν ἀνθρώπινη ζωή ὀφείλεται στήν ἁμαρτία, δέν σημαίνει ὅτι ἡ ἐκδήλωσή της σέ κάθε περίπτωση ὀφείλεται ἀποκλειστικά στά προσωπικά ἁμαρτήματα τοῦ ἀσθενοῦς, ὅπως ἰσχυρίζονται κάποιοι Προτεστάντες «θεραπευτές». Τότε δέν θά ἀσθενοῦσαν οἱ Ἅγιοι. Ὅμως, στίς περισσότερες περιπτώσεις συμβαίνει τό ἀντίθετο. Βέβαια, σέ πολλές περιπτώσεις οἱ ἀσθένειες ὀφείλονται σέ προσωπικά ἁμαρτήματα: «Τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἤ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλός γεννηθῇ;», ρωτοῦν οἱ Μαθητές τόν Κύριο πρίν τή θεραπεία τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ (Ἰω. 9,2), γιά νά λάβουν τήν ἀπάντηση ὅτι «οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ’ ἵνα φανερωθῇ τά ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ» (Ἰω. 9,3). Ὑπάρχουν, λοιπόν, ἀσθένειες πού ὀφείλονται στά προσωπικά μας ἁμαρτήματα καί ἀσθένειες πού συμβαίνουν γιά νά φανερωθεῖ ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ. Ὑπάρχουν, ὅμως, καί ἀσθένειες πού προκαλεῖ ὁ διάβολος, ὅπως στήν περίπτωση τῆς συγκύπτουσας τοῦ Εὐαγγελίου, τήν ὁποία κρατοῦσε δεμένη γιά 18 ἔτη (Λουκ. 13, 11-16). Ἄν ὁ διάβολος μπορεῖ νά προκαλεῖ ἀσθένειες, μπορεῖ καί νά ἀπελευθερώνει ἀπό ὅσες ἀσθένειες εἶχε προκαλέσει ὁ ἴδιος, καί τότε τό γεγονός αὐτό ἐκλαμβάνεται, συνήθως, ὡς θεραπεία ἤ ὡς θαῦμα.
Γιά τή σωτηρία μας καί γιά τή ζωή τοῦ κόσμου, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἦλθε στόν κόσμο καί ἔγινε ἄνθρωπος. Μεταξύ ἄλλων, ἦλθε γιά νά ἀναιρέσει τά ἀποτελέσματα τῆς ἀνθρώπινης πτώσης, στά ὁποῖα ἀνήκουν καί οἱ ἀσθένειες. Ὄντως, ὁ Χριστός εἶναι ὁ μόνος πραγματικός Θεραπευτής, ὁ «Ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν», ὁ μόνος πού μπορεῖ νά ἐξαλείψει κάθε ἀσθένεια. Βέβαια, ἡ ὁλοκληρωτική κατάργηση τοῦ θανάτου καί τῶν ἀσθενειῶν μας θά γίνει στά Ἔσχατα, μετά τή Δευτέρα Παρουσία Του. Ὡστόσο, ἡ ἐνανθρώπιση καί ἡ νίκη τοῦ Χριστοῦ κατά τοῦ θανάτου μετέτρεψαν τόν πόνο καί τήν ἀσθένεια σέ «τόπο» καί «τρόπο» γιά τή σωτηρία μας. Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ Θεός, ἄν καί δέν θέλει («κατ’ εὐδοκίαν») τίς ἀσθένειες, τίς ἐπιτρέπει πολλές φορές («κατά συγκατάβασιν»), ὅταν ἀπ’ αὐτές πρόκειται νά προκύψει κάποια μεγαλύτερη ὠφέλεια.
Γιά τήν ἀνακούφιση ἀπό τά πλήγματα τῆς ἀσθένειας, ὁ Χριστός, ἤδη πρίν τήν ἐνανθρώπισή Του, εἶχε δώσει στόν ἄνθρωπο τήν ἰατρική ἐπιστήμη καί τούς ἰατρούς. Εἶναι σαφής ἡ μαρτυρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς ὅτι τόσο ἡ ἐπιστήμη, ὅσο καί ὁ ἰατρός εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο: «Αὐτός ἔδωκεν ἀνθρώποις ἐπιστήμην» (Σοφ. Σειράχ 38,6), «τίμα ἰατρόν … καί γάρ αὐτόν ἔκτισεν Κύριος» (38,1) καί «Κύριος ἔκτισεν ἐκ γῆς φάρμακα» (38,4). Τά παραπάνω σημαίνουν ὅτι, σέ ἔσχατη ἀνάλυση, ἡ διά τοῦ ἰατροῦ θεραπεία εἶναι διά τοῦ Χριστοῦ θεραπεία! Ὡστόσο, ὁ Χριστός δέν ἔχει ἐκχωρήσει ὁλόκληρη τήν ἁρμοδιότητα τῆς θεραπείας στούς ἐπιστήμονες ἰατρούς. Διατηρεῖ τό δικαίωμα, εἴτε νά παρεμβαίνει ὁ Ἴδιος καί νά θεραπεύει, ὅταν θέλει καί ὅπου θέλει, εἴτε νά θεραπεύει μέσω τοῦ χαρίσματος τῶν ἰαμάτων, πού παρέχει στούς Ἁγίους Του. Ἔτσι, παράλληλα μέ τίς ἰατρικές θεραπεῖες, ὑπάρχουν καί ἐνεργοῦν τά γνήσια θαύματα καί οἱ γνήσιες θαυματουργικές ἰάσεις. Ὑπάρχουν, ὅμως, καί οἱ κακότροπες ἀπομιμήσεις τῶν γνήσιων θαυμάτων, οἱ ψευδοϊάσεις, οἱ ἀπάτες ἤ οἱ πλάνες τοῦ διαβόλου, ὅπως οἱ «θεραπεῖες» στόν εὐρύτερο χῶρο τοῦ Προτεσταντισμοῦ.
Μέ βάση τά πραπάνω, ὁ Ὀρθόδοξος πιστός, ὅταν ἀσθενεῖ, ὀφείλει νά ἀπευθύνεται πρῶτα στόν Ἰησοῦ Χριστό, τόν «Ἰατρό τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν», δηλαδή νά ἐντάσσει τή θεραπεία στή σχέση του μέ τόν Θεό. Παράλληλα, ὀφείλει νά καταφεύγει στούς κατάλληλους ἐπιστήμονες ἰατρούς καί, ὁπωσδήποτε, ὀφείλει νά ἀποφεύγει μέ κάθε τρόπο τίς λεγόμενες «ἐναλλακτικές» ἤ «ὁλιστικές θεραπεῖες» τῆς Νέας Ἐποχῆς.
(Κείμενο ἀπό τό ἔντυπο «Ὀρθοδοξία καί αἵρεσις» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας, τεῦχ. 85, Ὀκτ. – Δεκ. 2013).
Πηγή: medlabgr.blogspot.com
https://www.iatrikanea.gr/2014/9853/
Ἀθανάσιος Β. Ἀβραμίδης, Καθ. Παθολογίας Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
Ἐναλλακτικὲς ἢ συμπληρωματικὲς ἢ ἀναπληρωματικὲς θεραπευτικὲς μέθοδοι (Βελονισμός, Ὁμοιοπαθητική, Ρεφλεξολογία ἢ Ζωνοθεραπεία, Ὀστεοπαθητική, Μαγνητοθεραπεία, Σιάτσου, Γιόγκα, Διαλογισμός, Μακροβιοτική, Ὀργονομία, Ἀρωματοθεραπεία, Ἀνθοϊαματική, Χρωματοθεραπεία κ,λπ.) Εἶναι αὐτὲς οἱ μέθοδοι συμβατὲς μὲ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη καὶ ζωή;
Ἐπιστήμη εἶναι ἡ γνώση τοῦ ἐπιστητοῦ, δηλαδὴ ἐκείνου τὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ γίνει γνωστὸ μὲ τὴν παρατήρηση καὶ τὸ πείραμα Καὶ ἡ Ἰατρική, ὡς θετικὴ ἐπιστήμη, πρέπει νὰ ὑπακούει σὲ ὁρισμένες παραδοχές, μεταξὺ τῶν ὁποίων κυριότερες εἶναι: α) ἡ πραγματικὴ ὕπαρξη τῶν δεδομένων, β) οἱ φυσικὲς αἰσθήσεις οἱ ὁποῖες δίνουν μιὰ ἀξιόπιστη ἀντίληψη περὶ τοῦ ὑπαρκτοῦ φυσικοῦ κόσμου, γ) ὅτι τὰ παρατηρούμενα ἀποτελέσματα τῶν φυσικῶν γεγονότων ἔχουν αἰτίες καὶ δ) ἰσχύουν οἱ κανόνες τῆς λογικῆς καὶ τοῦ ὀρθοῦ λόγου. Ὅταν δὲ ἀπουσιάζει μία ἀπὸ αὐτές, δὲν μπορεῖ μιὰ ἐπιστήμη νὰ θεωρηθεῖ ὡς θετικὴ ἐπιστήμη. Γιὰ τίς θετικὲς ἐπιστῆμες μάλιστα ὑπάρχουν κάποιοι περιορισμοί, βασικότεροι τῶν ὁποίων εἶναι, ὁ περιορισμὸς στὰ μετρήσιμα γεγονότα καὶ στὴν ἔρευνα τοῦ τρόπου τῶν φυσικῶν φαινομένων, ὄχι δὲ καὶ τοῦ σκοποῦ. Διότι σὲ τέτοιες περιπτώσεις μπορεῖ νὰ πρόκειται γιὰ σοφίσματα, μὲ λήψη τοῦ ζητουμένου ὡς ἀποδεδειγμένης ἀλήθειας,
Ἡ Ἐπιστημονικὴ Ἰατρικὴ διεθνῶς εἶναι μία. Ἀναθεωρεῖται δὲ συνεχῶς καὶ ἀνανεώνεται βάσει καὶ ὅλων τῶν νεοτέρων ἐπιστημονικῶν δεδομένων. Δὲν χρειάζεται ἑπομένως ἡ ἐπιστημονικὴ ἰατρικὴ τίς ὁποιεσδήποτε ἐμφανιζόμενες ὡς "ἐναλλακτικές", ἢ "συμπληρωματικές", ἢ "ἀναπληρωματικές", ἢ τίς διάφορες χαρακτηριζόμενες ὡς "παραδοσιακὲς" θεραπευτικὲς μεθόδους.
Ἡ Φιλοσοφία εἶναι σύστημα ἀρχῶν. Μιὰ φιλοσοφικὴ θεωρία λαμβάνεται, ἢ τοποθετεῖται, ὡς ὑπόθεση, γιὰ νὰ ἐξηγηθεῖ ἢ νὰ ταξινομηθεῖ, ὁρισμένη σειρὰ γεγονότων. Τὴν ὁποία ὁ φιλόσοφος θέτει ὡς προσωπικὴ ἀντίληψη ἢ ἄποψή του π.χ. γιὰ τὴν προέλευση τοῦ κόσμου καὶ τῆς ζωῆς. Ἐξ οὗ καὶ ἡ ποικιλία τῶν φιλοσοφιῶν. Κατὰ τοὺς φιλοσόφους, ἡ ὀρθὴ χρήση τῆς λογικῆς ἀποτελεῖ οὐσιαστικὴ προϋπόθεση γιὰ κάθε θεωρητικὴ διερεύνηση. Ἐπίσης ἡ αἰτιότητα, ἡ ἀποφυγὴ ἀντίφασης, ἡ ταυτότητα καὶ ἡ τελικότητα ἀποτελοῦν λογικὲς ἑρμηνευτικὲς ἀρχὲς στὴ φιλοσοφία καὶ τὴν μεταφυσική.
Ἡ Μεταφυσική, εἶναι μιὰ ἔννοια, ἡ ὁποία εἰσήχθῃ στὴ Φιλοσοφία ἀπὸ τὸν Ἀριστοτέλη (384-332 π.Χ.), ὁ ὁποῖος ἀσχολήθηκε καὶ μὲ τά, "Μετὰ τὰ Φυσικά". Δηλαδὴ μὲ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα βρίσκονται πέρα ἀπὸ τὰ φυσικὰ καὶ πέρα ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς ἐμπειρικότητας, ἀναζητῶντας τίς "πρῶτες ἀρχὲς καὶ τὰ αἴτια τῆς δομῆς τοῦ σύμπαντος", πλάθοντας ἔτσι καὶ τίς φιλοσοφικές του θεωρίες γιὰ τὸν κόσμο καὶ τὴ ζωή. Τὸ "ἐπέκεινα", ἐκκλησιαστικῶς, ἀνάγεται στὰ "τῆς ἄλλης ζωῆς".
Ἡ Χριστιανικὴ Μεταφυσική, εἶναι ἐκ θείας ἀποκαλύψεως, καὶ παραμένει ἔξω ἀπὸ κάθε φιλοσοφία.
"Οἱ ἐναλλακτικές, οἱ ἀναπληρωματικές, οἱ συμπληρωματικὲς καὶ οἱ ἀναφερόμενες ὡς παραδοσιακὲς θεραπευτικὲς μέθοδοι", ὅπως καὶ ὅλες οἱ "ἐνεργειακὲς θεραπευτικές" (οἱ ὁποῖες ἀνέρχονται σὲ περισσότερες ἀπὸ χίλιες, μεταξὺ τῶν ὁποίων ὁ Βελονισμός, ἡ Ὁμοιοπαθητική, ἡ Ρεφλεξολογία ἢ Ζωνοθεραπεία, ἡ Ὀστεοπαθητική, ἡ Μαγνητοθεραπεία, Σιάτσου, Γιόγκα, Διαλογισμός, Μακροβιοτική, Ὀργονομία, Ἀρωματοθεραπεία, Ἀνθοϊαματική, Χρωματοθεραπεία κ,λπ.), δὲν ἱκανοποιοῦν τὰ ἀπαραίτητα καὶ ὑποχρεωτικὰ κριτήρια γιὰ μιὰ φιλοσοφία. Πολὺ δὲ περισσότερο τὰ κριτήρια τῶν θετικῶν ἐπιστημῶν, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ἡ Ἐπιστημονικὴ Ἰατρική. Τίς θεραπευτικὲς αὐτὲς συλλήβδην καὶ χάριν συντομίας, ὁ Ἰατρικὸς Σύλλογος Ἀθηνῶν (ΙΣΑ) τίς ἐχαρακτήρισε, ἐπιστημονικῶς, ὡς "Ἀνορθόδοξες Θεραπευτικὲς Μεθόδους" (συντετμημένος δὲ ΑΝ.ΘΕ.Μ., ὅπως θὰ ἀναφέρονται εἰς τὸ ἑξῆς).
Οἱ περισσότερο γνωστὲς ἀπὸ τίς "ἐνεργειακὲς θεραπευτικὲς μεθόδους", μερικὲς ἀπὸ τίς ὁποῖες ἀναφέρθηκαν ἀνωτέρω, ἐπικαλοῦνται τὴν ἐπενέργεια μιᾶς ἐξωτερικῆς "Κοσμικῆς" ἢ "Συμπαντικῆς" ἐνέργειας, ἢ "Δύναμης", ἢ καὶ "Παγκόσμιας Συνείδησης". Ἡ ὁποία, ὡς ἡ "Ὑπέρτατη Ἀρχή", ἢ τὸ "Ἕνα", ἢ καὶ τό, (ἐξ αὐτοῦ δὲ καὶ ὁ αὐτοχαρακτηρισμὸς ὅλων τῶν ΑΝ.ΘΕ.Μ. ὡς "ὁλιστικῶν" θεραπευτικῶν μεθόδων) "ρέει καὶ εἰσδύει παντοῦ".
Ὁ ἄνθρωπος λοιπὸν (κατά τους ἀκολουθοῦντες τίς θεραπευτικὲς αὐτὲς) ὡς μιὰ συσκευή, "δέχεται καὶ ἀποκρυπτογραφεῖ αὐτὴν τὴν κοσμικὴ ἐνέργεια, ἀνταλλάσσοντας μὲ αὐτὴν ἐνέργεια ἀπὸ τὴν δική του ἐνέργεια, αὐτὴν δηλαδὴ τοῦ σώματός του. Καὶ μὲ τὴν ἀμφίδρομη αὐτὴ "λειτουργία" -ὅπως ἰσχυρίζονται- προστατεύεται ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν ἀρρώστια. Καὶ μέσῳ αὐτῆς ἀποκαθίσταται ἡ ὑγεία στὸν ἄρρωστο. Εἰδικότερα:
1. Οἱ τοῦ Βελονισμοῦ:
Οἱ τοῦ Κλασικοῦ Κινεζικοῦ Βελονισμοῦ ἀσπάζονταν τὴν ὕπαρξη τῶν "13 Κουέϊ, δηλαδὴ τῶν "κακῶν δαιμόνων", τοὺς ὁποίους ἔπρεπε νὰ ἐξοντώσουν μὲ τίς βελόνες εἰσάγοντάς τις στὰ "13 Χουέ" (δηλαδὴ τὰ "13 σημεῖα" εἰσόδου τους στὸν ὀργανισμό, γιὰ νὰ θεραπεύσουν ἔτσι τοὺς ἀρρώστους. Ἀργότερα, ὅταν στὴν Κίνα ἐνστερνίσθηκαν τὸ φιλοσοφικὸ σύστημα τοῦ Ταοϊσμοῦ, προέκυψε ὁ Παραδοσιακός, πλέον, Κινεζικὸς Βελονισμός, μὲ τὰ Γὶν καὶ τὰ Γιάνγκ, ὡς τοὺς δὺο "ἐνεργειακοὺς πόλους". Οἱ ὁποῖοι καὶ ἀποτελοῦν τίς δυὸ βασικὲς ἀρχικὲς δυνάμεις ἢ "Ἀρχὲς" τοῦ Ταοϊσμοῦ. Κατὰ τὸν ὁποῖο, οἱ δυὸ αὐτὲς "ἀρχές", δημιούργησαν τὸν Οὐρανὸ (εἶναι ὁ "Πατέρας"), τὴ Γῆ (εἶναι ἡ "Μητέρα") καὶ τὸν Ἄνθρωπο (εἶναι ὁ "Υἱός"). Οἱ "ἀρχὲς" αὐτὲς Γὶν καὶ Γιάνγκ, βρίσκονται σὲ διαρκῆ ἀνταγωνισμὸ ἀλλὰ καὶ συνεχῆ συνεργασία, χάρη στὸν Μεγάλο Νόμο τοῦ Ταό, ποὺ εἶναι ἡ Τρίτη Ἀρχή. Ἀπὸ τὴν ποσοστιαία δὲ συμμετοχὴ τοῦ Γὶν καὶ τοῦ Γιάνγκ, συγκροτεῖται, ἀθροιστικῶς, τὸ "ὅλον" (ἐξ οὗ καὶ "ὁλιστικὸς" ὁ Βελονισμός).
Τὸ πῶς γίνεται ἡ διάγνωση τῶν νόσων, ἢ τὸ πῶς ἀναγνωρίζεται καὶ τὸ πάσχον ὄργανο (ἀπὸ τὴν ποιότητα τῶν 24 ποικιλιῶν τοῦ σφυγμοῦ καὶ ἀπὸ τίς μεταβολὲς στὴ χροιὰ διαφόρων περιοχῶν τοῦ προσώπου), ὅπως καὶ τὸ πῶς γίνεται ἡ πρόγνωση γιὰ τὴν ἀρρώστια, ἀλλὰ καὶ ἡ πρόβλεψη γιὰ μιὰ μοιραία ἔκβαση τῆς κάθε ἀρρώστιας, εἶναι πολὺ πέρα ἀπὸ τίς δυνατότητες τοῦ χώρου, ὁ ὁποῖος παραχωρεῖται γιὰ ἕνα τέτοιο δημοσίευμα. Χρειάζεται πάντως βιβλίο ὁλόκληρο. Ὅπως καὶ γιὰ τὰ σημεῖα τοῦ βελονισμοῦ, τὰ ὁποῖα εἶναι διαφορετικὰ ἀνάλογα μὲ τίς ὧρες τῆς ἡμέρας, τίς ἐποχές. Ἀρχικῶς, αὐτὰ ἦσαν 13, ὅσοι δηλαδὴ καὶ οἱ "κακοὶ δαίμονες" -τὰ "Κουέϊ"- γιὰ τὴν πρόκληση τῶν διαφόρων ἀσθενειῶν. Ἔγιναν ἀργότερα 365 (ὅσες καὶ οἱ ἡμέρες τοῦ ἔτους) καὶ ἤδη ἔχουν γίνει περισσότερα ἀπὸ τὰ 3.500. Τὰ ὁποῖα κατανέμονται σὲ 12 θεωρητικοὺς "μεσημβρινούς" (ὅσοι καὶ οἱ μῆνες τοῦ ἔτους). Χωρὶς μάλιστα μιὰ ὁποιαδήποτε σχέση τῶν "μεσημβρινῶν" αὐτῶν, μὲ τὴν ἀνατομικὴ θέση ἢ τὴν πορεία τῶν νεύρων. Ὅπως καί, χωρὶς οὐδεμία ὀργανικὴ ὑπόσταση συσκευῶν ὑποδοχῆς ἐρεθισμάτων στὰ σημεῖα τοῦ βελονισμοῦ, ἄλλα καὶ χωρὶς τίς ὁποιεσδήποτε φυσιολογικές, φυσικοχημικὲς ἢ φυσικοηλεκτρικὲς μεταβολές, στὰ σημεῖα τοῦ βελονισμοῦ.
Οἱ θεωρίες πρὸς ἑρμηνεία τῆς δράσεως τοῦ βελονισμοῦ, διαδέχονται ἡ μία τὴν ἄλλη, ἀφ' ὅτου οἱ Δυτικοὶ Βελονιστὲς ἀποστασιοποιήθηκαν ἀπὸ τὸν Παραδοσιακὸ Κινεζικὸ Βελονισμό. Μὲ τὴν "ἄνθιση δὲ τοῦ ἠλεκτρισμοῦ τὸν 19ο αἰῶνα", πέρασαν στὶς διάφορες θεωρίες τοῦ "ἠλεκτροβελονισμοῦ". Ἀργότερα, ἀνέπτυξαν τὴ θεωρία τῆς "Διαδερμικὴς Νευρικῆς Διέγερσης" (Transcutaneous Nerve Stimulation - T.N.S. "τένς", ἀπὸ τὰ ἀρχικὰ τῶν λέξεων αὐτῶν) εἰσάγοντας λεπτὲς πλέον βελόνες στὸ δέρμα. Τελευταίως δέ, ἐπενόησαν τὴν "νευρωνικὴ θεωρία", μὲ τὴ λειτουργία τῶν νευρομεταβιβαστῶν. Διατηροῦν, ὅμως καὶ μὲ αὐτήν, ὅπως καὶ μὲ ὅλες τίς ἄλλες, τὰ ἴδια ἀκριβῶς βελονιστικὰ σημεῖα, κατατεταγμένα στοὺς ἴδιους 12 νοεροὺς "μεσημβρινούς".
Τὸ πῶς ἐκτελεῖται ὁ βελονισμὸς καὶ τὸ πῶς ἑρμηνεύουν αὐτὰ τὰ ὁποῖα ἐπιδιώκουν δια τοῦ βελονισμοῦ, γιὰ τὴν περιγραφή τους, χρειάζεται καὶ γι' αὐτά, ἄλλο ἕνα βιβλίο.
Τὰ ἀποτελέσματα τῆς βελονιστικὴς θεραπευτικῆς, ἐκτιμώμενα μὲ ἐπιστημονικὲς μεθόδους ἀξιολογήσεως, δὲν εἶναι καλύτερα ἀπὸ ἐκεῖνα μὲ τὰ εἰκονικὰ φάρμακα, ἢ placebo, ἢ ψευδοφάρμακα Ἡ ἐπιστημονικὴ ἰατρικὴ ἐκτιμᾷ ὅτι, τὰ ἀποτελέσματα τῆς βελονιστικὴς θεραπευτικῆς εἶναι προϊὸν αὐθυποβολῆς ἢ τῆς προσδοκίας, δηλαδὴ περισσότερο τῆς ἐλπίδας ἰάσεως.
Τὰ προβλήματα τὰ ὁποῖα δημιουργοῦνται μὲ τὸν Βελονισμό, ἔχουν πρωτοπεριγραφεῖ ἀπὸ τὸν διάσημο τῆς ἐποχῆς του βελονιστὴ Πιὲν Τσιουὲν (403-321 π.Χ.) στὸ βιβλίο τοῦ Nan King μὲ τὰ 81 "Δυσχερῆ Προβλήματα τοῦ Βελονισμοῦ" (Μετάφραση Φ. Π. Ρώσση, ἔκδ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, 1995). Τὸ περισσότερο ἐνδιαφέρον ὅμως εἶναι μὲ τίς περιπτώσεις ὅπου οἱ βελονιστὲς ἀσχολοῦνται μὲ τὴν ἀντιμετώπιση τοῦ πόνου, χωρὶς νὰ μελετοῦν τὸν ἄρρωστο γιὰ τὴν ἀναζήτηση τῆς αἰτίας του καὶ χωρὶς νὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς ἀρρώστιας, ἡ ὁποία τὸν προκαλεῖ. Ὅπως συμβαίνει μὲ τοὺς "πρακτικοὺς" βελονιστές, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶναι γιατροί. Στὶς περιπτώσεις αὐτές, ἡ ἀσθένεια παραμελεῖται καί, ἀνεξέλεγκτη πλέον, συνεχίζει τὴν πορεία της μὲ προφανεῖς τοὺς κινδύνους.
Ὁ Βελονισμός, ὅπως εἶναι γνωστό, δὲν ἀσκεῖται μόνον ἀπὸ γιατρούς. Ὁ ὁποιοσδήποτε μπορεῖ νὰ δηλώσει Βελονιστής. Καὶ στὴν Ἑλλάδα πολλοὶ ἀπὸ τοὺς βελονιστὲς εἶναι πρακτικοί, δηλαδὴ μὴ γιατροί. Ἔτσι ἄλλωστε προκύπτουν καὶ κατηγορίες γιὰ "ἀγυρτία, ἀπάτη, τσαρλατανισμὸ καὶ κομπογιαννιτισμό". Οἱ βελονιστὲς τοῦ Κλασικοῦ καὶ Παραδοσιακοῦ Κινεζικοῦ Βελονισμοῦ, δέχονται ὅτι μέ τὶς (χωρὶς αὐλὸ) βελόνες τους, "συνδέουν τὴν παγκόσμια ἐνεργειακὴ δύναμη" μὲ τὴν διαταραγμένη ἐσωτερικὴ ζωτικὴ δύναμη τῶν Γὶν καὶ τῶν Γιάνγκ, ἡ ὁποία, αὐτὴ εἶναι ἐκείνη ποὺ συνιστᾷ τὴν ἀρρώστια. Καὶ γιὰ νὰ τὴν θεραπεύουν, ἐνεργοῦν ὡς οἱ μεσάζοντες (Medium). Θεμελιωμένος δὲ ὁ Παραδοσιακὸς Κινεζικὸς Βελονισμὸς στὸν Ταοϊσμό, ἔχει ἄμεση σχέση μὲ τίς Ἰνδουιστικὲς Θρησκεῖες.
Ἐπιβλήθηκε ὁ Βελονισμὸς στὴν Κίνα πρὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων, ἀπὸ τὸν ἐπωνομασθέντα "Κίτρινο Αὐτοκράτορα", τὸν Χοὰνγκ Τί (Hoang Ti), ὡς ἡ ἀποκλειστικὴ θεραπευτικὴ μέθοδος. Μὲ διαταγή του στὴν ὁποία ἔλεγε καὶ τὸ ἑξῆς: "Θέλω ἀπὸ ἐδῶ καὶ ἐμπρός, ἀντὶ γιὰ τὰ διάφορα γιατροσόφια, νὰ χρησιμοποιοῦνται μόνο βελόνες ἀπὸ μέταλλο, γιὰ νὰ ἐπαναφέρουν τὴν ὑγεία στὸν ἄρρωστο λαό μου". Στὸν ἴδιο δὲ αὐτὸν αὐτοκράτορα ἀποδίδεται καὶ τὸ Νέϊ Κὶνγκ (Nei King), δηλαδὴ ἡ "Ἱερὰ Βίβλος" τοῦ Βελονισμοῦ.
Ὁ Βελονισμὸς ἑπομένως, θεμελιωμένος πάνω στὴ φιλοσοφία τοῦ Ταοϊσμοῦ τῶν Κινέζων ἡ ὁποία ἔχει ἀναχθεῖ σὲ θρησκεία μὲ προεκτάσεις καὶ σὲ διάφορες Ἰνδουιστικὲς θεότητες, θὰ πρέπει νὰ ἐνδιαφέρει ἄμεσα τὴν Ἐκκλησία μας, γιὰ τὴν προστασία τῶν πιστῶν της ἀπὸ πνευματικὰ ὀλισθήματα.
2. Οἱ τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς
Ἀσπάζονται ὅλοι τοὺς ἀπαρεγκλίτως, τοὺς 291 "ἀφορισμοὺς" ἢ δόγματα, ἢ κανόνες, ἢ ἀρχὲς τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς, τοῦ Sameuel Hahnemann (Χάνεμαν, 1755-1843). Ὁ ὁποῖος μὲ τὸ βιβλίο του "Ὄργανον τῆς Θεραπευτικῆς Τέχνης" τὸ 1810, παρουσίασε τοὺς δυὸ νόμους του γιὰ τὴν ὁμοιοπαθητική. Αὐτοὶ δὲ ἦσαν: α) ὁ νόμος τῶν "ὁμοίων" (ἐξ οὗ καὶ "ὁμοιοπαθητικὴ" ἡ θεραπευτική του) καί, β) ὁ νόμος τῆς "δυναμοποίησης". Αὐτοὺς τοὺς "νόμους", τοὺς "ἀνακάλυψε" ὁ Χάνεμαν κατὰ τὴν προεπιστημονικὴ περίοδο τῆς ἰατρικῆς, δηλαδὴ πρὸ τῆς ἀνακαλύψεως τῶν μικροβίων, τῶν ἀντιβιοτικῶν καὶ τῶν ἐμβολίων.
Ὁ καθηγητὴς τῆς πειραματικῆς φαρμακολογίας Γ. Ἰωακείμογλου, πρὶν ἀπὸ 80 χρόνια περίπου, εἶχε ἀποδείξει, τὸ ἔγραψε στὸ βιβλίο του "Φαρμακολογία" καὶ ἐδίδασκε στὰ μαθήματά του (Ὄχι δὲ μόνον αὐτὸς) ὅτι: "ὁ νόμος τῶν ὁμοίων" ἦταν μία αὐταπάτη τοῦ Χάνεμαν. Ὁ δὲ "νόμος τῆς δυναμοποίησης", μὲ τὴν ὁποία "ἐκπνευματίζεται" ἡ ὕλη, ἀποδεικνύεται νὰ μὴ διαθέτει τὰ ἀπαιτούμενα ἐπιστημονικὰ ἐρείσματα.
Εἶναι δὲ πράγματι περίεργο τὸ ὅτι, οἱ σημερινοὶ ὁμοιοπαθητικοὶ συνεχίζουν νὰ "πιστεύουν" στὴ δυναμοποίηση τῶν "φαρμάκων" τους. Νὰ δέχονται δηλαδὴ ὅτι, τὰ ὁμοιοπαθητικά τους παρασκευάσματα προερχόμενα ἀπὸ τὸ ὀρυκτό, τὸ φυτικὸ καὶ τὸ ζωικὸ βασίλειο, ἔχουν μέσα στὴν οὐσία τους μιὰ "ἐσωτερικὴ δύναμη". Ἕνα εἶδος "κρυμμένης ἐνέργειας", ἡ ὁποία "ἀπελευθερώνεται" μὲ τὴν ἀραίωση, τῶν μὲν διαλυτῶν μέσα σὲ νερὸ ἢ οἰνόπνευμα, τῶν δὲ μὴ διαλυτῶν μὲ τὴν ἀνάμειξή τους μὲ ἄμυλο ἢ γαλακτοσάκχαρο. Μὲ τὴν προοδευτικὴ δὲ ἀραίωση, ὕστερα ἀπὸ τοὺς πρώτους λίγους βαθμοὺς ἀραίωσης, -ὅπως καὶ οἱ ἴδιοι ἄλλωστε τὸ παραδέχονται- φθάνουν σὲ ἀραιώσεις τέτοιες, ὥστε νὰ μὴ ὑπάρχει πλέον οὔτε ἕνα μόριο ἀπὸ τὴν οὐσία στὰ ἀραιώματα. Τίς τέτοιες δὲ ἀραιώσεις τίς χρησιμοποιοῦν ὡς "τὰ φάρμακά τους". Ἰσχυριζόμενοι ὅτι, μέσα σὲ αὐτὰ ὑπάρχει μιὰ "νέα μορφὴ ἐνέργειας", ἡ ὁποία καὶ αὐξάνεται ἀκόμη περισσότερο στὶς μεγαλύτερες ἀραιώσεις, μὲ τὴν δυναμοποίηση. Ἡ ὁποία γίνεται μὲ δονήσεις ἢ ταρακουνήματα τοῦ διαλύματος, ἢ μὲ τὴν λειοτρίβηση τοῦ ἀραιώματος στὸ γουδὶ τοῦ φαρμακοτρίφτη. Τώρα, ὅμως, καὶ μὲ πιὸ σύγχρονα καὶ βιομηχανοποιημένα μηχανικὰ μέσα.
Μὲ τὴν δυναμοποίηση λοιπόν -ὅπως ἰσχυρίζονται- "ἐκπνευματίζεται ἡ ὕλη". Καὶ ὅσο μεγαλύτερη ἡ ἀραίωση τῆς οὐσίας, τόσο καὶ πιὸ ἐλεύθερη, πιὸ ἄϋλη καὶ αἰθέρια γίνεται, "ἡ μαγικὴ ἰαματικὴ δύναμη" τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ παρασκευάσματος, ὅπως αὐτὰ περιγράφονται στοὺς "ἀφορισμοὺς" 118, 128 καὶ 269 του Χάνεμαν. Τοὺς ὁποίους ἀσπάζονται καὶ σὲ αὐτοὺς ἀναφέροναι ὅλοι οἱ ὁμοιοπαθητικοί, ὅπως καὶ γράφουν στὰ βιβλία τους.
Ἐπιστημονικῶς, βεβαίως, δὲν ὑπάρχει ἀπόδειξη, περὶ τοῦ ὅτι ἡ ἀνατάραξη ἑνὸς διαλύματος, ἢ ἡ λειοτρίβηση, μιᾶς οὐσίας, προσδίδει σὲ αὐτὴν μιὰ κάποια πρόσθετη βιοχημικὴ ἢ θεραπευτικὴ ἰδιότητα. Εἶναι δὲ ἐξόχως περίεργο νὰ ἰσχυρίζονται ὅτι: μὲ τὸ πράγματι "μηδὲν" τῆς οὐσίας στὰ παρασκευάσματά τους, καὶ τὴν ἀπουσία μιᾶς ὁποιασδήποτε φαρμακολογικῆς φύσεως δραστικότητας σὲ αὐτά, μποροῦν νὰ θεραπεύουν... σχεδὸν τὰ πάντα. Τόσο δὲ πιὸ γρήγορα, ὅσο πιὸ νωρὶς ἀρχίζει ἡ ὁμοιοπαθητικὴ θεραπευτική, καὶ ὅσο ὀξύτερη εἶναι μία ἀσθένεια. Ἰδιαιτέρως ἐνδιαφέρουσα, ὅμως, εἶναι ἡ διακοπὴ κάθε φαρμάκου τῆς ἐπιστημονικῆς ἰατρικῆς, διότι διαφορετικὰ δὲν μποροῦν νὰ προκύψουν ἀποτελέσματα ἀπὸ τὴν ὁμοιοπαθητικὴ θεραπευτική. Αὐτό, ὅμως προφανῶς, περικλείει κινδύνους, γιὰ τὴν ὑγεία καὶ τὴν ἴδια τὴ ζωὴ τοῦ ἀρρώστου. Ἀναφέρονται μάλιστα καὶ σχετικὰ δράματα... ἀκόμη καὶ θάνατοι.
Πρὸ ἐτῶν, εἶχε προκληθεῖ εὐρεῖα συζήτηση στὸ περιοδικὸ τῆς Μητροπόλεως Βόλου "ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ", Μητροπολίτης τῆς ὁποίας ἦταν τότε, ὁ νῦν Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ Πάσης Ἑλλάδος κ. Χριστόδουλος. Ἔγραφε δὲ στὸ τεῦχος τοῦ Δεκεμβρίου 1997: «Διαπιστώνομεν ὅτι ἡ Ὁμοιοπαθητικὴ ἀναλαμβάνει ἔργον θρησκείας. Ὁ ὁμοιοπαθητικὸς ἰατρὸς εἶναι ἕνας μυημένος, καὶ σκοπὸς τῆς ὁμοιοπαθητικῆς εἶναι ἡ λύτρωση τοῦ ἀνθρώπου. Ὅλα αὐτὰ ἀποπνέουν θρησκεία καὶ θεολογία... Αὐτὰ λοιπόν, καὶ πάμπολλα ἄλλα, μᾶς δημιουργοῦν ἀνησυχίες καὶ εἴμεθα ἐπιφυλακτικοὶ ἔναντι τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς καὶ τῶν συναφῶν. Εἰς τὸ χέρι τῶν Ὁμοιοπαθητικῶν εὑρίσκεται πλέον νὰ ξεκαθαρίσουν τί εἶναι, τί ἀσκοῦν, πῶς τὸ ἀσκοῦν. Καὶ νὰ ἀπορρίψουν τὰ ἀπορριπτέα πρόσωπα, ἀρχὲς καὶ κοσμοθεωριακὲς ἀντιλήψεις, ποὺ εἶναι ἀσυμβίβαστα μὲ τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ ζωή».
3. Οἱ ἄλλες "ἐνεργειακὲς θεραπευτικές"
Ἡ ὀστεοπαθητική, τὸ βιονεργειακὸ μασάζ, ἡ ρεφλεξολογία, ἡ ἁγιουρβέδα, ἡ γιόγκα, ὁ διαλογισμός, ἡ μακροβιοτική, ἡ ὀργονομία, ἡ μαγνητοθεραπεία, ἡ σαηεντολογία καὶ ἕνας τεράστιος ἀριθμὸς ἀπὸ "ἐνεργειακὲς θεραπευτικὲς μεθόδους" (ὑπολογίζονται δέ, σὲ περισσότερες ἀπὸ χίλιες), ἐπικαλοῦνται καὶ αὐτὲς τὴν ἴδια "Συμπαντικὴ" ἢ "Κοσμικὴ Ἐνέργεια" ἢ "Βιοενέργεια", ἢ "Ἀρχὴ τοῦ Ὅλου". Ἔτσι δέ, προσοικειοῦνται καὶ αὐτὲς τὸν τίτλο "ὁλιστικές". Καὶ τὴν ἐνέργεια αὐτὴ (δῆθεν) τὴν "διοχετεύουν" στὸν ἄνθρωπο μὲ διαφόρους τρόπους ἢ χειρισμοὺς ἢ καὶ τροφικὲς δίαιτες,... γιὰ νὰ "θεραπεύουν", ὅπως λένε, ἀπὸ διάφορες ἀρρώστιες.
Ἡ σύγχρονη ὅμως ἰατρική, μὲ αἴσθημα ὑψηλῆς εὐθύνης, κατέληξε στὸ συμπέρασμα ὅτι, καὶ αὐτῶν τὰ ἀποτελέσματα εἶναι ἐκεῖνα τῶν placebo, δηλαδὴ τῶν εἰκονικῶν φαρμάκων ἢ ψευδοφαρμάκων.
Τὰ "Μεσσιανικὰ" καὶ τὰ "Μεταφυσικά"
Γιὰ τίς "Ἀνορθόδοξες Θεραπευτικὲς Μεθόδους", τὰ σχετικὰ μὲ τίς Μεσσιανικὲς καὶ τίς Μεταφυσικὲς προεκτάσεις τους, ἔχουν ἐπισημανθεῖ καὶ ἀπὸ τὸν ὑπογράφοντα τὸ παρόν, μὲ βιβλία του, δημοσίευση ἄρθρων καὶ σὲ ὁμιλίες. Καὶ μὲ ἐκπομπὲς ἐπίσης ἀπὸ τοὺς Ἐκκλησιαστικοὺς Ραδιοφωνικοὺς Σταθμούς. Μὲ τὴν προσδοκία ὅτι θὰ ἀσχοληθεῖ καὶ μὲ τὰ θέματα αὐτὰ ἡ Ἐκκλησία μας, ὅταν ὁ καιρὸς ἐπιστεῖ. Ἐμβαθύνοντας μάλιστα περισσότερο, ὡς ἡ καθ' ὕλην ἁρμοδία. Ἀκριβῶς δὲ καὶ διότι... "ἕκαστος ἐφ' ὧ ἐτάχθῃ".
Ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας μας, δηλαδή, ἀκριβῶς δὲ ἐπειδὴ ἡ κατάσταση ἔχει σημαντικῶς ἐπιδεινωθεῖ, εἶναι ἀνάγκη πλέον νὰ ἀναλάβει τήν, ὀφειλομένη ἄλλωστε, εὐθύνη της ἔναντι τοῦ ποιμνίου της, ὥστε νὰ μὴ μένει ἀνυπεράσπιστο στὴν ψυχικῶς καὶ πνευματικῶς ἐπικίνδυνη παραπλάνηση. Ὅταν π.χ. οἱ τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς ἰσχυρίζονται ὅτι: «μὲ τίς ἀραιώσεις τῶν ὁμοιοπαθητικῶν παρασκευασμάτων τους "ἐκπνευματίζεται ἡ ὕλη", καὶ διαλύεται (ἡ ὕλη) ὁλοσχερῶς "στὴ δική της ἀτομικὴ πνευματοειδῆ φύση", γιὰ νὰ ἐπιδράσει "ἡ αὐτενεργὸς αὐτὴ ζωτικὴ δύναμη", στὸν ὀργανισμὸ τοῦ ἀνθρώπου, "στὸ σῶμα καὶ στὴν ψυχή", ὥστε νὰ ἀνακτήσει τὴν ὑγεία του. Ἢ ὅτι: "ἡ ὁμοιοπαθητικὴ ἐπιδρᾷ καὶ στὴν πνευματικὴ ἀνάπτυξη τοῦ ἀνθρώπου". Ἀκόμη καὶ ὅτι: "βοηθεῖ στὸ νὰ ἐξαλειφθεῖ τὸ κακὸ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, δημιουργῶντας ἁρμονικὲς συνθῆκες στὸν ὀργανισμό..., ἀλλὰ καὶ στὸν κόσμο ὁλόκληρο, γιὰ τὴν πνευματική του τελείωση"»! Αὐτὰ βεβαίως δὲν εἶναι Ἰατρική.
Ἀνάλογα, βεβαίως, ὅπως ἐκ τῶν πραγμάτων προκύπτει, εἶναι καὶ τὰ τῶν ἄλλων "ἐνεργειακῶν θεραπευτικῶν" μεθόδων. Οἱ ὁποῖες —ὅλως ἀναληθῶς δὲ καὶ ἐκεῖνες— αὐτοπροβάλλονται ὡς "ἐναλλακτικές, συμπληρωματικές, ἀναπληρωματικὲς ἢ παραδοσιακὲς θεραπευτικὲς μέθοδοι". Ἀπὸ ὅλες αὐτές, ἔχουν παραπλανηθεῖ ψυχές. Αὐτὸ δέ, ἐντάσσεται στὰ ἄμεσα ἐνδιαφέροντα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ!
Συμπερασματικῶς
Ὅλες οἱ ἰατρικῶς Ἀνορθόδοξες Θεραπευτικὲς Μέθοδοι (ΑΝ.ΘΕ.Μ.) ἐνεργοῦν μὲ τὴν "κοσμικὴ" ἢ "συμπαντικὴ" ἐνεργειακὴ δύναμη. Ἀναφέρεται δὲ αὐτὴ ὡς: Πράνα ἀπὸ τοὺς Ἰνδουιστές, Vis Vitalis ἢ Ζωικὴ Ἐνέργεια ἢ Ζωτικὴ Δύναμη, ἀπὸ τοὺς Ὁμοιοπαθητικούς, Αἰθερικὴ ἐνέργεια ἢ Βιοενέργεια, ἀπὸ τοὺς Βιταλιστές, ὡς Παγκόσμια Συνείδηση, ἢ ὡς τὸ Ὅλον, ἀπὸ τοὺς Ἰνδουϊστὰς ... ἀπὸ ὅπου καὶ "ὁλιστικὲς" ὅλες αὐτὲς οἱ "θεραπευτικές", ὅπως αὐτοχαρακτηρίζονται, καὶ μὲ διάφορα ἄλλα ὀνόματα, ἀπὸ ἄλλους.
Ἡ δύναμη αὐτή, ὅπως ὑποστηρίζουν, "εἶναι πανταχοῦ παροῦσα", ὡς ἡ "ἄπειρη σοφία τῆς Φύσης". Ἤ, μὲ ἄλλη διατύπωση, ὡς μία θεότητα ἀπρόσωπη, ἀκαθόριστη, ἀπροσδιόριστη, ἡ ὁποία διαχέεται παντοῦ, στὴ φύση, στὰ ἄστρα, στοὺς ἀνθρώπους, στὰ ζῶα, στὰ φυτά, στὰ πράγματα, σὲ κάθε τί τὸ ὑλικό. Μιὰ ἀντίληψη, δηλαδή, σαφῶς πανθεϊστική, μὲ τίς δοξασίες Ἀνατολικῶν Θρησκειῶν, καὶ κυρίως τοῦ Ἰνδουισμοῦ, μὲ τίς "μυστικές", τίς "παγανιστικὲς" καὶ τίς "ἀποκρυφιστικὲς" παραδοχές.
Συνεπῶς, ὅλες αὐτὲς οἱ "ἐναλλακτικές, ἢ συμπληρωματικές, ἢ ἀναπληρωματικὲς καὶ παραδοσιακὲς θεραπευτικὲς μέθοδοι", ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Ἰατρική, εἶναι ΑΝΟΡΘΟΔΟΞΕΣ καὶ γιὰ τὴν Χριστιανικὴ Θρησκεία καὶ Πίστη.
Ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἑπομένως, ἡ Ι.Σ.Ε.Ε., ἄλλα καὶ ἡ Ι.Σ.Ι. τῆς Ἐκκλησίας μας, ὀφείλουν νὰ ἀναλάβουν τίς εὐθύνες τους ἔναντι τοῦ ποιμνίου των.
(Πηγή: Ὀρθόδοξος Τύπος, 2 & 9/12/2005)
