Ἡ Ὁμοιοπαθητική ἀσυμβίβαστη μέ τήν ὀρθόδοξη πίστη

Η OMOΙOΠΑΘΗΤΙKΗ ΑΣYMΒΙΒΑΣΤΗ ME ΤΗΝ OPΘOΔOΞΗ ΠΙΣΤΗ

© 1998 ΠPΩΤOΒOYΛΙΑ ΓOΝEΩΝ ΒOPEΙOY EΛΛΑΔOΣ

Γιὰ τὴν προστασία τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Πολιτισμοῦ, τῆς Οἰκογενείας καὶ τοῦ Ἀτόμου

Πολυτεχνείου 29, Τ.Θ. 6, 631 00 ΠOΛYΓYPOΣ

Ἐπιτρέπεται ἡ ἀναδημοσίευση, ὑπὸ τὴν προϋπόθεση ὅτι θὰ ἀναφέρεται ρητῶς ἡ πηγὴ προελεύσεως.

Ἀντὶ Προλόγου

Ἡ Ὁμοιοπαθητική, μία ἐκ τῶν λεγομένων ἐναλλακτικῶν θεραπειῶν τῆς Νέας Ἐποχῆς, δημιουργεῖ εἰς τὰς ἡμέρας μας σύγχυσιν μεταξύ των χριστιανῶν. Καὶ τοῦτο διότι ἀρκετοὶ καταφεύγουν εἰς αὐτὴν χωρὶς νὰ γνωρίζουν σαφῶς περὶ τίνος πρόκειται. Ἔτσι ὑπάρχει ὁ κίνδυνος ἡ Ὁμοιοπαθητικὴ νὰ δράση ὡς γέφυρα ἡ ὁποία θὰ ὁδηγήση ἀνυπόπτους χριστιανοὺς εἰς τὰς ἀνατολικὰς θρησκείας καὶ τὸν ἀποκρυφισμόν, διότι ἐκεῖ θεμελιώνονται αἱ ἐναλλακτικαὶ θεραπεῖαι. Δημιουργεῖ λοιπὸν ἡ κατάστασις αὐτὴ ποιμαντικὸν πρόβλημα χρῆζον ἀντιμετωπίσεως.

Ἡ «Πρωτοβουλία Γονέων Βορείου Ἑλλάδος γιὰ τὴν προστασία τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Πολιτισμοῦ, τῆς Οἰκογενείας καὶ τοῦ Ἀτόμου», τελοῦσα ὑπὸ τὴν πνευματκὴν καθοδήγησιν καὶ ἐποπτείαν τοῦ ἐντεταλμένου τῆς Ἱερᾶς ἠμῶν Μητροπόλεως ἐπὶ θεμάτων αἱρέσεων Μοναχοῦ π. Ἀρσενίου Βλιαγκόφτη, εἶχε τὴν σκέψιν νὰ θέση εἰς κυκλοφορίαν τὸ μετὰ χείρας τεῦχος μὲ σκοπὸν τὴν ἐνημέρωσιν ἐπὶ τοῦ θέματος αὐτοῦ των χριστιανῶν ἀλλὰ καὶ κάθε ἄλλου καλοπροαιρέτου ἀνθρώπου.

Εἰς τὸ τεκμηριωμένον κείμενον τῆς μικρᾶς ἀλλὰ περιεκτικῆς αὐτῆς μελέτης καταφαίνεται μὲ βάσιν τὰ κείμενα τῶν ἰδίων των ὁμοιοπαθητικῶν καὶ μάλιστα τῶν ἐπιφανεστέρων ἐξ αὐτῶν τὸ ἀσυμβίβαστον τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς μὲ τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν.

Συγχαίρομεν καὶ ἐπευλογοῦμεν τὴν ἀξιέπαινον πρωτοβουλίαν καὶ πιστεύομεν ὅτι θὰ ἐπιτύχη τοῦ σκοποῦ της.

Μετ’ εὐχῶν

Ὁ Μητροπολίτης

† Ὁ Κασσανδρείας ΣYΝEΣΙOΣ

Περιεχόμενα

Δὲν ἀποτελεῖ ἰατρικὴ εἰδικότητα

«Οἱ ἀσθένειες ὀφείλονται σὲ διαταραχὴ στὴ ροὴ τῆς θεϊκῆς οὐσίας μέσα στὸν ἄνθρωπο»

Τὸ ὁμοιοπαθητικὸ «φάρμακο»

Ὁ θεραπευτὴς κινητοποιεῖ τὴ «θεραπευτικὴ δύναμη τῆς ζωῆς»

Ποῦ ὀφείλεται ἡ δράση τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ «φαρμάκου»

Ἀλχημιστὴς ὁ Hahnemann

«Ὁ Κομφούκιος ἀνώτερος ἀπὸ τὸ Χριστό. Ὁ Χριστὸς ἔνθερμος συναισθηματίας»

Μασῶνος ὁ Hahnemann

Στὸν ἀποκρυφισμὸ οἱ ρίζες τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς

Σωτηριολογικὸ σύστημα ἡ Ὁμοιοπαθητικὴ

Μύηση τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ γιατροῦ

Λήψη ἱστορικοῦ = ἐξομολόγηση

Κάρμα καὶ Ὁμοιοπαθητικὴ

Αἴτια διαδόσεως

Πῶς δρᾶ

Οἱ κίνδυνοι ἀπὸ τὴν Ὁμοιοπαθητικὴ

Ἐπίλογος

Σημειώσεις

Παράρτημα

Βιβλιογραφία

01. Δὲν ἀποτελεῖ ἰατρικὴ εἰδικότητα

Ὅταν κανεὶς ὁμιλεῖ γιὰ τὴν Ὁμοιοπαθητικὴ πρέπει κατ’ ἀρχὴν νὰ γνωρίζει ὅτι δὲν ἀναφέρεται σὲ κάποια ἰατρικὴ εἰδικότητα ὅπως εἶναι ἡ χειρουργική, ἡ μαιευτικὴ κ.λ.π., ἀφοῦ ὅπως οἱ ἴδιοι οἱ ὁμοιοπαθητικοὶ ὁμολογοῦν, «… σὲ καμιὰ χώρα, τουλάχιστον τοῦ ἀνεπτυγμένου κόσμου, δὲν ὑφίσταται ἡ Ὁμοιοπαθητικὴ σὰν ἐπίσημη κρατικὴ πανεπιστημιακὴ εἰδικότητα»¹. Ἡ Ὁμοιοπαθητικὴ εἶναι ἕνα ὁλιστικὸ θεραπευτικὸ σύστημα ποὺ βασίζεται, ὅπως θὰ δοῦμε, στὴν ὁλιστικὴ θεώρηση τοῦ κόσμου καὶ τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἱδρυτὴς τῆς Σαμουὴλ Χάνεμαν, γερμανὸς γιατρός, στὸ βασικὸ σύγγραμμά του «Ὄργανον τῆς Θεραπευτικῆς Τέχνης», ὑποστηρίζει τὴν ἑξῆς θέση: «Μεγάλη ποικιλία δύναμης βρίσκεται κρυμμένη σ’ αὐτὰ τὰ ἴδια τὰ φυτά, τῶν ὁποίων τὰ ἐξωτερικὰ χαρακτηριστικὰ γνωρίζουμε ἀπὸ καιρό, ἀλλὰ τῶν ὁποίων τὶς ψυχὲς - ἐσωτερικότητες ὅπως ἦταν, καὶ ὁποιοδήποτε θεῖο στοιχεῖο ἔχουν αὐτά, δὲν ἔχουμε ἀντιληφθεῖ ἀκόμα»². Αὐτὴ τὴν ὕπαρξη «θείου στοιχείου» σὲ ὅλη τὴν κτίση ἀναλύει καὶ ἕνας συνεχιστὴς τοῦ Χάνεμαν, ὁ James Tyler Kent, ποὺ γράφει ὅτι «… ἡ ἴδια ἡ ἐνέργεια δὲν εἶναι ἐνέργεια ἀλλὰ μιὰ δυναμικὴ οὐσία… ὑπάρχει ἕνας ὑπέρτατος Θεός, ποὺ εἶναι οὐσιώδης καὶ εἶναι μία οὐσία. Τὰ πάντα προέρχονται, ἀπορρέουν ἀπὸ Αὐτόν, ὅλα ἀπὸ τὸ ἀνώτερο μέχρι καὶ τὸ τελευταῖο ὑλικὸ σῶμα μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο συνδέονται. Ἂν βέβαια ὑπάρχει διαχωρισμὸς καὶ ὄχι συνεχὴς “εἰσροὴ” ἀπ’ τὸ πρῶτο στὸ τελευταῖο, τὰ τελευταῖα θὰ πάψουν νὰ ὑπάρχουν»³. Ἐδῶ ὁ Kent δὲν μιλάει γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὴ Δημιουργία ὅπως τὸν βλέπει ἡ Ὀρθοδοξία, δηλαδὴ γιὰ ἕνα Θεὸ δημιουργὸ ποὺ ἔχει διαφορετικὴ οὐσία ἀπὸ τὰ κτίσματά του, μιᾶς καὶ ὁ ἴδιος εἶναι ἄκτιστος, ἀλλὰ γιὰ ἕναν «οὐσιώδη» ἀπρόσωπο Θεὸ ποὺ εἶναι ἕνα μὲ τὰ κτίσματά του, ἀφοῦ ἡ δική του θεία οὐσία εἶναι ἴδια μὲ αὐτὴ τῶν κτισμάτων του. Ἐπίσης δὲν διακρίνει τὴ Θεία Ἐνέργεια ἀπὸ τὴ Θεία Οὐσία, διάκριση τὴν ὁποία κάνει ἡ Ὀρθοδοξία, ποὺ διδάσκει ὅτι μόνο στὴ Θεία Ἐνέργεια μποροῦμε νὰ μετέχουμε ἐνῶ στὴ Θεία Οὐσία ὄχι.

02. «Οἱ ἀσθένειες ὀφείλονται σὲ διαταραχὴ στὴ ροὴ τῆς θεϊκῆς οὐσίας μέσα στὸν ἄνθρωπο»

Μὲ βάση αὐτὴ τὴν κοσμοθεωρία τοῦ ἀπόλυτου πανθεϊστικοῦ μονισμοῦ ποὺ ἐκφράζεται μὲ τὸ γνωστὸ δόγμα τοῦ ἀποκρυφισμοῦ «Ἕν τὸ πᾶν» (ὅλα εἶναι ἕνα), ἑρμηνεύει ἡ Ὁμοιοπαθητικὴ καὶ τὸ φαινόμενο τῆς ἀσθένειας: Ἡ ζωὴ ὑπάρχει, ὅσο ὁ «ὑπέρτατος Θεός», ποὺ «εἶναι μία οὐσία», ρέει συνεχῶς πρὸς τὰ ὄντα. Ἂν παύσει νὰ εἰσρέει, τότε «θὰ πάψουν νὰ ὑπάρχουν». Ἡ διατάραξη λοιπὸν τῆς ροῆς αὐτῆς τῆς θεϊκῆς οὐσίας δημιουργεῖ τὴν ἀσθένεια. Γράφει ὁ Kent: «Ἡ οὐσία αὐτὴ ὑπόκειται σὲ ἀλλαγές. Δηλαδὴ μπορεῖ νὰ ρέει μὲ τάξη ἢ ἀταξία, μπορεῖ νὰ εἶναι ἄρρωστη ἢ φυσιολογική»⁴. Αὐτὴ ἡ θεία οὐσία ἢ ἐνέργεια ποὺ ὑπάρχει στὸν ἄνθρωπο καὶ στὴν ὁποία ἐπιδρᾶ τὸ ὁμοιοπαθητικὸ φάρμακο εἶναι αὐτὸ ποὺ ἡ Ὁμοιοπαθητικὴ ὀνομάζει «ζωτικὴ ἐνέργεια» τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ζωτικὴ ἐνέργεια κατὰ τὸν ὁμοιοπαθητικὸ γιατρὸ Σπύρο Διαμαντίδη δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴν ἐνέργεια «Ki ἢ Chi» τῶν κινέζων, ἢ τὴν «ὀργόνη» τοῦ Wilhelm Reich (Ράϊχ)⁵. Ὁ Ἀμερικανὸς συνάδελφός του Michael Winer (Γουΐνερ) τὴν ταυτίζει μὲ τὴν ἰνδουιστικὴ «πράνα ἢ κουνταλίνι»⁶. Ὁ ἰατρὸς Σπύρος Γαρζώνης ἐπίσης τὴν ταυτίζει μὲ τὴν «… βιοπλασματικὴ ἐνέργεια, ποὺ ἐκφράζεται στὸ φαινόμενο Kirlian, μὲ «τὴν ὀργόνη» τοῦ Ράϊχ καὶ μὲ « …τὴν μορφὴ τῆς ζωϊκῆς ἐνέργειας ποὺ ὀνομάστηκε Μεσμερισμός, πρὸς τιμὴν τῆς ἀνακαλύψεως τοῦ Mesmer στὸν δέκατο ἕβδομο αἰώνα»⁷. Ἐδῶ ἂς σημειωθεῖ ὅτι ὁ Ἀντώνιος Μέσμερ θεωρεῖται «πατέρας τῆς παραψυχολογίας…»⁸. Τέλος ὁ Γεώργιος Βυθούλκας⁹ τὴν ἐνέργεια αὐτὴ τὴν ἀποκαλεῖ «συμπαντικὴ ἐνέργεια» καὶ γράφει ὅτι εἶναι ἡ ἴδια ποὺ ἀποκαλεῖται: «…Πράνα ἀπὸ τοὺς Ἰνδουϊστές, Θεραπευτικὴ Δύναμη τῆς Φύσης ἀπὸ τὸν Ἱπποκράτη, Magnale ἀπὸ τὸν Παράκελσο, Alcahest ἀπὸ τὸν Βὰν Χέλμοντ, Ἀστρικὸ Φῶς ἀπὸ τοὺς Καββαλιστές, Azorth ἀπὸ τοὺς Ἀλχημιστές, Spiritus ἀπὸ τὸν Fludd, Ὀντικὴ Δύναμη ἀπὸ τὸν Ράϊχενμπαχ, Ζωϊκὸς Μαγνητισμὸς ἀπὸ τὸν Μέσμερ, Αἰθερικὴ Ἐνέργεια ἢ Βιοενέργεια ἢ Ἁπλὴ Οὐσία ἀπὸ τοὺς μυστικιστὲς καὶ τοὺς μεταφυσικοὺς ὅπως ὁ Σουέντεμποργκ, Ζωτικὴ Ἐνέργεια ἢ Ζωτικὴ Δύναμη ἢ Ζωτικὸ Σῶμα ἀπὸ τὴ βιταλιστικὴ σχολή, Ὀργόνη ἀπὸ τὸν Ράϊχ, Βιοπλάσμα ἀπὸ τοὺς Ρώσους ἐρευνητές, κ.λ.π.»¹⁰. Στὸ ἴδιο βιβλίο μάλιστα ἀναφέρεται καὶ ἡ ἔκσταση στὴν ὁποία πέφτουν οἱ γιόγκι σὰν ἕνας τρόπος γιὰ νὰ ἔλθει κανεὶς σὲ ἐπαφὴ μὲ αὐτὴ τὴν «συμπαντικὴ ἐνέργεια»¹¹, ἐνῶ στὴν ἑλληνικὴ ἔκδοση τοῦ βιβλίου μὲ τίτλο «Ἡ νέα, διάσταση στὴν Ἰατρικὴ» τονίζεται ὅτι τέτοιες καταστάσεις εἶναι ἐξαιρετικὰ ζωογόνες»¹².

Ἡ ταύτιση τῆς «ζωτικῆς ἐνέργειας» μὲ ὅλα τα παραπάνω δὲν εἶναι τυχαία, ἀλλὰ πηγάζει ἀπὸ τὴν ὁλιστικὴ θεώρηση τοῦ κόσμου (ἀπόλυτος πανθεϊστικὸς μονισμός), ποὺ διαποτίζει, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Ὁμοιοπαθητική, καὶ ὅλες τὶς ἀσυμβίβαστες μὲ τὴν Ὀρθοδοξία θρησκευτικὲς δοξασίες τῶν χωρῶν τῆς Ἀνατολῆς. Ἡ ἀσθένεια, δηλ. οἱ ἀλλαγὲς στὴ ροὴ τῆς ἐνέργειας τοῦ ἀνθρώπου, μποροῦν, ὅπως λέει ὁ Kent «σὲ μία μεγάλη ἔκταση …νὰ παρατηρηθοῦν ἢ νὰ προξενηθοῦν ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο. Ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ τὴν κάνει νὰ εἰσρέει ἄτακτα»¹³. Ἀλλὰ καὶ ἡ θεραπεία ἐπιτυγχάνεται μέσα ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο, φτάνει, κατὰ τὸν Διαμαντίδη … «νὰ κινητοποιηθεῖ ἡ ψυχικὴ λογική του»¹⁴.

03. Τὸ ὁμοιοπαθητικὸ «φάρμακο»

Σ’ αὐτὸ βοηθοῦν δύο παράγοντες: ἡ «αὐτογνωσία» (μέσω νοητικῶν τεχνικῶν) καὶ τὸ ὁμοιοπαθητικὸ φάρμακο. Ὁ Winer γράφει: «Ὅταν ὁ ἀσθενὴς μάθει ὅτι οἱ διαταραχὲς τῆς ὑγείας του ἀντικατοπτρίζονται καὶ στὴ συνειδητότητά του, μπορεῖ καθὼς προχωρεῖ ἡ ἀγωγή του νὰ συνεχίσει νὰ παρακολουθεῖ τὴν ἐσωτερική του κατάσταση καὶ νὰ μάθει μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο νὰ ἔρχεται σὲ ἐπαφὴ μὲ τὴ θεραπευτικὴ ἐνέργεια τῆς ζωτικῆς δύναμης, ὅπως ἀκριβῶς οἱ γιόγκι μαθαίνουν νὰ ἐλέγχουν τὶς «ἀκούσιες» διαδικασίες στὸ σῶμα τους»¹⁵. Μέσα στὶς τεχνικὲς ποὺ συστήνει ὁ ἴδιος γιὰ νὰ γίνει αὐτὸ εἶναι καὶ ὁ διαλογισμός¹⁶. Ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλα σημεῖα τῶν κειμένων ποὺ γράφτηκαν ἀπὸ ὁμοιοπαθητικούς, βλέπουμε ὅτι τὸ ὁμοιοπαθητικὸ φάρμακο εἶναι ἁπλῶς ἕνας ἀκόμη τρόπος γιὰ νὰ πετύχει κανεὶς αὐτὰ ποὺ προσφέρουν οἱ τεχνικὲς αὐτοεξέλιξης τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν.

04. Ὁ θεραπευτὴς κινητοποιεῖ τὴ «θεραπευτικὴ δύναμη τῆς ζωῆς»

Ἔτσι παραδείγματος χάριν διαβάζουμε: «Τὸ ὁμοιοπαθητικὸ γιατρικὸ ὑπάρχει παντοῦ τριγύρω μας, ἔξω καὶ μέσα μας. Εἶναι τὸ κάθε ἐνεργειακὸ δυναμικὸ πεδίο ποὺ εἴτε χορηγεῖται σὲ κάψουλα ἀπὸ τὸ θεραπευτή, εἴτε παράγεται ἢ ἀξιοποιεῖται ἀπὸ τὸ ὑποσυνείδητο τοῦ νοῦ, ἔρχεται νὰ συμπληρώσει θεραπευτικὰ τὶς ἀνάλογες περιοχὲς τοῦ ζωτικοῦ πεδιακοῦ μας περιβάλλοντος»¹⁷. Καὶ ἀλλοῦ διαβάζουμε: «Ὁ θεραπευτὴς θὰ πρέπει νὰ κατανοήσει πὼς ἀποτελεῖ ἁπλὰ ἕναν ἀγωγὸ ποὺ μέσα ἀπὸ τὴ σύνδεσή του μὲ τὸν ἄρρωστο κινητοποιεῖ τὴ θεραπευτικὴ δύναμη τῆς ζωῆς… Κάτι τέτοιο βέβαια προϋποθέτει τὴ βίωση τοῦ θεραπευτῆ, μέσα ἀπὸ διάφορες τεχνικὲς παραδοσιακὲς καὶ νέες, ὅλων ἐκείνων τῶν φυσικῶν φαινομένων ποὺ ἀποτελοῦν ἀδιάσειστη ἐκδήλωση μιᾶς πραγματικότητας πέρα ἀπὸ τὰ φαινόμενα. Αὐτὸ ποὺ ὁ Σαμάνος θεραπευτὴς εἶχε ἐνδεχόμενα πετύχει ἀπὸ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο μεγάλωσε καὶ ἦρθε σὲ ἐπαφὴ μὲ τὶς φυσικὲς δυνάμεις ὥστε νὰ ἔχει τὴν ἱκανότητα νὰ περνάει κατὰ βούληση σὲ μιὰ ἀσυνήθιστη κατάσταση συνείδησης προκειμένου νὰ θεραπεύσει τὸν ἄρρωστο― αὐτὸ ποὺ ὁ Κινέζος θεραπευτὴς ὅπως ἀναφέρεται μάθαινε ἀπὸ παιδὶ νιώθοντας τὴν κίνηση τῆς ζωῆς πίσω ἀπὸ τὶς μορφές…― αὐτὸ ποὺ ἴσως λέγεται ὅτι οἱ Ἀσκληπιάδες ἰατροὶ νιώθανε κατὰ τὴ θεραπευτικὴ τελετουργία τοῦ Ἀσκληπιοῦ ποὺ βασιζότανε στὰ ὄνειρα τοῦ ὕπνου μέσα στὸ ναὸ― ὁ σύγχρονος Δυτικὸς θεραπευτὴς φαίνεται ὅτι τὸ ἀγνοεῖ. Ἐνεργειακὲς τεχνικὲς ὅπως ἡ Ὁμοιοπαθητική, ὁ Βελονισμός, …, οἱ Ραϊχικὲς τεχνικές, …, τὸ Tai - Chi, ὁ διαλογισμός, ἡ Yoga, …, ἡ Βιοενεργητική, δίνουν πιὰ τὴ βεβαίωση πὼς φαινόμενα ὅπως ὁ μαγνητισμός, ἡ ἀκτινοβολία, ἡ διαίσθηση τοῦ θεραπευτῆ, εἶναι γεγονότα τὸ ἴδιο ἀντικειμενικὰ μὲ τὴ βίωση τῶν συναισθημάτων του καὶ διανοητικῶν λειτουργιῶν του. Λέει χαρακτηριστικὰ ὁ Γ. Βυθούλκας: «Γιὰ νὰ γνωρίσει λοιπὸν ὁ θεραπευτὴς καὶ νὰ μπορέσει νὰ τοποθετηθεῖ σωστὰ σ’ αὐτοὺς τοὺς χώρους, θὰ πρέπει νὰ τοὺς βιώσει καὶ νὰ ὑποβληθεῖ ὁ ἴδιος σὲ μιὰ ψυχοπνευματικὴ παιδεία, ὥστε μέσα ἀπὸ τὶς προσωπικές του ἐμπειρίες νὰ ἀποκτήσει ἕναν ἰσόρροπο ψυχοδιανοητικὸ ἐξοπλισμό. Θὰ πρέπει δηλ. ὁ ἴδιος πρῶτα ἀπ’ ὅλα νὰ γίνει ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερο ὑγιής. Μέσα ἀπὸ τὴν ἄσκηση διαφόρων τεχνικῶν θὰ βιώσει ὅλο ἐκεῖνο τὸ φάσμα τῶν συναισθημάτων ποὺ κλιμακώνονται ἀπὸ τὴ γαλήνη μέχρι τὴν ἔκσταση»¹⁸. Κατὰ τὸν Γιῶργο Βυθούλκα, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Ὁμοιοπαθητικὴ καὶ τὸ Βελονισμό, «μιὰ ἄλλη θεραπευτικὴ μέθοδος ποὺ μπορεῖ νὰ ἐπηρεάσει ἄμεσα τὸ δυναμικὸ ἐπίπεδο εἶναι ἡ «δι’ ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν» ἀπὸ ἕνα ὑψηλῆς πνευματικῆς στάθμης ἄτομο…., ποὺ στὴν πραγματικότητα εἶναι κανάλι παγκόσμιων ἐνεργειῶν…»¹⁹. Στὸ ἴδιο βιβλίο ἀναφέρονται σὰν «πνευματικοὶ γίγαντες», «ὁ Ramana Maharishi καὶ ὁ Ramakrishna»²⁰.

Ἀκόμη ὁ Σπῦρος Διαμαντίδης ἀναφέρει τὶς βελόνες τοῦ βελονισμοῦ «…σὰν ἀγωγοὺς ποὺ συνδέουν τὴν ἐνέργεια τοῦ σώματος μὲ τὴν παγκόσμια ἐνέργεια…»²¹. Τέλος, ὁ Kent γράφει ὅτι: «Αὐτὸ ποὺ βλέπουμε γύρω μας εἶναι ὁ κόσμος τῶν ἀποτελεσμάτων, ἐνῶ ὁ κόσμος τῆς αἰτίας παραμένει ἀόρατος. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ συλλάβει τὰ ἐσώτατα καὶ εἶναι σπουδαῖο, ὅτι μπορεῖ νὰ γνωρίσει καὶ νὰ δεῖ ἀπὸ μέσα του ὅλα τὰ πράγματα, ποὺ περιλαμβάνει ὁ φυσικὸς κόσμος, ἀντὶ νὰ ἀρχίσει ἀπὸ τὸ φυσικὸ κόσμο καὶ νὰ προσπαθήσει, νὰ κατανοήσει τὰ τοῦ ἄυλου κόσμου»²². Ἐδῶ ὁ Kent πιστεύει πὼς ἡ αἰτία καὶ τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ὕπαρξης τοῦ κόσμου μπορεῖ νὰ γίνουν γνωστὰ στὸν ἄνθρωπο μέσα ἀπὸ ἐσωτεριστικὲς (ἀποκρυφιστικὲς) διαδικασίες, ἀφοῦ τὰ πάντα βρίσκονται μέσα σ’ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους. Αὐτὸ ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ἡ γνώση τοῦ ἄυλου κόσμου, καὶ τῆς αἰτίας ὕπαρξης τοῦ φυσικοῦ κόσμου, εἶναι ἀποτέλεσμα θείας ἀποκάλυψης καὶ ὄχι «ἐσωτερικῆς ἀναζήτησης». Ἀπὸ ὅλα τα προηγούμενα γίνεται σαφὲς μέσα σὲ ποιὸ χῶρο κινεῖται ἡ ὁμοιοπαθητικὴ θεραπεία.

05. Ποῦ ὀφείλεται ἡ δράση τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ «φαρμάκου»

Ὅσον ἀφορᾶ στὸ ὁμοιοπαθητικὸ φάρμακο, ὅλο το «μυστικὸ» βρίσκεται στὴν τεχνικὴ παρασκευῆς τοῦ φαρμάκου, τὴ γνωστὴ ὡς «δυναμοποίηση» (= διαδοχικὲς ἀραιώσεις καὶ κρούσεις τῆς φαρμακευτικῆς οὐσίας μέχρι σημείου, πολλὲς φορές, νὰ μὴν ἀπομένει οὔτε ἕνα μόριό της μέσα στὸ διάλυμα τοῦ φαρμάκου)²³. Ο Kent γράφει: «…δυναμοποιοῦμε τὰ φάρμακά μας γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ φτάσουμε μέχρι τὴν ἁπλὴ οὐσία», δηλαδὴ θεία οὐσία ὅπως ἔχει ἐξηγήσει παραπάνω²⁴. Κατὰ τὴν Ὁμοιοπαθητικὴ λοιπὸν ἡ δράση τοῦ φαρμάκου της ὀφείλεται στὶς ἀπόκρυφες θεῖες ἰδιότητες τῆς ὕλης ποὺ ἀποκαλύπτονται μὲ τὴ δυναμοποίηση καὶ ποὺ εἶναι καθαρὰ πνευματιστικῆς (ἀποκρυφιστικῆς) φύσεως, ὅπως διατυπώνεται μὲ σαφήνεια καὶ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Hahnemann, ὁ ὁποῖος γράφει: «Ἡ φαρμακευτικὴ δύναμη δὲν βρίσκεται στὰ ὑλικὰ μόρια αὐτῶν τῶν σὲ μεγάλο βαθμὸ δυναμοποιημένων φαρμάκων, οὔτε ἀκόμη στὴ φυσικὴ ἢ μαθηματική τους ἐπιφάνεια (μὲ τὰ ὁποῖα θέλει κανεὶς νὰ ἑρμηνεύει ὑλικά, μάταια ὅμως, τὶς ἀνώτερες δυνάμεις τῶν δυναμοποιημένων φαρμάκων), ἀλλὰ … ἀποκαλύπτεται κι ἀπελευθερώνεται ἀπὸ τὴ φαρμακευτικὴ ὕλη… Εἶναι μάλιστα τόσο δραστικότερη, ὅσο πιὸ ἐλεύθερη καὶ πιὸ ἄυλη ἔγινε μὲ τὴ δυναμοποίηση»²⁵. Ἀλλοῦ γράφει: «… τὸ τρίψιμο τῆς φαρμακευτικῆς ὕλης καὶ ἡ δόνηση τοῦ διαλύματός της (δυναμοποίηση) ἀναπτύσσει τὶς λανθάνουσες ἰατρικὲς δυνάμεις της καὶ ἀποκαλύπτει ὅλο καὶ περισσότερο ἤ, ὀρθότερα, ἐκπνευματίζει τὴν ὕλη, ἂν μπορεῖ νὰ πεῖ κανεὶς ἔτσι»²⁶. Τέλος, γράφει: « … μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο δυναμοποιήσεων ἡ ὕλη (ἀνάπτυξη τῆς ἀληθινῆς ἐσωτερικῆς φαρμακευτικῆς της φύσης) διαλύεται ὁλοσχερῶς στὴ δική της ἀτομικὴ πνευματοειδῆ φύση καὶ γι’ αὐτό, στὴ φυσική της κατάσταση, μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ ὅτι ἀποτελεῖται πραγματικά, μόνο ἀπ’ αὐτὴ τὴν ἀνεξέλικτη πνευματοειδῆ οὐσία»²⁷.

06. Ἀλχημιστὴς ὁ Hahnemann

Αὐτὰ ὅλα δὲν εἶναι ἄσχετα μὲ τὴν ἀλχημιστικὴ ἰδιότητα τοῦ Hahnemann γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ ὁμοιοπαθητικὸς Γιῶργος Βυθούλκας ἀναφέρει ὅτι: «… ἦταν ἕνας χημικὸς μὲ ἄριστα προσόντα καί, ἐπίσης, εἶχε μεγάλη ἐπίγνωση τῆς ἀλχημείας»²⁸.

Εἶναι σαφὲς ὅτι ὁ ὅρος «ἀλχημεία» ἀναφέρεται ἐδῶ μὲ τὴ μεταφυσική του ἔννοια, γι’ αὐτὸ ἄλλωστε καὶ διαχωρίζεται ἀπὸ τὴν ἰδιότητα τοῦ Hahnemann ὡς χημικοῦ. Ἄλλωστε ὁ Winer μᾶς λέγει γιὰ τὰ φάρμακα τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς ὅτι: «Στὰ νοητικὰ συμπτώματα βρίσκουμε μιὰ ἐπιβεβαίωση τῶν ἀλχημιστικῶν καὶ ἀρχετυπικῶν εἰκόνων»²⁹.

07. «Ὁ Κομφούκιος ἀνώτερος ἀπὸ τὸ Χριστό. Ὁ Χριστὸς ἔνθερμος συναισθηματίας»

Γιὰ τὸν Hahnemann μαθαίνουμε ἀκόμη ἀπὸ τὸ περιοδικὸ «Ὁμοιοπαθητικὴ Ἰατρική», ὅτι στὴν φιλοσοφική του ἀναζήτηση προχώρησε «… σὲ ἀκόμη πνευματικότερους κόσμους ἕως καὶ ἀποκρυφιστικούς», ἐνῶ γιὰ τὴ θρησκευτική του στάση διαβάζουμε: «ὁ Hahnemann ἦταν θεϊστής», πίστευε σὲ μιὰ «Φυσικὴ Θρησκεία». Αὐτὸ ἐξάλλου διαφαίνεται μέσα ἀπὸ τὴ στάση τοῦ Hahnemann ἀπέναντι στὸν Κομφούκιο, τοῦ ὁποίου τὴ διδασκαλία θεωροῦσε ἀνώτερη ἀπὸ αὐτὴ τοῦ Χριστοῦ, τὸν ὁποῖο ἀντιμετώπιζε ὡς ἕνα «ἔνθερμο συναισθηματία». Πίστευε ὅτι «ὑπάρχει ἕνας παραλληλισμὸς τῆς δράσης τοῦ Ὑπέρτατου ὄντος καὶ τῆς δράσης τῶν φαρμάκων …ἦταν ἀφοσιωμένος λάτρης τῆς πνευματικῆς θρησκείας (γι’ αὐτὸ ἐξάλλου κατέτεινε στὸ νὰ δίνει στοὺς ἀσθενεῖς νὰ ὀσμίζονται τὶς ὑψηλὲς δυναμοποιήσεις γιὰ νὰ θεραπευτοῦν)…».

08. Μασῶνος ὁ Hahnemann

Εἶναι ἐπίσης σαφὲς ὅτι «ἡ εἴσοδός του σὲ τεκτονικὴ στοὰ σὲ νεαρότατη ἡλικία ἐπηρέασε σημαντικὰ τὶς φιλοσοφικὲς καὶ θρησκευτικές του ἀντιλήψεις»³⁰. Ἡ σχέση τοῦ Hahnemann μὲ τὸν πνευματισμὸ φαίνεται καὶ στὸ πιὸ γνωστὸ σύγγραμμά του, τὸ «Ὄργανον», ὅπου ἀφιερώνει ἀρκετὰ κεφάλαια γιὰ νὰ ἐξυμνήσει τὸν πατέρα τοῦ πνευματισμοῦ Ἄντον Μέσμερ, τοῦ ὁποίου τὴ θεωρία γιὰ τὸ «ζωϊκὸ μαγνητισμὸ» πίστευε καὶ ἐφάρμοζε κι ὁ ἴδιος στὴν πράξη³¹!

09. Στὸν ἀποκρυφισμὸ οἱ ρίζες τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς

Ἀντιλαμβανόμαστε ἀπ’ ὅλα αὐτὰ βέβαια ὅτι ἡ Ὁμοιοπαθητικὴ ἔχει τὶς ρίζες της στὸν ἀποκρυφισμὸ καὶ τὸν πνευματισμὸ ποὺ σαφῶς ἀπορρίπτονται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας. Ἄλλωστε καὶ ὁ ὁμοιοπαθητικὸς Μιχάλης Λέφας στὸ περιοδικὸ «Διαβάζω» ἀναφέρει ὅτι ὁ βασικὸς θεραπευτικὸς νόμος τῆς ὁμοιοπαθητικῆς, ὁ «νόμος τῶν ὁμοίων», «δὲν εἶναι σωστὸ νὰ ἀποδίδεται πρωταρχικὰ στὸν Hahnemann», ἀφοῦ «ὁ νόμος αὐτὸς ἐμπεριέχετο στὴν τέχνη τῆς μαγείας»³², ἐνῶ στὸ περιοδικὸ «Ὁμοιοπαθητικὴ Ἰατρικὴ» ὁ Κώστας Ζερβάνος ἀναφέρει μερικὰ παραδείγματα ὁμοιοπαθητικῆς μαγείας ποὺ συμπίπτουν μὲ τὴν ὁμοιοπαθητικὴ καὶ καταλήγει: «Ὑπάρχουν καὶ ἄλλα παραδείγματα λαϊκῆς ὁμοιοπαθητικῆς ποὺ στηρίζεται στὶς ἀρχὲς τῆς ὁμοιοπαθητικῆς μαγείας…»³³. Ἀντιλαμβάνεται κανεὶς ὅτι οἱ ἀρχὲς τῆς ὁμοιοπαθητικῆς μαγείας δὲν συμβιβάζονται σὲ καμιὰ περίπτωση μὲ τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ ζωή.

Ἕνα ἄλλο σημαντικὸ σημεῖο τῆς θεωρίας τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς εἶναι ἡ θεωρία τῶν «μιασμάτων», μὲ τὴν ὁποία οἱ ὁμοιοπαθητικοὶ προσπαθοῦν νὰ ἑρμηνεύσουν τὴ δημιουργία τῶν διαφόρων ἀσθενειῶν. Γι’ αὐτὸ τὸ θέμα ὁ Βυθούλκας ἀναφέρει ἀπόσπασμα τοῦ Kent ποὺ λέει ὅτι: «Ὁ ἄνθρωπος… πλάσθηκε ἐλεύθερος, πλάσθηκε μὲ τὴ δυνατότητα νὰ σκέπτεται καὶ νὰ πράττει εἴτε τὸ καλὸ εἴτε τὸ κακό. Γιὰ νὰ γίνει λοιπὸν ἐπιρρεπὴς στὸ ψωρικὸ μίασμα θάπρεπε νὰ ὑπάρχει πρωτύτερα στὸν ἀνθρώπινο νοῦ μία κατάσταση ποὺ θὰ παρουσίαζε πρόσφορο ἔδαφος γιὰ τὴν προσέλκυση τῆς ἀρρώστιας, θάπρεπε νὰ ὑπάρχει ἡ ἐπιθυμία γιὰ τὸ λανθασμένο καὶ τὸ κακό. Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸ νὰ σκέπτεται καὶ νὰ ἐπιθυμεῖ τὸ κακὸ προετοιμάζει τὸ σῶμα νὰ δεχτεῖ τὴν ἀσθένεια»³⁴. Ἀλλοῦ ὁ Kent ἀναφέρει: «…ἡ ψυχικὴ καὶ σωματικὴ κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι μία κατάσταση εὐαισθησίας (ἐπιδεκτικότητας) στὴν ἀρρώστεια μὲ τὸ νὰ θέλει κανεὶς τὸ κακό… Ἡ ἀνθρώπινη φυλὴ ποὺ ζεῖ σήμερα πάνω στὴ γῆ, εἶναι μόλις καλύτερη ἀπὸ ἕνα ψυχικὰ λεπρό… ὁ καθένας μας εἶναι ψωρικός… Ἕνα καινούργιο μόλυσμα ἔρχεται μὲ κάθε παιδὶ»³⁵. Ἐδῶ συγχέεται βέβαια τὸ πνευματικὸ μὲ τὸ φυσικὸ κακό, πράγμα ποὺ ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴ ὀρθόδοξη παράδοση, κατὰ τὴν ὁποία μία σωματικὴ ἀσθένεια δὲν εἶναι ἀπαραιτήτως ἀποτέλεσμα μιᾶς ἁμαρτωλῆς σκέψης ἢ πράξης τοῦ ἀσθενοῦς. Γιατί, τί θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε γιὰ τὸν Ἰὼβ ἢ γιὰ τόσους ἁγίους της Ἐκκλησίας μας πού, παρὰ τὸ ὕψος τῆς πνευματικῆς τους τελειότητος, ἐταλαιπωροῦντο κατ’ οἰκονομίαν Θεοῦ, ἀπὸ πλῆθος ἀσθενειῶν, ἐπιβεβαιώνοντας τὸν ἀποστολικὸ λόγο «…ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενεία τελειοῦται…» (Β' Κορ. 12, 9);

10. Σωτηριολογικὸ σύστημα ἡ Ὁμοιοπαθητικὴ

Κατὰ τὴν Ὁμοιοπαθητικὴ τὰ μιάσματα, ψωρικό, συφιλιδικὸ καὶ συκοτικὸ (ποὺ δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὶς ἀντίστοιχες ἀσθένειες τῆς κλασσικῆς ἰατρικῆς) κληρονομοῦνται, καὶ ἔτσι τὸ φυσικὸ καὶ πνευματικὸ κακὸ διαιωνίζεται. Ὁ Winer δὲν διστάζει νὰ πεῖ ὅτι: «…ἡ ψώρα εἶναι μιὰ συμβολικὴ ἐκδήλωση τοῦ Προπατορικοῦ Ἁμαρτήματος…»³⁶ ἐνῶ, ὅπως λέει ὁ Διαμαντίδης, «δὲν ὑπάρχει τίποτε στὸν κόσμο ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ τροποποιήσει καὶ νὰ βελτιώσει ἕνα μίασμα ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ἰδιοσυγκρασιακὸ - ὁμοιοπαθητικὸ φάρμακο»³⁷. Ἔτσι ἀποκαλύπτεται ὅτι ἡ Ὁμοιοπαθητικὴ στὸ βάθος της εἶναι ὄχι ἁπλῶς θεραπευτικὸ ἀλλὰ καὶ «σωτηριολογικὸ σύστημα» γιὰ τὸν ἄνθρωπο, στὸ βαθμὸ ποὺ καθίσταται ἡ μόνη ἱκανὴ νὰ ἀντιστρέψει τὶς συνέπειες, πνευματικὲς καὶ σωματικές, τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος! Ὁ Winer παραθέτει μερικὰ σχόλια τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ Schwartz, παρμένα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Βυθούλκα ποὺ ἀναφέρονται σ’ αὐτὸν τὸν «βαθύτερο» τρόπο δράσης τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς ὡς ἑξῆς: «… ἡ Ὁμοιοπαθητικὴ ἔχει σχέση ὄχι μόνο μὲ τὴν σωματικὴ ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν πνευματικὴ ἀνάπτυξη τοῦ ἀνθρώπου - τὸ ὁμοιοπαθητικὸ φάρμακο πραγματικὰ σώζει ψυχὲς μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο. Βοηθᾶ στὴν καταστροφὴ τοῦ κακοῦ … Ἡ Ὁμοιοπαθητικὴ βοηθᾶ νὰ ἀνοίξουν τὰ ἀνώτερα κέντρα γιὰ νὰ εἰσρεύσει ἀπὸ ἐκεῖ ἡ πνευματικὴ καὶ οὐράνια ἐνέργεια»³⁸. Ἐπίσης ὁ Winer θέτοντας τὴν ἐρώτηση, ἂν ἡ ὁμοιοπαθητικὴ εἶναι ἕνα τελεολογικὸ σύστημα γιὰ τὴν ἐξιλέωση τοῦ ἀτόμου ἀπὸ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα, δίνει τὴν ἀπάντηση ὅτι ἡ Ὁμοιοπαθητικὴ «μπορεῖ νὰ εἶναι ἕνα μέσο ποὺ θὰ βοηθήσει» τοὺς ἀνθρώπους «νὰ διώξουν τὰ στρώματα τῆς ἄγνοιας, τῆς τυφλότητας καὶ τοῦ ἐγωϊσμοῦ…» καὶ ὅτι: «Στὴν τελικὴ ἀνάλυση μιὰ τέλεια καὶ ἠθικὴ ζωὴ μπορεῖ νὰ εἶναι ὁ τελικὸς στόχος ὅλων των θεραπειῶν»³⁹. Βλέπουμε πάλι ἐδῶ τὴν ὁμοιοπαθητικὴ θεραπεία νὰ ἐπεκτείνεται καὶ στὴν θεραπεία πνευματικῶν παθῶν, ὅπως εἶναι ὁ ἐγωϊσμός, θεραπεία ποὺ γιὰ τὸν ὀρθόδοξο χριστιανὸ ἐπιτυγχάνεται διὰ τῆς μυστηριακῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὄχι βέβαια μέσω τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ φαρμάκου.

11. Μύηση τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ γιατροῦ

Ἡ Ὁμοιοπαθητικὴ λοιπὸν ταυτίζει τὸν θεραπευτικὸ μὲ τὸν πνευματικὸ νόμο, ἡ παράβαση τοῦ ὁποίου προκαλεῖ τὴ νόσο. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ μεγάλος ὁμοιοπαθητικὸς Pierre Schmidt, σὲ συνέδριο τῆς Διεθνοῦς Ἕνωσης Ὁμοιοπαθητικῆς, λέει γιὰ τὸν ὁμοιοπαθητικὸ γιατρὸ ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὸ φάρμακο πρέπει νὰ δώσει στὸν ἀσθενῆ ἀκριβεῖς ὁδηγίες «…ὡς πρὸς τὴν ὑγιεινή, ἠθικῆς καὶ ψυχικῆς φύσεως, ὥστε νὰ μὴν ξαναπέσει στὰ ἴδια σφάλματα ποὺ εἶχε κάνει πρίν, παραβιάζοντας τὸ νόμο καὶ ἔτσι προκαλώντας τὴ νόσο του, ἢ σ’ αὐτὰ ποὺ εἶχαν διαπραχθεῖ ἀπὸ τοὺς προγόνους του …ὁραματιζόμαστε ἕναν ἐξαγνισμὸ τοῦ ἀνθρώπινου γένους… ὁ ὁμοιοπαθητικὸς γιατρὸς ποὺ ἀξίζει τὸ ὄνομα αὐτό, πρέπει νὰ εἶναι ἕνας συνθετικὸς σοφὸς καὶ συγχρόνως ἕνας πνευματικὰ μυημένος. Λοιπόν, τί μᾶς ἔχουν διδάξει ἡ σοφία τῶν αἰώνων καὶ ἡ θρησκεία ὅλων των ἀνθρώπων; Ὅτι ὁ περιορισμὸς τῶν ἐπιθυμιῶν…, ἡ ὑποκατάσταση ἢ ἡ μετουσίωση τῶν παθῶν, ὁ διαλογισμός…, εἶναι οἱ πιὸ σίγουροι τρόποι γιὰ νὰ λάβει κανεὶς τὴ χαρὰ τῆς ἀνάπτυξης καὶ τῆς τέλειας ὑγείας… Χρειάζεται ἐκπαίδευση τοῦ ἀσθενοῦς, ὥστε νὰ ἀντιληφθεῖ τὴν ἀναγκαιότητα τῆς εὐθυγράμμισής του μὲ τὶς ἱερὲς ἐντολὲς τοῦ νόμου… Μπορεῖτε νὰ πεῖτε ὅτι ὁ γιατρὸς δὲν χρειάζεται νὰ δίνει μαθήματα… Βιολογικῆς Μεταφυσικῆς στὸν ἀσθενῆ ποὺ ζητάει βοήθεια, ἀλλὰ ἐδῶ ἔγκειται ἡ μεγάλη διαφορὰ ἀνάμεσα στὸν ἀλλοπαθητικὸ ποὺ θεραπεύει τὸ ὑλικὸ σῶμα, αὐτὸ ποὺ ἀπορρίπτεται μὲ τὸ θάνατο καὶ στὸν ὁμοιοπαθητικὸ ποὺ τρέφει αὐτὸ ποὺ ζεῖ καὶ ὑποφέρει, αὐτὸ τὸ κάτι ποὺ καμιὰ ἐπιστήμη δὲν ἔχει ἀκόμη προσδιορίσει, τὸν ἴδιο τὸ ζῶντα ἄνθρωπο. Ἀνανεῶστε τοὺς ἑαυτούς σας, ἀναζωογονῆστε τοὺς ἀσθενεῖς σας, ἀποδεσμεῦστε τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ χρόνιο μίασμα, ἀπελευθερῶστε τον μὲ τὴν Ὁμοιοπαθητική, μὲ τὴ καθαρὴ Ὁμοιοπαθητική, ἀπὸ αὐτὴν τὴν καταστροφὴ ποὺ ἀποκαλοῦμε ψώρα, κάντε τον κατάλληλο γιὰ τὴν «Κλίμακα τοῦ Θεοῦ»⁴⁰.

12. Λήψη ἱστορικοῦ = ἐξομολόγηση

Εἶναι σαφὲς λοιπὸν ὅτι ἡ Ὁμοιοπαθητικὴ προσπαθεῖ νὰ «λυτρώσει» τὸν ἄνθρωπο καὶ ὡς πρωταρχικὸ στόχο της ἔχει τὴν ψυχὴ τοῦ ἀρρώστου καὶ ὄχι τὸ σῶμα του. Ἄλλωστε ἡ ὁμοιοπαθητικὴ θεραπεία προχωρεῖ ἀπὸ «…τὴν ψυχὴ πρὸς τὸ νοῦ καὶ τὸ σῶμα»⁴¹. Ὁ Βυθούλκας ἀναφέρεται στὴ λήψη τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ ἱστορικοῦ μὲ τὸν ὅρο «ἐξομολόγηση»⁴², ἐνῶ δὲν διστάζει νὰ πεῖ ὅτι τὴν Ὁμοιοπαθητικὴ κυρίως τὴν ἐνδιαφέρουν αὐτὰ ποὺ «στὴ χριστιανικὴ ἀντίληψη θεωροῦνται σὰν βαθιά, σκοτεινὰ ἁμαρτήματα…»⁴³.

13. «Κάρμα» καὶ Ὁμοιοπαθητικὴ

Ἀξιοσημείωτη εἶναι καὶ ἡ ἀναφορὰ ποὺ κάνει στὸν ἰνδουϊστικὸ νόμο τοῦ «κάρμα» σὲ σχέση μὲ τὴν ὁμοιοπαθητικὴ θεραπεία⁴⁴.

Ἔτσι, ἐκτὸς ἀπ’ τὴν ὁλιστικὴ θεώρηση τοῦ κόσμου, τὰ πνευματιστικά, ἀλχημιστικὰ καὶ μαγικὰ στοιχεῖα ποὺ περιέχει, ἡ Ὁμοιοπαθητικὴ δίνει τὸ ὁμοιοπαθητικὸ φάρμακο, ποὺ ἀντιπροσωπεύει τὸ «θεῖο στοιχεῖο», γιὰ ν’ ἀποκαταστήσει τὴ ροὴ τῆς θείας οὐσίας τοῦ ἀνθρώπου καὶ ὁ ὁμοιοπαθητικὸς γιατρὸς ἀναλαμβάνει τὸ ρόλο τοῦ μεσάζοντος ποὺ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴν ἀπολύτρωση ἀπὸ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα καθὼς καὶ ἀπὸ τὸ φυσικὸ καὶ πνευματικὸ κακό. Ἐμεῖς ὅμως γνωρίζουμε ὡς χριστιανοὶ ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἐκείνη ποὺ μπορεῖ νὰ λυτρώσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα καὶ τὸ πνευματικὸ κακὸ καὶ νὰ ἀποκαταστήσει τὴ σχέση Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου, μέσα ὅμως ἀπὸ τὴν μέθεξη τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸν ἀνθρωπο⁴⁵ καὶ ὄχι μέσα ἀπὸ μιὰ ψευδῆ ταύτιση τῆς οὐσίας τους.

Πρὶν κλείσουμε τὸ μεγάλο αὐτὸ θέμα, τὸ ὁποῖο σίγουρα δὲν ἐξαντλεῖται στὸ πλαίσιο μιᾶς σύντομης μελέτης, ἡ ὁποία κυρίως φιλοδοξεῖ νὰ θέσει τὸ ζήτημα καὶ νὰ δώσει ἀφορμὲς γιὰ προβληματισμό, θὰ θέλαμε νὰ ἀναφερθοῦμε πολὺ σύντομα σὲ τρεῖς ἀκόμη πλευρές του:

α) στὰ αἴτια διαδόσεως μεθόδων ὅπως ἡ Ὁμοιοπαθητική,

β) στὸ πῶς ἑρμηνεύεται ἡ δράση τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ «φαρμάκου» στὶς περιπτώσεις ποὺ βλέπουμε νὰ ὑπάρχει θεραπευτικὸ ἀποτέλεσμα καὶ

γ) στὸ ἐὰν εἶναι πράγματι ἀκίνδυνο τὸ ὁμοιοπαθητικὸ «φάρμακο», ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ ὑποστηρικτές του.

Ἐπ’ αὐτῶν παρατηροῦμε τὰ ἑξῆς:

α) Αἴτια διαδόσεως τῶν λεγομένων ἐναλλακτικῶν θεραπειῶν.

Δὲν εἶναι ἄμοιροι τῆς εὐθύνης γιὰ τὴν ἐξάπλωση τῶν «ἐναλλακτικῶν θεραπειῶν» κάποιοι κακοὶ ἐκπρόσωποι τῆς κλασσικῆς Ἰατρικῆς. Μὲ τὴν πολυφαρμακία⁴⁶ καὶ τὴν ἀπρόσωπη ἀντιμετώπιση τοῦ ἀσθενοῦς ἀπὸ τὸ γιατρὸ σὲ πολλὲς περιπτώσεις. Αὐτὲς ὅμως οἱ καταστάσεις, ποὺ σίγουρα πρέπει νὰ διορθωθοῦν, ὀφείλονται κυρίως στὴ μὴ σωστὴ ἄσκηση τῆς ἰατρικῆς. Πολλοὶ κλασσικοὶ γιατροὶ δὲν ἔχουν τὴν ὑπομονὴ νὰ πάρουν ἕνα ἐκτενὲς ἱστορικό, τὸ ὁποῖον ἀποτελεῖ τὴ βασικότερη προϋπόθεση γιὰ τὴν ὀρθὴ διάγνωση. Ἐξ ἄλλου ἡ σωστὴ ψυχικὴ ἐπικοινωνία γιατροῦ - ἀρρώστου ἀσκεῖ ἀφ’ ἐαυτῆς θεραπευτικὸ ἀποτέλεσμα, ἰδιαίτερα στὶς περιπτώσεις τῶν χρονίων ψυχοσωματικῶν ἀσθενειῶν.

Πάντως ἡ ἐξάπλωση τῶν λεγομένων ἐναλλακτικῶν θεραπειῶν (Ὁμοιοπαθητικὴ κ.ἄ.) δὲν εἶναι ἄσχετη καὶ πρὸς τὴν ἐν γένει διάδοση τῶν αἱρέσεων τῆς Νέας Ἐποχῆς καὶ πρὸς τὸ πνεῦμα τῆς πλάνης καὶ τῆς συγχύσεως ποὺ καλλιεργεῖται στὴν ἐποχή μας.

β) Ἑρμηνεία τῆς δράσεως τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ «φαρμάκου».

Στὶς περιπτώσεις ποὺ τὸ «ὁμοιοπαθητικὸ φάρμακο» ἔχει ἀποτελέσματα, αὐτὰ θὰ πρέπει νὰ ἀποδοθοῦν κυρίως στὴ δράση τοῦ εἰκονικοῦ φαρμάκου (Placebo)⁴⁷.

Δὲν εἶναι σωστὸ αὐτὸ ποὺ λένε μερικοὶ ὅτι αὐτὸ ποὺ μᾶς ἐνδιαφέρει εἶναι μόνο τὸ θεραπευτικὸ ἀποτέλεσμα. Μὴν ξεχνοῦμε ὅτι καὶ στὸ χῶρο τῆς μαγείας ἔχουμε «θεραπεῖες»⁴⁸, ὅπως καὶ στὸ χῶρο τῶν λεγομένων χαρισματικῶν προτεσταντῶν κ.ἄ. «Θεραπεῖες» ἔχουμε καὶ μὲ τὴν ἐξωφρενικὴ οὐροθεραπεία⁴⁹.

Οἱ θεραπεῖες ὅμως αὐτὲς εἶναι συνήθως προσωρινές. Ἡ ἀρρώστεια μετὰ χτυπᾶ κάπου ἀλλοῦ. Ἐξ ἄλλου, ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη παράδοσή μας, γνωρίζουμε ὅτι ὁ πονηρὸς μπορεῖ νὰ θεραπεύσει τὸ σῶμα, γιὰ νὰ κερδίσει τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου. Δὲν θὰ πρέπει λοιπὸν νὰ ἀποκλείσουμε καὶ τὸ δαιμονικὸ στοιχεῖο στὶς «θεραπεῖες», ἰδιαίτερα ὅταν αὐτὲς ἀσκοῦνται σὲ συσχετισμὸ μὲ πρακτικὲς ἀνατολικῆς προελεύσεως.

Πάντως οἱ ἐναλλακτικὲς θεραπεῖες «πιάνουν» κυρίως σὲ περιπτώσεις ἀσθενειῶν ψυχοσωματικῆς αἰτιολογίας, ἐνῶ στὰ ὀξέα περιστατικὰ «σηκώνουν τὰ χέρια ψηλὰ»― δὲν ἔχουν πρόταση γιὰ τὴν ἀντιμετώπισή τους.

Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ὁ μακαριστὸς π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος ―μέχρι τῆς κοιμήσεώς του Γραμματεὺς τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ συντονιστὴς τῆς ἀντιαιρετικῆς προσπαθείας σὲ διορθόδοξο ἐπίπεδο, πραγματικὴ αὐθεντία στὰ ζητήματα τῶν αἱρέσεων― πραγματεύεται τὸ θέμα «Ὁμοιοπαθητικὴ» ἐντάσσοντάς το στὸ εὐρύτερο κεφάλαιο ποὺ ἐπιγράφεται «Ἀλχημεία»⁵⁰.

Πράγματι οἱ λεγόμενες Ἐναλλακτικὲς Θεραπεῖες δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὴν ἐπάνοδο τοῦ ἀρχαίου γιατροῦ-μάγου στὴ ζωὴ τῶν συγχρόνων κοινωνιῶν⁵¹.

γ) Εἶναι ἀκίνδυνα τὰ ὁμοιοπαθητικὰ «φάρμακα»;

Τὸ ὁμοιοπαθητικὸ φάρμακο στὶς συνήθεις ἀραιώσεις ποὺ δίνεται, δὲν περιέχει πρακτικῶς σχεδὸν οὔτε μόριο τῆς ἀρχικῆς οὐσίας⁵². Ὁπότε δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἔχει παρενέργειες, ἀφοῦ εἶναι κατὰ τὸ κοινῶς λεγόμενον «νεράκι κοπανιστό».

Ἔχουμε ὅμως καὶ τὴν περίπτωση τῶν λεγομένων «νοσωδῶν ὁμοιοπαθητικῶν φαρμάκων» (nosodes), ποὺ παρασκευάζονται ἀπὸ καρκινωματώδεις ἱστούς, ὑγρὸ φυματιωδῶν σπηλαίων, συφιλιδικὰ ἐκκρίματα, ἐκκρίματα γονοκοκκικῆς οὐρηθρίτιδος κ.λπ.⁵³. Τὰ «φάρμακα» αὐτὰ εἶναι δυνητικῶς ἐπικίνδυνα γιὰ τὴν ὑγεία αὐτῶν ποὺ τὰ χρησιμοποιοῦν καὶ ἀντιβαίνουν στὴν ἰατρικὴ ἠθικὴ καὶ δεοντολογία.

Ἐκεῖ ὅμως ὅπου τὰ περὶ ἀκινδυνότητος τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ «φαρμάκου» δὲν ἰσχύουν καθόλου, εἶναι ἡ περίπτωση κατὰ τὴν ὁποία ἀσθενεῖς ποὺ πάσχουν ἀπὸ σοβαρὲς ἀρρώστειες ἐγκαταλείπουν τὴ θεραπεία ποὺ ἔκαναν στὸ πλαίσιο τῆς κλασσικῆς ἰατρικῆς γιὰ νὰ ἀκολουθήσουν κάποια «ἐναλλακτικὴ θεραπευτικὴ μέθοδο» (Ὁμοιοπαθητικὴ κ.ἄ.). Σὲ πολλὲς περιπτώσεις ἡ πορεία τῆς ἀσθενείας τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν, ὅταν πλέον διαπιστώσουν τὸ λάθος τους καὶ ἐπιστρέψουν στὴν κλασσικὴ θεραπεία ποὺ ἐφήρμοζαν, ἔχει γίνει πλέον μὴ ἀναστρέψιμη καὶ ἡ εὐθύνη γι’ αὐτὸ βαρύνει τὶς «ἐναλλακτικὲς θεραπεῖες»⁵⁴.

EΠΙΛOΓOΣ

Ἀπὸ ὅσα ἀπεκαλύφθησαν μέχρι στιγμῆς, ἔγινε πιστεύουμε φανερό, ὅτι ἡ Ὁμοιοπαθητική, ἐνῶ δὲν ἔχει καμμία ἐπιστημονικὴ βάση, ἔχει ὅμως σαφέστατη θεμελίωση στὸ χῶρο τοῦ ἀποκρυφισμοῦ καὶ τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν. Αὐτὸ ἀποδεικνύεται πλήρως ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ κείμενα τῶν ἐπιφανεστέρων ὁμοιοπαθητικῶν παλαιῶν καὶ νέων.

Εἶναι ὑπαρκτὸς ὁ κίνδυνος νὰ δράσει ἡ Ὁμοιοπαθητική, ὅπως καὶ οἱ ὑπόλοιπες «ἐναλλακτικὲς θεραπεῖες τῆς Νέας Ἐποχῆς» -λόγω ἀκριβῶς αὐτῆς τῆς θεμελιώσεως- ὡς γέφυρα ποὺ θὰ ὁδηγήσει ἀνύποπτους χριστιανοὺς στὶς ἀνατολικὲς θρησκεῖες, ἀμβλύνοντας, σὲ πρώτη φάση, τὸ ὀρθόδοξο αἰσθητήριό τους.

Εἴμεθα σίγουροι ὅτι οἱ χριστιανοὶ ποὺ καταφεύγουν σ’ αὐτὲς τὶς τεχνικὲς ἀγνοοῦν τὴ διάσταση τοῦ θέματος ποὺ ἀποκαλύπτουμε ἐδῶ.

Τοὺς νεοεποχίτες τοὺς ἐκφράζουν αὐτὲς οἱ «θεραπεῖες». Εἶναι ἡ ἐφαρμογὴ σὲ «ἰατρικὸ» ἐπίπεδο τῶν κοσμοθεωριακῶν τοὺς ἀντιλήψεων.

Οἱ ὁμοιοπαθητικοὶ ὅμως ποὺ δηλώνουν χριστιανοί, εἶναι δυνατὸν καὶ ἐπιτρεπτὸν νὰ ἀγνοοῦν αὐτὴ τὴ διάσταση;

Πάντως, ἐπειδὴ ἡ Ὁμοιοπαθητικὴ καὶ οἱ ὑπόλοιπες «ἐναλλακτικές», ἢ καλύτερα ἀνορθόδοξες (ἀπορριπτόμενες δηλαδὴ ἀπὸ τὴν κλασσικὴ ἰατρικὴ) θεραπευτικὲς μέθοδοι δημιουργοῦν καὶ ποιμαντικὸ πρόβλημα, θὰ ἦταν εὐχῆς ἔργο νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ τὸ θέμα αὐτὸ καὶ ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία σὲ ἐπίπεδο Ἐπισκόπων καὶ Ἱερᾶς Συνόδου.

Ἐμεῖς γιὰ λόγους συνειδήσεως καταθέτουμε τὴν ταπεινή μας συμβολὴ στὸ θέμα αὐτό.

Εὐχόμεθα καὶ ἐλπίζουμε νὰ συμβάλει, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, στὴ διάλυση τῆς συγχύσεως.

ΣΗMEΙΩΣEΙΣ

1. Περιοδικὸ «Ὁμοιοπαθητικὴ Ἰατρική», τεῦχος 12, Μάρτιος - Ἰούνιος 95. Ἔκδοση Κέντρου Ὁμοιοπαθητικῆς Ἰατρικῆς Ἀθηνῶν (Βυθούλκας), σελ. 3.

2. Χάνεμαν, «Ὄργανον», Ἀθήνα 1989, Ἐκδόσεις «Πύρινος Κόσμος», σελ. 184.

3. J.T. Kent, «Διαλέξεις πάνω στὴ φιλοσοφία τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς», Ἐκδόσεις Ἰατρικοῦ Κέντρου Ὁμοιοπαθητικῆς Κύπρου, Λευκωσία 1992, σελ. 61.

4. T. Kent, «Διαλέξεις», σελ. 62.

5. Διαμαντίδης, «Ὁμοιοπαθητικὴ Ἰατρική», Ἀθήνα 1989, σελ. 129.

6. Winer, «Τὸ πλῆρες βιβλίο τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς», ἐκδόσεις Διόπτρα, Ἀθήνα 1992, σελ. 56.

7. Πρακτικὰ 1ου Ὁμοιοπαθητικοῦ Συνεδρίου Ἑλληνικῆς Ἑταιρείας Ὁμοιοπαθητικῆς Ἰατρικῆς, Ἀθήνα 5/2/1983, σελ. 19-20.

8. π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος, «Ἀποκρυφισμός, Γκουρουϊσμός, «Νέα Ἐποχή», Γ' ἔκδοση, Ἀθήνα 1993, σελ. 138.

9. Ὁ σύγχρονος «δάσκαλος» τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς, ὁ ὁποῖος δὲν εἶναι κὰν γιατρός― ξεκίνησε νὰ σπουδάσει πολιτικὸς ὑπομηχανικὸς χωρὶς νὰ καταφέρει νὰ πάρει τὸ πτυχίο του, ἐνῶ στὴ συνέχεια πῆγε στὶς Ἰνδίες καὶ ἔγινε προσωπικὸς γιατρὸς τοῦ Κρισναμούρτι τὸν ὁποῖο ἡ Θεοσοφικὴ Ἑταιρεία στὰ χρόνια τοῦ μεσοπολέμου «ἐλάνσαρε» ὡς τὸν ἀναμενόμενο μεσσία τῆς Νέας Ἐποχῆς.

10. George Vithulkas, «A New Model for Health and Disease», 1991, σελ. 70-71.

11. ἔνθ. ἄν., σελ. 81.

12. Γεώργιος Βυθούλκας, «Ἡ νέα διάσταση στὴν Ἰατρική», Ἐκδόσεις ΑΔΑM, ἔκδοση Α' Ἰούλιος 1994, σελ. 97.

13. Kent, «Διαλέξεις», σελ. 62.

14. Διαμαντίδης, «Ὁμοιοπαθητικὴ Ἰατρική», σελ. 135.

15. Winer, σελ. 72.

16. Winer, σελ. 49.

17. Σάββας Κασσώτης, Πρακτικὰ 4ου Πανελληνίου Συνεδρίου Ὁμοιοπαθητικῆς Ἰατρικῆς, Ἀθήνα 29-30/11/1986, σέλ. 70.

18. ἔνθ. ἀν., σελ. 61-63, Λιόπη Καλαϊτζάκη «Μία νέα ὀπτικὴ στὴν παιδεία τοῦ Θεραπευτῆ».

19. Γ. Βυθούλκας, «Ἡ Ἐπιστήμη τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς», Ἐκδόσεις K.O.Ι. (Κέντρου Ὁμοιοπαθητικῆς Ἰατρικῆς), Ἀθήνα 1990, σελ. 100.

20. ἔνθ. ἀν., σελ. 29.

21. Σ. Διαμαντίδης, «Ὁμοιοπαθητικὴ Ἰατρική», σελ. 129.

22. Kent, «Διαλέξεις», σελ. 68.

23. Βλ. Ἀθανασίου Ἀβραμίδη, «Ἡ Ὁμοιοπαθητικὴ ὑπὸ τὸ πρίσμα τῆς Ἰατρικῆς Ἐπιστήμης», Ἐκδόσεις «Ὑπακοή», Ἀθήνα 1996, σελ. 6-10.

24. Kent, «Διαλέξεις», σελ. 68.

25. Hahnemann, «Ὄργανον», σελ. 89.

26. Hahnemann, «Ὄργανον», σελ. 278.

27. Hahnemann, «Ὄργανον», σελ. 285.

28. Γ. Βυθούλκα, «Ἡ Ἐπιστήμη τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς», σελ. 173.

29. Winer, σελ. 241.

30. Περιοδικὸ «Ὁμοιοπαθητικὴ Ἰατρική», τεῦχος 5, Ἄνοιξη 1993, σελ.10-11.

31. Hahnemann, «Ὄργανον», σελ. 301-305.

32. Περιοδικὸ «Διαβάζω», ἀριθμ. 221, 6/9/1989, σελ. 15.

33. Περιοδικὸ «Ὁμοιοπαθητικὴ Ἰατρική», τεῦχος 10, Αὔγουστος-Ὀκτώβριος 94, σελ. 7.

34. Γ. Βυθούλκας, «Ὁμοιοπαθητική», Ἐκδόσεις K.O.Ι., 1985, σελ. 39.

35. Kent, «Διαλέξεις», σελ. 130.

36. Winer, σελ. 107.

37. Διαμαντίδης, σελ. 127.

38. Winer, σελ. 348-349.

39. Winer, σελ. 349.

40. Περιοδικὸ «Ὁμοιοπαθητικὴ Ἰατρική», τεῦχος 2, Καλοκαίρι 1992, σελ. 6-7.

41. Διαμαντίδης, σελ. 113.

42. «Ἡ Ἐπιστήμη τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς», σελ. 202.

43. «Ἡ Ἐπιστήμη τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς», σελ. 193.

44. «Ἡ Ἐπιστήμη τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς», σελ. 201-202.

45. Διευκρίνιση: εἶναι ἀδύνατη ἡ κοινωνία ὄχι μόνο της οὐσίας τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ καὶ τῶν θείων προσώπων. (Τὸ θέμα ἀναπτύσσει ἄριστα ὁ Ἄγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἐκφράζοντας καὶ στὸ σημεῖο αὐτὸ τὴν ὀρθόδοξη πατερικὴ παράδοση).

46. Μὲ τὴν εὐκαιρία αὐτὴ θέλουμε νὰ σημειώσουμε ὅτι οἱ «ἐναλλακτικὲς θεραπεῖες» δὲν πρέπει νὰ συγχέονται μὲ τὴ φυσικὴ ὑγιεινὴ καὶ θεραπευτικὴ (βοτανοθεραπεία κ.α.) ποὺ βασίζονται στὴ συνταγὴ τοῦ Ἱπποκράτους «οἱ τροφὲς νὰ γίνονται φάρμακα».

47. Σύμφωνα μὲ ἰατρικὲς ἔρευνες ἔχει ἀποτελεσματικότητα ἕως καὶ 30% στὶς περιπτώσεις ποὺ χορηγεῖται.

48. Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι ὁ μακαριστὸς Γέρων Πορφύριος ἔκανε λόγο γιὰ ὁμοιοπαθητικὰ χάπια διαβασμένα ἀπὸ μάγους (Βλ. Ἄθ. Ἀβραμίδη «Ἡ Ὁμοιοπαθητικὴ ὑπὸ τὸ πρίσμα τῆς Ἰατρικῆς Ἐπιστήμης», σελ. 39).

49. (Χορήγηση οὔρων εἴτε ἀπὸ τὸ στόμα, εἴτε μὲ ἄλλους τρόπος) Βλ. ἀποκρυφιστικὸ περιοδικὸ «Τρίτο Μάτι», τεῦχος Ἰανουαρίου 1998, σελ. 26-34.

50. … π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος, «Ὁ ἀποκρυφισμὸς στὸ φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας», τεῦχος Γ΄ Ἀλχημεία, Ἀθήνα 1995, σελ. 77-80.

51. Dr. David Sneed & Dr. Sharon Sneed, «Κριτικὴ στὴν Ἰατρικὴ τῆς Νέας Ἐποχῆς», ἔκδ. Στερέωμα, σελ. 13.

52. Ἄθ. Ἀβραμίδης, ἔνθ. ἀν., σελ. 8-11.

53. Γ. Βυθούλκας, «Ἡ ἐπιστήμη τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς», Ἐκδόσεις Κέντρου Ὁμοιοπαθητικῆς Ἰατρικῆς (K.O.Ι.). Ἀθήνα 1990, σ. 145, 172.

54. Βλ. σχετικῶς τὴν ἀναλυτικὴ ἀναφορὰ καὶ τεκμηριωμένη κριτικὴ ποὺ ἀσκεῖ ὁ Ἰατρικὸς Σύλλογος Ἀθηνῶν (Ι.Σ.Α.) στὶς λεγόμενες ἐναλλακτικὲς θεραπεῖες, ἢ πιὸ σωστὰ Ἀνορθόδοξες Θεραπευτικὲς Μεθόδους (ΑΝ.ΘE.M.), σύμφωνα μὲ τὴν ὁρολογία τοῦ Ι.Σ.Α., καὶ ἡ ὁποία δημοσιεύεται στὸ βιβλίο τοῦ καθηγητοῦ κ. Ἀθανασίου Ἀβραμίδη μὲ τίτλο «Ἀνορθόδοξες Θεραπευτικὲς Μέθοδοι τῆς ”Νέας Ἐποχής"», Ἐκδόσεις «Φωτοδότες», Ἀθήνα 1998, σ. 165, κ.ε.

ΠΑPΑPΤHMΑ

Στὴν ἐφημερίδα «Πληροφόρηση», ἔκδοση τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος, φύλλο Δεκεμβρίου 1997, σελ. 2 καὶ 4, δημοσιεύονται μεταξὺ ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς, τὰ ὁποῖα συμφωνοῦν ἀπόλυτα μὲ τὶς θέσεις καὶ τὰ συμπεράσματα καὶ τῆς δικῆς μας μελέτης:

1. Οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας ἐξετάζουν τὰ θέματα τῶν ἐναλλακτικῶν λεγομένων θεραπειῶν εἰς τὶς ὁποῖες ἀνήκουν ἡ Ὁμοιοπαθητική, ὁ Βελονισμὸς καὶ ἄλλα, ἀπὸ πνευματικὴ σκοπιὰ καὶ πάντως γιὰ ποιμαντικοὺς λόγους.

............

Ἄρα λοιπὸν νομιμοποιούμεθα νὰ ἀσχολούμεθα μὲ αὐτὴν (τὴν Ὁμοιοπαθητική), ἀφοῦ συμπλέκονται ἰατρικὰ καὶ πνευματικὰ θέματα.

............

3. Ἡ Θ΄ Πανορθόδοξος Συνδιάσκεψις Ἐντεταλμένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ Ἱερῶν Μητροπόλεων γιὰ θέματα αἱρέσεων καὶ παραθρησκείας, ἡ ὁποία συνῆλθεν ἀπὸ 8 ἕως 13 Ὀκτωβρίου (1997) εἰς τὸ πανελλήνιον Προσκύνημα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ρώσσου διεπίστωσε, ὅτι οἱ λεγόμενες ἐναλλακτικὲς θεραπεῖες, ὅπως ἡ Ὁμοιοπαθητική, ὁ Βελονισμός, ἡ Ρεφλεξολογία καὶ ἄλλα, γίνονται γέφυρα γιὰ νὰ διαδοθοῦν μεταξύ του ὀρθοδόξου ποιμνίου θεωρίες, ἀντιλήψεις, πρακτικὲς καὶ μέθοδοι ἀνατολικῶν θρησκειῶν (Ἰνδουϊσμοῦ, Βουδισμοῦ, Σιντοϊσμοῦ, Ζεϊνισμοῦ κ.τ.λ.) καὶ νὰ περάσει ὁ ὀρθόδοξος πιστὸς στὸν χῶρο αὐτό. Οἱ νεοφανεῖς αἱρέσεις καὶ οἱ διάφορες παραθρησκευτικὲς ὁμάδες χρησιμοποιοῦν ὡς προσωπεῖα αὐτὲς τὶς θεραπεῖες γιὰ νὰ προσεγγίσουν τὸν ὀρθόδοξο πιστὸ καὶ νὰ τοῦ μεταδώσουν τὶς κοσμοθεωρητικὲς ἀντιλήψεις των. Ἄρα ὑπάρχει πρόβλημα γιὰ τοὺς ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας καὶ κίνδυνος γιὰ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ. Καὶ θὰ πρέπει, ὅσοι ἀσκοῦν αὐτὲς τὶς ἐναλλακτικὲς θεραπεῖες καὶ θεωροῦν τοὺς ἑαυτούς των πιστὰ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, νὰ προσέξουν τὴν ἀγωνία μας καὶ νὰ συνεργασθοῦν γιὰ τὴν ἀποτροπὴ τοῦ κινδύνου. Θὰ πρέπει νὰ ὁριοθετήσουν τὸ χῶρο τους, νὰ ἀποκηρύξουν τὰ ἢ τοὺς ἀποκηρυκτέους καὶ νὰ συμπεριφερθοῦν μὲ ἐνδιαφέρον καὶ εὐαισθησία πρὸς τοὺς ἀνύποπτους πελάτες των καὶ ὀρθοδόξους πιστούς.

4. Ἡ Ὁμοιοπαθητικὴ θεμελιώνεται ἢ στηρίζεται σὲ ἀσυμβίβαστες μὲ τὴν ὀρθόδοξη πίστιν καὶ ζωὴν ἀρχὲς

ΒΙΒΛΙOΓPΑΦΙΑ

Ἀβραμίδης Ἀθανάσιος, ἐπίκουρος καθηγητὴς Παθολογίας Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, «Ἡ Ὁμοιοπαθητικὴ ὑπὸ τὸ πρίσμα τῆς Ἰατρικῆς Ἐπιστήμης», Ἐκδόσεις Ὑπακοή, Ἀθήνα 1996.

Ἀλεβιζόπουλος, π. Ἀντώνιος, «Ἀποκρυφισμός, Γκουρουϊσμός, «Νέα Ἐποχή», Γ΄ ἔκδοση, Ἀθήνα 1993.

― «Ὁ Ἀποκρυφισμὸς στὸ φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας», Τεῦχος Γ΄ Ἀλχημεία, Ἀθήνα 1995.

Βυθούλκας Γιῶργος, «Ἡ νέα διάσταση στὴν Ἰατρική», Ἐκδόσεις ΑΔΑM, Α΄ ἔκδοση, Ἰούλιος 1994.

― «Ὁμοιοπαθητική, ἡ ἰατρικὴ τοῦ μέλλοντος», ἐκδόσεις Κέντρου Ὁμοιοπαθητικῆς Ἰατρικῆς, Στ΄ ἔκδοση, Μαρούσι 1985.

― «Ἡ Ἐπιστήμη τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς», ἐκδόσεις Κέντρου Ὁμοιοπαθητικῆς Ἰατρικῆς, Ἀθήνα 1990.

«Διαβάζω», 15θήμερη ἐπιθέωρηση τοῦ βιβλίου, τεῦχος 221. 6/9/1989.

Διαμαντίδης Σπῦρος, «Ὁμοιοπαθητικὴ Ἰατρική», Ἀθήνα 1986.

«Ὁμοιοπαθητικὴ Ἰατρική», τριμηνιαῖο περιοδικὸ― ἔκδοση τοῦ Κέντρου Ὁμοιοπαθητικῆς Ἰατρικῆς, (ἐκδότης Γ. Βυθούλκας), τεύχη 2, 5, 10 καὶ 12.

Πρακτικὰ 1ου Ὁμοιοπαθητικοῦ Συνεδρίου Ἑλληνικῆς Ἑταιρείας Ὁμοιοπαθητικῆς Ἰατρικῆς, Ἀθήνα 5/2/1983.

Πρακτικὰ 4ου Πανελληνίου Συνεδρίου Ὁμοιοπαθητικῆς Ἰατρικῆς, Ἀθήνα 29-30/11/1986.

Hahnemann Samuel (Χάνεμαν Σαμουήλ), «Ὄργανον τῆς Θεραπευτικῆς Τέχνης», ἐκδόσεις Πύρινος Κόσμος, Ἀθήνα 1989.

Kent J. T., «Διαλέξεις πάνω στὴ Φιλοσοφία τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς», ἐκδόσεις Ἰατρικοῦ Κέντρου Ὁμοιοπαθητικῆς Κύπρου, Λευκωσία 1992.

Sneed, Dr. David & Sneed, Dr. Sharon, «Κριτικὴ στὴν Ἰατρικὴ τῆς Νέας Ἐποχῆς», ἔκδ. «Στερέωμα», χ.χ.

Vithoulkas George, «Α New Model for Health and Disease», 1991.

Winer, Dr. Michael, «Τὸ πλῆρες βιβλίο τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς», ἐκδόσεις Διόπτρα, Ἀθήνα 1992.

http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/religions/homoeopathy_incompatible_orthodox_faith.htm