Ἡρακλῆ Ρεράκη, Καθηγητοῦ Θεολογίας ΑΠΘ
Στὸ ἴδιο ἔργο θεατές: Τὰ Θρησκευτικὰ τῆς κας Κεραμέως, συνεχίζουν τὸ σχέδιο ἀποξένωσης τῶν μαθητῶν/τριῶν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τους
http://aktines.blogspot.com/2020/09/blog-post_3.html#more
Σὲ λίγες ἡμέρες θὰ ἀνοίξουν τὰ σχολεῖα καὶ τὰ παιδιά, μαζὶ μὲ ὅλα τα ἄλλα μαθήματα, θὰ ἀρχίσουν νὰ διδάσκονται καὶ τὸ Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν (ΜτΘ).
Τὸ πολύπαθο αὐτὸ μάθημα, μετὰ τὶς περιπέτειες ποὺ εἶχε, ἐπὶ τῶν πρ. Ὑπουργῶν Διαμαντοπούλου - Φίλη – Γαβρόγλου καὶ τὶς (4) ὑπὲρ τοῦ Ὀρθόδοξου Μαθήματος ἀκυρωτικὲς ἀποφάσεις τῶν Προγραμμάτων τους ἀπὸ τὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας (ΣτΕ), ἦλθε ἡ νέα Ὑπουργὸς καὶ τὸ παρέδωσε, γιὰ πλήρη συμμόρφωσή του μὲ τὶς ἀποφάσεις τοῦ ΣτΕ, σὲ ποιοὺς νομίζετε; Στὰ ἴδια σχεδὸν πρόσωπα, ποὺ τὸ εἶχαν κάνει παράνομο καὶ ἀντισυνταγματικό!
Τί κι ἂν βγῆκαν οἱ ἀκυρωτικὲς ἀποφάσεις τοῦ ΣτΕ ἐναντίον τῶν Προγραμμάτων Διαμαντοπούλου - Φίλη - Γαβρόγλου, ποὺ στόχευαν τὴν ἀποεκκλησιαστικοποίησή του καὶ τὴν ἐπιβολὴ τῆς οὐδετεροθρησκείας στὴν Ἐκπαίδευση καὶ στὸ Κράτος; Τί κι ἂν ὁρίζουν οἱ ἀποφάσεις τοῦ ΣτΕ ὅτι: «Ὡς ἀποστολὴ τῆς Παιδείας, ἡ ἀνάπτυξη τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως ἀποτελεῖ συνταγματικὴ ὑποχρέωση τοῦ Κράτους, ἐπιτελεῖται δὲ κυρίως μὲ τὴ διδασκαλία τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, τὸ ὁποῖο γιὰ νὰ ὑπηρετεῖ τὸν ἐν λόγω σκοπό, πρέπει νὰ διδάσκεται ἐπὶ ἱκανὸ ἀριθμὸ ὡρῶν διδασκαλίας ἑβδομαδιαίως» (βλ. ΣτΕ 660, 926/2018 Ὁλομ., 2176/1998,7μ., 3356/1995), «νὰ μὴν ὑποβαθμίζεται, κατὰ τὴν διδασκαλία καὶ τὴν ἐξέταση, σὲ σχέση μὲ ἄλλα μαθήματα καὶ νὰ περιλαμβάνει ὁπωσδήποτε, μὲ σαφήνεια καὶ πληρότητα, τὰ δόγματα, τὶς ἠθικὲς ἀξίες καὶ τὶς παραδόσεις τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, χωρὶς νὰ προκαλεῖ σύγχυση μὲ τὴ διδασκαλία ἄλλων δογμάτων καὶ θρησκειῶν» (βλ. ΣτΕ 660,926/2018 Ὁλομ.).
Τὸ Ὕπ. Παιδείας μετακίνησε στὰ Βιβλία τῆς Γ΄ Τάξης Γυμνασίου καὶ τῆς Β΄ Λυκείου τὰ στοιχεῖα τῶν θρησκειῶν, ποὺ μεθοδευμένα ἀναμειγνύονταν μὲ τὰ χριστιανικὰ γιὰ νὰ δημιουργοῦν σύγχυση καὶ κατὰ τὰ ἄλλα, συνεχίζει, μὲ τὴν προηγούμενη περίπου δομὴ καὶ ὕλη, τὸ σχέδιο θρησκευτικῆς ἀποεκκλησιαστικοποίησης καὶ θρησκευτικῆς οὐδετερότητας τῶν μαθητῶν/τριῶν.
Τὰ νέα μεταβατικὰ Προγράμματα τοῦ Ὑπουργείου (2020) ὑποστηρίζουν ὅτι «ὅπως ὅλα τα διακριτὰ μαθήματα τοῦ σχολείου, ὁμοίως καὶ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ἀκολουθεῖ τὶς προδιαγραφές, βάσει τῶν ὁποίων ἀναπτύσσεται ἡ παιδαγωγικὴ καὶ ἐκπαιδευτικὴ διαδικασία ποὺ ὑλοποιεῖται ἐντός του σχολείου· συνεπῶς, διαφοροποιεῖται ἀπὸ τὴν κατήχηση, ἡ ὁποία καὶ ἀποτελεῖ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας».
Ἔτσι, μέσω τοῦ γνωστοῦ προσώπου - συνδέσμου Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας, τοῦ Γέν. Γραμματέα Θρησκευμάτων συνεχίζεται, ἀκωλύτως, τὸ σχέδιο ἀποξένωσης τῶν μαθητῶν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τους.
Τί κι ἂν ὑπάρχει «τὸ ἄρθρο 2 τοῦ Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου τῆς ΕΣΔΑ», τὸ ὁποῖο «κατοχυρώνει τὸ δικαίωμα στὴν ἐκπαίδευση», ὁρίζοντας εἰδικότερα ὅτι: «Οὐδεὶς δύναται νὰ στερηθῆ τοῦ δικαιώματος ὅπως ἐκπαιδευθῆ. Πὰν Κράτος ἐν τῇ ἀσκήσει τῶν ἀναλαμβανομένων ὓπ αὐτοῦ καθηκόντων, ἐπὶ τοῦ πεδίου τῆς μορφώσεως καὶ τῆς ἐκπαιδεύσεως, θὰ σέβεται τὸ δικαίωμα τῶν γονέων ὅπως ἑξασφαλίζωσι τὴν μόρφωσιν καὶ τὴν ἐκπαίδευσιν ταύτην, συμφώνως πρὸς τὰς ἰδίας αὐτῶν θρησκευτικᾶς καὶ φιλοσοφικᾶς πεποιθήσεις»;
Εἶναι ὄντως ἀποκρουστικὸς ὁ τρόπος ποὺ προσπαθεῖ τὸ Ὑπουργεῖο νὰ ἀποφύγει τὴ συμμόρφωση τῶν Προγραμμάτων γιὰ τὰ Θρησκευτικά, στὸ Σύνταγμα καὶ στὶς (4) πρόσφατες ἀκυρωτικὲς ἀποφάσεις τοῦ ΣτΕ.
Διότι ὅλοι ἀντιλαμβάνονται ὅτι, ἐνῶ στὰ μεταβατικὰ Προγράμματα τῆς κ. Κεραμέως, ποὺ θὰ ἰσχύσουν κατὰ τὸ μεσοδιάστημα, ἕως νὰ ἐκδοθοῦν τὰ νέα, ἐκφράζεται ἡ πρόθεση γιὰ σεβασμὸ καὶ πλήρη συμμόρφωση τῆς ὕλης τῶν Θρησκευτικῶν μὲ τὶς ἀποφάσεις τοῦ ΣτΕ, στὴν πράξη διαπιστώνεται ὅτι ὁ ἐπιβλέπων τὸ ἔργο τῆς συμμόρφωσης Γεν. Γραμματέας, ἀξιόπιστος φίλος καὶ ὑποστηρικτὴς τοῦ Σωματείου «Καιρός», κατευθύνει μᾶλλον τὰ πράγματα, ἔτσι ὥστε νὰ ἀπαξιώνεται ἢ νὰ ἀλλοιώνεται ἡ συμμόρφωσή τους πρὸς τὶς ἀποφάσεις τοῦ ΣτΈ.
Ὡστόσο αὐτὴ ἡ στάση εἶναι καταδικαστέα, διότι τὸ ΣτΕ ὁρίζει σαφῶς ὅτι, στὶς ἀποφάσεις του, ποὺ ἔχουν ὑπερνομοθετικὴ ἰσχύ, «ἀντίκεινται ρυθμίσεις νόμων ἢ κανονιστικῶν διοικητικῶν πράξεων, μὲ τὶς ὁποῖες, μέσω κυρίως τῶν προγραμμάτων διδασκαλίας τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν γιὰ τοὺς ὀρθόδοξους μαθητές, δὲν ὑπηρετεῖται ὁ ὡς ἄνω συνταγματικὸς σκοπός, ἡ ἀνάπτυξη δηλαδὴ τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς συνειδήσεως».
Ὅπως κατανοεῖ κανείς, μὲ τὰ μεταβατικὰ Προγράμματα καὶ Βιβλία τῶν Θρησκευτικῶν (2020) ἐπανεισάγονται πάλι στὰ σχολεῖα, ἀπὸ ἄλλη πύλη, τὰ Προγράμματα Διαμαντοπουλου – Φίλη – Γαβρόγλου, τὰ ὁποῖα τὸ ΣτΕ πρόσφατα ἀκύρωσε.
Ἔτσι, λίγες μέρες πρὶν ἀνοίξουν τὰ σχολεῖα, γιὰ τὸ σχολικὸ ἔτος 2020-2021, οἱ θεολόγοι καὶ οἱ δάσκαλοι καλοῦνται νὰ καλλιεργήσουν μιὰ κρατική, πολιτειακὴ θρησκευτικὴ συνείδηση, διαφορετικὴ ἀπὸ τὴ θρησκευτικὴ συνείδηση ποὺ καλλιεργεῖ καὶ ἀναπτύσσει στὸ παιδὶ τόσο ἡ οἰκογένεια ὅσο καὶ ἡ Ἐκκλησία του.
Οἱ ἀποφάσεις τοῦ ΣτΈ, ὅμως, δικαίωσαν τὴν οἰκογένεια καὶ τὴν Ἐκκλησία καὶ ὄχι τὶς μεθοδεύσεις τοῦ Ὑπουργείου ἢ ἄλλων ἐκκλησιαστικῶν καὶ θεολογικῶν παραγόντων ἀντιεκκλησιαστικῆς κατεύθυνσης.
Δυστυχῶς τὰ ἔχουμε καὶ αὐτὰ στὸν τόπο μας. Ἐκκλησιαστικοὶ καὶ ἄλλοι παράγοντες νὰ ἀδιαφοροῦν ἢ νὰ ἐναντιώνονται στὴ χριστιανικὴ ἀγωγὴ τῆς νεότητας.
Τί ἀποφάσισε λοιπὸν τὸ ΣτΕ, ἐπ' αὐτοῦ; «Περαιτέρω, δοθέντος ὅτι ἡ θρησκευτικὴ συνείδηση γεννᾶται καὶ διαμορφώνεται σταδιακά, πρὶν ἀκόμη ἀπὸ τὴν ἔναρξη τοῦ σχολικοῦ βίου, στὸ πλαίσιο τῆς οἰκογένειας (ἡ ὁποία, ὡς «θεμέλιό της συντηρήσεως καὶ προαγωγῆς τοῦ Ἔθνους» τελεῖ -ὅπως καὶ ἡ παιδικὴ ἡλικία- ὑπὸ τὴν προστασία τοῦ Κράτους, κατὰ τὸ ἄρθρο 21 τοῦ Συντάγματος), ἀπὸ τὴ διάταξη τοῦ ἄρθρου 16 πάρ. 2 τοῦ Συντάγματος, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὶς διατάξεις τῶν πάρ.1 καὶ 2 τοῦ ἄρθρου 13 αὐτοῦ καὶ τοῦ ἄρθρου 2 τοῦ ΠΠΠ τῆς ΕΣΔΑ συνάγεται ὅτι, ὡς «ἀνάπτυξη» τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως, κατὰ τὰ ἀνωτέρω, νοεῖται ἡ ἐμπέδωση καὶ ἐνίσχυση τῆς συγκεκριμένης αὐτῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν μαθητῶν, μὲ τὴ διδασκαλία τῶν δογμάτων, ἠθικῶν ἀξιῶν καὶ παραδόσεων τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὡς ἐκ τούτου δέ, ἀφορᾶ ἀποκλειστικά τους μαθητές, οἱ ὁποῖοι, ἀνήκοντες στὴν κατὰ τὰ ἄνω πλειοψηφία τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἀσπάζονται τὸ ὀρθόδοξο χριστιανικὸ δόγμα» (βλ. ΣτΕ 660,926/2018 Ὁλομ.).
Τὸ κυριότερο μέσο, μὲ τὸ ὁποῖο -ἐκτὸς ἄλλων (προσευχή, ἐκκλησιασμὸς)- ὑπηρετεῖται ὁ ἀνωτέρω συνταγματικὸς σκοπὸς εἶναι ἡ διδασκαλία τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν (βλ. ΣτΕ 660,926/2018 Ὁλομ.)].
Δὲν μπορεῖ, ἑπομένως, νὰ ἔρχεται τὸ Ὑπουργεῖο καὶ ὁ κ. Γενικὸς Γραμματέας Θρησκευμάτων νὰ μεθοδεύουν πλέον ἀλλοίωση ἢ μετατροπὴ τῆς Ὀρθόδοξης θρησκευτικῆς συνειδήσεως, ποὺ φέρει ὡς κληρονομιὰ τὸ παιδὶ ἀπὸ τὴν οἰκογένειά του καὶ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία του, στὴν ὁποία ἀποτελεῖ ἤδη μέλος.
Διότι εἶναι σαφὲς ὅτι ἡ ἀνάπτυξη τῆς ὀρθόδοξης συνειδήσεώς του σχετίζεται ἄμεσα μὲ τὴ διδασκαλία τῶν δογμάτων, ἠθικῶν ἀξιῶν καὶ παραδόσεων τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
Εἶναι τουλάχιστον ἀπαράδεκτες οἱ μεθοδεύσεις ποὺ τεχνηέντως ἀκολουθοῦν οἱ συντάκτες τῶν μεταβατικῶν Προγραμμάτων καὶ Βιβλίων (2020), ὅταν ἰσχυρίζονται ὅτι τὸ ΜτΘ «ἀκολουθεῖ προδιαγραφές, βάσει τῶν ὁποίων ἀναπτύσσεται ἡ παιδαγωγικὴ καὶ ἐκπαιδευτικὴ διαδικασία ἐντός του σχολείου» καὶ ὅτι συνεπῶς τὸ ΜτΘ «διαφοροποιεῖται ἀπὸ τὴν κατήχηση, ἡ ὁποία καὶ ἀποτελεῖ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας».
Δηλαδὴ οἱ ὡς ἄνω προδιαγραφές τους καὶ οἱ ἀποφάσεις τους εἶναι ἀνώτερες δικαιϊκὰ ἀπὸ τὶς ἀποφάσεις τοῦ ΣτΕ καὶ τὶς διεθνεῖς συμβάσεις;
Τὸ Σύνταγμα ρητὰ ὁμιλεῖ γιὰ τὴν ἀνάπτυξη μίας καὶ μοναδικῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τοῦ ὀρθόδοξου μαθητῆ καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ ὀρθόδοξη καὶ κανεὶς δὲν ἐπιτρέπεται οὔτε δικαιοῦται νὰ τὴν ἀλλοιώσει.
Τὸ Ὑπουργεῖο καὶ οἱ συντάκτες αὐτῶν τῶν ἀπαράδεκτων Προγραμμάτων, πόσες θρησκευτικὲς συνειδήσεις, θεωροῦν ὅτι πρέπει νὰ ἔχουν τὰ παιδιά;
Ἄλλη στὴν οἰκογένεια καὶ στὴν Ἐκκλησία τους καὶ ἄλλη στὸ σχολεῖο;
Μήπως βρῆκαν αὐτὰ τὰ παράνομα καὶ ἔκτροπα λεκτικὰ τεχνάσματα γιὰ νὰ ἐφαρμόζουν τὶς ἀνεφάρμοστες γιὰ τὸ ὀρθόδοξο ΜτΘ κονστρουκτιβιστικὲς θεωρίες, πού, ὡς ἀνατρεπτικὲς τῆς παραδόσεως ποὺ εἶναι, δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ συμφωνήσουν οὔτε μὲ τὸ Σύνταγμα οὔτε μὲ τὶς ἀποφάσεις τοῦ ΣτΕ;
Δὲν ἀντιλαμβάνονται ὅτι αὐτὴ ἡ τακτικὴ ποὺ ἀκολουθοῦν -νὰ θέλουν νὰ ἀναπτύξουν ἀντὶ τὴν ὀρθόδοξη συνείδηση στὰ παιδιά, πολλαπλὲς θρησκευτικὲς συνειδήσεις καὶ ταυτότητες- στοχεύει στὸν προσηλυτισμὸ καὶ στὴν ἀλλαξοπιστία τῶν μαθητῶν/τριῶν;
Ποιοὶ Ἕλληνες γονεῖς ἔδωσαν τὸ δικαίωμα στὴν ὅποια πολιτικὴ ἐξουσία ἢ στὴν ὅποια ὁμάδα θεολόγων ἢ στὸν κ. Γ. Γραμματέα Θρησκευμάτων νὰ δροῦν ἀντισυνταγματικὰ καὶ νὰ περιφρονοῦν τὶς ἀποφάσεις τοῦ ΣτΕ, δείχνοντας ὅτι σχεδιάζουν νὰ μετατρέψουν τὴν Ὀρθόδοξη χριστιανικὴ συνείδηση τῶν ὀρθοδόξων μαθητῶν/τριῶν της χώρας σὲ οὐδετερόθρησκη;
Μὲ ποιὸ δικαίωμα δροῦν ἐναντίον ΜΟΝΟΝ τῶν Ὀρθοδόξων μαθητῶν, καλλιεργώντας, ἐντὸς τοῦ σχολείου, μιὰ μὴ ὀρθόδοξη πνευματικότητα μὲ ὀρθολογικὰ καὶ γνωσιολογικὰ χαρακτηριστικὰ καὶ μιὰ κοσμικὴ καὶ πολιτειακὴ οὐδέτερη συνείδηση καὶ θρησκευτικότητα, ἀγνοώντας, μεθοδευμένα, τόσο τὴν οἰκογένεια ὅσο καὶ τὸν φορέα τῆς πίστεώς τους, τὴν Ἐκκλησία τους;
Θὰ τολμοῦσαν ἄραγε ἐκεῖ στὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας, νὰ ἐπιχειρήσουν τέτοιες ἀνατρεπτικὲς ἐνέργειες, σὲ βάρος τῆς ἀμιγοῦς θρησκευτικῆς ἀγωγῆς καὶ πίστεως τῶν Ἑλλήνων Μουσουλμάνων ἢ Ἑβραίων μαθητῶν/τριῶν;
