Κωνσταντίνου Βαθιώτη, "Τὸ πείραμα τοῦ 13033 στὸν θαυμαστὸ καινούργιο κόσμο

 

Τὸ πείραμα τοῦ 13033 στὸν “θαυμαστὸ καινούργιο κόσμο” τῆς ἑλληνικῆς τυραννίας

21 Δεκεμβρίου 2020

Τοῦ Κωνσταντίνου Βαθιώτη, Ἀναπλ. Καθηγητῆ Νομικῆς Σχολῆς Δ.Π.Θ.

https://enromiosini.gr/arthrografia/%cf%84%ce%bf-%cf%80%ce%b5%ce%af%cf%81%ce%b1%ce%bc%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-13033-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b8%ce%b1%cf%85%ce%bc%ce%b1%cf%83%cf%84%cf%8c-%ce%ba%ce%b1%ce%b9%ce%bd%ce%bf%cf%8d/

 

«Ἡ ἀλήθεια εἶναι ἀπειλὴ καὶ ἡ ἐπιστήμη δημόσιος κίνδυνος»

Ἀλντους Χάξλεϋ, Θαυμαστὸς Καινούργιος Κόσμος

μτφ.: Ἑλένη Κυπραίου, ἔκδ. Κάκτος, 1980, σελ. 252.

 

Στὴν συνέντευξη τῆς 4ης Νοεμβρίου 2020 ποὺ παραχώρησε ὁ Ὑπουργὸς Ἐπικρατείας καὶ Ψηφιακῆς Διακυβέρνησης κ. Κυριάκος Πιερρακάκης στὴν δημοσιογράφο Βίκυ Φλέσσα (ἐκπομπὴ “Στὰ ἄκρα”) παρακολουθήσαμε ἄφωνοι, μεταξὺ ἄλλων, τὴν προσπάθεια τοῦ Ὑπουργοῦ νὰ παραπλανήσει τὸν ἀνυποψίαστο Ἕλληνα πολίτη συγκαλύπτοντας τεχνηέντως τὴν τεράστια συνταγματικὴ ἐκτροπὴ ποὺ ἔχει ὑλοποιήσει δύο φορὲς μέχρι σήμερα τὸ καθεστὼς τῆς Νέας Ἀντίχριστης Δικτατορίας.

Ὅπως κατ’ ἐπανάληψιν ἔχει ἐπισημανθεῖ, μὲ ἐπίκληση τῶν ἔγκριτων συνταγματολόγων Ἀριστόβουλου Μάνεση καὶ Πρόδρομου Δαγτόγλου, ἡ ὑποχρέωση γνωστοποίησης στὶς ἀρχὲς τῆς πρόθεσης καὶ τοῦ λόγου μετακίνησης, εἴτε μὲ SMS εἴτε μὲ συμπλήρωση “αὐτοβεβαίωσης”, εἶναι κραυγαλέα ἀντισυνταγματική, ἀφοῦ θίγει τὸν πυρήνα τοῦ θεμελιώδους δικαιώματος τῆς ἐλευθερίας μετακίνησης. Μάλιστα, τὸ μέτρο αὐτὸ λειτουργεῖ συνδυαστικὰ τόσο μὲ τὴν ὑποχρέωση μασκοφορίας σὲ ὅλους τοὺς κλειστοὺς καὶ ἀνοικτοὺς χώρους (πρόκειται γιὰ καθ’ ἑαυτὴν ἀντισυνταγματικὴ ὑποχρέωση ἡ ὁποία σὲ αὐτὴν τὴν ἔκταση θεσπίσθηκε ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα κατὰ παραγνώριση τῆς πρακτικῆς ποὺ ἀκολουθεῖ ἡ συντριπτικὴ πλειονότητα τῶν λοιπῶν εὐρωπαϊκῶν χωρῶν) ὅσο καὶ μὲ τὴν ἀπαγόρευση βραδινῆς κυκλοφορίας ἀπὸ τὶς 21.00 μέχρι τὶς 05.00. Ὡς ἐκ τούτου, ἡ θεμελιώδους σημασίας ἐλευθερία μετακίνησης τοῦ Ἕλληνα πολίτη συνθλίβεται μὲ τέσσερεις τρόπους, καθ’ ὅσον αὐτὸς δὲν ἐπιτρέπεται νὰ βγεῖ ἐκτός της οἰκίας του: α) ἂν δὲν ἔχει γνωστοποιήσει τὴν πρόθεση μετακίνησής του, β) ἂν δὲν ἔχει ἀποδεχθεῖ ἐκ τῶν προτέρων τὸν ἀστυνομικὸ ἔλεγχο περὶ τῆς συνδρομῆς νομίμου λόγου μετακίνησής του, γ) ἂν δὲν φορᾶ μάσκα καὶ δ) ἂν δὲν συντρέχει ἕνας ἀπὸ τοὺς τρεῖς περιοριστικὰ ἀναφερόμενους λόγους (ἐργασίας, ὑγείας καὶ ἐξόδου μὲ κατοικίδιο ζῶο), ἐφόσον ἔχει πρόθεση νὰ μετακινηθεῖ μεταξὺ 21.00 καὶ 05.00.

Περισσότερο παρὰ ποτὲ ἐπίκαιρη εἶναι ἡ ἀκόλουθη θέση τοῦ ἐπιστημονικοῦ ὀγκόλιθου Ἀριστόβουλου Μάνεση (Συνταγματικὰ Δικαιώματα, Α΄ ἀτομικὲς ἐλευθερίες, πανεπιστημιακὲς παραδόσεις, δ΄ ἔκδοση, ἔκδ. Σάκκουλα, Θεσσαλονίκη 1982, σελ. 134): «Ἡ ἐν γένει διακίνηση καὶ κυκλοφορία στὸ ἐσωτερικὸ τῆς χώρας μπορεῖ νὰ ρυθμισθεῖ ἢ καὶ περιορισθεῖ μὲ νόμο ἢ βάσει νόμου. Βασικὰ ὅμως εἶναι ἐλεύθερη: δὲν ὑπόκειται σὲ ἀπαγορεύσεις οὔτε ἐξαρτᾶται ἀπὸ σχετικὴ ἄδεια οὔτε ἀπαιτεῖται, ἔστω, ὑποβολὴ σχετικῆς δήλωσης (γνωστοποίησης) πρὸς τὶς ἀρχὲς ἐκ μέρους τῶν πολιτῶν. […] Ὑπάρχουν ὅμως κράτη, ὅπου ἀπαιτεῖται ἄδεια κυκλοφορίας στὸ ἐσωτερικὸ τῆς χώρας ἀκόμη καὶ γιὰ τοὺς ὑπηκόους τους. Στὴν Ἑλλάδα παρόμοιες ἀπαγορεύσεις, καθὼς καὶ κυκλοφορίας κατὰ τὴ νύχτα, ἴσχυσαν σὲ συνταγματικὰ ἀνώμαλες περιόδους. Πάντως τέτοιοι ἔντονοι καὶ ἐκτεταμένοι περιορισμοὶ ἀναιροῦν τὴν οὐσία τοῦ συγκεκριμένου ἀτομικοῦ δικαιώματος καὶ ἀντιβαίνουν πρὸς τὸ ἄρθρο 5 παρ. 3 τοῦ Συντάγματος».

Μάλιστα, τὰ ἀνωτέρω μέτρα εἶναι ἔκθετα καὶ γιὰ ἕναν ἀκόμη πολὺ σοβαρὸ λόγο: Ἐφόσον στὸ ἄρ. 5 παρ. 4 Συντ. προβλέπεται ὅτι «Ἀπαγορεύονται ἀτομικὰ διοικητικὰ μέτρα ποὺ περιορίζουν σὲ ὁποιονδήποτε Ἕλληνα τὴν ἐλεύθερη κίνηση», ἡ ἐξαίρεση τῆς ἑρμηνευτικῆς δήλωσης, βάσει τῆς ὁποίας «Στὴν ἀπαγόρευση τῆς παραγράφου 4 δὲν περιλαμβάνεται […] ἡ λήψη μέτρων ποὺ ἐπιβάλλονται γιὰ τὴν προστασία τῆς δημόσιας ὑγείας ἢ τῆς ὑγείας ἀσθενῶν, ὅπως νόμος ὁρίζει», κατ’ ἐφαρμογὴ τοῦ “ἐξ ἀντιδιαστολῆς” (e contrario) μεθοδολογικοῦ ἐπιχειρήματος, δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἀφορᾶ (καί, ταυτοχρόνως, νὰ δικαιολογεῖ) μόνο τὴν θέσπιση ἀτομικῶν, ὄχι ὅμως γενικῶν διοικητικῶν μέτρων ποὺ περιορίζουν τὴν ἐλεύθερη κίνηση τῶν Ἑλλήνων, ὅπως δηλ. συμβαίνει στὴν περίπτωση τῶν “lockdown”. 

Ἀγνοώντας πλήρως τὶς ἀνωτέρω ἐπισημάνσεις, ὁ κ. Πιερρακάκης προσποιήθηκε ὅτι ζοῦμε σὲ ἕναν θαυμαστὸ καινούργιο (ἠλεκτρονικὸ) κόσμο, ὅπου ὁ Ἕλληνας πολίτης θὰ πρέπει νὰ νιώθει ὑπερήφανος γιὰ τὸ “κατόρθωμα” τῆς ἑλληνικῆς κυβέρνησης νὰ τὸν διευκολύνει στὴν διαχείριση τοῦ αὐτοπεριορισμοῦ του, δίνοντάς του τὴν ἐκπληκτικὴ-μοντέρνα δυνατότητα νὰ δραπετεύει ἀπὸ τὸ κλουβί του μέσω ἀποστολῆς SMS! Κατὰ τοῦτο, ὁ ἐν λόγω Ὑπουργὸς ἔδωσε ἕνα ἀνεπανάληπτο ρεσιτάλ, ὑποδυόμενος τὸν ταχυδακτυλουργὸ τῆς πολιτικῆς: Μιλώντας μὲ ἀξιοθαύμαστα μειλίχιο ὕφος καὶ φορώντας ἕνα συνεχὲς χαμόγελο κατέστησε ἀόρατο τὸν ἀνασκολοπισμὸ τοῦ Συντάγματος, ἐμφανίζοντας τὸ μέτρο τῆς ἀποστoλῆς SMS ὡς ἕνα “ἐξαιρετικὰ πετυχημένο πείραμα”, γιὰ τὸ ὁποῖο λάβαμε τὰ εὔσημα τῆς κ. Margrethe Vestager!

Πάλι καλὰ ποὺ ὁ κ. Πιερρακάκης δὲν ἀνέτρεξε στὴν θαυμάσια πραγματεία τοῦ Sir Thomas More μὲ τίτλο “Οὐτοπία” (εἰς: Στ. Ροζάνη [ἐπιμ. ἔκδ.], Τρία κείμενα γιὰ τὴν οὐτοπία, Thomas More Οὐτοπία, Francis Bacon Νέα Ἀτλαντίς, Henry Nevill, Ἡ νῆσος τῶν Πάιν, μτφ.: Γρ. Κονδύλης, ἔκδ. Μεταίχμιο, Θεσσαλονίκη 2007), γιὰ νὰ προσπαθήσει νὰ δικαιολογήσει τὰ ἀδικαιολόγητα. Στὸ ἔργο αὐτὸ βρίσκουμε τὸ ἀκόλουθο χωρίο (σελ. 90): «Ὅταν κάποιος ἐπιθυμεῖ νὰ ἐπισκεφτεῖ φίλους ποὺ ζοῦν σὲ ἄλλη πόλη ἢ νὰ πάει νὰ δεῖ μιὰ ἄλλη περιοχή, εὔκολα παίρνει ἄδεια ἀπὸ τοὺς Χοιροστασιάρχες ἢ τοὺς Τρανοβόρους, ἐκτὸς ἂν χρειάζεται νὰ παραμείνει ὁπωσδήποτε στὴν πόλη του. Κανεὶς δὲν ταξιδεύει μόνος του, ἀλλὰ πάντα παρέα μὲ ἄλλους. Καὶ κουβαλοῦν πάνω τους ἐπιστολὴ τοῦ Ἄρχοντα ποὺ διαβεβαιώνει πὼς ἔχουν ἄδεια νὰ ταξιδέψουν, καὶ ὁρίζει μάλιστα καὶ τὴν ἡμερομηνία ἐπιστροφῆς».

Ὅποιος δὲν ἔχει τὸν χρόνο, τὴν διάθεση ἢ τὴν δυνατότητα νὰ ἀκούσει ὅσα φοβερὰ καὶ τρομερὰ ἐκστόμισε ὁ κ. Πιερρακάκης, ἂς διαβάσει εὐθὺς ἀμέσως τὴν ἀπομαγνητοφωνημένη ἐκδοχή τους:

«Ἐμεῖς ἀκολουθήσαμε μιὰ ἄλλη πορεία στὴ χώρα μας κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ κορωνοϊοῦ ἀπὸ τὴν πρώτη μέρα μέχρι σήμερα. Ἡ στρατηγικὴ δὲν εἶχε σχέση μὲ τὴν ἐπιτήρηση. Ἡ λέξη κλειδὶ ἦταν ἡ λέξη ἐνδυνάμωση, στὰ ἀγγλικὰ empowerment. Τὸ 13033 εἶχε ἐπακριβῶς αὐτὸν τὸν χαρακτήρα, ἦταν ἡ χρήση τῆς τεχνολογίας, ἀλλὰ τὸ κράτος δὲν κοίταγε ποτὲ τὰ δεδομένα, τὰ πετοῦσε τὴν ἴδια μέρα. Ἦταν ἕνα ἐργαλεῖο γιὰ νὰ μὴ χρησιμοποιεῖς χαρτί, κι ἂν θέλετε ἦταν κι ἕνα ἐργαλεῖο ποὺ εἶχε πολλὴ σχέση μὲ ἕναν κλάδο τῶν οἰκονομικῶν, μὲ τὰ οἰκονομικὰ τῆς συμπεριφορᾶς, γιατί ἐμεῖς στὴν πραγματικότητα δὲν ἤμασταν σὲ θέση νὰ ἐλέγξουμε ἂν ἕνας πολίτης ἔστελνε δέκα ἢ δεκαπέντε μηνύματα τὴν ἡμέρα γιὰ νὰ βγεῖ. Ἦταν στὴν οὐσία μιὰ αὐτορρύθμιση: Γνωρίζοντας ὅτι ἔπρεπε νὰ στέλνεις μήνυμα γιὰ νὰ βγεῖς, ἐσὺ ὁ ἴδιος πειθαρχοῦσες στὸν ἑαυτό σου. Καὶ σύμφωνα μὲ τὸν ΟΟΣΑ, σύμφωνα μὲ τὴν Ἀντιπρόεδρο τῆς Ἐπιτροπῆς, τὴν κ. Vestager αὐτὸ τὸ πείραμα, τὸ πείραμα τοῦ 13033, ἦταν μιὰ ἀπὸ τὶς πιὸ πετυχημένες παρεμβάσεις τοῦ [ὀρθῶς: τῆς] covid. Καὶ τὴ χώρα μας δὲν τὴν ἀφορᾶ ὁ κόσμος τοῦ Χάξλεϋ, ὁ κόσμος τοῦ Ὄργουελ, τὴν ἀφορᾶ ὁ κόσμος τοῦ Κάφκα».

Ὡς ἄριστος ταχυδακτυλουργός, ὁ κ. Πιερρακάκης ποντάρει στὸ γεγονὸς ὅτι οἱ “θεατὲς τοῦ τσίρκου” σαγηνεύονται ἀπὸ τὶς κινήσεις τῶν χεριῶν του, ἐν προκειμένου ἀπὸ τὰ λόγια του, κρατώντας ἀπενεργοποιημένες τὶς λοιπὲς ἀνθρώπινες λειτουργίες, ὅπως εἶναι π.χ. ἡ μνήμη. Δυστυχῶς γιὰ ἐκεῖνον ὑπάρχουν θεατὲς ποὺ τὴν διατηροῦν ἀλώβητη, διότι θυμοῦνται πολὺ καλὰ ὅτι, ἐπὶ ἐποχῆς “lockdown I” (βλ. τὰ δημοσιεύματα τῆς 2ας Ἀπριλίου), εἶχε ἐπικριθεῖ «ἡ καταχρηστικὴ ἀξιοποίηση τῆς φόρμας ἐξόδου ἀπὸ τὸ σπίτι, ὅσο καὶ τὰ ἀλλεπάλληλα μηνύματα κινητῆς τηλεφωνίας ἀπὸ τοὺς ἴδιους συνήθως ἀποστολεῖς», μὲ ἀποτέλεσμα νὰ συζητηθεῖ τότε ἡ λήψη πρόσθετων περιορισμῶν «σὲ μιὰ ὕστατη προσπάθεια συμμόρφωσης, κυρίως ἐκείνων τῶν λίγων ποὺ ἐπιμένουν σὲ μορφὲς ἀνυπακοῆς». Εἰδικότερα, ἀνάμεσα στὶς ἐπικρατέστερες ἐπιλογὲς γιὰ τὸ κυβερνητικὸ ἐπιτελεῖο συγκαταλέγονταν «ἡ ὁριοθέτηση τῆς χρονικῆς διάρκειας κάθε ἐξόδου ἀπὸ τὸ σπίτι, ἀλλὰ καὶ ἡ μείωση τοῦ ἀριθμοῦ τῶν μετακινήσεων κατὰ ἄτομο σὲ ἡμερήσια βάση, προκειμένου νὰ ἀποφευχθοῦν φαινόμενα διαδοχικῆς μετακίνησης τῶν ἴδιων φυσικῶν προσώπων». Ὅπως σημειώθηκε χαρακτηριστικά, ἡ ἀναγκαιότητα τῶν μέτρων αὐτῶν ὀφειλόταν στὶς «καταγραφὲς ἀλόγιστης χρήσης τῶν ἀδειῶν μετακίνησης»!

Ἀλλὰ καὶ ἐπὶ “lockdown II”, σύμφωνα μὲ τὴν δημόσια τοποθέτηση τοῦ κ. Χαρδαλιᾶ στὶς 12 Νοεμβρίου 2020, τὰ νέα αὐστηρότερα μέτρα ἐκρίθησαν ἀπαραίτητα, ἐπειδὴ «παρατηρήθηκε κατάχρηση τῶν SMS τὴ νύχτα μὲ περιττὲς μετακινήσεις κυρίως σὲ οἰκίες πολιτῶν, οἱ ὁποῖες διευκολύνουν τὴ μετάδοση τοῦ ἰοῦ». Ἐπαληθεύονται λοιπὸν ἀπόλυτα οἱ ταχυδακτυλουργικὲς δεξιότητες τοῦ κ. Πιερρακάκη, ὁ ὁποῖος ἐπεχείρησε νὰ σβήσει ἀπὸ τὴν μνήμη τοῦ Ἕλληνα πολίτη τὰ ζοφερὰ χρώματα τοῦ καθημερινοῦ βίου του, πιάνοντας στὰ χέρια τοῦ τὸ πινέλο τοῦ ψεύδους: «τὸ κράτος», τάχα, «δὲν κοίταγε ποτὲ τὰ δεδομένα, τὰ πετοῦσε τὴν ἴδια μέρα»! Φυσικά, πρὶν ἀπὸ τὸν κ. Πιερρακάκη, μὲ τὸν ἴδιο ἀκριβῶς τρόπο εἶχε ψευσθεῖ ὁ κ. Μητσοτάκης, ὁ ὁποῖος σὲ κοινὴ συνέντευξη ποὺ εἶχε δώσει μὲ τὸν κ. Yuval Noah Harari (3.10.2020) εἶχε δηλώσει ὅτι: «ἀξιοποιήσαμε πράγματι τὴν τεχνολογία ἀλλὰ μὲ ἕναν δημιουργικὸ τρόπο: ζητήσαμε ἀπὸ τοὺς πολίτες νὰ στέλνουν SMS ὅταν ἐπρόκειτο νὰ φύγουν ἀπὸ τὸ σπίτι τους· θὰ μποροῦσε νὰ ὑποστηρίξει κανεὶς ὅτι μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο προσθέσαμε στοὺς πολίτες ἕνα βάρος ποὺ ὀφείλεται σὲ κράτος ἐπιτήρησης, ἀλλὰ ἐμεῖς σβήναμε ὅλα τα δεδομένα». Ὁ ὁρισμὸς τῆς ἀνήθικης μετατροπῆς τοῦ μαύρου σὲ ἄσπρο! Αἰδώς, Ἀργεῖοι!

Καὶ ἐπειδὴ ὁ κ. Πιερρακάκης προσπάθησε ἐπιπλέον νὰ ἀποκρύψει τὴν συγκλονιστικὴ ὁμοιότητα ποὺ ἐμφανίζει ἡ ἐποχή μας μὲ τὰ ἀπολυταρχικὰ καθεστῶτα τὰ ὁποῖα περιγράφονται στὰ δυστοπικὰ μυθιστορήματα “Θαυμαστὸς καινούργιος κόσμος” καὶ “1984”, ἰσχυριζόμενος ὅτι δῆθεν «τὴ χώρα μας δὲν τὴν ἀφορᾶ ὁ κόσμος τοῦ Χάξλεϋ» (ἢ ὁ κόσμος τοῦ Ὄργουελ), ἐπείγει νὰ πληροφορηθεῖ τοῦτο: Στὸν “Θαυμαστὸ Καινούργιο Κόσμο” ὁ ἀναγνώστης ἔρχεται ἀντιμέτωπος μὲ τὸν ἐφιάλτη μιᾶς τυραννικῆς ἐξουσίας ἡ ὁποία ἀποσκοπεῖ στὴν ἀπόκτηση τοῦ ἐλέγχου ἐπὶ ὅλων των ἐκφάνσεων τοῦ κοινωνικοῦ βίου. Κουμάντο στὸ ἐγκαθιδρυθὲν τὸ ἔτος 632 μετὰ Φὸρντ Παγκόσμιο Κράτος κάνουν δέκα παντοδύναμοι διαχειριστὲς συνεπικουρούμενοι ἀπὸ στελέχη ποὺ διευθύνουν ἕναν πληθυσμὸ σκλάβων προκαθορισμένο νὰ ἀγαπᾶ τὴν ὑποτέλεια μέσω τῆς ἐπιστήμης τῆς βιολογίας καὶ τῆς προπαγάνδας.

Σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν πλειοψηφία, ἡ ὁποία ἀπολαμβάνει τὴν (ἐπίπλαστη) εὐτυχία ποὺ ἔχει ἐξασφαλίσει γι’ αὐτὴν τὸ Παγκόσμιο Κράτος (ὅταν, μάλιστα, κάτι πάει στραβά, οἱ πολίτες λαμβάνουν ἕνα χάπι ποὺ λέγεται “σόμα”: αὐτὸ «καλμάρει τὸν θυμό τους, τοὺς φιλιώνει μὲ τοὺς ἐχθρούς τους, τοὺς κάνει ὑπομονετικοὺς καὶ καρτερικούς»), ἕνα μικρὸ τμῆμα τοῦ πληθυσμοῦ ἀντιστέκεται στὸν συγκεκριμένο τρόπο ζωῆς καὶ ἔχει ἐπιλέξει νὰ ζεῖ μακριὰ ἀπὸ τὸν πολιτισμὸ σὲ πρωτόγονη κατάσταση ἄγευστος κάθε ἐπιστημονικῆς καὶ τεχνολογικῆς ἐξέλιξης. Σὲ αὐτὴν τὴν κατηγορία ἀνήκει καὶ ὁ Ἄγριος Τζών, ὁ ὁποῖος ἀρνήθηκε νὰ συμβιβασθεῖ μὲ τοὺς κανόνες τοῦ ἀπολυταρχικοῦ συστήματος καὶ ἐπέλεξε νὰ ἀποσυρθεῖ ὁριστικῶς καὶ ἀμετακλήτως σὲ ἕνα ἐρημητήριο «τὸν παλιὸ φάρο στὴν ἄκρη τοῦ λόφου ἀνάμεσα στὸ Πότενχαμ καὶ στὸ Ἔλστεντ».

Στὴν συνέχεια παρατίθεται ἡ καθοριστικῆς γιὰ τὴν σημερινὴ ἐποχὴ στιχομυθία ἀνάμεσα στὸν Ἄγριο Τζών (Α.Τ.) καὶ τὸν Παγκόσμιο Κυβερνήτη Μουσταφὰ Μὸντ (Μ.Μ.), ἡ ὁποία ἀναδεικνύει τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο τὴν σήμερον ἡμέραν δὲν πρέπει νὰ παρασυρθοῦμε ἀπὸ τὶς “πατερναλιστικὲς Σειρῆνες” τῶν ὑγειονομικῶν διαχειριστῶν ποὺ δῆθεν νοιάζονται γιὰ τὸ καλό μας. Ἀντιθέτως, ὀφείλουμε νὰ μείνουμε ἄγρυπνοι φύλακες τῶν ἀτομικῶν ἐλευθεριῶν καὶ τῶν θεμελιωδῶν δικαιωμάτων μας, ἀπορρίπτοντας ὅλὰ τα παρὰ φύσιν ἐπιστημονικὰ σκευάσματα μὲ τὰ ὁποῖα οἱ ἐν λόγω διαχειριστές, μέσω τῆς διαρκοῦς προπαγάνδας καὶ τῆς ἐν γένει πλύσης ἐγκεφάλου, ἐπιχειροῦν νὰ μᾶς τροφοδοτοῦν νυχθημερὸν ἀποσκοπώντας φυσικὰ στὴν διαιώνιση τῆς δικῆς τους ἐξουσίας καὶ στὴν ἑδραίωση τοῦ δικοῦ τους καλοῦ: εἴτε πρόκειται γιὰ τεχνολογικὰ σκευάσματα (βλ. π.χ. ὅ,τι συνδέεται μὲ τὴν ἐξ ἀποστάσεως ἐργασία καὶ ἐκπαίδευση) εἴτε γιὰ ἰατρικὰ (βλ. ἰδίως τὰ πάσης φύσεως, κάθε ἄλλο παρὰ ἀκίνδυνα γιὰ τὸν ἀνθρώπινο ὀργανισμό, φάρμακα καὶ ἐμβόλια – λειτουργοῦντα συχνὰ ὡς δίκοπα μαχαίρια). Ἰδοὺ λοιπὸν τὸ κρίσιμο χωρίο (μτφ.: Ἑλένη Κυπραίου, ἔκδ. Κάκτος, Ἀθήνα 1980, σελ. 265):

Μ.Μ.: «Οἱ ἄντρες καὶ οἱ γυναῖκες θὰ ἔπρεπε νάχουν πιὸ ἐνισχυμένη ἀδρεναλίνη ἀπὸ καιρὸ σὲ καιρό […]. [Εἶναι] ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ καλὴ ὑγεία. Γι’ αὐτὸ δίνουμε Τ.Β.Π. δόσεις, μιὰ φορὰ τὸ μήνα».

Α.Τ.: «Τ.Β.Π.;».

Μ.Μ.: «Τεχνητὸ Βίαιο Πάθος. Μ’ αὐτὸ φέρνουμε σὲ φυσιολογικὸ ἐπίπεδο τὸ φόβο καὶ τὴν ὀργή. Ἔχουμε τὰ συμπτώματα τῆς σχέσης τοῦ Ὀθέλλου καὶ τῆς Δυσδαιμόνας, ἀλλὰ ὄχι καὶ τὰ ἀπρόοπτα τοῦ ἔρωτά του[ς]».

Α.Τ.: «Μὰ μ’ ἀρέσουν τὰ ἀπρόοπτα».

Μ.Μ.: «Ἐμένα καθόλου. Προτιμῶ νὰ περνάω ἄνετα».

Α.Τ.: «Μὰ ἐγὼ δὲν θέλω ἄνεση, ἐγὼ ἀναζητῶ τὸ Θεό, τὴν ποίηση, τὸν πραγματικὸ κίνδυνο, τὴν ἐλευθερία, τὴν καλοσύνη, τὴν ἁμαρτία».

Μ.Μ.: «Μὲ λίγα λόγια, ἀναζητᾶς τὴ δυστυχία».

Α.Τ.: «Ἔστω, ἀναζητῶ τὴ δυστυχία».

Μ.Μ.: «Γιὰ νὰ μὴ πῶ πὼς ζητᾶς τὸ δικαίωμα νὰ γεράζεις, ν’ ἀσχημαίνεις, νὰ γίνεις ἀνίκανος. Τὸ δικαίωμα νὰ κολλήσεις σύφιλη ἢ νὰ πάθεις καρκίνο. Τὸ δικαίωμα στὴ φτώχεια, στὸ φόβο, στὴν ἀγωνία τοῦ τί θὰ συμβεῖ αὔριο. Νὰ πάθεις τυφοειδῆ πυρετό, νὰ βασανιστεῖς ἀπὸ τρομεροὺς πόνους, κάθε μορφῆς».

«Ἔγινε παρατεταμένη σιωπή».

Α.Τ.: «Τὰ ἀπαιτῶ ὅλα!».

Ἂν ἡ μνήμη τοῦ κ. Πιερρακάκη λειτουργεῖ τόσο καλὰ ὅσο καὶ ὁ ρητορικός του λόγος, τότε ἂς θυμηθεῖ τί εἶχε δηλώσει γιὰ τὸν ὑποχρεωτικὸ ἐμβολιασμὸ στὴν ἐκπομπὴ τοῦ Antenna “special report” ὁ κ. Νικόλαος Ἀλιβιζάτος, ὁμότ. καθηγητὴς Συνταγματικοῦ Δικαίου Νομικῆς Σχολῆς ΕΚΠΑ: «Μπορεῖ νὰ πεῖ κάποιος ὅτι ἡ ὑποχρεωτικότητα τοῦ ἐμβολιασμοῦ ἀντίκειται πρὸς τὶς φιλοσοφικὲς ἀπόψεις κάποιου ὑπὸ τὴν ἔννοια ὅτι προσβάλλει τὴν αὐτονομία του. Ὁ ὑποχρεωτικὸς ἐμβολιασμὸς εἶναι μιὰ ἔκφραση πατερναλισμοῦ τοῦ κράτους. Δὲν μπορεῖ τὸ κράτος νὰ παρέμβει ἀπὸ ἕνα σημεῖο καὶ πέρα στὶς φιλοσοφικές μου πεποιθήσεις. Ἂς πάρουμε ὅμως τὴν περίπτωση κάποιου ποὺ γιὰ φιλοσοφικοὺς λόγους τὸ ἀρνεῖται. Ἔχει δικαίωμα νὰ τὸ ἀρνηθεῖ ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ ἀποφασίσει νὰ κάτσει στὸ σπίτι του ἢ νὰ μείνει σὲ ἕνα ἐρημικὸ νησὶ καὶ νὰ ἀκούει ἐνδεχομένως τὰ τραγούδια ποὺ ἀγαπάει. Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ τὸ ἴδιο τὸ ἄτομο θέλει νὰ ζεῖ στὸ κοινωνικὸ σύνολο, νὰ πάρει τὸ λεωφορεῖο, νὰ πάει στὴ δουλειά του, νὰ συγχρωτισθεῖ μὲ ἄλλους ἀνθρώπους δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ ἀρνηθεῖ τὸν ἐμβολιασμό. Πρέπει τὸ κράτος νὰ τοῦ πεῖ: ἀφοῦ δὲν ἐμβολιάζεσαι, δὲν μπορεῖς νὰ τὰ κάνεις ὅλα αὐτά».

Πέρα ἀπὸ τὴν ἀπαράδεκτη σύγχυση ποὺ ἐπιχειρεῖται μεταξὺ ἀφ’ ἑνός τῆς αὐτονομίας (ἡ ὁποία, μεταξὺ ἄλλων, ἀναγνωρίζεται ἀπὸ τὸν Κώδικα Ἰατρικῆς Δεοντολογίας καὶ ἀποτελεῖ ὑπερκείμενη ἀρχὴ ποὺ διαρρέει τὸ σύγχρονο Ποινικὸ Δίκαιο) καὶ ἀφ’ ἑτέρου κάποιων φιλοσοφικῶν λόγων ἄρνησης τοῦ ἐμβολιασμοῦ, τίθεται τὸ ἑξῆς εὔλογο ἐρώτημα: Ὑπάρχει ἄραγε ἔμφρων πολίτης (μὴ διαθέτων ταχυδακτυλουργικὲς δεξιότητες), ὁ ὁποῖος θὰ διενοεῖτο νὰ ἀρνηθεῖ τὴν πρόδηλη ὁμοιότητα ἀνάμεσα στὰ λεγόμενα τοῦ κ. Ἀλιβιζάτου καὶ στὴν δυστοπία τοῦ Χάξλεϋ; Θὰ μποροῦσε, μάλιστα, νὰ ὑποθέσει κανεὶς ὅτι ὁ κ. Ἀλιβιζάτος διετύπωσε τὴν “παλαβὴ” αὐτὴ θέση, ὄντας ἐπηρεασμένος ἀπὸ ὅσα διαδραματίζονται στὸν “Θαυμαστὸ Καινούργιο Κόσμο”, διότι καὶ ἐκεῖ οἱ ἀνυπάκουοι πολίτες ἐξορίζονται σὲ νησιά: «Εὐτυχῶς ποὺ ἔχουμε τόσα νησιά. Ἀναρωτιέμαι τί θὰ κάναμε χωρὶς αὐτά. Θὰ σᾶς χώναμε σὲ κανένα θάλαμο ἀερίων καὶ θὰ τελειώναμε» (ὅ.π., σελ. 254).

Καὶ ποιὸς μπορεῖ στὰ σοβαρὰ νὰ ἀμφισβητήσει τὴν διδακτικὴ ἀξία ποὺ ἔχει γιὰ τὴν τραγικὴ διαχείριση τῆς πανδημίας τοῦ κορωνοϊοῦ ἡ προπαρατεθεῖσα στιχομυθία μεταξὺ Ἄγριου Τζὼν καὶ Μουσταφὰ Μόντ; Ἄραγε, ἡ κατακρεούργηση τῶν θεμελιωδῶν δικαιωμάτων τοῦ πολίτη καί, συνακόλουθα, ἡ ποδοπάτηση τοῦ Συντάγματος δὲν εἶναι ἀκριβῶς ἀπόρροια τῆς ὑστερικῆς πολιτικῆς ὑπὲρ τῆς δημόσιας ὑγείας, ἐπιβληθείσας στὶς ἐθνικὲς κυβερνήσεις ἀπὸ τὸν διαβολικὸ “ἀόρατο μαριονετίστα” ἑνὸς ἐκκολαπτόμενου Παγκόσμιου Κράτους; Μάλιστα, τὸ στρεβλὸ δίλημμα “ὑγεία versus οἰκονομία”, τὸ ὁποῖο προπαγανδίζουν ὕπουλα οἱ δικοί μας διαχειριστές, ἐξοβελίζοντας μαεστρικὰ ἀπὸ τὴν πλάστιγγα τῆς νομικῆς στάθμισης ὄχι μόνο τὶς ἀτομικὲς ἐλευθερίες ἀλλὰ καὶ τὴν ἀνθρώπινη ἀξία, παραπέμπει σὲ μιὰ φράση ποὺ ὑπάρχει στὸν “Θαυμαστὸ Καινούργιο Κόσμο”:

«Ὅλα πρέπει νὰ τὰ ἀπολαμβάνουμε μέχρι ἐκεῖ βέβαια ποὺ ἐπιτρέπει ἡ ὑγεία καὶ ἡ οἰκονομία» (ὅ.π., σελ. 261/262).

Μὲ τὴν ἰδιαιτερότητα τῆς σημερινῆς ἐποχῆς μπορεῖ νὰ παραλληλισθεῖ καὶ τὸ περιεχόμενο μιᾶς ἀποφθεγματικῆς ρήσης ποὺ διατυπώνεται ἀπὸ τὸν Παγκόσμιο Κυβερνήτη Μουσταφὰ Μὸντ λίγες ἀράδες πιὸ πρίν:

«Θεὸς καὶ μηχανὲς δὲν κολλᾶνε μὲ τίποτα. Κάναμε τὴν ἐπιλογή μας. Διαλέξαμε τὶς μηχανές, τὴν ἰατρικὴ καὶ τὴν παγκόσμια εὐτυχία. Γι’ αὐτὸ κρατάω τὰ βιβλία κλειδωμένα» (ὅ.π., σελ. 259· πρβλ. καὶ σελ. 243, ὅπου γίνεται λόγος γιὰ τὰ ἀπαγορευμένα παλαιὰ βιβλία, μὲ τὴν ἑξῆς αἰτιολογία: ἀκόμη κι ἂν εἶναι ὡραῖα τὰ παλαιὰ βιβλία, ἀπαγορεύονται ἐπειδὴ τὸ καθεστὼς κυνηγᾶ ὁτιδήποτε ὡραῖο: «τὸ ὡραῖο εἶναι ἑλκυστικὸ καὶ μεῖς δὲν θέλουμε νὰ ἑλκύονται οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ παράξενα πράγματα. Θέλουμε νὰ τοὺς ἀρέσουν τὰ καινούργια»). Σήμερα, λοιπόν, ποὺ ἡ κυβέρνηση στὴν ὁποία ἀνήκει ὁ κ. Πιερρακάκης ἔχει κλείσει ἐκκλησίες καὶ βιβλιοθῆκες, δὲν ἐπαληθεύεται κατὰ τρόπον ἐντυπωσιακὸ ἡ ἐν λόγω ρήση τοῦ Χάξλεϋ;

Προσοχή: στὸν “Θαυμαστὸ Καινούργιο Κόσμο” ἀπουσιάζει κι ἄλλο ἕνα στοιχεῖο πολιτισμοῦ, τὸ ὁποῖο ἐδῶ καὶ δέκα μῆνες εἶναι ἐπίσης ἐξαφανισμένο: οἱ τέχνες! «Ἀνάμεσα στὴν εὐτυχία καὶ τὶς καλὲς τέχνες διαλέξαμε τὴν εὐτυχία. Θυσιάσαμε τὶς τέχνες» (ὅ.π., σελ. 245). Ἐπιπροσθέτως, στὴν ἐποχὴ τῆς “βασιλείας τῶν εἰδικῶν” δικαιώνεται τρομακτικὰ ὁ Χάξλεϋ, ὅταν βάζει τὸν Χέλμχολτζ νὰ πεῖ: «ἡ ἐπιστήμη εἶναι τὸ πᾶν σήμερα. Τὸ μαθαίνουμε καὶ στὴν ὑπνοπαιδεία!» (ὅ.π., σελ. 250).      

Γνωρίζουμε πλέον ὅτι ἀπευθυνόμαστε σὲ μιὰ πολὺ μικρὴ μερίδα τοῦ ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ, οἱ ὁποῖοι θὰ ἦσαν ὁμοίως πρόθυμοι νὰ αὐτοεξορισθοῦν σὲ κάποιο ἐρημητήριο ὅπως ὁ Ἄγριος Τζών, προκειμένου νὰ ἀποφύγουν τὶς παρενέργειες τοῦ περίφημου ἐμβολίου, γιὰ τὴν ἀπουσία τῶν ὁποίων οὐδεὶς μπορεῖ νὰ μᾶς διαβεβαιώσει πειστικά. Τὸ ἐρημητήριο τοῦ Ἄγριου Τζών, ὅπως ἤδη σημειώθηκε, βρισκόταν σὲ ἕναν φάρο. Ὡς “διανοητικὸ φάρο” (μὲ τὰ λόγια τοῦ Ὀδυσσέα Ἐλύτη: ὡς “φαροφόρα σημαδούρα”) ἂς κρατήσουν οἱ ἀναγνῶστες τοῦ παρόντος κειμένου τὰ ἀκόλουθα προφητικὰ λόγια τοῦ Χάξλεϋ ἀπὸ τὸν “Θαυμαστὸ Καινούργιο Κόσμο” (ὅ.π. σελ. 245):  

«Ὁ κόσμος πιὰ ἔχει σταθεροποιηθεῖ. Οἱ ἄνθρωποι εἶναι εὐτυχισμένοι. Ἔχουν ὅ,τι θελήσουν καὶ δὲν ζητοῦν ποτὲ αὐτὸ ποὺ δὲν μποροῦν νὰ πάρουν. Εἶναι σιγουρεμένοι, ἔχουν ἄνεση, δὲν ἀρρωσταίνουν ποτέ, δὲν φοβοῦνται τὸ θάνατο, δὲν ξέρουν εὐτυχῶς τί θὰ πεῖ πάθος καὶ γηρατειά. Δὲν ἔχουν τὴ μανία τῆς μητρότητας ἢ τῆς πατρότητας. Οὔτε γυναῖκες, οὔτε παιδιά, οὔτε ἐραστὲς ἔχουν γιὰ νὰ ἀνοιχτοῦν. Εἶναι τόσο καλὰ προγραμματισμένοι ποὺ πολὺ δύσκολα θὰ ξέφευγαν ἀπ’ τὸ ρυθμό τους. Κι ἂν κάτι πάει στραβά, τότε ὑπάρχει ἡ σόμα. Καὶ σὺ πῆγες καὶ μίλαγες σ’ αὐτοὺς γιὰ ἐλευθερία, γιὰ ἐλευθερία, Κύριε Ἄγριε!».

Ἡ ἀπεγνωσμένη προσπάθεια νὰ στρέψουμε τοὺς νομικοὺς καὶ κοινωνικοὺς προβολεῖς πάνω στὰ “ἀποπαίδια” τῆς ἐποχῆς τοῦ κορωνοϊοῦ, δηλ. στὶς ἀτομικὲς ἐλευθερίες ἀλλὰ καὶ στὴν ἀξία τοῦ ἀνθρώπου, μοιάζει μὲ σισύφειο ἔργο – ἐν προκειμένω, ὁ προβολέας τοῦ Σισύφου ἔχει συρρικνωθεῖ σὲ ἕναν μικρὸ φακό, ποὺ θεωρητικὰ πάντως, ὅσο μικρὸς κι ἂν γίνει, μπορεῖ νὰ σβήσει τὸ σκοτάδι. Γιὰ τὴν ὥρα, τοὺς προβολεῖς κρατοῦν στὰ χέρια τους οἱ διαχειριστὲς τῆς ὑγειονομικῆς κρίσης, οἱ ὁποῖοι στὸ ὄνομα τοῦ “πολέμου κατὰ τοῦ ἀόρατου ἐχθροῦ” (sic) ἔχουν κρύψει στὸ σκιόφως ὅ,τι σχετίζεται μὲ ἐλευθερίες, ἀξιοπρέπεια καὶ ἀνθρωπισμό. Τὸ ἐρώτημα γιατί συμβαίνει αὐτὸ ἀπαντᾶται μέσα ἀπὸ τὸν πρόλογο ποὺ ἔγραψε ὁ Χάξλεϋ γιὰ τὴν νέα ἔκδοση τοῦ “Θαυμαστοῦ Καινούργιου Κόσμου” τὸ 1946 (ὅ.π., σελ. 18 ἑπ.):

«Ἕνα ὁλοκληρωτικὸ κράτος ἀληθινὰ “ἐπαρκές” θὰ ἦταν ἐκεῖνο στὸ ὁποῖο ἡ πανίσχυρη ἐκτελεστικὴ ἐξουσία καὶ ἡ στρατιὰ τῶν διευθυντικῶν ὀργάνων της θὰ ἐπιβάλλονταν πάνω σ’ ἕνα λαὸ σκλάβων ποὺ δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ τεθοῦν ὑπὸ καταναγκασμό, γιατί λατρεύουν τὴν ὑποταγή τους. Τὸ ἔργο ν’ ἀγαπήσουν οἱ ἄνθρωποι τὴ σκλαβιά τους, σ’ ἕνα σημερινὸ ὁλοκληρωτικὸ καθεστώς, εἶναι καθῆκον ποὺ ἔχει παραχωρηθεῖ στοὺς ὑπουργοὺς προπαγάνδας, στοὺς ἐκδότες καὶ διευθυντὲς τῶν ἐφημερίδων καὶ στοὺς δασκάλους».

Δυστυχῶς, τὸ φαινόμενο νὰ φθάσει ὁ πολίτης νὰ ἀγαπήσει τὴν σκλαβιά του συμβαίνει καὶ στὸ “1984” τοῦ Ὄργουελ (γιὰ τὴν ὁμοιότητα τῆς ἐποχῆς τοῦ κορωνοϊοῦ μὲ τὸ ἔργο αὐτὸ βλ. Βαθιώτη, Μάθημα στοιχειώδους ὀργουελικῆς ἀντίληψης: Ξιφομαχώντας μὲ τὸν Γιάννη Πανούση στὴν ἀρένα τῶν γνήσιων καὶ νόθων ψεκασμένων, Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη), ὅπου τελικῶς ὁ ἑκούσια ἐξόριστος ἀπὸ τοὺς φιλόστοργους κόλπους τοῦ ἀπολυταρχικοῦ καθεστῶτος τῆς Ὠκεανίας κέρδισε (δηλ.: ἔχασε) τὴν μάχη ἐνάντια στὸν ἑαυτό του: Ἀγάπησε τὸν Μεγάλο Ἀδελφό!

Εἴθε οἱ ἀναγνῶστες ποὺ τώρα διαβάζουν αὐτὲς τὶς δύσκολες γραμμὲς καὶ τὶς ἐπικροτοῦν πρόθυμοι νὰ αὐτοεξορισθοῦν σύμφωνα μὲ τὴν προτροπὴ τοῦ κ. Ἀλιβιζάτου, νὰ μὴ λυγίσουν ἐπιζητώντας τὴν ἀσφάλεια τοῦ ὑποκριτικοῦ κράτους ποὺ αἴφνης κόπτεται ὡς προβατόμορφος λύκος “γιὰ τὸ καλό τους”. Ἄλλωστε στὴν ἐξορία αὐτὴ δὲν θὰ εἶναι καὶ τόσο ἄσχημα τὰ πράγματα, ἀφοῦ ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ Χάξλεϋ, «ὅλοι οἱ ἄντρες καὶ οἱ γυναῖκες ποὺ ἔχουν κάτι τὸ σημαντικὸ στὴ ζωή τους, ἀπ’ ὅλα τὰ μέρη τοῦ κόσμου, εἶναι μαζεμένοι στὰ νησιὰ ἐξορίας» (ὅ.π., σελ. 252). Εἶναι ἐντυπωσιακὸ ὅτι ἡ ἀντίστοιχη ἰδέα τῆς ἐξορίας τῶν πολιτικὰ ἀνυπάκουων σὲ κάποιο ἀπομονωμένο μέρος ἐντοπίζεται καὶ στὸ δυστοπικὸ μυθιστόρημα τοῦ Ray Bradbury “Fahrenheit 451” (μτφ.: Β. Δουβίτσας, ἔκδ. Ἄγρα, Ἀθήνα 2011, σελ. 225). Μάλιστα, ὁ συγγραφέας κάνει λόγο γιὰ «μερικοὺς παλαβιάρηδες μὲ στίχους μέσα στὰ κεφάλια τους» ποὺ δὲν μποροῦν νὰ βλάψουν ἐκείνους ποὺ μένουν στὴν πόλη, «ἀρκεῖ βεβαίως νὰ μὴν ἀρχίσει νὰ τριγυρνᾶ ὁλόκληρος ὁ πληθυσμὸς ἀπαγγέλλοντας χωρία ἀπὸ τὴ Μάγκνα Κάρτα καὶ τὸ Σύνταγμα»!

Καὶ πάλι μὲ τὰ λόγια τοῦ Χάξλεϋ: «Φάγαμε πολιτισμὸ καὶ φαρμακωθήκαμε» (ὅ.π., σελ. 266). Ὄχι λοιπὸν ἄλλο φαρμάκι, τώρα εἶναι καιρὸς νὰ θυμηθοῦμε ὅτι, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν “ἀόρατο ἐχθρό”, ὑπάρχει ὁ παντοκράτωρ “ἀόρατος Φίλος” μας, ὁ ὁποῖος ἀδημονεῖ νὰ ζητήσουμε τὴν παρέμβασή του, μαρτυρώντας (γιὰ) τὴν Ἀλήθεια. Καὶ τότε «συντριβήτωσαν ὑπο τήν σημείωσιν τοῦ τύπου τοῦ τιμίου Σταυροῦ Σου πᾶσαι αἱ ἐναντίαι δυνάμεις».

Ἡ ὑπέροχη αὐτὴ φράση περιέχεται στὴν Ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος, ὅπου ἀκούγεται καὶ τὸ “παρατσούκλι” τοῦ κορωνοϊοῦ, τὸ ὁποῖο συμπίπτει μὲ τὸ “παρατσούκλι” τοῦ διαβόλου: «Ὑπὲρ τοῦ ἀναδειχθῆναι τὸ ὕδωρ τοῦτο ἀποτρόπαιον πάσης ἐπιβουλῆς ὁρατῶν καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν». Μήπως, λοιπόν, ἐπ’ εὐκαιρία τῆς ἐπελάσεως τοῦ κορωνοϊοῦ ἤγγικεν ἡ ὥρα νὰ ξαναγεννηθοῦμε ἐνεργοποιώντας συνειδητὰ τὰ χριστιανικὰ ἀντανακλαστικά μας; Τὰ ἀντανακλαστικὰ αὐτὰ θὰ μᾶς χρειαστοῦν ἐπειγόντως, δεδομένου ὅτι ἔχει πλέον σχηματισθεῖ ξεκάθαρα ἡ ἀκόλουθη ἐξίσωση:

Κορωνοϊὸς = “ἀόρατος ἐχθρός” = διάβολος!

Ἑπομένως, ὅποιος ἀποφασίσει νὰ ὑποβληθεῖ στὸν ἐμβολιασμό, θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἕτοιμος νὰ ὑποδεχθεῖ μέσα στὸ σῶμα τοῦ τὸν πρόδρομο τοῦ διαβόλου, καθ’ ὅσον, γιὰ νὰ ξυπνήσει ἡ ἀντίδραση τοῦ ἀνοσοποιητικοῦ καὶ νὰ εἶναι ὁ ἄνθρωπος προετοιμασμένος ἐνόψει της πραγματικῆς ἐπιθέσεως ποὺ θὰ ἐξαπολύσει ὁ “ἀόρατος ἐχθρός”, ἀντιγράφεται ἕνα κομμάτι τῆς πληροφορίας του καὶ διοχετεύεται στὰ ἀνθρώπινα κύτταρα. Κι ὅπως μὲ κέρατα ἀπεικονίζεται ἡ μορφὴ τοῦ διαβόλου, ἀντιστοίχως μὲ κερατάκια ἀπεικονίζεται ἡ μορφὴ τοῦ κορωνοϊοῦ: ἀπὸ αὐτὰ ἀκριβῶς “κλέβουν” οἱ εἰδικοὶ τὴν πληροφορία καὶ τὴν στέλνουν ὑπὸ τὴν μορφὴ message RNA (mRNA) στὰ ἀνθρώπινα κύτταρα, ξεγελώντας τα γιὰ τὴν ὕπαρξη ἑνὸς “ἀόρατου ἐχθροῦ”, τὸν ὁποῖο θὰ πρέπει ὁ ὀργανισμός μας νὰ μπορεῖ νὰ ἀναγνωρίσει, ὅταν θὰ τολμήσει νὰ μᾶς ἐπιτεθεῖ ὄχι εἰκονικὰ ἀλλὰ πραγματικὰ (γιὰ τὴν ὑποκρυπτόμενη παρουσία τοῦ διαβόλου σὲ ὅλες τὶς μεγάλες καταστροφὲς τῆς ἀνθρωπότητας, μὲ συχνὴ ἀναφορὰ στὰ κέρατα τοῦ Βελίαλ, βλ. Χάξλεϋ, Ὁ πίθηκος καὶ ἡ οὐσία, μτφ.: Ν. Ἀλεξίου, ἔκδ. Ἐλεύθερος Τύπος, Ἀθήνα 1986, σελ. 75, 95 καὶ passim). Μὲ αὐτόν, ὅμως, τὸν τρόπο δὲν ἀποκλείεται τὸ RNA νὰ ἐπιδράσει ἐπὶ τοῦ DNA κατὰ τρόπον ἀπρόβλεπτο γιὰ τὸν γενετικὸ κώδικα τοῦ ἀνθρώπου, καθ’ ὅσον εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ εἰσάγεται γενετικὸ ὑλικὸ στὰ κύτταρά μας.

Ἐξ αὐτοῦ τοῦ λόγου, τὸ συγκεκριμένο ἐμβόλιο προτείνω νὰ καλεῖται ἐφεξῆς “διαβόλιο”. Ἂς προσπαθήσουμε, ὅμως, νὰ ἀντλήσουμε κάτι θετικὸ ἀπὸ τὴν ὅλη συζήτηση μὲ ἀφορμὴ τὴν παραγωγὴ ἐμβολίου κατὰ τοῦ κορωνοϊοῦ (μιὰ συζήτηση ποὺ διεξάγεται ὑπὸ σφοδρὰ τεταμένη ἀτμόσφαιρα καὶ μὲ σημάδια ἔντονης νευρικότητας ἐκ μέρους τῆς δικτατορικῆς κυβέρνησης τῶν Ἑλλήνων, ἡ ὁποία δὲν πρόκειται μᾶλλον νὰ τερματίσει τὸ ἀπάνθρωπο “lockdown II”, ἂν δὲν ἐξαναγκάσει τοὺς πολίτες νὰ κάνουν τὸ “διαβόλιο”):

Ὅπως μέσω τοῦ mRNA δημιουργεῖται προδρομικὰ μνήμη ὕπαρξης τοῦ μεταφορικῶς νοούμενου “ἀόρατου ἐχθροῦ”, οὖσα ἀπαραίτητη γιὰ τὸ ἀνοσοποιητικὸ σύστημα τοῦ ἀνθρώπου ἐνόψει τῆς ἀληθινῆς ἐπιδρομῆς του, ἔτσι καὶ ἡ μέχρι τοῦδε πολύμηνη γειτνίαση, ἂν ὄχι συγκατοίκησή μας, μὲ τὸν –γελοιωδῶς βαφτισθέντα– “ἀόρατο” καὶ “ὕπουλο ἐχθρό”, ἂς εἶναι μιὰ πρώτης τάξεως εὐκαιρία νὰ ἀποκτήσουμε προδρομικὰ μνήμη Ἀντιχρίστου, ὥστε νὰ εἴμαστε σὲ θέση νὰ τὸν ἀναγνωρίσουμε ὅταν, σὲ ἡμέρες ὄχι πολὺ μακρινὲς ἀπὸ τὴν σημερινές, θὰ κάνει τὴν πραγματικὴ ἐμφάνισή του. Σὲ ἐκεῖνον, ὅμως, τὸν πόλεμο ἐναντίον τοῦ κατὰ κυριολεξίαν “ἀόρατου ἐχθροῦ”, τὸ “ἐμβόλιο” τοῦ ἀνθρώπου θὰ εἶναι καὶ πάλι ἡ Θεία Κοινωνία, τὴν ὁποία ὁ Ἀντίχριστος θὰ ἐπιχειρήσει νὰ ἐξολοθρεύσει, ἐξωθώντας τοὺς πολίτες ἐκείνης τῆς ἐποχῆς νὰ ὑποστοῦν τὸ περιώνυμο χάραγμα στὸ δεξί τους χέρι ἢ στὸ μέτωπο.

Κατόπιν αὐτῶν, ἀνοίγονται πλέον μπροστά μας κάποιες σημαντικὲς ἐξισώσεις. Ἂς τὶς ἀποστηθίσουμε, γιὰ νὰ μὴ μείνουμε μετεξεταστέτοι στὰ δύσκολα χρόνια ποὺ ἔρχονται:

Μάσκα = Διάβολος ἐγκατεστημένος στὸ πρόσωπό μας

Μάσκα = “Ἐμβόλιο πρὶν τὸ ἐμβόλιο”

Ἐμβόλιο = Διαβόλιο

Μάσκα = Πρόδρομος διαβολίου

Διαβόλιο = Πρόδρομος χαράγματος

Τὸ στοιχεῖο ποὺ ἑνώνει μεταξύ τους τὴν μάσκα, τὸ ἐμβόλιο καὶ τὸ χάραγμα εἶναι ὁ διαβατηριακὸς χαρακτήρας τους: Ὅποιος δὲν φορᾶ μάσκα δὲν μπορεῖ νὰ διεκπεραιώνει τὶς καθημερινὲς συναλλαγές· ὅποιος δὲν θὰ ἐμβολιασθεῖ, θὰ στερηθεῖ τὸ λεγόμενο “covid-pass” καὶ ἔτσι δὲν θὰ μπορεῖ νὰ ταξιδεύει καὶ νὰ συμμετέχει στὸν κοινωνικὸ βίο· σύμφωνα δὲ μὲ τὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη (13:16-18), ὅποιος δὲν θὰ δεχθεῖ τὸ χάραγμα τοῦ θηρίου στὸ δεξὶ χέρι ἢ στὸ μέτωπό του, δὲν θὰ μπορεῖ νὰ ἀγοράσει ἢ νὰ πουλήσει. Ἂν κάποιοι βιαστοῦν νὰ ἀπαξιώσουν ὡς συνωμοσιολογικὴ ἑρμηνεία τὴν σύνδεση τῆς μάσκας, τοῦ ἐμβολίου καὶ τοῦ χαράγματος μὲ τὴν λειτουργία τοῦ γνωστοῦ σὲ ὅλους μας διαβατηρίου, τότε θὰ ἦταν καλὸ νὰ πληροφορηθοῦν τί γράφει ὁ Tom Palmer στὸ ἄρθρο του “Ἡ Προέλευση τοῦ Κράτους καὶ τῆς Κυβέρνησης” (δημοσιευμένο σὲ μιὰ συλλογὴ δοκιμίων ὑπὸ τὴν ἐπιμέλεια τοῦ ἰδίου μὲ τὸν τίτλο “Ἐλευθερία γιατί; Τί σημαίνει ἐλευθερία καὶ γιατί ἀξίζει νὰ μαχόμαστε γι’ αὐτή;”, μτφ.: Ν. Ρώμπαπας, ἔκδ. ΚεΦιΜ, Ἀθήνα 2015, σελ. 131 ἑπ., 135):

«Κρατικὰ συστήματα κοινωνικοῦ ἐλέγχου –ἀπὸ τὴν ὑποχρεωτικὴ στράτευση μέχρι τὴν ὑποχρεωτικὴ ἐκπαίδευση– ἔχουν διεισδύσει βαθιὰ στὴ συνείδησή μας. Σκεφτεῖτε, γιὰ παράδειγμα, τὰ διαβατήρια. Σήμερα δὲν μπορεῖτε νὰ ταξιδέψετε πουθενὰ στὸν κόσμο χωρὶς ἕνα κρατικὸ ἔγγραφο. Στὴν πραγματικότητα, δὲν μπορεῖτε πιὰ νὰ ταξιδέψετε μέσα στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες χωρὶς ἕνα κρατικὸ ἔγγραφο. Τὰ διαβατήρια εἶναι μιὰ πολὺ πρόσφατη ἀνακάλυψη. Γιὰ χιλιάδες χρόνια, οἱ ἄνθρωποι πήγαιναν ὅπου ἤθελαν χωρὶς ἄδεια ἀπὸ τὸ κράτος. Στὸν τοῖχο τοῦ γραφείου μας κρέμεται μιὰ διαφήμιση ἀπὸ ἕνα παλιὸ γερμανικὸ περιοδικὸ ποὺ δείχνει ἕνα ζευγάρι σὲ μιὰ καμπίνα τρένου, μπροστά σε ἕναν συνοριοφύλακα ποὺ ἀπαιτεῖ “Τὸ διαβατήριό σας, παρακαλῶ!”. Ἐξηγεῖ πόσο φανταστικὰ εἶναι τὰ διαβατήρια γιατὶ σοῦ προσφέρουν τὴν ἐλευθερία νὰ ταξιδεύεις».  

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ὁ Palmer σπεύδει νὰ κάνει τὴν ἑξῆς σημαντικὴ ἐπισήμανση: Τὸ νὰ θεωρεῖται ὅτι τὰ διαβατήρια διευρύνουν τὴν ἐλευθερία τοῦ κατόχου τους εἶναι παραλογισμός: «Τὰ διαβατήρια περιορίζουν τὴν ἐλευθερία. Δὲν σᾶς ἐπιτρέπεται νὰ ταξιδέψετε χωρὶς ἄδεια, ἀλλὰ ἔχουμε ἐμποτιστεῖ μὲ τὴν ἰδεολογία τοῦ κράτους τόσο πολὺ ποὺ πολλοὶ θεωροῦν ὅτι τὰ διαβατήρια προσδίδουν ἐλευθερία ἀντὶ νὰ τὴν περιορίζουν». Ἐξ αὐτοῦ τοῦ λόγου, ὁ ὕμνος τοῦ κ. Πιερρακάκη γιὰ τὰ κατάπτυστα SMS ποὺ στέλνουν οἱ Ἕλληνες δίκην ἀδείας μετακινήσεως ἦταν μιὰ προφανὴς ταχυδακτυλουργικὴ ἀπόπειρα νὰ παρουσιαστεῖ ὁ ἑλληνικὸς “θαυμαστὸς καινούργιος κόσμος” ἀπὸ τὴν ἀνάποδη ὄψη του.

Οἱ προαναφερθεῖσες πέντε ἐξισώσεις ξεκλειδώνουν τὴν διαβολικὴ καθοδηγητικὴ χεῖρα ποὺ κρύβεται πίσω ἀπὸ τὴν κορωνοϊκὴ πανδημία καὶ τὴν παρανοϊκὴ διαχείρισή της σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο. Στὸ παραμελημένο δυστοπικὸ μυθιστόρημα τοῦ Χάξλεϋ “O πίθηκος καὶ ἡ οὐσία” (ὅ.π., σελ. 94 καὶ 33), πολὺ πιὸ σημαντικὸ ἀπ’ ὅ,τι ὁ “Θαυμαστὸς Καινούργιος Κόσμος”, ὑπάρχουν δύο χωρία τὰ ὁποῖα ἀναφέρονται στὸν ρόλο τῶν περίφημων “εἰδικῶν” μέσα σὲ μιὰ παγκοσμίως ὀργανωμένη σχιζοφρένεια ἐναντίον τῶν ἀνθρώπων ποὺ κινδυνεύουν ἀπὸ τὴν ἀνεξέλεγκτη ἐξάπλωση μιᾶς πανδημίας καλούμενης “σαρατζᾶς”. Ἡ χειραγώγηση τῶν “εἰδικῶν” καὶ τῶν κυβερνήσεών τους γίνεται ἀπὸ τὸν Βελίαλ, δηλ. τὸν διάβολο:

«Σκέψου, λόγου χάρη, τοὺς ἐπιστήμονες. Καλοὶ καὶ καλοπροαίρετοι ἄνθρωποι οἱ περισσότεροι. Ὡστόσο, Ἐκεῖνος [δηλ. ὁ Βελίαλ] τοὺς κυρίεψε κι αὐτοὺς – τοὺς κυρίεψε τὴ στιγμὴ ποὺ ἔπαψαν νὰ εἶναι ἀνθρώπινα ὄντα κι ἔγιναν εἰδικοί. Νὰ πῶς προῆλθαν οἱ σαρατζάδες κι ἐκεῖνες οἱ βόμβες» (σύμφωνα μὲ τὴν πλοκὴ τοῦ μυθιστορήματος, οἱ βόμβες ὁδήγησαν στὸν Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ἀφήνοντας ἀλώβητη μόνο τὴν Νέα Ζηλανδία).

Νωρίτερα, ὁ Χάξλεϋ ἔχει δώσει τὴν ἀκόλουθη ἐξήγηση: «Σαρατζᾶς, φίλοι μου, Σαρατζᾶς – ἀρρώστια τῶν ἀλόγων, σπάνια μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Ἀλλὰ μὴ φοβᾶστε, ἡ ἐπιστήμη μπορεῖ πιὸ εὔκολα νὰ τὴ γενικέψει. Καὶ νὰ τὰ συμπτώματά της. Κάτω ἀπ’ τὸ δέρμα, σκληρὰ οἰδήματα, ποὺ σπάζουν τελικὰ καὶ γίνονται μολυσμένα ἕλκη. Στὸ μεταξύ, ἡ βλεννογόνος τῆς μύτης κακοφορμίζει καὶ ἀρχίζει ἀκατάσχετη ἐκροὴ δύσοσμου πύου. Γρήγορα σχηματίζονται ἕλκη στὸ ἐσωτερικὸ τῆς μύτης καὶ κατατρώγουν τοὺς χόνδρους καὶ τὰ ὀστᾶ της. Ἀπ’ τὴ μύτη ἡ μόλυνση μεταδίδεται στὰ μάτια, τὸ στόμα, τὸ λάρυγγα καὶ τοὺς βρόγχους. Μέσα σὲ τρεῖς βδομάδες, οἱ περισσότεροι ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ προσβάλλονται πεθαίνουν. Τὸ νὰ δοῦν νὰ πεθαίνουν ὅλοι εἶναι τὸ καθῆκον ἐκείνων τῶν λαμπρῶν νεαρῶν δοκτόρων, ποὺ εἶναι στὴν ὑπηρεσία τῆς κυβέρνησής σας. Κι ὄχι μόνο τῆς κυβέρνησής σας, ἀλλὰ καὶ ὅλων των ἄλλων ἐκλεγμένων ἢ αὐτόκλητων ὀργανωτῶν τῆς παγκόσμιας, συλλογικῆς σχιζοφρένειας».

Στὸ ἴδιο μυθιστόρημα, ὁ Χάξλεϋ φωταγωγεῖ τὸν καίριο ρόλο ποὺ ἔχει διαδραματίσει ὁ Βελίαλ, δηλ. ὁ διάβολος, ὡς ὑποκρυπτόμενο πρόσωπο στὴν αὐτοκαταστροφικὴ πορεία τοῦ ἀνθρώπου:

«Ὁ ὑπερπληθυσμὸς τοῦ πλανήτη. 500, 800, ἀκόμα καὶ 2000 ἄτομα ἀνὰ τετραγωνικὸ μίλι καλλιεργήσιμης γῆς – κι ἡ γῆ καταστρέφεται διαρκῶς ἀπ’ τὴν κακὴ καλλιέργειά της. Παντοῦ διαβρώσεις τοῦ ἐδάφους, παντοῦ ἐξόρυξη μεταλλευμάτων. Κι οἱ ἔρημοι ἐξαπλώνονται, τὰ δάση συρρικνώνονται. Ἀκόμα καὶ στὴν Ἀμερική, ἀκόμα καὶ σ’ αὐτὸν τὸ Νέο Κόσμο, ποὺ ἦταν κάποτε ἡ ἐλπίδα τοῦ Παλιοῦ. Ἀνεβαίνει ὁ δείκτης τῆς βιομηχανικῆς παραγωγῆς, κατεβαίνει ὁ δείκτης τῆς ἀποδοτικότητας τοῦ ἐδάφους. Γινόμαστε πιὸ εὔσωμοι καὶ μὲ καλύτερη διάπλαση, πιὸ πλούσιοι καὶ πιὸ δυνατοὶ – καὶ ὕστερα, σχεδὸν ξαφνικά, ἀρχίζουμε νὰ πεινᾶμε ὅλο καὶ περισσότερο. Ναί, ὁ Βελίαλ τὰ προέβλεψε ὅλα – το πέρασμα ἀπ’ τὴν πείνα στὴν εἰσαγωγὴ τροφίμων, ἀπ’ τὴν εἰσαγωγὴ τροφίμων στὴν πληθυσμιακὴ ἔκρηξη κι ἀπ’ τὴν πληθυσμιακὴ ἔκρηξη ξανὰ στὴν πείνα. Στὴν πείνα! Στὴ Νέα Πείνα, στὴν Ἀνώτερη Πείνα, στὴν πείνα τοῦ τεράστιου βιομηχανικοῦ προλεταριάτου, στὴν πείνα τῶν κατοίκων τῶν πόλεων γιὰ χρῆμα, γιὰ ὅλες τὶς σύγχρονες ἀνέσεις γιὰ αὐτοκίνητα καὶ ραδιόφωνα καὶ κάθε μικροσυσκευὴ ποὺ μπορεῖς νὰ φανταστεῖς, στὴν πείνα ποὺ εἶναι ἡ αἰτία τῶν ὁλοκληρωτικῶν πολέμων, καὶ τοὺς ὁλοκληρωτικοὺς πολέμους ποὺ εἶναι ἡ αἰτία ἀκόμα μεγαλύτερης πείνας».

Ἀμέσως μετά, ὁ Χάξλεϋ προχωρεῖ στὴν ἑξῆς ἐκπληκτικὴ ἐμβάθυνση: «Ἀκόμα καὶ δίχως τεχνητὸ σαρατζὰ [ἔνν. τὴν ἐπιδημικὴ ἀσθένεια, ὅπως ἐξηγήθηκε παραπάνω], ἀκόμα καὶ δίχως τὴν ἀτομικὴ βόμβα, ὁ Βελίαλ θὰ πετύχαινε ὅλους τους σκοπούς του. Λίγο πιὸ ἀργὰ ἴσως, ἀλλὰ ἐξίσου σίγουρα, οἱ ἄνθρωποι θὰ αὐτοκαταστρέφονταν, καταστρέφοντας τὸν κόσμο ὅπου ζοῦσαν. Θὰ ἦταν ἀδύνατο νὰ τὸ ἀποφύγουν. Τοὺς εἶχε καρφωμένους καὶ στὰ δυό Του κέρατα. Ἂν κατάφερναν νὰ ξεφύγουν ἀπὸ τὸ κέρατο τοῦ ὁλοκληρωτικοῦ πολέμου, θὰ παλουκώνονταν στὸ ἄλλο κέρατο, τὴν πείνα. Καὶ ἂν πεινοῦσαν, θὰ ἔμπαιναν στὸν πειρασμὸ νὰ προσφύγουν στὸν πόλεμο. Καὶ στὴν περίπτωση ποὺ θὰ προσπαθοῦσαν νὰ βροῦν μιὰ εἰρηνικὴ καὶ λογικὴ διέξοδο ἀπὸ τὸ δίλημμά τους, Ἐκεῖνος εἶχε ἤδη ἑτοιμάσει κι ἕνα ἄλλο, πιὸ λεπτὸ κέρατο γιὰ τὴν αὐτοκαταστροφή τους. Ἀπ’ τὶς ἀπαρχὲς κιόλας τῆς βιομηχανικῆς ἐπανάστασης, προέβλεψε ὅτι οἱ ἄνθρωποι θὰ γίνονταν τόσο φαντασμένοι ἀπὸ τὰ θαύματα τῆς τεχνολογίας τους, ὥστε θὰ ἔχαναν γρήγορα κάθε αἴσθηση τῆς πραγματικότητας».

«Καὶ αὐτὸ ἔγινε. Αὐτοὶ οἱ θλιβεροὶ σκλάβοι τῶν τροχῶν καὶ τῶν λογιστικῶν βιβλίων ἄρχισαν νὰ συγχαίρουν τὸν ἑαυτό τους ποὺ ἔγιναν οἱ κατακτητὲς τῆς Φύσης. Κατακτητὲς τῆς Φύσης ὄντως! Στὴν πραγματικότητα, φυσικά, εἶχαν ἁπλῶς ἀνατρέψει τὴν ἰσορροπία τῆς Φύσης καὶ δὲν ἔμενε παρὰ νὰ ὑποστοῦν τὶς συνέπειες. Σκέψου μόνο τί ἔκαναν στοὺς δυόμιση αἰῶνες πρὶν συμβεῖ Αὐτό. Μολύνανε τὰ ποτάμια, ἐξοντώνανε τὰ ἄγρια ζῶα, καταστρέφανε τὰ δάση, ἀφήνοντας ἔτσι νὰ παρασυρθεῖ ἀπὸ τὶς βροχὲς στὴ θάλασσα ὅλη ἡ εὔφορη ἐπιφάνεια τοῦ ἐδάφους· ξοδέψανε ἕναν ὁλόκληρο ὠκεανὸ πετρέλαιο, κατασπαταλήσανε τὰ μεταλλεύματα ποὺ χρειάστηκε ὅλη ἡ γεωλογικὴ περίοδος γιὰ νὰ σχηματιστοῦν. Ἕνα ὄργιο ἐγκληματικῆς ἠλιθιότητας. Καὶ τὸ ὀνόμαζαν αὐτὸ Πρόοδο. Πρόοδο! […]. Ἡ λέξη αὐτή, πίστεψέ με, ἦταν ἀπίθανο νὰ ἦταν ἐπινόηση ὁποιουδήποτε ἁπλοῦ ἀνθρώπινου μυαλοῦ – πολὺ σατανικὰ εἰρωνική! Θὰ πρέπει νὰ ὑπῆρξε ἐξωτερικὴ βοήθεια γιὰ νὰ ἐπινοηθεῖ. Θὰ πρέπει νὰ ἦταν ἡ Χάρη τοῦ Βελίαλ, ποὺ εἶναι φυσικὰ πάντα διαθέσιμη – δηλαδὴ σὲ ὅποιον εἶναι ἕτοιμος νὰ συνεργαστεῖ μαζί Της. Καὶ ποιὸς δὲν εἶναι;».   

Τέλος, ὁ Χάξλεϋ κάνει μιὰ ἐκπληκτικὴ σύνοψη τῶν ἔργων τοῦ διαβόλου ἀπὸ τὸν Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο καὶ ἔπειτα, ἀποκαλύπτοντάς μας τὸ ἀσύλληπτο μέγεθος τῆς ἑωσφορικῆς συνωμοσίας ποὺ ἔχει διαμορφώσει τὸν Θαυμαστὸ Ψεύτικο Κόσμο μας:

«Σκέψου, λόγου χάρη, τὸν Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ἂν οἱ λαοὶ καὶ οἱ πολιτικοί τους δὲν ἦταν δαιμονισμένοι, θὰ εἶχαν ἀκούσει τὸν Βενέδικτο ΙΕ΄ ἢ τὸν λόρδο Λάνσντοουν, θὰ εἶχαν ἔρθει σὲ συμφωνία, θὰ εἶχαν διαπραγματευθεῖ μίαν εἰρήνη δίχως νίκη. Ἀλλὰ δὲν μποροῦσαν, δὲν μποροῦσαν. Τοὺς ἦταν ἀδύνατο νὰ ἐνεργήσουν σύμφωνα μὲ τὸ συμφέρον τους. Ἦταν ἀναγκασμένοι νὰ κάνουν ὅ,τι τοὺς ὑπαγόρευε ὁ Βελίαλ μέσα τους – κι ὁ Βελίαλ, ποὺ ἦταν μέσα τους, ἤθελε τὴν Κομμουνιστικὴ Ἐπανάσταση, ἤθελε τὴ φασιστικὴ ἀντίδραση σ’ αὐτὴ τὴν Ἐπανάσταση, ἤθελε τὸν Μουσολίνι καὶ τὸν Χίτλερ καὶ τὸ Σοβιετικὸ Πολιτικὸ Γραφεῖο, ἤθελε τὸν λιμό, τὸν πληθωρισμὸ καὶ τὴν οἰκονομικὴ κρίση· ἤθελε τοὺς ἐξοπλισμοὺς σὰν φάρμακο κατὰ τῆς ἀνεργίας· ἤθελε τοὺς διωγμοὺς τῶν Ἑβραίων καὶ τῶν Κουλάκων· ἤθελε νὰ μοιράσουν τὴν Πολωνία οἱ Ναζὶ καὶ οἱ Κομμουνιστὲς κι ὕστερα νὰ ἐμπλακοῦν σὲ πόλεμο μεταξύ τους. Αὐτὸς ἤθελε ἐπίσης τὴ μαζικὴ ἀναβίωση τῆς δουλείας, στὴν πιὸ κτηνώδη μορφή της. Ἤθελε τὶς ἀναγκαστικὲς μεταναστεύσεις καὶ τὴ μαζικὴ ἐξαθλίωση. Ἤθελε τὰ στρατόπεδα συγκεντρώσεως, τοὺς θαλάμους ἀερίων καὶ τὰ κρεματόρια. Ἤθελε τὸν βομβαρδισμὸ ὁλοκληρωτικῆς καταστροφῆς (τί νόστιμη φράση κι αὐτή!). Ἤθελε νὰ καταστραφεῖ σὲ μιὰ νύχτα ὁ πλοῦτος ποὺ εἶχε συσσωρευθεῖ σὲ διάστημα ἑνὸς αἰώνα καὶ κάθε δυνατότητα μελλοντικῆς εὐημερίας, ἀξιοπρέπειας, ἐλευθερίας καὶ κουλτούρας. Ὁ Βελίαλ τὰ ἤθελε ὅλα αὐτὰ καὶ ἐπειδὴ εἶναι ἡ μεγάλη Κρεατόμυγα στὶς καρδιὲς τῶν πολιτικῶν καὶ τῶν στρατηγῶν, τῶν δημοσιογράφων καὶ τοῦ Κοινοῦ Ἀνθρώπου, εὔκολα μπόρεσε νὰ κάνει νὰ τὸν ἀγνοήσουν ἀκόμα κι οἱ καθολικοί, καὶ τὸν Λάνσντοουν νὰ καταδικαστεῖ σὰν κακὸς πατριώτης, σχεδὸν σὰν προδότης. Κι ἔτσι ὁ πόλεμος συνεχίστηκε 4 ὁλόκληρα χρόνια· κι ὕστερα ὅλα ἐξελίχθηκαν σύμφωνα ἀκριβῶς μὲ τὸ Σχέδιο. Ἡ παγκόσμια κατάσταση πήγαινε συνεχῶς ἀπ’ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο κι ὅσο χειροτέρευε, οἱ ἄντρες κι οἱ γυναῖκες γίνονταν σιγὰ-σιγὰ ὅλο καὶ πιὸ πειθήνιοι στὸ θέλημα τοῦ Ἀνόσιου Πνεύματος. Οἱ παλιὲς πεποιθήσεις γιὰ τὴν ἀξία τῆς ἀτομικῆς ψυχῆς ξεφτίσανε· οἱ παλιὲς ἠθικὲς ἀπαγορεύσεις ἔχασαν τὴν ἀποτελεσματικότητά τους· οἱ παλιοὶ ἐνδοιασμοὶ κι ἡ συμπόνια ἐξαφανίστηκαν. Ὅσα ὁ Ἄλλος εἶχε βάλει στὸ νοῦ τῶν ἀνθρώπων ἐξατμίσθηκαν καὶ τὸ κενὸ ποὺ δημιουργήθηκε γέμισε μὲ τὰ σχιζοφρενικὰ ὄνειρα τῆς Προόδου καὶ τοῦ Ἐθνικισμοῦ».

Μάλιστα, ὁ Χάξλεϋ δίδει μιὰ ἀκόμη πληροφορία, πολύτιμη γιὰ τὴν ὀρθὴ ἀνάγνωση τῶν μεγάλων συμφορῶν στὴν Ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας. Ἑστιάζοντας στὴν δράση τοῦ Ροῦζβελτ, ἀποκαλύπτει: «Θυμᾶσαι, λοιπόν, ἐκείνη τὴ φράση ποὺ ἐπαναλάμβανε συνέχεια σὲ ὅλη τὴν διάρκεια τοῦ Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου; “Παράδοση ἄνευ ὅρων. Παράδοση ἄνευ ὄρων”. Ὁλοκάθαρη ἔμπνευση τοῦ Βελίαλ – νὰ τί ἦταν. Ἄμεση κι ὁλοκάθαρη ἔμπνευση! […] Κοίταξε τί συνέβη ὅταν ἡ φράση αὐτὴ ἔγινε πολιτικὴ καὶ ἐφαρμόσθηκε πραγματικά. Παράδοση ἄνευ ὅρων – πόσα ἑκατομμύρια νέα κρούσματα φυματίωσης; Πόσα ἑκατομμύρια παιδιὰ ἀναγκασμένα νὰ γίνουν κλέφτες ἢ νὰ ἐκπορνεύονται γιὰ μία πλάκα σοκολάτα; Ὁ Βελίαλ χαιρόταν ἰδιαίτερα γι’ αὐτὰ τὰ παιδιά. Καί, ξανά, παράδοση ἄνευ ὅρων – καταστροφὴ τῆς Εὐρώπης, χάος στὴν Ἀσία, λιμοκτονία παντοῦ, ἐπαναστάσεις, δικτατορίες. Παράδοση ἄνευ ὅρων – Περισσότεροι ἀθῶοι ἦταν μοιραῖο νὰ ὑποστοῦν μεγαλύτερα δεινὰ ἀπ’ ὅ,τι σὲ ὁποιαδήποτε ἄλλη περίοδο τῆς ἱστορίας. Καί, ὅπως πολὺ καλὰ ξέρεις, τίποτα δὲν εὐχαριστεῖ περισσότερο τὸν Βελίαλ, άπ’ τὸ νὰ ὑποφέρουν ἀθῶοι. Καί, τελικά, φυσικὰ ἦρθε Αὐτό. Παράδοση ἄνευ ὅρων καὶ ὅλα στάχτη! Ὅπως ἀκριβῶς τὸ ἤθελε πάντα Ἐκεῖνος. Κι ὅλα ἔγιναν δίχως κανένα θαῦμα ἢ εἰδικὴ παρέμβαση, μόνο μὲ φυσικὰ μέσα. Ὅσο περισσότερο σκέφτεσαι τὴν Πρόνοιά Του, τόσο πιὸ ἀνεξιχνίαστα θαυμαστὴ σοῦ φαίνεται. […] δημιούργησε μιὰ ὁλότελα καινούργια φυλὴ ἀνθρώπων παραμορφωμένων, μὲ βρομιὰ ὁλόγυρά τους καί, γιὰ τὸ μέλλον, καμιὰ ἄλλη προοπτικὴ ἔξω ἀπὸ ἀκόμα περισσότερη βρομιά, χειρότερη παραμόρφωση καί, τελικά, ὁλοκληρωτικὴ ἐξαφάνιση. Ναί, εἶναι τρομερὸ πράγμα νὰ πέσεις στὰ χέρια τοῦ Ζωντανοῦ Κακοῦ».

Ἄραγε, δὲν εἶναι πικρὴ ἡ ἀλήθεια ὅτι ἡ συντριπτικὴ πλειονότητα τῶν πολιτῶν τῆς Εὐρώπης ἀλλὰ καὶ σχεδὸν ὁλόκληρου τοῦ πλανήτη παρεδόθησαν ἄνευ ὅρων στὰ δρακόντεια καὶ ἐν τέλει σατανικὰ μέτρα διαχείρισης τῆς ὑγειονομικῆς κρίσης;  

Ἀξιοποιώντας ὅλα τὰ ἀνωτέρω παραθέματα ἀπὸ τὸ ἔργο τοῦ Χάξλεϋ, ἡ πανδημία τοῦ κορωνοϊοῦ καὶ ὁ αὐτοκαταστροφικὸς τρόπος διαχείρισής της δὲν χωρεῖ καμία ἀμφιβολία ὅτι εἶναι ἕνα πρόσθετο (μεγάλο) κομμάτι ποὺ τοποθετήθηκε πρὶν ἀπὸ δέκα μῆνες στὸ διαβολικὸ ψηφιδωτὸ τοῦ πλανήτη μας, γιὰ νὰ ὁδηγήσει στὴν ἐξαχρείωση καὶ τὴν καταστροφὴ τῆς ἀνθρώπινης φυλῆς· ποιὸς ἄλλος τὴν ἐπιθυμεῖ τόσο πολὺ ὅσο ὁ διάβολος; (πρβλ. τὴν φράση τοῦ Χάξλεϋ, Ὁ πίθηκος καὶ ἡ οὐσία, ὅ.π., σελ. 92). Φυσικά, πρέπει νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι καὶ γιὰ τὰ ἑπόμενα κομμάτια ποὺ θὰ τοποθετήσουν στὸ ψηφιδωτὸ οἱ ὑπηρέτες τοῦ διαβόλου, μὲ τὰ λόγια τοῦ Μάριου Πλωρίτη: οἱ “ἰοβόλοι Ἐωσφόροι” (Οἱ προστάτες τῆς Οἰκουμένης, εἰς: Ἐπιφυλλίδες 1989-2004, Ἵδρυμα τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων, σελ. 256). Ἡ πείνα (γιὰ τὴν ὁποία ἔκανε λόγο ὁ Χάξλεϋ ἐπανειλημμένως στὰ ὡς ἄνω ἀναπαραχθέντα χωρία) θὰ εἶναι κατὰ πάσαν πιθανότητα ἕνα ἀπὸ τὰ ἑπόμενα μεγάλα κομμάτια! Ἂς εἴμαστε προετοιμασμένοι πάντως γιὰ τὸ χειρότερο σενάριο, διότι γιὰ ὅλους αὐτοὺς τοὺς “ἰοβόλους Ἐωσφόρους” «δὲν ὑπάρχουν ὅρια. Καθένας εἶναι ἱκανὸς γιὰ ὅλα – γιὰ ὁτιδήποτε!» (Χάξλεϋ, ὅ.π., σελ. 97). Κι εἶναι, ὄντως, τρομερὸ πράγμα νὰ πέσεις στὰ χέρια τοῦ Ζωντανοῦ Κακοῦ!    

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στὶς 20 Νοεμβρίου 1963, δηλ. δύο ἡμέρες πρὸ τοῦ θανάτου του (ἀπεβίωσε τὴν ἴδια ἡμέρα ποὺ δολοφονήθηκε ὁ Πρόεδρος τῶν ΗΠΑ Τζὼν Φιτζέραλντ Κένεντι!), ὁ Ἄλντους Χάξλεϋ, χτυπημένος ἀπὸ τὴν ἐπάρατη νόσο καὶ τόσο ἀδύναμος, ὥστε νὰ μὴ μπορεῖ νὰ κρατήσει στὰ χέρια του οὔτε ἕνα στυλό, κατέγραφε τὰ λόγια του σὲ μαγνητόφωνο, προκειμένου νὰ μπορέσει νὰ ὑπαγορεύσει τὶς ἔσχατες σκέψεις του μὲ τὶς ὁποῖες θὰ ὁλοκληρωνόταν τὸ τελευταῖο ἔργο του “Σαίξπηρ καὶ θρησκεία” (σὲ ἐπαφὴ μὲ τὰ ἔργα τοῦ Σαίξπηρ ἦρθε, ὅταν ἦταν ἐννέα ἐτῶν καὶ ἄρχισε νὰ πηγαίνει σὲ ἕνα σχολεῖο στὸ Hillside, ὅπου μάλιστα συμμετεῖχε μὲ ἰδιαίτερη ἐπιτυχία στὴν σχολικὴ θεατρικὴ παράσταση “Ὁ ἔμπορος τῆς Βενετίας”). Ξαφνικὰ σταμάτησε, γιὰ νὰ ἐκστομίσει ἕξι λέξεις ποὺ συμπυκνώνουν τὴν φιλοσοφία του: «Δουλειά μας εἶναι νὰ ξυπνήσουμε» (“Our business is to wake up!”· βλ. Raychel Haugrud Reiff, Aldous Haxley: Brave New World, 2010, σελ. 9). Καὶ γιὰ νὰ ξυπνήσουν ἀκόμη περισσότεροι ἀναγνῶστες, ἀξίζει νὰ λάβουν τὴν ἑξῆς πληροφορία: Ὁ ἴδιος ὁ Χάξλεϋ πίστευε ὅτι στὴν ἐποχὴ τῆς κυριαρχίας τῆς ἐπιστήμης (ἄρα καὶ τῶν “εἰδικῶν”) ἐκεῖνο ποὺ θὰ μᾶς σώσει εἶναι ἡ θρησκεία (ἐπ’ αὐτοῦ βλ. June Deery, Aldous Huxley and the Mysticism of Science, 1996)· προφανῶς γιατί ἡ ἐπιστήμη ἔγινε θρησκεία στὴν θέση τῆς θρησκείας (βλ. καὶ Παϊπέτη, Προλογικὸ σημέιωμα εἰς: Aldous Haxley, Ἐπιστροφὴ στὸν θαυμαστὸ καινούργιο κόσμο, ἔκδ. Μέδουσα, Ἀθήνα 2014, σελ. 13, ὁ ὁποῖος χαρακτήριζε ὡς τὴν πλέον ὕπουλη τοποθέτηση τὴν «παρουσίαση τῆς ἐπιστήμης ὡς θρησκείας μὲ τὴν κύρια θέση της ὡς αὐταπόδεικτης ἀλήθειας»).