Θεολόγοι της κιμωλίας

Χριστουγεννιάτικο μήνυμα (2021) τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας Ἀναστασίου

«Τοῦ δὲ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ γέννησις οὕτως ἦν» ( Ματθ. 1:18)

Τίς ἑορταστικές αὐτές ἡμέρες συνήθως ἐπαναλαμβάνονται διάφορες σκέψεις, μηνύματα καί σχόλια γύρω ἀπό τήν εἰρήνη, τήν ἀγάπη, τή χαρά καί τήν ἐλπίδα. Δέν λείπουν, βεβαίως, καί ὁρισμένοι πού προτιμοῦν νά ἀποσυνδέσουν αὐτές τίς ἔννοιες ἀπό τόν βασικό χριστουγεννιάτικο πυρῆνα τους καί ἀόριστα τίς ἀποκαλοῦν «ἑόρτιες ἐποχιακές εὐχές». Παρά ταῦτα, ἡ φωτοχυσία ἀπό τό λυτρωτικό Γεγονός τοῦ ἐρχομοῦ στήν ἀνθρωπότητα τοῦ Λυτρωτῆ ἁπλώνεται στήν ταλαιπωρημένη μας γῆ.

Ἀπό τό πλῆθος τῶν ἀκτίνων τοῦ Ἡλίου τῆς Δικαιοσύνης δύο ἀποκτοῦν ἰδιαίτερη ἐπικαιρότητα στήν ἐποχή μας: ἡ ἤρεμη ἀντοχή τῶν κεντρικῶν προσώπων στή βιβλική διήγηση γιά τή Γέννηση καί κυρίως ὁ πυρῆνας τοῦ νοήματος τῶν Χριστουγέννων.

Οἱ ἰδιαίτερες συνθῆκες, μέσα στίς ὁποῖες ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ ἦρθε στόν κόσμο μας, δέν ἦταν ἄνετες. Λίγες ἡμέρες πρίν τή γέννησή Τοῦ, ἡ μητέρα Tου εἶχε ὑποβληθεῖ σέ ἕνα κοπιαστικό ταξίδι ἀπό τή Ναζαρέτ τῆς Γαλιλαίας στή Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας. Φτάνοντας ἐκεῖ δέν ἄνοιξε γι' αὐτούς κάποιο φιλόξενο σπίτι. Ἡ ἀδιαφορία τῶν κατοίκων ὑπῆρξε παγερή. Ἀκόμα καί στό πανδοχεῖο «οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι». Κατέφυγαν στόν στάβλο «καὶ ἐσπαργάνωσεν αὐτόν καί ἀνέκλινεν αὐτόν ἐν τῇ φάτνῃ» (Λουκ. 2:7). Ἀπό τήν πρώτη στιγμή ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἀρνήθηκε τή χλιδή καί τήν πολυτέλεια αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Δέν ἄργησε νά ἐμφανιστεῖ ἡ μανιακή ἔκρηξη τοῦ Ἡρώδη, πού προκάλεσε τή φυγή στά ξένα, στήν Αἴγυπτο. Ὅλες, ὅμως, αὐτές οἱ ἀπροσδόκητες δυσκολίες καί ἐπικίνδυνες συνθῆκες ἀντιμετωπίσθηκαν μέ μία ἤρεμη ἀντοχή, γεμάτη ὑπομονή, καρτερία, γαλήνη.

Ὁ Λυτρωτὴς προσέλαβε τὴ σκληρὴ ἀλήθεια τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, ἀντιμετωπίζοντας, νήπιο ἀκόμη, τὴν ἀνέχεια, τὸν διωγμό, τὴν ξενιτιά. Τὸ μήνυμα εἶναι καθοριστικὸ γιὰ ὅλους ὅσοι θέλουμε νὰ βαδίζουμε στὰ ἴχνη τοῦ Ἰησοῦ: Ἤρεμη ἀντοχὴ στὶς ποικίλες στενοχώριες ποὺ ἐμφανίζονται στὴν πορεία μας, στὶς στερήσεις, στὶς κακουχίες, στὶς θλίψεις. Ἤρεμη ἀντοχὴ στὴν ἀπροσδόκητη ἐχθρότητα, τίς συκοφαντίες, τοὺς κατατρεγμούς. Ἤρεμη ἀντοχὴ στοὺς σκληροὺς δρόμους τῆς ξενιτιᾶς. Αὐτὸ δὲν σημαίνει παθητικότητα. Κατὰ τὴν ἐπιτέλεση τῆς λυτρωτικῆς ἀποστολῆς Του, ὁ «πρᾶος καὶ ταπεινὸς» Ἰησοῦς ἀντιστάθηκε τὴν ἀδικία καὶ τὴν τυπολατρία. Στηλίτευσε τὴν ὑποκρισία καὶ τὴ δολιότητα, πάντοτε μὲ ἤρεμη ἀντοχή. Ἀκόμη καὶ στὶς πιὸ ἀκραῖες καταστάσεις, στὰ φρικτὰ Πάθη.

Ἡ λαμπροφόρος ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων καθορίζει τὸ θεμέλιο αὐτῆς τῆς ἀντοχῆς. Ἐνισχύει τὴ βεβαιότητα ὅτι μὲ τὴν ἔλευση τοῦ Λυτρωτῆ δὲν εἴμαστε μόνοι, ὅτι ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἦρθε γιὰ νὰ μείνει μαζί μας. «Ἐμμανουὴλ» εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ κύρια ὀνόματά Του, δηλαδὴ «ὁ Θεὸς μεθ' ἡμῶν». Ἴχνη ἀπὸ τὴν ἀναζήτηση τοῦ Ὑπερβατικοῦ, τῆς Ὑπερτάτης Δυνάμεως τοῦ σύμπαντος, διαπιστώνονται σὲ διάφορους πολιτισμούς. Αὐτό, ὅμως, ποὺ καθιστὰ μοναδικὸ τὸ χριστιανικὸ μήνυμα εἶναι ὅτι ὁ ἴδιος ὁ προαιώνιος Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος.

Δύο βασικὲς πατερικὲς φράσεις συνοψίζουν τὸ νόημα τῆς ἑορτῆς: «Αὐτὸς γὰρ ἐνηνθρώπησε, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν» τονίζει ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος καὶ ὁ Μέγας Βασίλειος ὑπογραμμίζει: Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἦρθε στὴ γῆ «ἶνα επαναγάγῃ πᾶσαν τὴν ἀνθρωπότητα εἰς ἑαυτόν». Ὁ ἄπειρος Θεὸς προσέλαβε τὴν ἀνθρώπινη φύση, γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὸ μέγιστο τῆς ἀναπτύξεως καὶ τελειώσεως, στὴν κατὰ χάριν θέωση. Ἡ ἕνωση τῆς θείας καὶ ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ ἔδωσε στὴν ἀνθρωπότητα μία νέα δυναμικὴ καὶ τὴν ἀνύψωσε μέσα στὸ φῶς τῶν ἀκτίστων θείων ἐνεργειῶν, τίς ὁποῖες ἀκτινοβολεῖ ἡ ἀγάπη Του.

Στὴν εὐφρόσυνη αὐτὴ πανήγυρη, ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ ὄχι μόνο νὰ ὑμνήσουμε τὸν Ἐρχόμενο, ἀλλὰ καὶ νὰ δυναμώσουμε τὴν πίστη μας στὴ συνεχῆ παρουσία Του, μέσα στὴν ἱστορία τοῦ κόσμου -καὶ τὴ δική μας-, μὲ ἐγκάρδια προσευχὴ καὶ συμμετοχή μας στὴ ζωοπάροχη Θεία Εὐχαριστία.

Πολλοὶ πιστεύουν στὸν ἱστορικὸ μόνον Ἰησοῦ Χριστό, ἕνα πρόσωπο τοῦ παρελθόντος. Δὲν πιστεύουν καὶ στὸν αἰωνίως παρόντα Κύριο. Ἡ χριστιανικὴ πίστη ἐπιμένει ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι πάντοτε μαζί μας, ὄχι μόνο στὶς ὧρες κατανύξεως καὶ εἰρήνης ἀλλὰ καὶ στὶς ἡμέρες τῆς θλίψεως, τῆς ἀμφιβολίας, τῆς δειλίας, τῆς ἀνησυχίας καὶ τῶν δοκιμασιῶν, ποὺ στὴν ἐποχή μας ἐξαπλώνει ἡ πρωτόγνωρη πανδημία. Ἡ συνείδηση τῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐμπνέει, παρηγορεῖ, ἐνισχύει τὴ βεβαιότητα ὅτι ὁ Θεὸς τελικὰ θὰ ἐπέμβει τὴν κατάλληλη στιγμή, ὅταν καὶ ὅπως Ἐκεῖνος κρίνει.


Ὅμως, ὅσοι πιστεύουμε δὲν ἀρκεῖ νὰ αἰσθανόμαστε ὅτι δὲν εἴμαστε μόνοι. Ὀφείλουμε νὰ φροντίζουμε ἡ θεία παρουσία νὰ γίνεται αἰσθητὴ στὸ περιβάλλον μας -μὲ τὸν λόγο, τὰ ἔργα, τὴ μαρτυρία τῆς ζωῆς μας.

Τὸ ὡραιότερο χριστουγεννιάτικο δῶρο, ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφές μου, γιὰ τὸν ἑαυτό μας καί τους γύρῳ,γύρω μας, εἶναι νὰ δυναμώσουμε τὴν πίστη ὅτι ὁ Θεὸς τῆς ἀληθείας, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς δυνάμεως εἶναι μαζί μας. Ὁ Σαρκωθεὶς Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἂς καθοδηγεῖ τίς σκέψεις καὶ τίς ἐνέργειές μας, ὥστε νὰ ἀντιμετωπίζουμε τὰ μικρὰ καὶ τὰ μεγάλα προβλήματα τοῦ βίου μας, μὲ ἤρεμη ἀντοχή.

Εὐφρόσυνα Χριστούγεννα καὶ τὸ Νέο Ἔτος μὲ ἀκλόνητη ὑγεία καὶ ἀδιάκοπη τὴ συναίσθηση τῆς παρουσίας Του.