Ἄθεος ὀγκολόγος ἐπιστρέφει στὴν πίστη ἐνῶ θεραπεύει καρκινοπαθεῖς: Ἡ ἐπιστήμη ἀποδεικνύει τὴν ὕπαρξη ἀνώτερης δύναμης
Γράφει ἡ Marina Zhang
https://theepochtimes.gr/atheos-ogkologos-epistrefei-stin-pist/
Ὁ Δρ Στίβεν Ἰακομπόνι ἀνήκει στὴ γενιὰ τῶν μπέϊμπι μποῦμερς (ἄτομο γεννημένο στὴν μεταπολεμικὴ ἐποχή, μεταξὺ 1946-1965). Γεννημένος τὸ 1952, ἐνηλικιώθηκε κατὰ τὴ διάρκεια τῆς δεκαετίας τοῦ 1960, ὅταν ἡ χώρα ζοῦσε στὴ φούσκα τοῦ ἰδανικοῦ ἀμερικανικοῦ ὀνείρου.
«Μεγάλωσα ὡς Ρωμαιοκαθολικὸς καὶ ἤμουν πολὺ πιστός», μοιράζεται ὁ Ἰακομπόνι, «ἀλλὰ ὑπάρχουν κάποιες ἐγγενεῖς ἀντιφάσεις μὲ τὸν Χριστιανισμό, καὶ ὅταν εἶσαι νέος καὶ ἰδεαλιστής, δὲν καταλαβαίνεις ὅτι οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀτελεῖς, καὶ ἔτσι τοὺς κατηγορεῖς γιὰ πράγματα ποὺ εἶναι ἁπλῶς μέρος τοῦ νὰ εἶσαι ἕνας εὔθραυστος ἄνθρωπος μὲ ἐλαττώματα».
Ἡ ἀπογοήτευση τοῦ Ἰακομπόνι ἦρθε στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ '70, ὅταν τὰ κοινωνικὰ προβλήματα ποὺ φώλιαζαν στὶς κεντρικὲς πόλεις τῆς Ἀμερικῆς ἦρθαν στὴν ἐπιφάνεια μὲ τίς διαδηλώσεις γιὰ τὰ πολιτικὰ δικαιώματα καὶ τὰ ἀντιπολεμικὰ κινήματα κατὰ τοῦ πολέμου τοῦ Βιετνάμ.
«Μεγάλωσα μὲ πατριωτισμὸ καὶ πίστευα ὅτι ὅλοι ἦταν ἴσοι- ἔγινα νέος ἐνήλικας καί [συνειδητοποίησα ὅτι] οἱ ἔγχρωμοι δὲν ἔχουν τὰ ἴδια δικαιώματα καί [σφάζαμε] ἀθώους ἀνθρώπους στὴ Νοτιοανατολικὴ Ἀσία [στὸν πόλεμο τοῦ Βιετνάμ]», δήλωσε ὁ Ἰακομπόνι στὴν Epoch Times κατὰ τὴ διάρκεια τηλεφωνικῆς ἐπικοινωνίας.
Οἱ Ἡνωμένες Πολιτεῖες ἀποσύρθηκαν ἀπὸ τὸ Βιετνὰμ ὅταν οἱ ἀπώλειες ἦταν ὑπερβολικὲς γιὰ τὴ χώρα.
Μετὰ τὸν χαμένο πόλεμο, οἱ χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι εἶχαν κυρίως συντηρητικὲς ἀπόψεις, κατηγορήθηκαν γιὰ τίς ἀντικομμουνιστικὲς πολιτικὲς ποὺ ὁδήγησαν στὴν ὀκταετῆ ἐπέμβαση τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν στὸν πόλεμο τοῦ Βιετνάμ. Αὐτὸ περιελάμβανε τίς αὐξανόμενες ἀπώλειες, τοὺς τραυματισμένους βετεράνους καὶ τίς ἱστορίες γιὰ βάναυσες δολοφονίες ἀπὸ τὸν ἀμερικανικὸ στρατὸ πάνω στοὺς πολῖτες τοῦ Βιετνάμ.
Ἐνῶ οἱ χριστιανοὶ ἀντιμετώπιζαν ἐπιθέσεις στὸ δημόσιο φόρουμ γιὰ τὴν προώθηση τῆς πολεμικῆς ἀτζέντας, ἡ σύγχρονη ἐπιστήμη ἔβγαζε συναρπαστικὲς νέες ἀνακαλύψεις, πλαισιωμένες ἀπὸ ἀφηγήσεις ποὺ ἀρνοῦνταν τὴν ὕπαρξη ἑνὸς ἀνώτερου ὄντος.
«Ἡ ἐπιστήμη τῆς δεκαετίας τοῦ '60 καὶ τοῦ '70 εἶχε βγεῖ καὶ εἶχε πεῖ: «Λοιπόν, λύσαμε τὸν γρῖφο τῆς ζωῆς: ὁ γρῖφος τῆς ζωῆς εἶναι διαιρετὸς στὴ βιοχημεία, ὅτι ὅλα ὅσα κάνεις, κάθε σκέψη ποὺ κάνεις, κάθε συναίσθημα ποὺ ἔχεις, βασίζονται στὸ DNA καὶ εἶσαι ἁπλῶς μιὰ χημικὴ μηχανή>»>.
Ἀπὸ τὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ '50 ἕως τὴ δεκαετία τοῦ '70, οἱ ἀνακαλύψεις στὴ μοριακὴ βιολογία τοῦ DNA ἐκτοξεύτηκαν.
Τὸ 1953, οἱ Τζέϊμς Γουάτσον καὶ Φράνσις Κρὶκ διαπίστωσαν ὅτι ἡ δομὴ τοῦ DNA ἦταν μιὰ διπλῆ ἑλικοειδὴς δομή. Ὁ Ζερὸμ Λεζὲν ἀπέδειξε τὸ 1959 ὅτι οἱ ἀσθένειες εἶναι γενετικὲς μὲ μιὰ μελέτη ποὺ ἔδειξε ὅτι τὸ σύνδρομο Down ἀποδίδεται στὸ ὅτι γεννιέται κανεὶς μὲ ἕνα ἐπιπλέον χρωμόσωμα 21 σὲ κάθε κύτταρο.
Μέχρι τὸ 1965 ἀλληλουχήθηκε τὸ πρῶτο RNA μεταφορᾶς (tRNA) καὶ ἀνακαλύφθηκε ὅτι οἱ ἀλληλουχίες RNA σὲ σύνολα τῶν τριῶν ἀντιστοιχοῦσαν σὲ συγκεκριμένα ἀμινοξέα ποὺ συνδέονται μεταξύ τους γιὰ νὰ σχηματίσουν πρωτεΐνες.
«Ἤμουν χημικὸς ἐκείνη τὴν ἐποχὴ καὶ ... ἤμουν νέος καὶ μορφωμένος καὶ ἠλίθιος, δηλαδὴ δὲν ἤμουν σοφός. Δὲν ἤμουν σὲ θέση νὰ δῶ τὴν πλάνη σὲ αὐτὸ τὸ ἐπιχείρημα, καὶ τὸ ἐπιχείρημα ἔφτασε μέχρι τὸ σημεῖο νὰ λέει ὅτι δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ πιστεύουμε στὸν Θεό».
Στὸν Ἰακομπόνι δόθηκε στὴν ἰατρικὴ σχολὴ ἕνα βιβλίο ποὺ διαμόρφωσε τὰ νεανικά του χρόνια καὶ ἐπηρέασε πολλοὺς φοιτητὲς ἰατρικῆς τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Τὸ βιβλίο αὐτὸ ἦταν τὸ «Chance and Necessity» (Πιθανότητα καὶ Ἀναγκαιότητα), γραμμένο ἀπὸ τὸν βιοχημικὸ Ζὰκ Μονό, βραβευμένο μὲ Νόμπελ καὶ ἄθεο.
Ὁ Μονὸ μοιράστηκε τὸ βραβεῖο μὲ τὸν Φρανσουὰ Ζακὸμπ καὶ τὸν Ἀντρὲ Λουὸφ τὸ 1968. Οἱ τρεῖς τοὺς ἀπέδειξαν ὅτι οἱ πληροφορίες ποὺ μεταφέρονται στὸ DNA μεταφράζονται σὲ πρωτεΐνες μέσῳ ἑνὸς ἀγγελιοφόρου, ποὺ σήμερα γνωρίζουμε ὡς ἀγγελιοφόρο RNA (mRNA).
Ἀπέδειξαν ἐπίσης, χρησιμοποιῶντας τὸ ὀπερόνιο lac (ποὺ ἀπαιτεῖται γιὰ τὴ μεταφορὰ καὶ τὸν μεταβολισμὸ τῆς λακτόζης) ἀπὸ τὴν Escherichia coli, ὅτι τὸ ἂν ἐνεργοποιοῦνται ἢ καταστέλλονται οἱ δράσεις τῶν ἐνζύμων (πρωτεΐνες ποὺ ἐπιταχύνουν τίς χημικὲς ἀντιδράσεις) αὐτορυθμίζεται ἀπὸ τὸ DNA.
Ὁ Μονὸ χρησιμοποίησε αὐτὸ τὸ εὕρημα γιὰ νὰ ἑδραιώσει τὸ ἐπιχείρημά του ὅτι οἱ βιομοριακὲς δράσεις ἐλέγχονται ἀποκλειστικὰ ἀπὸ τὸ DNA μας καί, ὡς ἐκ τούτου, δὲν ὑπῆρχε καμία ἀνώτερη ὀντότητα.
Παρὰ τὴν ἀνατροπὴ τοῦ ἐπιχειρήματός του πάνω ἀπὸ 30 χρόνια ἀργότερα ἀπὸ ἕναν ἄλλο ἄθεο ἐπιστήμονα μὲ τὴν ἀνακάλυψη τῆς ἐπιγενετικῆς, τὸ ἐπιχείρημα τοῦ Μονὸ κατὰ τῆς ὕπαρξης τοῦ Θεοῦ ἐξακολουθοῦσε νὰ ὑφίσταται καὶ ἡ κληρονομιὰ τῆς ἀπελπισίας ποὺ ἄφησε στὸν ἄνθρωπο παρέμεινε.
«Ἡ ἀρχαία διαθήκη ἔχει διαλυθεῖ», ἔγραψε ὁ Μονό, «ὁ ἄνθρωπος γνωρίζει ἐπιτέλους ὅτι εἶναι μόνος του στὴν ἄψυχη ἀπεραντοσύνη τοῦ σύμπαντος, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀναδύθηκε μόνο κατὰ τύχη. Τὸ πεπρωμένο του δὲν εἶναι πουθενὰ διευκρινισμένο, οὔτε τὸ καθῆκον του. Τὸ βασίλειο ἐπάνω ἢ τὸ σκοτάδι κάτω- εἶναι στὸ χέρι του νὰ ἐπιλέξει».
Ὡς ἐντυπωσιασμένος νεαρὸς ἐνήλικας ἐκείνη τὴν ἐποχή, ὁ Ἰακομπόνι ἐξέλαβε τὰ ἐπιχειρήματα του Μονὸ ὡς τὴν ἀλήθεια. Ἀπογοητευμένος ἀπὸ τὸν κόσμο, τὸ ἀντιθρησκευτικὸ ἀφήγημα τόσο ἀπὸ τὴν πολιτικὴ ὅσο καὶ ἀπὸ τὴν ἐπιστήμη του ἔβγαζε νόημα.
«Ἐπειδὴ οἱ Χριστιανοὶ εἶναι ὑποκριτές», εἶπε ὁ Ἰακομπόνι, «ἡ θρησκεία τους βασίζεται σὲ ἕνα παραμύθι γιὰ κάτι ποὺ συνέβη πρὶν ἀπὸ πολὺ καιρό, καὶ τώρα ἔχουμε ἀποδείξεις στὴν ἐπιστήμη ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός».
Γιὰ τὸν Ἰακομπόνι ἐκείνη τὴν ἐποχή, ἦταν εὔκολο καὶ μᾶλλον πιὸ ἄνετο νὰ ἀφήσει τὸν Θεὸ παρὰ νὰ πιστέψει σὲ κάτι ποὺ οἱ σεβαστοὶ τελειόφοιτοι τῶν θετικῶν ἐπιστημῶν ἀρνοῦνταν ὁλόψυχα.
«Ὅταν εἶσαι 20 ἐτῶν, δὲν εἶναι τόσο δύσκολο νὰ ἀφήσεις τὸν Θεό, ἐπειδὴ τὸ νὰ πιστεύεις στὸν Θεὸ ἀπαιτεῖ ὁρισμένους περιορισμούς».
«[Ἡ δεκαετία τοῦ '70 ἦταν] ἡ ἐποχὴ τοῦ ἐλεύθερου ἔρωτα. Ὑπῆρχε ὁ ἔλεγχος τῶν γεννήσεων... Ὅλοι ἀναζητοῦσαν τὴν ἀλλαγή».
Ὡστόσο, ὁ Ἰακομπόνι σύντομα θὰ διαπίστωνε ὅτι ἡ ἀπομάκρυνσή του ἀπὸ τὴν πίστη μετὰ τὴν ἡλικία τῶν 20 ἐτῶν θὰ ἀπαιτοῦσε τελικὰ ἕναν μακρὺ καὶ συναισθηματικὸ δρόμο ἐπιστροφῆς ἐκεῖ ἀπ' ὅπου ξεκίνησαν ὅλα.
Ἐπιστροφὴ στὴν πίστη μὲ τὴ θεραπεία ἀσθενῶν μὲ καρκίνο
«Στὴν πρώτη δεκαετία τοῦ 21ου αἰῶνα, κάπου μεταξὺ 2000 καὶ 2010, συνῆλθα σιγὰ σιγὰ [καὶ ἐπέστρεψα στὴν πίστη]».
Τὸ βιβλίο τοῦ Ἰακομπόνι «The Undying Soul» (Ἡ ψυχὴ ποὺ δὲν πεθαίνει), ποὺ ἐκδόθηκε τὸ 2010, ἀφηγεῖται τὸ συναισθηματικὸ ταξίδι τοῦ πίσω στὴν πίστη, καθὼς θεράπευε καρκινοπαθεῖς, καταγράφοντας τοὺς πρώτους του ἀσθενεῖς, ὅταν ἦταν ἀκόμη ὑπότροφος, μέχρι ὅταν ἔγινε ἐν ἐνεργείᾳ εἰδικευμένος ὀγκολόγος.
Ὁ Ἰακομπόνι ἄσκησε τὴν ὑποτροφία του στὸ MD Anderson, τὸ ὁποῖο παραμένει μέχρι σήμερα, ἕνα παγκοσμίου φήμης πανεπιστημιακὸ διδακτικὸ νοσοκομεῖο καὶ μία ἀπὸ τίς κορυφαῖες ἐγκαταστάσεις ἔρευνας γιὰ τὸν καρκίνο στὸν κόσμο.
«Ἀνῆκα στὸ Anderson -φιλοσοφικά, ἐννοῶ. Ὡς νεαρός, ἄθεος διανοούμενος, φρεσκοβγαλμένος ἀπὸ τὴν ἰατρικὴ σχολὴ καὶ γεμᾶτος ὕβρη, ἐπέλεξα τὴν ὀγκολογία ἐπειδὴ ἤθελα νὰ ἀποδείξω ὅτι ἡ ἐπιστήμη καὶ ἡ λογικὴ μποροῦσαν νὰ θριαμβεύσουν ἐπὶ τῶν πάντων - ἀκόμη καὶ ἐπὶ τοῦ καρκίνου», γράφει ὁ Ἰακομπόνι στὸ βιβλίο του.
Ὡστόσο, σύντομα θὰ συνειδητοποιοῦσε, ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὸν πρῶτο ἀσθενῆ ποὺ περιέθαλψε στὸ Ἄντερσον, ὅτι τίς περισσότερες φορὲς ἡ σύγχρονη ἐπιστήμη δὲν μποροῦσε νὰ σταματήσει τὸν καρκίνο ἀπὸ τὸ νὰ «ξεζουμίσει» τὴ ζωὴ τῶν ἀσθενῶν του.
Ἀκόμη χειρότερα, ὁ Ἰακομπόνι σύντομα συνειδητοποίησε ὅτι ἐνῶ ἡ θεραπεία τῶν ἀσθενῶν ἦταν δύσκολη, εἶχε νὰ ἀντιμετωπίσει καὶ μιὰ ἄλλη πρόκληση, γιὰ τὴν ὁποία δὲν ἦταν προετοιμασμένος νὰ τὴν ἀντιμετωπίσει. Οἱ ἀσθενεῖς του ἤθελαν κάτι περισσότερο ἀπὸ ἕναν γιατρό, ἤθελαν ἕναν συναισθηματικὸ θεραπευτὴ καὶ καθοδηγητή- ἤθελαν νὰ τοὺς βοηθήσει νὰ ἀντιμετωπίσουν το θάνατό τους. «Ὡς ἄθεος, φυσικά, δὲν εἶχα ἀπαντήσεις».
"[Ὡς] ἄθεος γιατρὸς ποὺ ἀσχολεῖται μὲ ἀσθενεῖς ποὺ εἶναι σὲ μεγάλο βαθμὸ ἀγνωστικιστές, ὁ θάνατος εἶναι πολὺ δύσκολος γιὰ ὅλους», δήλωσε ὁ Ἰακομπόνι, «οἱ ἀσθενεῖς μου ποὺ δὲν ἐπέτρεπαν στὸν ἑαυτό τους νὰ ἔχουν πίστη βασανίζονταν πολὺ στὸ νεκροκρέβατό τους».
Αὐτὴ ἡ πραγματικότητα βασάνιζε τὸν Ἰακομπόνι. Ἤξερε ὅτι κάτι ἔλειπε καὶ στὴ μέση τῆς καριέρας του ἄρχισε νὰ ἀναζητᾷ ἀπαντήσεις γιὰ νὰ βοηθήσει τοὺς ἀσθενεῖς του στὸ συναισθηματικὸ ταξίδι.
Τὰ πράγματα ἄρχισαν νὰ ἀλλάζουν γι' αὐτὸν μόλις ἄρχισε νὰ ἀσκεῖ τὸ ἐπάγγελμά του σὲ μιὰ μικρὴ ἀγροτικὴ πόλη, ἕνα μέρος ὅπου σχεδὸν ὅλοι οἱ ἀσθενεῖς του ἀνῆκαν σὲ κάποια πίστη.
Ὁ πρῶτος ἀσθενὴς ποὺ τὸν ὁδήγησε στὸ ταξίδι τῆς ἐπιστροφῆς στὴν πίστη ἦταν ἕνας ἄνδρας ἀπὸ τὴν Οὐκρανία, ὁ Πάβελ. Ὁ Πάβελ ἦταν ἕνας ἁπλὸς ἀγρότης. Φρόντιζε τὰ ζῶα καὶ τίς καλλιέργειες κοντὰ στὸν πυρηνικὸ ἀντιδραστήρα του Τσέρνομπιλ στὴν Οὐκρανία. Ὅταν συνέβη ἡ καταστροφὴ τοῦ Τσέρνομπιλ τὸ 1986, ἡ ραδιενέργεια ἔκανε τίς ντομάτες του κίτρινες, τὰ φασολάκια κόκκινα καὶ τὸ σιτάρι του συρρικνώθηκε.
Παρόλα αὐτὰ ἡ γυναῖκα τοῦ Πάβελ καὶ οἱ ἄλλες γυναῖκες ἀλέθανε τὰ δημητριακὰ σὲ ἀλεύρι γιὰ ψωμὶ καὶ ἔτρωγαν τὰ παράξενα χρωματισμένα λαχανικά. Ὁ Πάβελ καὶ ἡ οἰκογένειά του δὲν εἶχαν ἄλλη ἐπιλογή. Ἢ ἔτρωγαν ὅ,τι εἶχαν φυτέψει ἢ λιμοκτονοῦσαν.
Ἑπομένως, δὲν ἦταν ἔκπληξη τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Πάβελ ἀνέπτυξε λευχαιμία ποὺ προκλήθηκε ἀπὸ ἀκτινοβολία ἀπὸ τὰ μολυσμένα τρόφιμα ποὺ ἔτρωγε.
Τὸ τοπικὸ νοσοκομεῖο τοῦ Πάβελ στὴν Οὐκρανία δὲν ἦταν ἐξοπλισμένο γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τὸν καρκίνο του, ἀλλὰ εἶχε Ρώσους συγγενεῖς στὴν Οὐάσιγκτον. Ἀφοῦ οἱ συγγενεῖς του διηγήθηκαν τὴν ἱστορία τοῦ Πάβελ στὴν ἐκκλησία τους, ἡ ἐκκλησία τὴ διαβίβασε στὴν πολιτεία καὶ στὸν βουλευτή τους, ὁ ὁποῖος ἦταν ὁ Τὸμ Φόλεϊ -τότε πρόεδρος τῆς Βουλῆς τῶν Ἀντιπροσώπων. Ὁ Φόλεϊ ἐξασφάλισε ἔκτακτο ἐπίδομα καὶ διαβατήριο γιὰ τὸν Πάβελ καὶ στὴ συνέχεια μεταφέρθηκε ἀεροπορικῶς στὴν Οὐάσινγκτον γιὰ θεραπεία.
Ὁ Ἰακομπόνι ἦταν ὁ γιατρὸς τοῦ Πάβελ, καὶ παρόλο ποὺ ἡ οἰκογένειά του δὲν μποροῦσε νὰ διαθέσει χρήματα γιὰ τὴ θεραπεία του, γνωρίζοντας ὅλες τίς θυσίες ποὺ ἔγιναν γιὰ νὰ ἔρθει ὁ ἄνθρωπος στὸ γραφεῖο του, ὁ Ἰακομπόνι ἦταν ἀποφασισμένος νὰ κάνει ὅ,τι μποροῦσε γιὰ νὰ βοηθήσει τὸν Πάβελ.
Ὡστόσο, ὁ Πάβελ βρισκόταν ἤδη σὲ προχωρημένο στάδιο καὶ σύντομα θὰ ἔμενε μὲ «δανεικὸ» χρόνο. Ἡ πρώτη του ἐξέταση αἵματος ἔδειξε ὅτι ἦταν σοβαρὰ ἀναιμικὸς μὲ τὸν ὄγκο τῶν ἐρυθρῶν αἱμοσφαιρίων του στὸ 10 τοῖς ἑκατὸ μὲ τὸ φυσιολογικὸ εὗρος 38-45 τοῖς ἑκατό.
Ὡστόσο, κατὰ τὴ συνάντησή του, ὁ Ἰακομπόνι ἔμεινε ἔκπληκτος ἀπὸ τὸ πόσο χαρούμενος ἦταν ὁ ἄνθρωπος χωρὶς ἐμφανῆ σημάδια ἀσθένειας.
Κατὰ τὴ συνάντησή τους στὸ δωμάτιο τοῦ νοσοκομείου, ὁ Πάβελ πετάχτηκε ἀπὸ τὸ κρεβάτι καὶ ἔσφιξε τὸ χέρι τοῦ Ἰακομπόνι τόσο δυνατὰ ποὺ ἔνιωθε τοὺς κάλους στὴν παλάμη του.
Ὅπως θυμᾷται ὁ Ἰακομπόνι στὸ βιβλίο του:
«Καὶ τότε, ἀργὰ καὶ τελετουργικά, ἔσκυψε τὸ κεφάλι του».
«Ἔμεινα ἔκπληκτος ἀπὸ αὐτὸν τὸν ἐπίσημο σεβασμό. Τὸν διαβεβαίωσα μὲ λόγια -καὶ στὴ συνέχεια, ἀνακαλύπτοντας ὅτι δὲν μιλοῦσε σχεδὸν καθόλου ἀγγλικά, μὲ τὴ γλῶσσα τοῦ σώματος- ὅτι δὲν χρειαζόταν νὰ ὑποκλιθεῖ».
«Ὁ Πάβελ χαμογέλασε ἐλαφρά, προσφέροντάς μου μιὰ ἔκφραση ποὺ μιλοῦσε ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ καθαρὰ καὶ ξάστερα: δὲν πρόκειται γιὰ τὸ τί εἶναι τυπικὸ ἢ ἀναγκαῖο, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἐκτίμηση...»
«Καί, μὲ μιὰ λέξη, χάρη».
Ὁ Ἰακομπόνι ἔβαλε τὸν Πάβελ σὲ μετάγγιση αἵματος γιὰ τὴν ἀναιμία καὶ στὴ συνέχεια ξεκίνησε χημειοθεραπεία. Ὁ Πάβελ γινόταν καλύτερα, ἀλλὰ μόνο γιὰ 9 μῆνες, καθὼς τὰ φάρμακα ἔχαναν σιγὰ σιγὰ τὴν ἀποτελεσματικότητά τους.
Σύντομα ἡ λευχαιμία ἀνέλαβε καὶ ἐξαπλώθηκε σὲ ὅλο του τὸ σῶμα. Ἡ σπλῆνα τοῦ Πάβελ μεγάλωσε ἀπὸ τὸ κανονικὸ μέγεθος μιᾶς πατάτας σὲ μέγεθος καρπουζιοῦ.
Ὁ Πάβελ πέθαινε.
Ὡστόσο, καθ' ὅλη τὴ διάρκεια τῶν 9 μηνῶν ποὺ ὁ Ἰακομπόνι περιέθαλψε τὸν Πάβελ, διαπίστωσε μὲ ἔκπληξη ὅτι ὁ Πάβελ ὄχι μόνο δὲν εἶχε ἄγχος γιά το θάνατο, ἀλλὰ περίμενε το θάνατο μὲ ἀνυπομονησία καὶ θαυμασμό.
Ὁ Πάβελ ἦταν χριστιανός, ὅπως καὶ πολλοὶ ἄνθρωποι στὴν πόλη. Ὁ Ἰακομπόνι ἔχει περιθάλψει πολλοὺς χριστιανοὺς πού, στὸ θάνατό τους, δὲν βρῆκαν παρηγοριὰ στὴν πίστη τους. Ἡ πίστη τοῦ Πάβελ, ὡστόσο, τὸν ἐξυπηρέτησε πολὺ καλά.
«Ἀνίκανος νὰ μοῦ μιλήσει μὲ λόγια, ἐπικοινωνοῦσε μέσα ἀπὸ τὸ φῶς στὰ μάτια του, τὸ εὔκολο χαμόγελό του καὶ τὴν ἱκανοποιημένη στάση του. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἀλληλεπιδροῦσε μὲ ὅλους, ὄχι μόνο μὲ ἐμένα».
Στὸ δικό του πνευματικὸ ταξίδι καὶ ἐνῶ ἀναζητοῦσε ἀπαντήσεις, ὁ Ἰακομπόνι προσελκύστηκε ἀπό τη χάρη καὶ τὴ δύναμη τοῦ Πάβελ. Ὁ Ἰακομπόνι ἤξερε ὅτι ἡ αἰσιοδοξία καὶ τὸ χαμόγελό του δὲν ἦταν φτιαχτά. Ὁ καρκίνος ἀφαιρεῖ ὅλα τὰ εἴδη τῶν προσωπείων καὶ ἔχει δεῖ ὅλα τὰ εἴδη τῶν ἀσθενῶν.
Ἀκόμα καὶ ὅταν ἡ βλάβη ἀπὸ τὴ λευχαιμία γινόταν ἐμφανής, ὁ Πάβελ παρέμενε εὐγενικὸς καὶ δὲν παραπονιόταν γιὰ τὸν πόνο ποὺ ἔνιωθε. Ἐνῶ πολλοὶ ἀσθενεῖς μπορεῖ νὰ παρουσιάζουν ἕνα γενναῖο προσωπεῖο καὶ νὰ φέρονται πιὸ δυνατοὶ καὶ ὑγιεῖς στὴν κλινικὴ γιὰ νὰ ἔχουν τὸν Ἰακομπόνι νὰ τοὺς ὑποστηρίζει στὴν ἄρνηση τοῦ θανάτου, ὁ Πάβελ δὲν τὸ ἔκανε.
«Ἡ αἰσιοδοξία του δὲν φάνηκε ποτὲ ἐξαναγκασμένη μὲ κανέναν τρόπο. Ὅταν τὸ ἑτοιμοθάνατο σῶμα του χαλάρωσε καὶ ἡ ἐνέργειά του ἄρχισε νὰ φθίνει, δὲν τὸ πάλεψε. Ἁπλῶς τὸ ἄφησε νὰ συμβεῖ», ἔγραψε στὸ βιβλίο του.
Τελικά, ἦρθαν οἱ τελευταῖες μέρες γιὰ τὸν Πάβελ καὶ ὁ Ἰακομπόνι ἀναγκάστηκε νὰ τὸν νοσηλεύσει. Ἀκόμη καὶ στὸ νεκροκρέβατο του, ὁ Ἰακομπόνι ἔμεινε ἔκπληκτος ὅταν διαπίστωσε ὅτι ὁ Πάβελ χαμογελοῦσε, παρηγορῶντας τοὺς φίλους καὶ τοὺς συγγενεῖς του.
Ἦταν δύσκολο γιὰ τὸν Ἰακομπόνι νὰ ἐπικοινωνήσει μὲ τὸν Πάβελ, δεδομένου τοῦ γλωσσικοῦ τους φραγμοῦ, ὁπότε ἔμεινε μὲ τὸν Πάβελ τίς τελευταῖες τρεῖς ἢ τέσσερις ὧρες στὸ κρεβάτι προσπαθῶντας νὰ κατανοήσει αὐτὸν τὸν μικρό, ἁπλὸ ἄνθρωπο ποὺ ἦταν τόσο γεμᾶτος χάρη καὶ δύναμη.
«Κατὰ τὴ διάρκεια αὐτῆς τῆς ἀγρυπνίας παρατήρησα γιὰ πρώτη φορὰ στὴν καριέρα μου τὴ σπάνια καὶ συγκλονιστικὴ ὀμορφιὰ ἑνὸς πνευματικὰ ἱκανοποιημένου θανάτου», ἔγραψε.
Σὲ ἀντίθεση μὲ ὅλους τοὺς ἀσθενεῖς ποὺ εἶχε περιθάλψει ὁ Ἰακομπόνι τὰ τελευταῖα 15 χρόνια, ὁ Πάβελ ἐπέλεξε νὰ πεθάνει φυσιολογικὰ χωρὶς ἠρεμιστικά.
Αὐτὸ ἐπέτρεψε στὸν Ἰακομπόνι νὰ παραμείνει συναισθηματικὰ συνδεδεμένος μὲ τὸν Πάβελ μέχρι τὸ τέλος. Ὁ Πάβελ κρατοῦσε τὰ μάτια του ἀνοιχτὰ καὶ ὁ Ἰακομπόνι τὸν παρακολουθοῦσε μὲ προσοχή.
Τότε, στὰ τελευταῖα λεπτά, τὸ βλέμμα τοῦ Πάβελ ἄλλαξε, ἔμοιαζε «ἀπόκοσμο» - ἕνα βλέμμα γαλήνης καὶ ἀνιδιοτέλειας ποὺ ὁ Ἰακομπόνι δὲν εἶχε ξαναδεῖ.
Στὴν ἀρχή, ὁ Ἰακομπόνι πίστεψε ὅτι ὁ Πάβελ εἶχε πέσει σὲ κῶμα, ἀλλὰ ὁ σφυγμός του ἦταν δυνατὸς καὶ ἡ ἀναπνοή του χωρὶς δυσκολίες.
Τότε ἡ «ἀπόκοσμη» ἔκφραση τοῦ Πάβελ ἄλλαξε ἐλαφρῶς, καὶ μάλιστα τόσο ὥστε νὰ ξαφνιάσει τὸν Ἰακομπόνι μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι τὸν παρακολουθοῦσε μιὰ ἄλλη αἰσθανόμενη ὀντότητα.
«Κάποιος ἄλλος ἀπὸ τὸν Πάβελ τὸν ἄνθρωπο -τὸ ἐγώ του ἢ τὴν προσωπικότητά του. Ἀλλὰ ποιός... ἢ τί... θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι;», ρωτάει ὁ Ἰακομπόνι στὸ βιβλίο του.
Ἡ ἀλήθεια ἔμοιαζε νὰ ξεπηδάει μπροστά του, ὡστόσο τοῦ ἦταν δύσκολο νὰ τὴν ἀποδεχτεῖ.
Ὁ Ἰακομπίνι κοίταξε ἐπίμονα καὶ κράτησε τὴν ἀναπνοή του. Δὲν ἤξερε πόση ὥρα τοῦ πῆρε μέχρι νὰ χαλαρώσει καὶ τελικὰ νὰ παραδεχτεῖ. Ἔγραψε:
«Ναί, φίλε μου, τὸ βλέπω...»....
«...βλέπω τὴν ψυχή σου».
«Ἐκείνη τὴ στιγμὴ τῆς ἐπιφοίτησης, τῆς ἀναγνώρισης καὶ τῆς πραγμάτωσης... ὁ Πάβελ ἀφέθηκε ἐλεύθερος. Τὰ μάτια του ἔκλεισαν, ἡ ἀναπνοή του σταμάτησε καὶ τὸ δωμάτιο ἔμεινε ἀκίνητο».
Ἐκείνη τὴ νύχτα, ὁ Ἰακομπόνι ἔμαθε μὲ πεποίθηση τὴν ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα ποὺ τὸν καταδίωκε μετὰ ἀπὸ κάθε θάνατο τῶν ἀσθενῶν του.
«Ποτὲ ξανὰ δὲν θὰ ἀναρωτιόμουν ἂν ὑπῆρχε κάτι περισσότερο».
Ὁ Πάβελ ἦταν τὸ πρῶτο, σημαντικὸ κομμάτι στὸ ταξίδι τοῦ Ἰακομπόνι πίσω στὴν πίστη.
Τέλος: Πῶς ἡ ἐπιστήμη ἀποδεικνύει τὴν ὕπαρξη ἑνὸς σχεδιαστῆ
Τὸ 2010 ὁ Ἰακομπόνι ἄρχισε νὰ δουλεύει τὸ βιβλίο του «TELOS: The Scientific Basis for a Life of Purpose» (Τέλος: Ἡ ἐπιστημονικὴ βάση γιὰ μιὰ ζωὴ μὲ σκοπό). Τὸ βιβλίο ἐκδόθηκε τελικὰ τὸ 2022.
Περίμενε ὅτι ἂν εἶχε ἀφιερώσει ὅλο του τὸ χρόνο στὴ συγγραφὴ τοῦ βιβλίου, τὸ «Telos» θὰ τοῦ εἶχε πάρει 6 μῆνες, ἀλλὰ ὡς ἐν ἐνεργείᾳ ὀγκολόγος, τοῦ πῆρε 10 χρόνια.
Ἐνῶ ὁ Ἰακομπόνι ἐπέστρεφε στὴν πίστη συναισθηματικά -ὅπως τεκμηριώνεται στὸ «The Undying Soul»- ἐρευνοῦσε ἐπίσης διανοητικά, προσπαθῶντας νὰ καταλάβει γιατί αὐτὰ ποὺ διδάχθηκε ἦταν σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ αὐτὰ ποὺ βίωνε.
Σύντομα διαπίστωσε ὅτι ἡ ἐπιστήμη στὴν ὁποία πίστευε ἀκράδαντα ἦταν ἐλαττωματικὴ καὶ τῆς ἔλειπαν βασικὰ στοιχεῖα γιὰ τίς θεωρίες της, παρόλο ποὺ οἱ θεωρίες αὐτὲς διαφημίζονταν ὡς γεγονότα.
Σὲ ὅλη τὴ διάρκεια τοῦ βιβλίου, ἀκολουθεῖ τὶς θεωρίες τῆς ζωῆς ἀπὸ διάφορους μεγάλους φιλοσόφους καὶ ἐπιστήμονες, ὅπως ὁ Ἀριστοτέλης, ὁ Ἰσαὰκ Νεύτων, ὁ Κάρολος Δαρβίνος καὶ πολλοὶ ἄλλοι, μέχρι οἱ ἀναγνῶστες νὰ καταλήξουν στὴν κατανόηση τοῦ σήμερα.
Οἱ πρωτοπόροι τῆς σύγχρονης ἐπιστήμης, ὅπως ὁ Μονὸ καὶ ὁ Μπέρτραντ Ράσελ, ὅλοι ὑποστήριζαν ὅτι ἡ ζωὴ ἦταν τυχαία καὶ ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἦταν μόνοι στὸν κόσμο χωρὶς καμία ἀνώτερη ὀντότητα.
«Ὁ ἄνθρωπος εἶναι τὸ προϊὸν αἰτιῶν ποὺ δὲν εἶχαν καμία πρόβλεψη γιὰ τὸν σκοπὸ ποὺ πετύχαιναν- ἡ καταγωγή του, οἱ ἐλπίδες του, οἱ ἀγάπες του καὶ οἱ πεποιθήσεις του, δὲν εἶναι παρὰ τὸ ἀποτέλεσμα τυχαίας συνεγκατάστασης ἀτόμων», ἔγραφε ὁ Ράσελ.
Ἄν καὶ αὐτὰ τὰ ἐπιχειρήματα ἔκαναν τοὺς πιστοὺς τοῦ δόγματός τους νὰ αἰσθάνονται ἀπελευθερωμένοι, τοὺς ὁδήγησαν ἐπίσης στὴν «ἀνυποχώρητη ἀπελπισία» ποὺ ἀντιμετώπισε ὁ Ράσελ, ὅπως ἀκριβῶς βίωναν πολλοὶ ἀπὸ τοὺς πρώτους ἀσθενεῖς του Ἰακομπόνι.
Διότι, ἂν τὰ σώματα καὶ οἱ ζωές τους ἦταν τυχαῖα γεγονότα, αὐτὸ ἐξάλειφε τὴν αἴσθηση τοῦ σκοποῦ τους, τὸ νόημα τῆς ζωῆς.
«Ὁ διαβόητος ἄθεος Μπέρτραντ Ράσελ εἶχε πεῖ σὲ νεαρὴ ἡλικία σὲ παρόμοιο τόνο: «Σκέφτηκα τὴν αὐτοκτονία, τὴν ὁποία θὰ εἶχα κάνει, ἂν δὲν εἶχα βρεῖ τὰ μαθηματικὰ τόσο ἐνδιαφέροντα», ἔγραψε ὁ Ἰακομπόνι.
Σὲ ἀντίθεση μὲ ὅ,τι εἶχε διδαχθεῖ, ὁ Ἰακομπόνι παρατηροῦσε τὴ φύση καὶ παρατήρησε ὅτι ἡ ζωὴ ἦταν γεμάτη σκοπὸ καὶ πρόθεση.
Ἦταν γεμάτη ἀπὸ «telos», ποὺ σημαίνει τέλος ἢ ἀπώτερος σκοπός.
«Τὸ καλύτερο παράδειγμα αὐτοῦ [τῆς ζωῆς μὲ σκοπό] στὸν κόσμο εἶναι οἱ αὐτοκρατορικοὶ πιγκουίνοι. Περπατοῦν 60 μίλια στὸν πάγο γιὰ νὰ βροῦν τροφὴ καὶ γεμίζουν τὸ στομάχι τους καὶ περπατοῦν 60 μίλια πίσω καὶ ἀναμασοῦν τὴν τροφὴ γιὰ τὸν νεοσσό», δήλωσε ὁ Ἰακομπόνι.
«Γιατί τὸ κάνουν αὐτό; Γιατί αὐτὸς ὁ πιγκουίνος δὲν λέει ὅτι δὲν περπατάω 60 μίλια γιὰ νὰ ταΐσω ἕνα ἠλίθιο πουλάκι. Θὰ χορτάσω καὶ μετὰ θὰ χαλαρώσω, δὲν τὸ κάνουν αὐτό».
Οἱ αὐτοκρατορικοὶ πιγκουίνοι ὄχι μόνο ὑπομένουν αὐτὴ τὴ σωματικὴ ἐργασία γιὰ νὰ ἀναπαράγουν τὰ μικρά τους, ἀλλὰ τὸ βιβλίο τοῦ Ἰακομπόνι δείχνει ἐπίσης ὅτι ἔχουν μιὰ ἔμφυτη κατανόηση τῆς θερμοδυναμικὴς κατὰ τὴν ἐπώαση:
«Οἱ αὐτοκρατορικοὶ πιγκουίνοι, οἱ ὁποῖοι ἀγκαλιάζονται μαζὶ σὲ μιὰ ἀνταρκτικὴ χιονοθύελλα, ὁ καθένας μὲ τὴ σειρά του περιστρέφεται ἀπὸ τὸ κέντρο πρὸς τὸ ἄλλο χεῖλος τοῦ κύκλου καὶ πάλι πίσω, μοιράζονται τὸ κρύο καὶ προστατεύουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον στὸ πιὸ ἐχθρικὸ περιβάλλον τῆς γῆς. Κανεὶς δὲν ἐκπαίδευσε τοὺς πιγκουίνους νὰ ἐκτελοῦν αὐτὸν τὸν πολύπλοκο ἑλιγμὸ οὔτε τοὺς ἐξήγησε ὅτι συνεργαζόμενοι μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο θὰ μποροῦσαν νὰ ἐπιβιώσουν καλύτερα ἀπὸ ὅ,τι ἂν τὰ κατάφερναν μόνοι τους. Ἡ ἐνδόμυχη γνώση γιὰ νὰ ἐνεργοῦν μὲ τέτοιο σκοπὸ ἦταν ἤδη μέσα τους, ἐγγενὴς στὴ συμπεριφορά τους».
Ἡ ἔμφυτη ἐπιθυμία τους νὰ ἀναθρέψουν τὰ μικρά τους ξεπερνᾷ σημαντικὰ τὴ φυσική τους ἐπιθυμία νὰ ἐπιβιώσουν. Αὐτὴ ἡ κατανόηση τῆς σωματικῆς τους διάπλασης καὶ τοῦ τρόπου μὲ τὸν ὁποῖο θὰ ἔπρεπε νὰ λειτουργοῦν ἦρθε ἐντελῶς ἔμφυτη σὲ αὐτά.
Ὁ Ἰακομπόνι ἔδωσε πολλὰ παραδείγματα αὐτῶν τῶν ἔμφυτων ὁρμῶν στὸ βιβλίο του. Παρατήρησε πὼς οἱ νεογέννητες καμηλοπαρδάλεις μέσα σὲ 10 λεπτὰ ἀπὸ τὴ γέννησή τους σηκώνονται στὰ πόδια τους καὶ θηλάζουν ἀπὸ τὴ μητέρα τους, ἐκτελῶντας μιὰ ἔμφυτη γιὰ τὸν ἑαυτό τους ἐργασία.
Ἀπὸ ποῦ προῆλθε αὐτὴ ἡ ἔμφυτη κατανόηση;
Ὁ Ἰακομπόνι ὑποστήριξε ὅτι «σχεδιάστηκε» στὸν ὀργανισμό.
Ὅταν σχεδιάζουμε κάτι, τοῦ προσδίδουμε ἕναν συγκεκριμένο σκοπὸ καὶ πρόθεση, καὶ βλέποντας ὅτι ἡ ζωὴ εἶναι γεμάτη μὲ μιὰ φυσικὴ ὁρμὴ ποὺ ξεπερνᾷ τὴν ἐπιβίωση καὶ μόνο, ὁ Ἰακομπόνι ὑποστήριξε ὅτι πρέπει νὰ ὑπάρχει ἕνας ἀνώτερος σχεδιαστής, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ ἂν μποροῦμε νὰ δοῦμε αὐτὸ τὸ ἄτομο ἢ ὄχι.
«Ἄν περπατήσετε στὴν παραλία ... καὶ βρεῖτε ἕνα κάστρο στὴν ἄμμο καὶ κανεὶς δὲν εἶναι τριγύρω. Θὰ πρέπει νὰ ἀναρωτηθεῖτε, τί κάνει αὐτὸ τὸ πρᾶγμα ἐδῶ; Μήπως ἡ ἄμμος, ὁ ἄνεμος καὶ τὸ νερὸ τὸ ἔφτιαξαν αὐτὸ τὸ πρᾶγμα; Αὐτοοργανώθηκε ἀπὸ ἄγνωστες δυνάμεις; Ἢ μήπως τὸ ἔφτιαξε κάποιος μὲ σχεδιαστικὴ διάνοια;», ρωτάει ὁ Ἰακομπόνι.
«Αὐτὲς εἶναι οἱ μόνες δύο πιθανότητες, σωστά; Καὶ δὲ νομίζω νὰ ὑπάρχει κάποιος νοήμων ἄνθρωπος ποὺ θὰ ἔλεγε «ἡ ἄμμος καὶ ὁ ἄνεμος ἔφτιαξαν ἕνα κάστρο ἀπὸ ἄμμο». Θὰ ἔλεγαν «ὄχι, κάποιος μπαμπᾶς καὶ τὰ παιδιά του ἔφτιαξαν ἕνα κάστρο ἀπὸ ἄμμο, ἔπαιξαν καὶ πῆγαν σπίτι τους».
Αὐτὴ εἶναι ἡ ἴδια νοοτροπία ποὺ καθιέρωσε ὁ Ἰακομπόνι στὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο βλέπει τὴ ζωή. Ἄν καὶ μπορεῖ νὰ μὴν βλέπουμε τὸν μπαμπᾶ καὶ τὰ παιδιὰ νὰ χτίζουν τὸ κάστρο ἀπὸ ἄμμο, βλέπουμε τὴ διάνοια καὶ τὸ σχέδιο στὴν προσωρινὴ κατασκευὴ ἀπὸ ἄμμο, καὶ στὰ ζωντανὰ ὄντα, ὁ Ἰακομπόνι μπορεῖ νὰ δεῖ τὸ σχέδιο καὶ τὴ διάνοια ἐπίσης.
Οἱ καρχαρίες διαθέτουν μιὰ δομὴ ποὺ ὀνομάζεται οἱ ἀμποῦλες τοῦ Λοριζίνι, τὴν ὁποία δὲν διαθέτουν ἄλλα ζῶα. Πρόκειται γιὰ ἕνα μοναδικὸ δίκτυο πόρων γεμάτων βλέννα στὸ μπροστινὸ μέρος καὶ στὰ πλευρά του, ποὺ ἐπιτρέπει στὸν καρχαρία νὰ πιάνει τὴ λεία του. Οἱ περισσότεροι καρχαρίες ἔχουν πολὺ κακὴ αἴσθηση τῆς ὅρασης καὶ δὲν μποροῦν νὰ κολυμπήσουν οὔτε τόσο γρήγορα, ὁπότε αὐτὸ ποὺ θέλει εἶναι νὰ μπορεῖ νὰ πιάσει ἕνα θήραμα ποὺ βρίσκεται σὲ κίνδυνο. Αὐτὸ ἀκριβῶς κάνουν οἱ ἀμποῦλες του- μποροῦν νὰ ἀνιχνεύουν τίς ἀναταράξεις ἀπὸ ἀπόσταση.
Κάποιος μπορεῖ, ὅπως ὁ Κάρολος Δαρβίνος, νὰ ὑποστηρίξει ὅτι προέκυψε ἀπὸ τὴν ἐξέλιξη, πρᾶγμα ποὺ σημαίνει ὅτι οἱ καρχαρίες κάποτε δὲν εἶχαν ἀμποῦλες ἀλλὰ στὴ συνέχεια τὴν ἀπέκτησαν μέσῳ μετάλλαξης (τυχαία ἀλλαγὴ στὸ DNA).
Αὐτὸ μπορεῖ νὰ ἀκούγεται ὑπέροχο στὴ θεωρία, ἀλλὰ ἡ πραγματικότητα συχνὰ λέει μιὰ διαφορετικὴ ἱστορία.
«Τὸ πρόβλημα εἶναι ὅτι ἂν ἔχεις τυχαῖες μεταλλάξεις δὲν πᾶς πουθενὰ ἐποικοδομητικά. Ὅλα εἶναι καταστροφικά», δήλωσε ὁ Ἰακομπόνι, «στοὺς ἰατρικοὺς τομεῖς, ξέρουμε τί κάνουν οἱ μεταλλάξεις, σὲ σκοτώνουν».
Στοὺς ἀνθρώπους, οἱ μεταλλάξεις ἀποτελοῦν τὴ βάση των γενετικὰ κληρονομικῶν ἀσθενειῶν καὶ τοῦ καρκίνου. Ἐκτὸς ἀπὸ τὴ δημιουργία ἀνθεκτικῶν στὰ φάρμακα βακτηρίων καὶ ἰῶν, οἱ περισσότερες μεταλλάξεις γιὰ τὰ ζῶα καὶ τὰ φυτὰ ὁδηγοῦν σὲ ἀσθένειες.
Περαιτέρω, οἱ καρχαρίες ἔχουν 16.000 δισεκατομμύρια ζεύγη DNA, ὁπότε εἶναι καὶ θέμα τύχης ὄχι μόνο νὰ ὑπάρχουν οἱ μεταλλάξεις χρήσιμες, ἀλλὰ καὶ νὰ ὑπάρχουν συνδυασμοὶ μεταλλάξεων στὴν κατάλληλη περιοχή, δεδομένου ὅτι οἱ ἄλλες μεταλλάξεις ἀλλοῦ δὲν σκοτώνουν πρῶτα τὸν καρχαρία.
Ἀκόμα καὶ στὸ ὑποθετικὸ σενάριο ὅτι οἱ ἀμποῦλες προῆλθαν ὄντως ἀπὸ μεταλλάξεις, τίθεται τὸ ἐρώτημα τῆς ἐπιβίωσης τοῦ καρχαρία χωρὶς ἀμποῦλες, μὲ κακὴ ὅραση καὶ μέτρια ἱκανότητα κολύμβησης. Πῶς θὰ μποροῦσε νὰ ἐπιβιώσει ἐπὶ πολλὲς γενιὲς γιὰ νὰ ἀποκτήσει τίς ἀμποῦλες;
Ἄν ὁ καρχαρίας εἶχε καλὴ ὅραση καὶ μποροῦσε νὰ πιάσει θήραμα χωρὶς τίς ἀμποῦλες, τότε οἱ καρχαρίες ποὺ ζοῦν τώρα θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι καὶ ὀξυδερκεῖς στὴν ὅραση καὶ μὲ ἀμποῦλες, τὸ νὰ χάνουν οἱ καρχαρίες σταδιακὰ τὴν ὅρασή τους ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴ θεωρία τῆς ἐπιβίωσης τοῦ ἰσχυρότερου ὅπου ἐπιβιώνει αὐτὸς ποὺ ἔχει τὰ πιὸ ὠφέλιμα χαρακτηριστικὰ καὶ μεταδίδει τὰ χαρακτηριστικά του.
Ὡς ἐκ τούτου, ὁ Ἰακομπόνι ὑποστήριξε ὅτι ὁ ἄλλος πιθανὸς λόγος εἶναι ὅτι ὅλα ἦταν σχεδιασμένα, μὲ ὅλες τίς λειτουργίες καὶ τὸν σκοπὸ νὰ συγχωνεύονται μὲ φυσικὸ τρόπο στὸ τελικὸ μοντέλο τῆς ζωῆς.
«Οἱ ὀργανισμοὶ ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὴν ὀργάνωση», ἔγραψε ὁ Ἰακομπόνι. Ἀκόμα καὶ ἡ ἴδια ἡ ἐτυμολογία τῆς λέξης ὀργανισμὸς ἔχει τίς ρίζες της στὴν τάξη καὶ στὸν σχεδιασμό.
Ἕνα κάλεσμα στὰ ὅπλα
Τὸ TELOS εἶναι ἕνα «κάλεσμα στὰ ὅπλα», λέει ὁ Ἰακομπόνι. Δὲν εἶναι ἁπλῶς μιὰ ἄσκηση, οὔτε μιὰ ἀνάγνωση, ἀλλὰ μᾶλλον ἡ ἀναγνώριση ὅτι ὑπάρχει ἕνας ἀνώτερος δημιουργός. Τὰ ἄπιστα ἄτομα εἶναι καταδικασμένα στὴν ἴδια δυστυχία καὶ στὸ ἴδιο χάος ποὺ βίωσαν ὁ Μονό, ὁ Ράσελ καὶ ἄλλοι ἄθεοι ἐπιστήμονες ποὺ ἀναφέρονται στὸ βιβλίο του.
«Δὲν μὲ ἐνδιαφέρει νὰ ὀνομάσω τὸν Θεό, δὲν εἶμαι θεολόγος», δήλωσε ὁ Ἰακομπόνι.
«Θέλω μόνο νὰ πιστέψετε σὲ ἕναν ἀνώτερο σχεδιαστὴ καὶ νὰ καταλάβετε ὅτι ὑπάρχει ἕνας μεγαλύτερος σκοπὸς ποὺ διαπερνᾷ τὴ ζωὴ καὶ μὲ τὸν ὁποῖο πρέπει νὰ ἔρθετε σὲ ἐπαφὴ ἂν θέλετε νὰ ἔχετε μιὰ ζωὴ ποὺ ἀξίζει νὰ ζήσετε».
