Ἡρακλῆ Ρεράκη: «Ἀλήθειες πού ἀποκρύπτονται γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν»

Ἡρακλῆ Ρεράκη: «Ἀλήθειες ποὺ ἀποκρύπτονται γιὰ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν»

Ὀρθόδοξη Ἀλήθεια, 05.07.2017

Γιὰ νὰ γίνει ἀποδεκτό το μοντέλο τῆς νέας πολυθρησκειακῆς ἀγωγῆς ἔχουν λεχθεῖ καὶ γραφτεῖ πολλὰ ἀναληθῆ, ἀλλὰ ὑπάρχουν πολλά, ἐπίσης, ποὺ συστηματικὰ ἀποκρύπτονται καὶ ποὺ εἶναι ὅμως ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα ἴσως διαλεύκαναν τὸ τοπίο καὶ ἀποκάλυπταν τοὺς πραγματικοὺς λόγους δημιουργίας τῶν νέων πολυθρησκειακῶν Προγραμμάτων στὴ χώρα μας.

Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι ἡ ὀντολογικὴ σχέση τῆς πολυθρησκειακῆς ἀγωγῆς μὲ τὸ φαινόμενο τῆς μετανεωτερικότητας: Σὲ ἕνα σημεῖο τῶν νέων Προγραμμάτων διαβάζουμε ὅτι «τὸ ΜτΘ καλεῖται νὰ προχωρήσει πέρα καὶ ἀπὸ τὴ νεωτερικότητα». Τί ὑπάρχει πέρα καὶ ἀπὸ τὴ νεωτερικότητα (μοντερνισμός); Ὑπάρχει ἡ κοσμοθεωρία τῆς μετανεωτερικότητας (μεταμοντερνισμὸς) στὸ χῶρο τῆς Φιλοσοφίας καὶ φυσικά της κοινωνίας καὶ τῆς πολιτικῆς. Τί περιεχόμενο ἔχει ἡ μετανεωτερικότητα, ἔτσι ὥστε νὰ ἀποτελεῖ τὸ ὅραμα τοῦ συντάκτη ἢ τῶν συντακτῶν τῶν νέων Προγραμμάτων τῆς πολυθρησκευτικότητας στὴ χώρα μας; Ποιὰ κοινὰ στοιχεῖα ὑπάρχουν μεταξύ τους;

Ἡ μετανεωτερικότητα διακηρύττει ἔμπρακτα ὅτι δὲν ὑπάρχει ἀνάγκη γιὰ μιὰ κοινὴ ἀντικειμενικὴ λογικὴ καὶ ἀλήθεια. Γι’ αὐτήν, ὅλες οἱ ἀλήθειες καὶ οἱ ὅλες οἱ διαχρονικὰ κοινὰ ἀποδεκτὲς σταθερές του πολιτισμοῦ εἶναι σχετικές. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, ἡ μετανεωτερικότητα ἔρχεται νὰ ὑποδαυλίσει τὸν σύγχρονο μηδενισμό, τὴ θέση δηλαδὴ ὅτι ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ αὐτὸ ποὺ λέμε «νόημα ζωῆς», δὲν χρειάζεται νὰ ἔχει ἀξιακὸ ἄξονα καὶ κεντρικὰ πρότυπα, ποὺ χρειάζονται στήριξη ἢ ἀνάδειξη ἢ προβολὴ γιὰ νὰ διατηρηθεῖ ὁ πολιτισμὸς καὶ ἡ κοινωνία σὲ κάποιο ἠθικοπνευματικὸ ἐπίπεδο. Ὅλα βασίζονται, πορεύονται καὶ καταλήγουν στὸ κενὸ καὶ στὸ μηδέν. Σὲ αὐτὸ τὸ πλαίσιο, δὲν εἶναι παραδεκτὲς οὔτε οἱ πολιτισμικὲς οὔτε οἱ θρησκευτικὲς ταυτότητες, ἀφοῦ ἐπιλέγεται ἡ ἀρχὴ τῶν πολλαπλῶν ταυτοτήτων σὲ ὅλα τα κυρίαρχα θέματα, ποὺ ἀφοροῦν κυρίως στὴν ὀντολογικὴ πλευρὰ τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης. Στὴ μετανεωτερικὴ σκέψη, ὑπάρχουν μόνον ἀτομικὲς ἐπιλογὲς ἢ ἐπινοήσεις ταυτότητας, ὑπάρχουν μόνο προσωπεῖα, ἀλλὰ ὄχι πρόσωπα. Ἡ πίστη στὸν Θεὸ καὶ ἡ ἐμπιστοσύνη πρὸς τὸν ἄνθρωπο, ὡς στηρίγματα καὶ σημεῖα ἀναφορᾶς, ἀπορρίπτονται ἢ ἀποδομοῦνται. Φορεῖς, ποὺ πρόσφεραν στὸ παρελθὸν καταφύγιο κοινωνικῆς συνοχῆς καὶ ἑνότητας, ὅπως οἱ ποικίλες συλλογικότητες, ἀποδοκιμάζονται καὶ μηδενίζονται, μπροστὰ στὴν ὑπεροψία καὶ τὴν αὐτολατρεία τοῦ ἀτομικοῦ «ἐγώ», ποὺ ὅμως, καὶ αὐτό, μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, αὐτοκαταστρέφεται μέσα στὰ ὑπαρξιακὰ κενά, ποὺ τὸ ἴδιο δημιουργεῖ, ἀρνούμενο τὴ σχέση καὶ τὴ συνύπαρξη μὲ ἕνα «ἐσὺ» καὶ μὲ ἕνα «ἐμεῖς», ἔξω ἀπὸ τὸν ἑαυτό του.

Μέσα σὲ αὐτὴν τὴ γενικευμένη πνευματικὴ κρίση καὶ ἀποδόμηση, ποὺ ἔφερε ἡ μετανεωτερικότητα στὸν κόσμο καὶ στὴν Ἑλλάδα, ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 1960,  ἡ μόνη ἐλπίδα καὶ δυνατότητα νὰ κρατηθεῖ καὶ νὰ στηριχθεῖ ὁ πολιτισμὸς καὶ ἡ κοινωνία σὲ μιὰ ὑγιῆ πνευματικὰ κατάσταση, προκειμένου νὰ ἔχει στὴ συνέχεια καὶ στὸ μέλλον προσδοκίες ἀνακαίνισης ἦταν τὸ πνευματικὸ ἀνάχωμα καὶ θεραπευτήριο τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ὡς τὸ πνευματικὸ σῶμα μὲ ἀρχηγὸ τὸν Χριστό. Εἰδικότερα στὴν περιοχὴ τῆς νεότητας, αὐτὸ τὸ συγκεκριμένο ἔργο τῆς Ἐκκλησίας τὸ διακονοῦσε, ἡ ὀρθόδοξη χριστιανικὴ ἀγωγὴ στὸ ἐπίπεδο τοῦ ἑλληνικοῦ σχολείου.

Ὡστόσο, αὐτὴν  τὴν ἐλπίδα ἔσβησε ἡ εἰσαγωγὴ ἢ μᾶλλον ἐπιβολὴ τῆς πολυθρησκειακῆς διδασκαλίας στὴν Ἑλλάδα. Ἡ πολυθρησκειακὴ ἀγωγὴ ταυτίζει, πλέον, μέσα ἀπὸ τὴν κατάλληλη θρησκευτικὴ παραπλάνηση, στὴν ὁποία ἀσκεῖ τοὺς νέους μας, τὶς ἀρχές της μὲ τὶς ἀρχὲς τῆς μετανεωτερικότητας, προβάλλοντας, ὡς θετικὸ πρόσημο, τὸ ψεύτικο ὅραμα τοῦ προοδευτισμοῦ καὶ τοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ, τὸ ὁποῖο ἔντεχνα προέβαλε καὶ προβάλλει καὶ ἡ κοσμοθεωρία τῆς μετανεωτερικότητας. Βασικὴ προϋπόθεση γιὰ νὰ κυριαρχήσει αὐτὴ ἡ μολυσματικὴ ἀσθένεια, ποὺ ἐκπορεύεται ἀπὸ αὐτὴν τὴν κοσμοθεωρία καὶ ἀποτελεῖ ἕνα βασικότατο πρότυπο γιὰ νὰ διαδοθεῖ ἡ πολυθρησκειακὴ ἀγωγή, εἶναι ἕνας ἐλλειπτικὸς ἐπιστημονικὰ προσδιορισμὸς  τῶν ἀναγκῶν, τῶν «ἐνδιαφερόντων καὶ τῶν ἐρωτημάτων τῶν σημερινῶν μαθητῶν».

 Ἔτσι, στὸ περιεχόμενο τῆς νέας πολυθρησκειακῆς ἀγωγῆς, στήνονται φανταστικὲς ἀνάγκες, ἐρωτήματα καὶ ἐνδιαφέροντα ποὺ δῆθεν ἀπασχολοῦν τοὺς νέους καθὼς καὶ οἱ τρόποι καὶ τὰ μέσα ποὺ θὰ ἀνταποκριθοῦν στὴν ἱκανοποίησή τους. Μεταξὺ ἄλλων ὑποστηρίζεται ἐντελῶς αὐθαίρετα ὅτι τὰ θεολογικὰ ζητήματα τῶν μαθητῶν στὴν Ἑλλάδα θὰ τὰ λύσει μιὰ ἐκσυγχρονισμένη καὶ διευρυμένη μορφὴ τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, τὸ ὁποῖο δὲν μπορεῖ νὰ περιορίζει τὴ γνώση τῶν μαθητῶν «ἀποκλειστικὰ στὴ δική τους θρησκευτικὴ παράδοση», διότι αὐτὸ τὸ μοντέλο «ἔχει πλέον φτάσει  στὰ ὅριά του». Ποιὰ ἐπιστημονικὴ ἔρευνα, ἐπίσης, κατέγραψε ὅτι ὑπάρχει τὸ αἴτημα τῶν ὀρθόδοξων νέων μας νὰ ἐπιλυθοῦν καὶ νὰ ἀπαντηθοῦν τὰ θεολογικά τους ζητήματα,  ὄχι ἀπὸ τὴ δική τους ὀρθόδοξη πίστη καὶ παράδοση, ἀλλὰ  ἀπὸ μιὰ διευρυμένη μὲ «τὶς θρησκεῖες καὶ τὶς θρησκευτικὲς καὶ μὴ θρησκευτικὲς κοσμοθεωρήσεις, ποῦ νοηματοδοτοῦν τὸν ἀνθρώπινο βίο»; Ποιὰ τεκμηριωμένη ἔρευνα κατέγραψε ὅτι οἱ γνώσεις καὶ τὰ πρότυπα ποῦ παρέχει ἡ Ὀρθοδοξία ἔχουν φτάσει στὰ ὅρια ὅπως χαρακτηριστικὰ ἀναφέρεται στὰ νέα Προγράμματα;

Οἱ θέσεις αὐτὲς ποὺ διατυπώνονται στὰ νέα Προγράμματα εἶναι μὴ ἐπιστημονικές, ἀτεκμηρίωτες, δημαγωγικὲς καὶ ἀπευθύνονται στὸ θυμικὸ ὁρισμένων ἀδαῶν. Ὅπως κατανοεῖ ὁ ἀναγνώστης, ὅλα ὅσα καταγράφηκαν στὰ νέα πολυθρησκειακὰ Προγράμματα εἶναι ἰδεοληπτικὰ κατασκευάσματα μιᾶς μικρῆς ὁμάδας «Θεολόγων» καὶ κληρικῶν, ποὺ βρίσκονται πίσω ἀπὸ ὅλα αὐτά. Οἱ «Θεολόγοι» αὐτοὶ ἔχουν καταφέρει ἀπὸ τὸ 2011 ἕως σήμερα νὰ παραπλανοῦν πολιτικοὺς καὶ ἐκκλησιαστικοὺς παράγοντες, νὰ ἐκμεταλλεύονται τὶς θέσεις τους γιὰ νὰ παρασύρουν κυβερνητικὰ πρόσωπα ὅλων των ἀποχρώσεων σὲ λανθασμένες καὶ καταστροφικὲς γιὰ τὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας μας ἀποφάσεις καὶ νὰ κατατρώγουν τὴν σάρκα τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ φυσικὰ ὄχι μόνον αὐτήν…

Ἡ πολυθρησκειακὴ διδασκαλία, ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε, ἀκολουθεῖ τὴ μετανεωτερικότητα, ὡς μία κοσμοθεωρία ποὺ νοηματοδοτεῖ τὸν ἀνθρώπινο βίο, γιατί ἕνα βασικὸ κοινὸ ποὺ ἔχουν καὶ οἱ δύο εἶναι ἡ ἀποδόμηση τῶν πάντων. Ἡ πολυθρησκειακὴ ἀγωγή, ποὺ ἐπιβάλλουν τὰ νέα Προγράμματα, πολτοποιεῖ καὶ συμψηφίζει τὶς διάφορες θρησκευτικὲς ἀλήθειες μὲ τὴν ἀλήθεια τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Ἀρνεῖται νὰ ἀποδεχθεῖ τὸν Χριστὸ καὶ τὴ διδασκαλία του, ὡς μοναδικὴ ἀλήθεια ποὺ σώζει καὶ ἐλευθερώνει τὸν ἄνθρωπο, διδάσκοντας τοὺς ὀρθόδοξους μαθητὲς ὅτι οἱ θρησκεῖες ἔχουν καὶ προσφέρουν καὶ αὐτὲς ἀλήθεια, πνεῦμα, θεραπευτικὴ δύναμη καὶ ὑπαρξιακὴ λύτρωση. Δὲν στοχεύει σὲ ἕνα μαθητὴ μὲ μία γνήσια θρησκευτικὴ ταυτότητα, ἀλλὰ στὴν οἰκοδόμηση μίας ἀρρωστημένης πολλαπλῆς ταυτότητας.

Ἡ πολυθρησκευτικότητα δὲν διδάσκει σεβασμὸ στὴ διατήρηση τῆς διαφορᾶς τῶν θρησκευτικῶν ταυτοτήτων τῶν μαθητῶν, ἀλλὰ στοχεύει στὸ μηδενισμὸ τῶν διαφορῶν μὲ τὴ μέθοδο τῆς πολτοποίησης. Στοχεύει ἐπίσης στὴν ἀλλοίωση, στὴν παραποίηση καὶ στὸν μετασχηματισμὸ τοῦ ὀρθόδοξου Χριστιανισμοῦ, ἀφοῦ χρησιμοποιεῖ τὸν σχετικισμό, τὸν συγκρητισμὸ καὶ τὴ σύγχυση, φαινόμενα ποὺ γεννοῦν τὸν μηδενισμό, τὴν ἀμφισβήτηση καὶ τὸ ὑπαρξιακὸ χάος στὶς ψυχὲς τῶν μαθητῶν. Ἀποξενώνει ὅλους τους μαθητὲς ἀπὸ τὴ θεολογικὴ βάση τῆς πίστεώς τους, ἐπιβάλλοντάς τους μιὰ ἐξισωτικὴ καὶ κυρίως μετανεωτερικὴ καὶ ἐκκοσμικευμένη πνευματικότητα. Ὅλα αὐτὰ εἶναι ὁρισμένα μόνο ἐνδεικτικὰ ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ εἶναι ἀνάγκη νὰ γνωρίζουν τόσο οἱ Ἱεράρχες μας, ποὺ ἔχουν τὴν εὐθύνη τοῦ ἐλέγχου τῶν νέων πολυθρησκειακῶν Προγραμμάτων ὅσο καὶ ὁλόκληρος ὁ ἑλληνικὸς λαός, τὰ παιδιὰ τοῦ ὁποίου θὰ τὰ διδαχθοῦν.