Μήνυμα Χριστουγέννων 2017 Ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας Ἀναστασίου Γιαννουλάτου

«Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν. Ἐν τούτω ἐφανερώθη

ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐν ἡμῖν, ὅτι τὸν υἱὸν αὐτοῦ

τὸν μονογενῆ ἀπέσταλκεν ὁ Θεὸς

εἰς τὸν κόσμον ἵνα ζήσωμεν δι' αὐτοῦ»

(Α' Ἰω. 4: 8-9)      

Ἅπαντα Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

Νεοελληνικὴ μετάφραση ἀπὸ τὴν σειρὰ Ε.Π.Ε.

Κείμενο ἀπὸ τὴν σειρὰ τοῦ Migne

https://greekdownloads.wordpress.com/2014/08/31/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B9%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%CF%87%CF%81%CF%85%CF%83%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%82-john-chrysostom-pg-47-64/

Ἀνδρέα Σταλίδη, Γονέας καί Θεός

Ἀνδρέα Σταλίδη

«Γονέας καὶ Θεός»

Ἑστία 12 Δεκεμβρίου 2017

Ἡ Ἐνσάρκωση ἔγινε «διὰ τὸ ἁγιασθῆναι τῷ ἀνθρωπίνω τοῦ Θεοῦ τὸν ἄνθρωπον» γράφει ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, δηλαδὴ γιὰ νὰ ἁγιασθεῖ ὁ ἄνθρωπος μέσω τῆς πρόσληψης τῆς ἀνθρώπινης φύσης ἀπὸ τὸν Θεό. Ἔτσι, ὁ ἄνθρωπος γίνεται κατὰ Χάριν Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, καὶ ὁ Θεὸς πατέρας. Ἡ ἀναλογία αὐτὴ βοηθάει νὰ ψηλαφήσουμε ἀξιοσημείωτες ὁμοιότητες μεταξὺ τῶν σχέσεων ἀνθρώπου – Θεοῦ καὶ παιδιοῦ – γονέα.

π. Εὐαγγέλου Πριγκιπάκη, Ἡ Ἐκκλησία καί οἱ αἱρέσεις κατά τόν ἅγιο Ἰωάννη τό Χρυσόστομο

π. Εὐαγγέλου Κ. Πριγκιπάκη, Δρoς Θ.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ  ΚΑΙ  ΟΙ  ΑΙΡΕΣΕΙΣ

ΚΑΤΑ  ΤΟΝ  ΑΓΙΟ  ΙΩΑΝΝΗ ΤΟ  ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

http://anastasiosk.blogspot.gr/2015/03/blog-post_434.html

1. Ὁ ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος (354-407)[1] ἔζησε σὲ μιὰ ἐποχὴ σκληρῆς δοκιμασίας τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητας ἀπὸ τὴ δραστηριότητα τῶν διαφόρων αἱρέσεων καὶ σχισμάτων. Ἡ Ἐκκλησία τῆς γενέτειράς του Ἀντιόχειας, στοὺς κόλπους τῆς ὁποίας ἐργάστηκε ποιμαντικὰ ὡς διάκονος ἀπὸ τὸ 380/381 καὶ ὡς πρεσβύτερος ἀπὸ τὸ 386 μέχρι καὶ τὴν ἐκλογή του στὸν θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὸ 397, ταλανιζόταν ἀπὸ τὸ σχίσμα τῶν «Εὐσταθιανῶν», καθὼς καὶ ἀπὸ τὴν ἔντονη δραστηριότητα παλαιότερων καὶ νεότερων αἱρέσεων, ἀπὸ τὶς ὁποῖες «πρώτη μὲν πάντων αἵρεσις ἡ τοῦ Μαρκίωνος (…) μετ’ ἐκείνην ἡ Σαβελλίου (…) εἶτα ἡ Μαρκέλλου καὶ Φωτεινοῦ (…) εἶτα Παύλου τοῦ Σαμοσατέως (…) εἶτα ἡ τῶν Μανιχαίων (…) μετ΄ ἐκείνας, ἡ τοῦ Ἀρείου», ἀλλὰ καὶ «ἕτεραι»[2], στὶς ὁποῖες περιλαμβάνει προφανῶς καὶ αὐτὴ τῶν ἀκραίων ἀρειανοφρόνων Εὐνομιανῶν ἢ Ἀνομοίων. Οἱ Ἀνόμιοι ἢ Εὐνομιανοὶ διατηροῦσαν ἰσχυρὰ ἐρείσματα τόσο στὴν Ἀντιόχεια, ὅπου κατεῖχαν τοὺς περισσότερους ἀπὸ τοὺς ναοὺς τῆς πόλεως καὶ διέθεταν ἐπίσκοπο, ὅσο καὶ στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου ὁ ἱερὸς Πατὴρ συνέχισε μὲ τὸν ἴδιο ζῆλο τὸν ἀντιαιρετικό του ἀγώνα ὡς ἀρχιεπίσκοπος, συμβουλεύοντας τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας νὰ εἶναι ἰδιαίτερα προσεκτικὰ μὲ ὁποιονδήποτε ποὺ θὰ παρουσιάζεται ἀνάμεσά τους ὡς «χριστιανὸς» καὶ νὰ ἐξετάζουν λεπτομερῶς τὸ περιεχόμενο τῆς πίστεως καὶ τῆς διδασκαλίας του, καθὼς «πᾶσαι αἱ αἱρέσεις τοῦτο ὑπέδυσαν τὸ προσωπεῖον»[3].

Χάρη Καραμπέτσου, Ἀγάπη δίχως ὅρια καί ἀνατροφή μέ ὅρια

Ἀγάπη δίχως ὅρια καὶ ἀνατροφὴ μὲ ὅρια

«ἀγάπη εἶναι ἡ τέχνη τοῦ νὰ παράγεις κάτι μὲ τὶς ἱκανότητες τοῦ ἄλλου»

Μπέρτολτ Μπρὲχτ

Κάθε παιδὶ ἔχει δικαίωμα νὰ μεγαλώνει σὲ ἕνα περιβάλλον ποὺ τοῦ παρέχει ἀσφάλεια καὶ γιὰ νὰ γίνει αὐτὸ πρέπει νὰ νιώθει ὅτι ὑπάρχει ἕνας μεγάλος, ἡ ὕπαρξη τοῦ ὁποίου βάζει τὸν νόμο καὶ δίνει ἀσφάλεια. Ἡ διαδικασία τῆς ἀνατροφῆς ἔχει νὰ κάνει μὲ τριβές, ἀλλὰ καὶ μὲ ἁρμονικὴ συνύπαρξη, μὲ συμφωνίες ἀλλὰ καὶ ἀντιπαραθέσεις (ποὺ εἶναι πάντα προτιμότερες ἀπὸ τὴν παγωμένη ἀποστασιοποίηση). Ὅπου ὑπάρχει τριβὴ ὑπάρχει καὶ θερμότητα, ποὺ ἀλληλοτροφοδοτεῖ τὴν κοινὴ πορεία ἐξέλιξης παιδιῶν-γονιῶν.