Ἀνδρέα Σταλίδη, Γονέας καί Θεός

Ἀνδρέα Σταλίδη

«Γονέας καὶ Θεός»

Ἑστία 12 Δεκεμβρίου 2017

Ἡ Ἐνσάρκωση ἔγινε «διὰ τὸ ἁγιασθῆναι τῷ ἀνθρωπίνω τοῦ Θεοῦ τὸν ἄνθρωπον» γράφει ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, δηλαδὴ γιὰ νὰ ἁγιασθεῖ ὁ ἄνθρωπος μέσω τῆς πρόσληψης τῆς ἀνθρώπινης φύσης ἀπὸ τὸν Θεό. Ἔτσι, ὁ ἄνθρωπος γίνεται κατὰ Χάριν Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, καὶ ὁ Θεὸς πατέρας. Ἡ ἀναλογία αὐτὴ βοηθάει νὰ ψηλαφήσουμε ἀξιοσημείωτες ὁμοιότητες μεταξὺ τῶν σχέσεων ἀνθρώπου – Θεοῦ καὶ παιδιοῦ – γονέα.

Ἡ ἐμπειρία οἱουδήποτε γονέα εὔκολα βεβαιώνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀγαπο-δίαιτο ὄν. Μερικὰ λεπτὰ στὴν ἀγκαλιὰ τῆς μαμᾶς ἢ τοῦ  μπαμπᾶ, ἀρκοῦν γιὰ  νὰ σταματήσει τὸ κλάμα ἕνα βρέφος. Αὐτὸ λοιπὸν ἐπιζητᾶ. Ἀκόμα καὶ ὁ φυσικὸς πόνος σταματᾶ ὅταν τὸ θρέφει ἡ ἀγάπη τοῦ γονέα. Αὐτὸ μπορεῖ νὰ γίνει ἀντιληπτὸ καὶ ἀντίστροφα. Ἔλλειψη τῆς ἀπροϋπόθετης ἀγάπης τῶν γονιῶν (ὄχι ἐπειδὴ ἔχει τὰ τάδε χαρακτηριστικά, ἀλλὰ ἐπειδὴ εἶναι αὐτὸ ποὺ εἶναι, ὅπως ὁ Θεός), ἐλλοχεύει κίνδυνο μελλοντικῶν ψυχικῶν τραυμάτων στὸ παιδί. Γιὰ παράδειγμα, ὅταν ἡ μάνα προτιμᾶ ἕνα συγκεκριμένο φύλο, πρὶν ἢ μετὰ τὴ γέννα, ἢ ἂν ἐπιφυλάσσεται νὰ τὸ ἀγαπήσει λόγῳ φόβου ἀπὸ προηγούμενες κακὲς ἐμπειρίες, ἢ ἂν τὸ ἐγκαταλείπει, ὅλα αὐτὰ ἀφήνουν ἕνα τραῦμα. Κάποτε θὰ ἀναδυθεῖ.

Ποιὸς εἶναι ὁ καλύτερος τρόπος νὰ δείξουμε ἀγάπη πρὸς τὸ παιδί μας; Νὰ τὸ μιμηθοῦμε: νὰ σκύψουμε νὰ τὸ συναντήσουμε, νὰ γελάσουμε, νὰ τρέξουμε, νὰ παίξουμε, νὰ πονέσουμε μαζί του, ἀκριβῶς ὅπως ἐκεῖνο. Νὰ ἑνοποιήσουμε τὶς ἐνέργειές μας. Αὐτὸ κάνει καὶ ὁ Θεὸς μὲ τὴν ὑποστατικὴ ἕνωση καὶ τὴν «ἀντίδοση ἰδιωμάτων» μεταξύ της ἀνθρώπινης καὶ Θεϊκῆς φύσης. Ἑνοποιοῦνται οἱ ἀνθρώπινες καὶ Θεῖες ἐνέργειες στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ.

Πολλοὶ γονεῖς διαπιστώνουν ὅτι ἕνα μωρὸ διαμαρτύρεται συχνὰ γιὰ πράγματα ἐντελῶς ἐπουσιώδη, ὅπως «θὰ φάω μόνο στὸ πορτοκαλὶ πιάτο, ὄχι σ’ αὐτό». Τόσο ἐπουσιώδη δὲν φαντάζουν ὁρισμένες φορὲς καὶ τὰ δικά μας αἰτήματα στὸν Θεό; Ἔχουμε πράγματι ἀνάγκη αὐτὸ ποῦ ζητοῦμε ἢ ὑπάρχει κάτι οὐσιαστικότερο, γιὰ τὸ ὁποῖο ἀδιαφοροῦμε;

Στὴν περίπτωση δύο παιδιῶν, συχνοὶ εἶναι οἱ τσακωμοὶ γιὰ τὸ ποιὸς θὰ πρωτοπάρει ἕνα συγκεκριμένο παιχνίδι. Μήπως μᾶς βλέπει καὶ ὁ Θεὸς ἔτσι; Ὁ παράδεισος καὶ ἡ κόλαση εἶναι, ὅπως λέει ὁ π. Ν. Λουδοβίκος, δύο ἴδια δωμάτια μὲ τὸ ἴδιο τραπέζι, τὰ ἴδια φαγητὰ καὶ τὶς ἴδιες τεράστιες μακρυὲς κουτάλες, οἱ ὁποῖες δὲν φτάνουν ὅμως γιὰ νὰ θρέψει κανένας τὸν ἑαυτό του. Στὴν Κόλαση ὅλοι δυστυχοῦν πεινασμένοι, ἐνῶ στὸν Παράδεισο εὐτυχοῦν ἐπειδὴ ὁ ἕνας θρέφει τὸν ἀπέναντί του. Νὰ λοιπὸν πῶς καὶ τὰ παιδιὰ θὰ εἰρηνεύσουν: ὅταν μάθουν νὰ μοιράζονται. Ἐξάλλου, ἡ χαρὰ τῆς ἀπόκτησης πραγμάτων ἢ ἰδιοτήτων εἶναι προσωρινή, ἀσταθὴς καὶ ἀγχώδης, λόγῳ τῆς πιθανότητας ἀπώλειάς τους. Ὅταν ὅμως ἡ ἀπόκτηση γίνεται μὲ τὴν ἐπίγνωση ὅτι εἶναι δανεικά (τοῦ Θεοῦ), τότε ἡ χαρὰ εἶναι στέρεη καὶ διαρκής.

Ὅταν τὸ παιδὶ μεγαλώσει καὶ λάβει κληρονομιά, π.χ. ἕνα μαγαζί, θὰ μποροῦσε αὐτὸ νὰ παραλληλιστεῖ μὲ τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ. Δὲν ἀρκεῖ ἡ δωρεὰν προσφορὰ ἀγαθῶν καὶ ἀρετῶν. Πρέπει νὰ συνοδευτεῖ ἀπὸ εὐγνωμοσύνη καὶ συνάμα ἐπιπλέον κόπο. Νὰ κάνουμε κάτι. Ἀλλιῶς, θὰ μείνει κλειστὸ καὶ ἀνενεργό.

Ὅλων τῶν ἀνθρώπων οἱ γονεῖς εἶπαν κάποτε στὰ παιδιά τους: «ὅταν γίνεις κι ἐσὺ γονιός, θὰ μὲ καταλάβεις». Μήπως μᾶς τὸ εἶπε καὶ ὁ Θεὸς ὁ ἴδιος; Καλὰ Χριστούγεννα!