Περί Ἀναλήψεως τοῦ Χριστοῦ

ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

περιοδικὸ Ζωὴ (2018), σ. 49

ΠΡΩΤΑΚΟΥΣΤΗ περίπτωση. Ὁ χωρισμὸς ἀπὸ ἀγαπημένο πρόσωπο νὰ εἶναι ἀφορμὴ χαρᾶς. Καὶ μάλιστα «χαρᾶς μεγάλης», ὅπως σημειώνει ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστής. «Ἐγένετο ἐν τῷ εὐλογεῖν αὐτὸν αὐτοὺς διέστη ἀπ’ αὐτῶν καὶ ἀνεφέρετο εἰς τὸν οὐρανόν. Καὶ αὐτοὶ προσκυνήσαντες αὐτὸν ὑπέστρεψαν εἰς Ἱερουσαλὴμ μετὰ χαρᾶς μεγάλης» (Λουκᾶ κδ' 51-52). Ἐδῶ εἶναι τὸ περίεργο καὶ θαυμαστό. Λίγο πρὸ τοῦ σταυρικοῦ Πάθους, ὅταν τοὺς εἶχε πεῖ ὅτι θὰ φύγει, εἶχαν αἰσθανθεῖ ἀπέραντη λύπη (Ἰωάν. ιστ'). Τώρα ποὺ φεύγει, ποὺ ἀναλαμβάνεται στὸν οὐρανὸ καὶ δὲν θὰ τὸν ξαναδοῦν μὲ τὰ μάτια τοῦ σώματος, τώρα ὄχι μόνο δὲν λυποῦνται, ἀλλὰ καὶ χαίρονται χαρὰ μεγάλη. Πῶς νὰ ἑρμηνεύσουμε τὴ χαρὰ αὐτή;

Μιὰ πρώτη ἐξήγηση μᾶς δίνεται, θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε, ἀπὸ τὶς συνθῆκες μέσα στὶς ὁποῖες ἐξελίχθηκαν τὰ γεγονότα. Πῶς ἔγινε ἡ Ἀνάληψη; Ὁ Κύριος ὑψώνει τὰ χέρια καὶ εὐλογεῖ τοὺς μαθητές Του, ἀφοῦ τοὺς ὑποσχέθηκε ὅτι θὰ τοὺς στείλει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Μιὰ εὐλογία διαρκὴς καὶ ἀδιάκοπη. Καὶ ἡ εὐλογία αὐτὴ δὲν σταμάτησε νὰ προσφέρεται μέχρι σήμερα καὶ σὲ ὅλους τοὺς πιστούς.

Οἱ μαθητὲς βλέπουν τὰ ἅγια αὐτὰ χέρια σὲ κίνηση εὐλογίας: Τὰ χέρια πάνω στὰ ὁποῖα διακρίνονται τὰ σημάδια ἀπὸ τὶς πληγὲς τῶν καρφιῶν. Θυμοῦνται ὅτι τὰ ἅγια αὐτὰ χέρια, ὅπου ἀκούμπησαν, ἔδωσαν τὴν ἴαση, τὴν ἀνώρθωση, δύναμη μεγάλη. Τὰ χέρια αὐτὰ καθάρισαν λεπρούς, ἀνόρθωσαν παραλύτους, ἀνέστησαν νεκρούς. Τὰ θυμοῦνται ὅταν ἔκοβαν καὶ μοίραζαν τὸν ἄρτο καὶ ἔτρεφαν τὶς χιλιάδες τοῦ λαοῦ. Τὰ θυμοῦνται ἀκόμα περισσότερο, ὅταν τοὺς προσέφεραν τὸν «ἄρτο τῆς ζωῆς», τὸ πανάγιο Σῶμα καὶ τὸ τίμιο Αἷμα τοῦ Κυρίου κάτω ἀπὸ τὰ φτωχὰ στοιχεῖα τοῦ ἄρτου καὶ τοῦ οἴνου. Αὐτὰ τὰ χέρια πρὸ ὀλίγου ἦταν καρφωμένα πάνω στὸν Σταυρό. Καὶ τώρα τὰ ἀντικρίζουν ἀνοιγμένα, πανίσχυρα, προστατευτικά, ἐνισχυτικά, προσφέροντάς τους τὴν θεϊκὴ εὐλογία. Τὴν ἴδια στιγμὴ ἀπὸ τὰ χείλη τοῦ Κυρίου ἀκούγεται ἡ μεγάλη ὑπόσχεση, ὅτι θὰ τοὺς στείλει τὸν Παράκλητο καὶ θὰ τοὺς ἐνδύσει «δύναμιν ἐξ ὕψους» (Λουκᾶ κδ' 49).

Τὴν ὥρα αὐτὴ οἱ μαθητὲς αἰσθάνονται πόσο ἀνυπέρβλητη εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Κυρίου τους. Καὶ ἐνῶ τὸ αἰσθάνονται καὶ τὸ ζοῦν, Τὸν βλέπουν νὰ ἀναλαμβάνεται καὶ νὰ εἰσέρχεται στὴ δόξα Του. Εἰσέρχεται στὴ δόξα Του, ἐνῷ τοὺς εὐλογεῖ. Τὰ τελευταῖα λόγια Του εἶναι λόγια ἀγάπης καὶ ἐνδιαφέροντος. Γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ διαπιστώνουν, ὅτι εἶναι Θεὸς παντοδύναμος, ἀλλὰ καὶ στοργικός. Λυτρωτὴς καὶ Ἀδελφός. Γι’ αὐτὸ χαίρονται. Ἡ καρδιά τους μπορεῖ πιὰ νὰ εἶναι ἥσυχη. Δὲν ἔχουν πιὰ τίποτα νὰ φοβηθοῦν. Κανένας δὲν θὰ ἀφαιρέσει τὴν χαρά τους.

Ὑπάρχει καὶ ἄλλη πολὺ σημαντικὴ ἐξήγηση τῆς χαρᾶς τους. Ἐνῷ ὁ Κύριος ἀναλαμβάνεται καὶ φαίνεται, ὅτι φεύγει, στὴν οὐσία δὲν φεύγει. Δὲν τοὺς ἀποχωρίζεται. Ἀνεβαίνει πρὸς τὸν Πατέρα, ἀλλὰ δὲν ἀναχωρεῖ. Ἡ Ἀνάληψη δὲν εἶναι ἀποχωρισμός. Δὲν εἶναι χωρισμός. Ἡ Ἀνάληψη ἀποτελεῖ σημεῖο ἀλλαγῆς. Στὸ ἑξῆς ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς θὰ εἶναι παρὼν μὲ τρόπο διαφορετικό. «Ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. κη' 20) τοὺς ὑποσχέθηκε.

Θὰ εἶναι πραγματικὰ παρὼν ὡς Θεάνθρωπος. Δὲν θὰ τὸν βλέπουν πιὰ μὲ τὰ μάτια τοῦ σώματος. Θὰ ἔχουν ὅμως τὴν μέγιστη χαρά, ὄχι ἁπλῶς νὰ τὸν βλέπουν, ἄλλα νὰ Τὸν δέχονται μέσα στὴν ψυχή τους. Νὰ ἑνώνονται μαζί Του. Νὰ ἐνσωματώνονται σ' Αὐτόν. Νὰ ἀποτελοῦν ἕνα σῶμα μαζί Του, τὴν Ἐκκλησία. Στὸ σῶμα τους θὰ κυκλοφορεῖ τὸ τίμιο Αἷμα Του. Στὸ πνεῦμα τους θὰ λαλεῖ ὁ Παράκλητος, τὸ πνεῦμα τῆς ἀληθείας, γιὰ νὰ τοὺς καθοδηγεῖ, νὰ τοὺς διδάσκει τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ τοὺς στηρίζει στὶς δυσκολίες τους. Στὴν καρδιά τους πλούσια θὰ κατοικεῖ ἡ ἀγάπη τοῦ οὐράνιου Πατέρα.

Οἱ μαθητὲς γίνονται πιὰ ὄχι θεατὲς τοῦ Θεανθρώπου ἢ ἀκόλουθοι, ἀλλὰ κοινωνοί, σύσσωμοι καὶ σύναιμοι. Σκηνώματα τοῦ Θεοῦ Πατέρα καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.Ὅλα αὐτὰ τὰ ἀνεκτίμητα δῶρα τῆς ἀγάπης τοῦ ἀναληφθέντος Κυρίου, ἀσφαλῶς δὲν εἶναι ἀφορμὴ λύπης, ἀλλὰ χαρᾶς μεγάλης. Ὅλοι οἱ μεγάλοι σταθμοὶ τῆς ζωῆς τοῦ Κυρίου ἦταν ἀφορμὴ χαρᾶς. Καὶ ὄχι μόνον τότε καὶ μόνο γιὰ τοὺς μαθητές, ἀλλὰ καὶ γιὰ μᾶς σήμερα καὶ «ἕως τῆς συντέλειας τοῦ αἰῶνος».