Ἰωάννου Κ. Ἀγγελοπούλου
«ΔΕΝ ΘΑ ΣΙΩΠΗΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ»
Ἀκτῖνες (2019) 198-200
Ἕνα πολὺ ἐνδιαφέρον
βιβλιαράκι ἐκυκλοφορήθη προσφάτως μὲ τὸν ἀνωτέρω τίτλο. Πρόκειται γιὰ τὴν ἑλληνικὴ
μετάφρασι τῶν προκηρύξεων, τὶς ὁποῖες ἐξέδιδε καὶ διένειμε πρὸ ὀγδόντα σχεδὸν ἐτῶν
ἡ ἀντιναζιστικὴ ὀργάνωσις «Λευκὸ Ρόδο» στὴν Γερμανία τοῦ Χίτλερ. Ἡ ὀργάνωσις αὐτὴ
ἀποτελεῖτο ἀπὸ πέντε χριστιανοὺς φοιτητές, οἱ ὁποῖοι ὑπὸ τὴν καθοδήγησι τοῦ
καθηγητοῦ τους ἀντέδρασαν στὸ αὐταρχικὸ ναζιστικὸ καθεστὼς μὲ προκηρύξεις ἐμπνευσμένες
ἀπὸ τὴν χριστιανική τους πίστι. Στὸ τέλος συνελήφθησαν, ὡδηγήθησαν σὲ δίκη καὶ
κατεδικάσθησαν σὲ θάνατο. Ἀνάμεσά τους ὑπῆρχε καὶ ἕνας ρωσσικῆς καταγωγῆς
φοιτητής, ὁ ὁποῖος ἐσχάτως ἀνεκηρύχθη ἅγιος τῆς Ρωσσικῆς Ἐκκλησίας, ὁ Ἀλέξανδρος
Σμόρελ.
Ἀντιγράφομε ἕνα
χαρακτηριστικὸ ἀπόσπασμα τοῦ μικροῦ αὐτοῦ βιβλίου: «Παντοῦ καὶ σὲ κάθε ἐποχὴ οἱ
δαίμονες παραφυλοῦσαν στὸ σκοτάδι περιμένοντας τὴν ὥρα ποὺ ὁ ἄνθρωπος γίνεται ἀδύναμος,
τὴν ὥρα ποὺ ἐγκαταλείπει αὐτόβουλα τὴν ἐλευθερία ποὺ ἐξασφάλισε γιὰ ἐκεῖνον τὸ
Θεϊκὸ Σχέδιο, τὴν ὥρα ποὺ ἐνδίδει στὶς πιέσεις τοῦ Κακοῦ καὶ ἀπομακρύνεται ἀπὸ
τὶς δυνάμεις μιᾶς ὑπέρτερης ἠθικῆς τάξης. Καὶ ἀφότου κάνει μὲ τὴ θέλησή του τὸ
πρῶτο βῆμα, ὠθεῖται στὸ δεύτερο καὶ στὸ τρίτο καὶ στὸ ἑπόμενο μὲ ταχύτητα ποὺ
κλιμακώνεται ραγδαία. Καὶ ἀντίστοιχα παντοῦ καὶ σὲ κάθε ἐποχὴ μεγάλης ἀνάγκης ἐμφανίστηκαν
ἄνθρωποι, προφῆτες καὶ ἅγιοι ποὺ περιέσωσαν τὴν ἐλευθερία τους, ποὺ κήρυξαν τὸν
λόγο τοῦ ἑνὸς καὶ μοναδικοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὴ βοήθειά Του παρακίνησαν τὸν λαὸ νὰ
μεταστραφεῖ. Ὁ ἄνθρωπος βέβαια εἶναι ἐλεύθερος, ὅμως δίχως τὸν ἀληθινὸ Θεὸ εἶναι
ἀνήμπορος νὰ ἀμυνθεῖ ἐνάντια στὸ Κακό, εἶναι σὰν ἕνα καράβι χωρὶς κυβερνήτη,
παραδομένο στὴν καταιγίδα, σὰν ἕνα νεογέννητο μακριὰ ἀπὸ τὴ μητέρα του, σὰν ἕνα
σύννεφο ποὺ τὸ διαλύει ὁ ἄνεμος» (σ. 43-44 ἀπὸ παράθεμα στὴν Καθημερινὴ 2.6.2019)
Τὸ βιβλιαράκι αὐτὸ
μᾶς ὑπενθυμίζει τὴν ὀρθὴ χριστιανικὴ στᾶσι ἔναντι τῶν καθεστώτων βίας καὶ ἀνελευθερίας.
Σὲ ὅλες τὶς περιπτώσεις ὁ πιστὸς χριστιανὸς κατὰ τὴν φρᾶσι τῶν ἁγίων Ἀποστόλων
«πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις» (Πράξ.
5: 29). Βεβαίως, ἡ στᾶσις αὐτὴ δὲν ἐπιβάλλεται μόνον γιὰ τὰ ἀνελεύθερα πολιτικὰ
καθεστῶτα, ὅπως τὸν Ναζισμὸ καὶ τὸν Σταλινισμό, ἀλλὰ καὶ ἔναντι κάθε ἰδεολογίας,
ἡ ὁποία πολεμᾶ τὴν χριστιανικὴ πίστι καὶ προσπαθεῖ μὲ τὴν βία καὶ τὴν
τρομοκρατία νὰ τὴν ἐξορίση ἀπὸ τὸν δημόσιο χῶρο. Καὶ στὶς περιπτώσεις αὐτὲς τὸ
χρέος τῶν πιστῶν εἶναι νὰ ὑπερασπισθοῦν τὴν πίστι τους μὲ τὰ λόγια τους καὶ ἐὰν
χρειασθῆ καὶ μὲ τὴν ζωή τους. Καὶ στὶς ἡμέρες μας ὑπάρχουν ποικίλοι ἰδεολογικοὶ
χῶροι, οἱ ὁποῖοι ἀντιστρατεύονται μὲ λόγια καὶ ἔργα τὴν χριστιανικὴ πίστι καὶ
ζωή. Ἀπέναντι σὲ αὐτοὺς εἶναι ἐπιβεβλημένο νὰ ἀντιτάσσουν οἱ πιστοὶ τὸν λόγο τῆς
ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ, μὲ ὁποιοδήποτε τίμημα. Ἐπὶ πλέον, στὶς παραβιάσεις τοῦ
νόμου τοῦ Θεοῦ θὰ πρέπει, ὅπως στὴν Π.Διαθήκη οἱ προφῆτες καὶ στὴν Κ.Διαθήκη ὁ
Τίμιος Πρόδρομος, νὰ ἀναφωνοῦν τὸ «οὐκ ἔξεστί σοι ...» (Ματθ. 14: 4)· νὰ τολμοῦν νὰ ποῦν ὅτι ἡ παραβίασις εἶναι παραβίασις
καὶ ἡ ἁμαρτία εἶναι ἁμαρτία καὶ νὰ μὴ δειλιάζουν πρὸ τῶν ἀντιλήψεων τοῦ μακρὰν
τοῦ Θεοῦ κόσμου, «ἵνα μὴ ἀποσυνάγωγοι γένωνται» (Ἰω. 12: 42).
Ἰδιαίτερο χρέος
νὰ ὑπερασπίζωνται τὴν χριστιανικὴ πίστι ἐναπόκειται στοὺς χριστιανοὺς ἐπιστήμονες,
οἱ ὁποῖοι λόγῳ τῆς θέσεώς τους στὴν κοινωνία καὶ λόγῳ τῶν γνώσεών τους, εἶναι ὑποχρεωμένοι
νὰ διαφωτίζουν τὸ περιβάλλον τους γιὰ ὅλες τὶς ψευδεῖς δῆθεν ἀντιφάσεις τῆς ἐπιστημονικῆς
γνώσεως μὲ τὴν χριστιανικὴ ἀλήθεια καὶ ζωή. Στὰ σημερινὰ προβλήματα τῆς ἀνθρωπότητος
οἱ χριστιανοὶ ἐπιστήμονες ὡς ἄτομα καὶ ὡς συλλογικὰ ὄργανα ἔχουν τὴν ἱερὰ ὑποχρέωσι
νὰ ὀρθοτομήσουν τὸν λόγο τῆς ἀληθείας, ἐμπνεόμενοι καὶ φωτιζόμενοι ἀπὸ τὸ Πανάγιο
Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ διαφωτίζουν τοὺς συνανθρώπους τους καὶ νὰ δίδουν λύσι
σύμφωνο μὲ τὴν χριστιανικὴ κοσμοθεωρία στὰ ζητήματα, τὰ ὁποῖα τοὺς ἀπασχολοῦν. Ἡ
κοινωνία μας περιμένει σήμερα νὰ ἀκούση τὴν φωνὴ τῶν χριστιανῶν ἐπιστημόνων γιὰ
πολλὰ καὶ ποικίλα θέματα ὅπως, ἐνδεικτικῶς, ἡ τεχνητὴ ἀναπαραγωγὴ καὶ τὰ
πλαίσια μέσα στὰ ὁποῖα μπορεῖ νὰ γίνεται ἀποδεκτή· τὰ ὅρια τῆς βιοτεχνολογίας· ἡ
τεχνητὴ νοημοσύνη· ἡ δημιουργία ἀνθρωποειδῶν ρομπότ· οἱ παρεμβάσεις στὴν
γενετικὴ ὑφὴ τοῦ ἀνθρωπίνου ὀργανισμοῦ· τὸ θλιβερὸ φαινόμενο τῶν ἐκτρώσεων· ἡ ἀλλαγὴ
φύλου καὶ ἡ ὁμοφυλοφιλία· ὁ βιασμὸς τῆς Φύσεως καὶ ἡ κλιματικὴ ἀλλαγή, καὶ τόσα
ἄλλα.
Ὁ ἅγιος Ἀπόστολος
Παῦλος ἐδήλωνε πρὸ τόσων αἰώνων ὅτι «ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ οὐ δέδεται» (Β' Τιμ. 2: 9), παρότι ὁ ἴδιος ἦταν
δέσμιος ἐξ αἰτίας τοῦ κηρύγματός του γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Οἱ διωγμοὶ καὶ οἱ ἀντιδράσεις
ὄχι μόνον δὲν πρέπει νὰ μᾶς ἀποθαρρύνουν στὸ νὰ ὁμιλοῦμε τὸν λόγο τῆς
χριστιανικῆς ἀληθείας στὸ περιβάλλον μας, ἀλλὰ τοὐναντίον θὰ πρέπει νὰ
χαιρόμαστε ὅτι ἠξιώθημεν «ὑπὲρ τοῦ ὀνόματος Αὐτοῦ ... ἀτιμασθῆναι» (Πράξ. 5:
41), ὅπως ἰδιαιτέρως ἐπισημαίνει τὸ κείμενο τῆς Γραφῆς γιὰ τὸ συναίσθημα
τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, μετὰ τὴν ταλαιπωρία καὶ τὴν μαστίγωσι, τὴν ὁποία τοὺς ἐπέβαλε
τὸ Συνέδριο τῶν Ἰουδαίων, ἐκεῖνα τὰ πρῶτα χρόνια τῆς διαδόσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ.
Στὶς ἡμέρες μας θὰ ἐπαναλάμβαναν τὸν τίτλο τοῦ βιβλίου ποὺ ἀναφέραμε, δὲν θὰ
σιωπήσωμε ποτέ, μὲ ἱερὸ ζῆλο καὶ ἐπίγνωσι τῆς ἀποστολῆς τους. Αὐτὸ ἀπαιτεῖται
καὶ ἀπὸ ἐμᾶς· νὰ μὴ σιωποῦμε καὶ νὰ μὴ δειλιάζωμε νὰ στηλιτεύωμε τὰ κακῶς
κείμενα καὶ νὰ φωτίζωμε τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὸν πανσθενουργὸ λόγο τοῦ Κυρίου μας.
