Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ἡ Χριστοποίηση τοῦ ἀνθρώπου

Ἡ Χριστοποίηση τοῦ ἀνθρώπου

Νά, λοιπόν, τὸ μυστήριο τῶν μυστηρίων, τὸ ἅγιο μυστήριο τῶν ἁγίων μυστηρίων· ὁ ἄνθρωπος, ὄντας ἐν τῷ Θεανθρώπῳ ἔφθασε στὰ ὑπὲρ τῶν Χερουβεὶμ θεῖα ὕψη, στὴν τελειότητα, στὴν μακαριότητα καὶ στὴν αἰωνιότητα! Καὶ ὅλα αὐτὰ συμβαίνουν διὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, σὲ αὐτὸ τὸ πιὸ θαυμαστὸ καὶ πιὸ θαυματουργὸ ὂν ὅλων τῶν Θείων κόσμων. Στὴν Ἐκκλησία βρίσκεται ὅλη ἡ ζωή, ἡ αἰώνια ζωή. Ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε, γιὰ νὰ ἀναπτυχθεῖ σὲ αὐτὴν τὴν ζωὴ κατὰ τὸ μέτρο τοῦ Θεοῦ. Στὴν Ἐκκλησία βρίσκεται ὅλη ἡ ἀλήθεια, ἡ αἰώνια Ἀλήθεια. Ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε γιὰ νὰ ἀναπτυχθεῖ σὲ αὐτὴν τὴν ἀλήθεια, κατὰ τὸ μέτρο τοῦ Θεοῦ. Στὴν Ἐκκλησία βρίσκεται ὅλη ἡ δικαιοσύνη, ἡ αἰώνια Δικαιοσύνη. Σὲ Αὐτὴν ὑπάρχει ὅλη ἡ ἀγάπη, ἡ αἰώνια Ἀγάπη. Ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε γιὰ νὰ ἀναπτυχθεῖ μέσα τους, κατὰ τὸ μέτρο τοῦ Θεοῦ. Στὴν Ἐκκλησία εἶναι παρὼν ὅλος ὁ Θεός, ὁ αἰώνιος Θεός· ὁ δὲ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε γιὰ νὰ ἀναπτυχθεῖ μέσα Του, κατὰ τὸ μέτρο Του. Γι’ αὐτὴν τὴν ἀνάπτυξη ἡ Ἐκκλησία προσφέρει στὸν ἄνθρωπο ὅλα τὰ μέσα, ὅλες τὶς δυνάμεις, καὶ ἔτσι ὁ ἄνθρωπος δύναται τὰ πάντα ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ δότης τῆς δυνάμεως τοῦ ἀνθρώπου· δύναται τὰ πάντα μὲ τὴν ὁλόκαρδη καὶ ἀπεριόριστη πίστη του, διότι ‘πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι’ (Μάρκ. 9, 23· βλ. Ματθ. 21, 21-22). Καὶ ἡ ἀπόδειξη; Οἱ ἀναρίθμητοι Ἅγιοι ποὺ πορεύθηκαν ὅλη τὴν ὁδὸ αὐτῆς τῆς θεανθρωπίνης ἀναπτύξεως σὲ τέλειο ἄνθρωπο, οἱ ἀναρίθμητοι ἀληθινοὶ χριστιανοὶ ὅλων τῶν ἐποχῶν, ὁ καθένας ἀπὸ τοὺς ὁποίους συνιστᾶ ζωντανὸ παράδειγμα,, πρότυπο, παρακίνηση καὶ χαρά. Ὅμως στὸ ζωντανὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πολλά, πάμπολλα τὰ στάδια πρὸς τὴν ἁγιότητα, τὸν ἐξαγιασμό, τὴν χριστοποίηση, τὴν θεανθρωποποίηση τοῦ ἑαυτοῦ μας. Ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς χριστοποιεῖται σταδιακὰ στὴν Ἐκκλησία, ποὺ εἶναι ὅλη ἐν Χριστῷ καὶ ὅλη ἐξ Αὐτοῦ. Ὁ Χριστὸς εἶναι Αὐτὸς ποὺ ἀκατάπαυστα κτίζει καὶ ἀναπτύσσει τὸν καθένα μας, οἰκοδομώντας μας στὸ ζωντανὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, κατὰ τὸ μέτρο τῆς πίστεως, τῆς ἀγάπης μας, τοῦ ζήλου μας στὸν κατὰ τὸ Εὐαγγέλιο, ἅγιο βίο. Καμμία ἄθληση, δική σου ἢ δική μου, δὲν εἶναι ἄσκοπη μέσα στὴν Ἐκκλησία, ἀκόμη καὶ ἡ πιὸ μικρή. Ὅλα αὐτὰ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς τὰ οἰκοδομεῖ καὶ τὰ ἐντάσσει στὸ ζωντανὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ ὅλη τὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ὡς συνόλου, καὶ τὴν ζωὴ κάθε μέλους της ξεχωριστά, τὴν ὁδηγεῖ καὶ τὴν καθοδηγεῖ Ἐκεῖνος· ὡς ἐκ τούτου τίποτε δὲν συμβαίνει χωρὶς Αὐτόν, ὅπως βέβαια καὶ χωρὶς τὸν δικό μας κόπο, τὴν δική μας ἄσκηση, τὸν δικό μας μόχθο. Στὴν καθολικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ἑνώνονται οἱ ζωὲς τῶν Ἀγγέλων καὶ τῶν ἀνθρώπων, τῶν μετανοούντων καὶ τῶν ἁμαρτωλῶν, τῶν δικαίων καὶ τῶν ἀδίκων, τῶν κεκοιμημένων καὶ τῶν ἐν γῇ ζώντων. Καὶ σὲ αὐτὴν τὴν ἕνωση οἱ δικαιότεροι καὶ ἁγιότεροι βοηθοῦν τοὺς λιγότερο δικαίους καὶ λιγότερο ἁγίους νὰ προοδεύσουν, στὴν πρόοδο τοῦ Θεοῦ, στὴν δικαιοσύνη καὶ τὴν ἁγιότητα. Οἱ θεανθρώπινες ἅγιες δυνάμεις τοῦ Χριστοῦ διαχέονται σὲ ὅλα τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἀκόμη καὶ στὰ πιὸ μικρὰ καὶ στὰ πιὸ ἀσήμαντα, κατὰ τὸ μέτρο τοῦ χαρισματικοῦ τους βίου στὸν ὀργανισμὸ τῆς Ἐκκλησίας, μὲ τὴν βοήθεια τῆς ἀσκήσεως στὴν πίστη, στὴν ἀγάπη, στὴν προσευχή, στὴν νηστεία καὶ στὶς ὑπόλοιπες ἀρετές. Ἔτσι, ὅλοι ἐμεῖς ἀναπτυσσόμαστε ἀπὸ κοινοῦ ‘εἰς ναὸν ἅγιον ἐν Κυρίῳ’ (Ἐφ. 2, 21), ὄντας χαρισματικῶς, ὀργανικῶς συνδεδεμένοι μεταξύ μας μὲ μία πίστη, μὲ κοινὰ ἅγια μυστήρια καὶ ἅγιες ἀρετές, μὲ ἕναν Κύριο, μία Ἀλήθεια, ἕνα Εὐαγγέλιο. Μετέχουμε οἱ πάντες στὴν μία θεανθρώπινη ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ὁ καθένας ἀπὸ τὴν θέση ποὺ ὁ Χριστός, ἡ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ ὅρισε νὰ ἔχει σὲ αὐτό, ἐφ’ ὅσον τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἀναπτύσσεται ἐκ τοῦ Χριστοῦ καὶ δι’ Αὐτοῦ ‘συναρμολογούμενον καὶ συμβιβαζόμενον’ (Ἐφ. 4, 16)»[1].

---

[1] Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, Δογματική. Ὀρθόδοξη Φιλοσοφία τῆς Ἀληθείας (Ἅγιον Ὄρος: Ἱερὰ Μονὴ Βατοπαιδίου, 2019), σσ. 61-62.