Ἡ κρίση τῆς ἔλλειψης τοῦ πατέρα στὴ Δύση
https://theepochtimes.gr/i-krisi-tis-elleipsis-tou-patera-sti-dys/
Ἡ ἔλλειψη τοῦ πατέρα εἶναι ἕνα αὐξανόμενο πρόβλημα στὴ Δύση
Στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες, γιὰ παράδειγμα, ὑπάρχουν 18 ἑκατομμύρια παιδιὰ ποὺ ζοῦν χωρὶς πατέρα στὸ σπίτι. Σὲ ὁλόκληρη τὴν Αὐστραλία, χιλιάδες πατέρες ἀδυνατοῦν νὰ ἐπανασυνδεθοῦν μὲ τὰ παιδιά τους καὶ τοὺς λένε στὶς συνεδρίες διαμεσολάβησης ἢ οἱ δικηγόροι διαζυγίων ὅτι δὲν ὑπάρχει ἐλπίδα γιὰ ὁλονύκτια ἐπαφὴ μὲ τὰ παιδιά τους.
Ὁρισμένοι ἄνθρωποι μπορεῖ νὰ ὑποθέσουν ὅτι τὰ ἀγόρια ποὺ μεγαλώνουν χωρὶς πατέρα θὰ συμπεριφέρονται καλύτερα στὶς γυναῖκες. Στὴν πραγματικότητα, ἡ συντριπτικὴ πλειονότητα τῶν ἀνδρῶν δραστῶν ἐνδοοικογενειακῆς βίας εἶναι προϊόντα αὐτοῦ ποὺ κάποτε ἀποκαλοῦσαν «διαλυμένο σπίτι». Τοὺς ἀρνήθηκαν ὁποιαδήποτε οὐσιαστικὴ σχέση μὲ τοὺς πατέρες τους καί, ὡς ἐκ τούτου, στερήθηκαν τὴν ἐμπειρία τῆς ἀνδρικῆς ἰδιότητας.
Οἱ καλοὶ πατέρες διδάσκουν στὰ ἀγόρια νὰ διοχετεύουν τὰ συναισθήματά τους καὶ τίς χαρακτηριστικὲς ἀνδρικές τους τάσεις σὲ πιὸ παραγωγικὲς δραστηριότητες. Παίζουν οὐσιαστικὸ ρόλο στὸ νὰ βοηθήσουν τοὺς γιους τους νὰ μάθουν νὰ σέβονται τὴν ἐξουσία, νὰ διατηροῦν τὴν πειθαρχία, νὰ ἀναπτύσσουν αὐτοέλεγχο καὶ νὰ ἔχουν ἐνσυναίσθηση πρὸς τοὺς ἄλλους.
Ὅλα αὐτὰ τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ χαρακτῆρα διαπιστώνονται ὅτι λείπουν ἀπὸ τοὺς βίαιους νέους, σύμφωνα μὲ τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας τῶν ΗΠΑ[1].
Οἱ πατέρες εἶναι ἐπίσης βαθιὰ σημαντικοὶ γιὰ τίς κόρες τους, παρέχοντάς τους μιὰ αἴσθηση σωματικῆς καὶ συναισθηματικῆς ἀσφάλειας.
Τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας τῶν ΗΠΑ ἀναφέρει ὅτι οἱ κόρες τείνουν νὰ αἰσθάνονται «ἀξιαγάπητες» καὶ νὰ ἐκτιμοῦν καλύτερα τὴ δική τους θηλυκότητα ὅταν ἔχουν πατεράδες στὴ ζωή τους.
Ὅπως σημειώνει ὁ καθηγητὴς κοινωνιολογίας Γ. Μπράντφορντ Γουίλκοξ στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Βιρτζίνια,
«Ἡ στοργὴ ποὺ χαρίζουν οἱ πατέρες στὶς κόρες τους καθιστὰ τίς κόρες αὐτὲς λιγότερο πιθανὸ νὰ ἀναζητήσουν τὴν προσοχὴ νεαρῶν ἀνδρῶν καὶ νὰ ἐμπλακοῦν σεξουαλικὰ μὲ μέλη τοῦ ἀντίθετου φύλου».
«Κατὰ συνέπεια, τὰ κορίτσια ποὺ μεγαλώνουν σὲ πυρηνικὲς οἰκογένειες ἔχουν πολὺ λιγότερες πιθανότητες νὰ βιώσουν τὴν ἐφηβεία σὲ νεαρὴ ἡλικία, νὰ εἶναι σεξουαλικὰ ἐνεργὰ πρὶν ἀπὸ τὸ γάμο καὶ νὰ μείνουν ἔγκυες πρὶν ἀπὸ τὸ γάμο».
Ἡ σεξουαλικὴ κακοποίηση εἶναι πιὸ πιθανὴ σὲ σπίτι χωρὶς πατέρα
Σὲ ἀντίθεση μὲ ὅ,τι συχνὰ ὑποστηρίζουν τὰ κυρίαρχα μέσα ἐνημέρωσης καὶ οἱ πολιτικοί, ἡ συντριπτικὴ πλειονότητα τῶν περιπτώσεων σεξουαλικῆς κακοποίησης παιδιῶν συμβαίνει σὲ νοικοκυριὰ ὅπου ἀπουσιάζουν οἱ βιολογικοὶ πατέρες, σύμφωνα μὲ τοὐλάχιστον 70 διαφορετικὲς μελέτες.
Ὁ Δρ Τζέρεμι Σάμουτ, ἐρευνητὴς στὸ Κέντρο Ἀνεξάρτητων Μελετῶν, ἐπισημαίνει[2] ὅτι τὰ κορίτσια ποὺ ζοῦν σὲ μὴ παραδοσιακὲς οἰκογένειες εἶχαν ἕξι ἕως ἑπτὰ φορὲς περισσότερες πιθανότητες νὰ κακοποιηθοῦν σεξουαλικὰ ἀπὸ τὸν πατριό τους ἢ ἀπὸ ἕναν «συγκατοικοῦντα ἢ περιστασιακὸ σύντροφο», παρὰ ἀπὸ τὸν φυσικό τους πατέρα.
Ὁ Πάτρικ Πάρκινσον, καθηγητὴς οἰκογενειακοῦ δικαίου καὶ πρώην πρόεδρος τῆς Διεθνοῦς Ἑταιρείας Οἰκογενειακοῦ Δικαίου, ἔχει παρόμοιες ἀπόψεις[3] λέγοντας ὅτι τὰ παιδιὰ σὲ διαζευγμένες οἰκογένειες διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο κακοποίησης ἢ παραμέλησης.
«Εἰδικὰ τὰ κορίτσια διατρέχουν πολὺ μεγαλύτερο κίνδυνο σεξουαλικῆς κακοποίησης ἀπὸ τὸν νέο σύντροφο τῆς μητέρας παρὰ ἀπὸ τὸν ἴδιο τους τὸν πατέρα. Οἱ μονογονεϊκὲς οἰκογένειες, καὶ ἰδίως ἐκεῖνες ποὺ ἐργάζονται γιὰ νὰ στηρίξουν τὴν οἰκογένεια, ἔχουν ἐπίσης λιγότερο χρόνο γιὰ νὰ παρακολουθοῦν καὶ νὰ ἐπιβλέπουν τὰ παιδιά τους».
Τὰ εὑρήματα αὐτὰ σὲ καμία περίπτωση δὲν σημαίνουν ὅτι ὅλοι οἱ θετοὶ πατέρες εἶναι ἐν δυνάμει κακοποιοί. Ὡστόσο, οἱ ἐξαιρέσεις αὐτὲς δὲν ἀκυρώνουν τὸν γενικὸ κανόνα ὅτι μόνο ἕνα μικρὸ ποσοστὸ τῆς σεξουαλικῆς κακοποίησης παιδιῶν διαπράττεται ἀπὸ τὸν βιολογικὸ πατέρα.
Δυστυχῶς, οἱ ἐπίσημες στατιστικές, ὅπως αὐτὲς τῆς Αὐστραλιανὴς Στατιστικῆς Ὑπηρεσίας, συχνὰ ἀναμειγνύουν τοὺς πατέρες μὲ τοὺς πατριούς, κάνοντας ἔτσι νὰ φαίνεται ὅτι ἡ αἱμομιξία -καὶ ὄχι μόνο ἡ παιδικὴ κακοποίηση- ἔχει γίνει πιὸ διαδεδομένη.
Τὸ σύστημα ἐνθαρρύνει τὸ διαζύγιο
Ἀλλὰ ἡ κρίση τῆς ἔλλειψης πατέρα στὶς δυτικὲς κοινωνίες μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι ἁπλῶς ἕνα ἁπλὸ ἀτύχημα.
Γιὰ παράδειγμα, ἡ νομοθεσία ποὺ στηρίζει τίς πληρωμὲς γιὰ τὴ στήριξη τῶν παιδιῶν εἶναι ἕνας σημαντικὸς παράγοντας ποὺ συμβάλλει, σύμφωνα μὲ τὴν Αὐστραλιανὴ Οἰκογενειακὴ Ἕνωση σὲ μιὰ εἰσήγηση στὴν κοινοβουλευτικὴ ἔρευνα γιὰ τὸ πρόγραμμα στήριξης τῶν παιδιῶν.
Ἐπιπλέον, ἡ καθιέρωση συστημάτων διαζυγίων «χωρὶς ὑπαιτιότητα» σημαίνει ὅτι ἀκόμη καὶ μιὰ μονομερὴς ἀπόφαση γιὰ τὴ διάσπαση μιᾶς οἰκογένειας μπορεῖ νὰ εἶναι δύσκολο νὰ προσβληθεῖ, καὶ ἕνας στοργικὸς πατέρας μπορεῖ νὰ ἀποχωριστεῖ χωρὶς τὴ θέλησή του τὰ παιδιά του. Τὰ συστήματα πληρωμῆς τῆς διατροφῆς τῶν παιδιῶν τροφοδοτοῦν αὐτὸ τὸ πρόβλημα.
Σύμφωνα[4] μὲ τὸν καθηγητὴ κοινωνιολογίας Στίβεν Μπάσκερβιλ:
«Ἡ διατροφὴ τέκνων πῆγε τὴ διαδικασία ἕνα βῆμα παραπέρα, ἐπιτρέποντας στὴ διαζευγμένη μητέρα νὰ χρησιμοποιήσει τὰ παιδιὰ χωρὶς πατέρα πλέον γιὰ νὰ διεκδικήσει τὸ εἰσόδημα τοῦ συζύγου της - ἐπίσης ἀνεξάρτητα ἀπὸ ὁποιοδήποτε σφάλμα ἐκ μέρους της (ἢ ἔλλειψη σφάλματος ἐκ μέρους του) στὴν κατάργηση τῆς συμφωνίας τοῦ γάμου».
Περαιτέρω, ὁ καθηγητὴς Πάρκινσον ἀναφέρει ὅτι τὰ συστήματα διατροφῆς τῶν παιδιῶν, ποὺ ἀναπτύχθηκαν στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1980, δημιούργησαν «στρεβλὰ κίνητρα» γιὰ τοὺς φροντιστὲς νὰ σταματήσουν νὰ ἐπιτρέπουν στὰ παιδιὰ νὰ περνοῦν περισσότερο χρόνο μὲ τὸν ἄλλο γονέα γιὰ νὰ ἀποφύγουν τίς μειώσεις τῆς διατροφῆς -ἰδιαίτερα ὅταν οἱ πληρωμὲς τῆς διατροφῆς ὑπολογίζονται μὲ βάση τὸ πόσες νύχτες περνάει ἕνα παιδὶ μὲ τὸν πατέρα του.
Οἱ πατέρες πλήττονται σκληρὰ ἀπὸ τὴ διάλυση τῆς οἰκογένειας
Ἀξίζει ἐπίσης νὰ σημειωθεῖ ὅτι τὸ διαζύγιο εἶναι συχνὰ ὁ πρωταρχικὸς λόγος πίσω ἀπὸ τὴν αὐτοκτονία τῶν ἀνδρῶν. Ὅταν ἕνας γάμος διαλύεται, αὐτὸ εἶναι πιὸ πιθανὸ νὰ ὁδηγήσει τοὺς ἄνδρες, παρὰ τίς γυναῖκες, στὴν αὐτοκτονία.
Ἡ κατάσταση δὲν διευκολύνεται ὅταν τὸ σύστημα οἰκογενειακοῦ δικαίου συχνὰ εὐνοεῖ τὴ γυναῖκα σὲ ἕνα διαζύγιο.
Αὐτὸ θὰ μποροῦσε νὰ ἐξηγήσει τὴν τραγικὴ μοῖρα ἑνὸς στοργικοῦ πατέρα ποὺ κρεμάστηκε ἀφοῦ τοῦ ἀρνήθηκαν τὴν πρόσβαση στὴν κόρη του ἐπειδὴ δὲν εἶχε τὴν οἰκονομικὴ δυνατότητα νὰ πληρώσει διατροφὴ γιὰ τὸ παιδὶ ποὺ ἰσοδυναμοῦσε μὲ τὸ διπλάσιο τοῦ μισθοῦ του.
Σὲ ἕνα γράμμα μὲ τὴν ὑπογραφὴ «Στὴ μνήμη τοῦ ἀγαπημένου μου πατέρα», ἡ 14χρονη κόρη του ἔγραψε: «Ξέρω ὅτι ὁ πατέρας μου ἦταν ἕνας καλὸς ἄνθρωπος καὶ καλὸς πατέρας... Προφανῶς ἔφτασε σὲ ἕνα σημεῖο ὅπου ἔβλεπε ὅτι ἡ δικαιοσύνη ἦταν ἀπρόσιτη καὶ ἀποφάσισε ὅτι ἡ ἀφαίρεση τῆς ζωῆς του ἦταν ὁ μόνος τρόπος γιὰ νὰ τερματίσει τὸ μαρτύριό του».
Ἕνα ἐπαναλαμβανόμενο θέμα σὲ περιπτώσεις διαζυγίου εἶναι ὅτι τὰ παιδιὰ συχνὰ προσαρμόζονται καλύτερα στὸν χωρισμὸ ἂν συνεχίσουν νὰ ἔχουν ἐπαφῇ καὶ μὲ τοὺς δύο γονεῖς.
Σύμφωνα μὲ ἕνα ἀκαδημαϊκὸ ἄρθρο[5] ποὺ ἔγραψε ὁ Ρίτσαρντ Α. Γουάρσακ καὶ τὸ ὁποῖο ἐπικυρώθηκε ἀπὸ 110 κορυφαίους διεθνεῖς ἐμπειρογνώμονες, ὑπὸ κανονικὲς συνθῆκες, τὰ παιδιὰ εἶναι πιθανὸ νὰ τὰ πᾶνε σημαντικὰ καλύτερα ἂν ἔχουν ὁλονύκτια ἐπαφὴ μὲ τοὺς γονεῖς τους. Σύμφωνα μὲ τὸν Μπάρι Νοῦρκομπ, ὁμότιμο καθηγητὴ παιδοψυχιατρικὴς στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Κουίνσλαντ, οἱ ἐμπειρογνώμονες ποὺ ὑπέγραψαν τὴν ἔκθεση αὐτὴ εἶναι ἀπὸ τοὺς καλύτερους στὸν κόσμο στὸν τομέα τους.
Ὅπως ἐπισημαίνει[6] ὁ καθηγητὴς Νοῦρκομπ, ἡ ἔκθεση ὑπογραμμίζει τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ τρέχουσες πολιτικὲς τείνουν νὰ εὐνοοῦν τὴ μητέρα ὅταν πρόκειται γιὰ ἀποφάσεις σχετικὰ μὲ τὴν ὁλονύκτια ἐπαφή.
Τί εἶναι καλύτερο γιὰ τὰ παιδιά;
Οἱ εἰδικοὶ αὐτοὶ ἐπιβεβαιώνουν τὴν ἐκτίμηση τοῦ Γουόρεν Φάρελ, ὁ ὁποῖος δίδασκε στὴν Ἰατρικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Καλιφόρνια στὸ Σὰν Ντιέγκο, καθὼς καὶ ψυχολογία καὶ γυναικεῖες σπουδὲς στὸ Τζορτζτάουν καὶ στὸ Ράτγκερς.
Ὁ Φάρελ ἐπικαλεῖται ἐκτεταμένες ἔρευνες γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τῶν παιδιῶν ποὺ συνδέουν τὴ συμμετοχὴ τοῦ πατέρα μὲ σημαντικὰ συναισθηματικὰ καὶ κοινωνικὰ ὀφέλη στὰ παιδιά. Σύμφωνα μὲ τὸν ἴδιο, ἡ στέρηση τοῦ πατέρα ἀποτελεῖ κορυφαῖο παράγοντα γιὰ τὴν αὔξηση τῶν ψυχικῶν ἀσθενειῶν, τοῦ ἐθισμοῦ καὶ τῶν αὐτοκτονιῶν στοὺς ἄνδρες.
Στὸ βιβλίο «Father and Child Reunion: How to Bring the Dads We Need to the Children We Love» (Ἐπανένωση πατέρα καὶ παιδιοῦ: Πῶς νὰ φέρουμε τοὺς μπαμπᾶδες ποὺ χρειαζόμαστε στὰ παιδιὰ ποὺ ἀγαπᾶμε), ὁ Φάρελ ἐξηγεῖ πῶς ἡ τρέχουσα προσέγγιση στὴ Δύση γιὰ τὴν ἐπιμέλεια εἶναι σοβαρὰ ἐπιζήμια γιὰ τὰ παιδιά, μὲ τίς κυβερνήσεις, τὰ μέσα ἐνημέρωσης καὶ τὰ νομικὰ συστήματα νὰ ὑποβαθμίζουν τὸν κρίσιμο ρόλο ποὺ διαδραματίζουν οἱ πατέρες.
Χάρη στὶς σημαντικὲς προσπάθειές του, οἱ ἀμερικανικὲς πολιτεῖες τῆς Φλόριντα καὶ τοῦ Κεντάκι θέσπισαν πρόσφατα νομοθεσία ποὺ ἀναγνωρίζει τὸν κρίσιμο ρόλο τοῦ πατέρα, ἰδίως σὲ περίπτωση διαζυγίου.
Μποροῦμε μόνο νὰ ἐλπίζουμε ὅτι περισσότερες δικαιοδοσίες θὰ ἐπηρεαστοῦν ἀπὸ τὸ σημαντικὸ ἔργο του, συμπεριλαμβανομένης τῆς Αὐστραλίας.
