Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλου,
Τὸ «κενὸ» τῶν νέων
Ὀρθόδοξος Τύπος
Συχνὰ ἀκοῦμε λόγια σὰν αὐτά, καλοί μου φίλοι: «Δὲν βρίσκω κανένα νόημα στὴ ζωή μου»! Ἢ «Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι δὲν ξέρω τί θέλω, κι ὅλο ψάχνω νὰ τὴ βρῶ»! Ἢ «Οὔτε καὶ ὁ ἔρωτας πιὰ δὲν μὲ γεμίζει»! Λόγια ἀπὸ νεανικὰ χείλη (χιλιο)εἰπωμένα. Λόγια ἀπελπισίας μπροστὰ στὰ ἀδιέξοδα. Καὶ ἀπόγνωσης πραγματικῆς!
Ἂν τὸ ψάξει κανεὶς λίγο, ἂν καθίσει καὶ συζητήσει μ’ αὐτὰ τὰ παιδιά, τότε θὰ διαπιστώσει πὼς ὅλα τοῦτα δὲν εἶναι τίποτ’ ἄλλο, παρὰ ἡ ἀποκάλυψη ἑνὸς μεγάλου «κενοῦ» στὴ ζωή τους. Ἐξάλλου πολλοὶ ἀπ’ αὐτοὺς τὸ λένε ὁλοκάθαρα: «Αἰσθάνομαι ἕνα κενὸ μέσα μου»!
* * *
Ἀλλὰ τὸ «κενὸ» αὐτὸ τὸ διαπιστώνει εὔκολα κανεὶς καὶ ἀπὸ τὴν συμπεριφορά τους. Ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ ντύνονται, ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ διασκεδάζουν, ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ δροῦν, ἀπὸ τὸν ὅλο τρόπο ποὺ ζοῦν. Ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὰ πιστεύω τους, τὰ χόμπι τους, τὶς ἀσχολίες τους, τὰ ἐνδιαφέροντά τους.
Ὅταν τὰ σπάζουν στὰ γήπεδα, δὲν εἶναι ἐπειδὴ ἀδικήθηκε ἡ ὁμαδάρα…
Ὅταν φωνάζουν παθιασμένα γιὰ τὰ γκόλ της, δὲν εἶναι ἐπειδὴ νικᾶ…
Ὅταν γυρίζουν τὰ ξημερώματα στὸ σπίτι, δὲν εἶναι ἀπ’ τὸ κέφι…
Ὅταν ξενυκτοῦν στὸν ὑπολογιστή, δὲν εἶναι ἐπειδὴ βρῆκαν κάτι πολὺ ἐνδιαφέρον…
Ὅταν «τὰ φτιάχνουν» ὅπως – ὅπως μὲ τὸ ἄλλο φῦλο, δὲν εἶναι ὅτι τοὺς λείπει ὁ ἔρωτας…
Ὅταν γίνονται αἰχμάλωτοι στὶς ἐξαρτήσεις, δὲν εἶναι ἐπειδὴ δὲν ξέρουν ποιὲς εἶναι αὐτὲς πραγματικά…
Ὅταν καταφεύγουν στὶς «οὐσίες», δὲν εἶναι ὅτι ἀγνοοῦν τὶς συνέπειες…
Ὅταν τὴ βρίσκουν στὰ «σφηνάκια», δὲν εἶναι γιατί πιστεύουν ὅτι αὐτὰ εἶναι ἡ λύση…
Ὅταν κυκλοφοροῦν μὲ ἀλλόκοτα κουρέματα, δὲν εἶναι ὅτι ἀγνοοῦν τὴ μόδα…
Εἶναι, πολὺ ἁπλά, ἡ ἀποκάλυψη τοῦ «κενοῦ» τῆς ζωῆς τους. Μίας ζωῆς χωρὶς νόημα καὶ σκοπό. Μίας ζωῆς χωρὶς ἀξίες καὶ πρότυπα. Μίας ζωῆς σαφῶς χωρὶς στόχους, ὁράματα καὶ ἰδανικά. Μίας ζωῆς χωρὶς κανένα πνευματικὸ ἐνδιαφέρον. Ἐν τέλει μίας ζωῆς σαφῶς μακριὰ ἀπ’ τὸν Θεό. Ναί!
Τὸ εἶπε καθαρὰ ἕνας φοιτητὴς σὲ δημοσιογράφο: «Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἄρχισα νὰ ἀρνοῦμαι κάθε ὑπερφυσικὴ Ἀλήθεια, αἰσθάνθηκα ἕνα φρικτὸ κενὸ μέσα μου»!
Κι ἂν τὸ ψάξει κανεὶς ἀκόμη πιὸ πολύ, θὰ διαπιστώσει κι ἄλλα πράγματα. Τὴν μοναξιά, τὴν πλήξη, τὴν ἀνία, τὴν θλίψη καὶ τὶς ἐνοχές, ὥς καὶ τὴν κατάθλιψη ἀκόμη καὶ τὶς τάσεις αὐτοκαταστροφῆς! Αὐτὸ κι ἂν εἶναι τὸ τίμημα τοῦ «κενοῦ»!
Οἱ ἐφημερίδες ἔγραψαν γιὰ τὴν κατάσταση ποὺ ἐπικρατεῖ στὰ Ἀμερικανικὰ Πανεπιστήμια. Δέστε συγκεκριμένα: «Ὅλο καὶ περισσότεροι φοιτητὲς προτιμοῦν νὰ παρευρίσκονται σὲ πάρτι μπύρας ἀπ’ ὅ,τι σὲ παραδόσεις, προτίμηση ποὺ ἀντικατοπτρίζεται καὶ στὶς στατιστικές. 50 φοιτητὲς πεθαίνουν κάθε χρόνο ἐξ αἰτίας τοῦ ἀλκοόλ, ἐνῷ δαπανοῦν κάθε χρόνο 6 δισεκ. δολλάρια στὸ ποτό, πολλὰ περισσότερα βεβαίως ἀπ’ ὅ,τι στὰ βιβλία, τὰ τρόφιμα κι ὅλα τὰ ἄλλα ροφήματα»! Ναί, τέτοιο εἶναι τὸ «κενὸ» ἐκεῖ!
Εἶπε ἕνας ἄλλος νέος σὲ δημοσιογράφο: «Πάντα γυρνάω ἀργὰ τὰ βράδια, γιὰ νὰ μὴ στριφογυρνάω στὸ κρεβάτι μου…». Ναί, τέτοιο εἶναι τὸ μαρτύριο τοῦ «κενοῦ»! Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ τὸ ἀποκάλεσαν «πόνο τῆς ἄδειας ψυχῆς»!
* * *
Κι εἶναι ἀλήθεια ὅτι τὸ «κενὸ» ἀπ’ τὴν ἀπουσία ἢ καὶ τὸν (θεληματικὸ) διωγμὸ τοῦ Θεοῦ ἀπ’ τὴν ζωή μας εἶναι πάντοτε τόσο μεγάλο, ποὺ δὲν εἶναι τίποτα ἱκανὸ νὰ τὸ καλύψει, ὅ,τι κι ἂν σκεφτοῦμε, ὅπου κι ἂν καταφύγουμε. Τὸ νοιώθει κανεὶς νὰ εἶναι τόσο ἀπέραντο, ὅσο εἶναι κι αὐτὴ ἡ ἀπεραντοσύνη τοῦ Θεοῦ!
Ἔτσι δὲν καλύπτεται…
Οὔτε μὲ τὶς ἰδεολογίες, ὅσο «γεμάτες» καὶ νὰ φαίνονται!
Οὔτε μὲ τὰ ὅποια «πιστεύω», ἀκόμη καὶ τὰ (παρὰ)θρησκευτικά!
Οὔτε μὲ τὶς ἡδονές, ὅσο θελκτικὲς κι ἂν εἶναι!
Οὔτε μὲ τὶς ἀπολαύσεις, ἀκόμη καὶ τὶς πλέον ἔντονες ἢ τὶς ἀκραῖες!
Οὔτε μὲ τὶς διασκεδάσεις, ἂς εἶναι κι ὥς τὸ πρωϊ!
Οὔτε μὲ τὰ ὅποια «ξεδόματα», ἂς εἶναι καὶ μέχρι … τελικῆς πτώσης!
Οὔτε μὲ τὶς ἐκδρομὲς καὶ τὰ ταξίδια, ὅσο γοητευτικὰ κι ἂν παρουσιάζονται!
Οὔτε μὲ τὴν κατανάλωση καὶ τὸ … συναρπαστικὸ shopping!
Οὔτε μὲ τὶς παρέες καὶ τοὺς φίλους, πολὺ δὲ περισσότερο τούς… ἠλεκτρονικούς!
Οὔτε μὲ ὁτιδήποτε μπορεῖ νὰ σὲ … φτιάξει!
Οὔτε μὲ τὸν προγαμιαῖο ἔρωτα ἢ κι αὐτὸ τὸν ἐξωσυζυγικό!
Οὔτε μὲ τὶς «ἐμπειρίες» καὶ τὶς «περιπέτειες», τῆς ἁμαρτίας ὅλα τους!
Ἁπλούστατα, ὅλα αὐτά, ἕνα εἶναι βέβαιο ὅτι πετυχαίνουν. Νὰ μεγαλώνουν τὸ «κενό»! Κάποτε αὐτὸ μπορεῖ νὰ γίνεται καὶ ἀργὰ ἢ καὶ σιγά. Γίνεται ὅμως στὰ σίγουρα, γίνεται σταθερά! Μάλιστα τὸ «κενὸ» φθάνει νὰ μεταβάλλεται ἀκόμη καὶ σὲ ἄβυσσο πραγματική, ὅταν πασχίζουμε νὰ τὸ καλύψουμε μὲ τέτοιου εἴδους «λύσεις» ἢ κατὰ τὸ κοινῶς λεγόμενο, ὅταν τὸ «μπαζώνουμε» μ’ αὐτά!
Ἔγραψε ἕνας νέος σὲ κάποια ἱστοσελίδα: «Τὸ κενὸ ποὺ κάθε φορὰ ἔνοιωθα προσπαθοῦσα νὰ τὸ καλύψω μὲ ποσότητες συναναστροφῶν, διασκεδάσεων, φαγητοῦ, γνώσεων καὶ ἐπιτευγμάτων. Κι ἐνῷ προσωρινὰ γέμιζε μὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ ἔκανα, ἄδειαζε σχεδὸν ἀμέσως. Κι ὅσο τὸ γέμιζα μ’ αὐτά, τόσο ξεχείλωνε καὶ μεγάλωνε… Βλέπετε τίποτε ἀπ’ ὅλα αὐτὰ δὲν εἶχε σπόρο αἰωνιότητας»!
Καὶ μετὰ ἔρχονται κάποιοι, ποὺ μπορεῖ νὰ εἶναι ἀκόμη κι αὐτοὶ οἱ γονεῖς, γιὰ νὰ ποῦν: «Μὰ ὅλα τὰ ἔχει, τίποτα δὲν τοῦ λείπει»! Ἀλλὰ ποιὰ εἶναι αὐτὰ τὰ «ὅλα»; Μήπως πρόκειται γιὰ «ὅλα τὰ ὑλικά»;
Ὅμως τί μᾶς εἶπε ὁ Χριστός; Πὼς «ὁ ἄνθρωπος δὲν ζῆ μὲ ἄρτο μόνο», πολὺ δὲ περισσότερο μὲ «ἄρτο καὶ θεάματα» (!), «ἀλλὰ μὲ κάθε λόγο, ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Θεοῦ». (Ματθ. δ΄, 4). Πότε ἐπιτέλους αὐτὸ θὰ τὸ κατανοήσουμε, εἴτε μεγάλοι εἴμαστε, εἴτε μικροί;
Ἡ ὅλη κατάσταση θυμίζει τὸν γνωστὸ Ἰταλὸ συγγραφέα Τζιοβάννι Παπίνι, ποὺ μετὰ ἀπὸ τὸ «κενὸ» ποὺ κι αὐτὸς ἔνοιωσε ἀπ’ τὴν ἄστατη νιότη του, στὸ τέλος ἀναγκάστηκε νὰ ὁμολογήσει τούτη τὴν ἀποστομωτικὴ ἀλήθεια: «Μᾶς λείπει ἡ παρουσία Σου, μονάχα ἡ δική Σου…».
Στ’ ἀλήθεια ὁ Χριστὸς εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ μᾶς λείπει…
• Ὁ πεινασμένος νομίζει ὅτι θέλει ψωμί, ἐνῷ θέλει… Ἐκεῖνον!
• Ὁ διψασμένος θαρρεῖ πὼς ζητᾶ νερό, ἐνῷ ζητᾶ… Ἐκεῖνον!
• Ὁ ἄρρωστος ἔχει τὴν ἰδέα ὅτι αὐτὸ ποὺ τοῦ λείπει εἶναι ἡ ὑγεία, ἀλλὰ ἔχει χάσει… Ἐκεῖνον!
• Ὁ μελαγχολικὸς νομίζει ὅτι δὲν ἔχει ἡ ζωὴ νόημα, ἐπειδὴ δὲν ἔχει γνωρίσει… Ἐκεῖνον!
• Ὁ μοναχικὸς πιστεύει ὅτι εἶναι μόνος, ἐνῷ μπορεῖ νὰ μιλήσει μ’… Ἐκεῖνον!
Ναί, εἶναι φοβερὴ αὐτὴ ἡ κατάληξη. Καὶ μάλιστα γιὰ 20χρονους νέους, δηλαδὴ γι’ αὐτοὺς ποὺ βρίσκονται στὸ φεγγοβόλημα τῆς ζωῆς τους καὶ ἀσφαλῶς θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι γεμάτοι ἀπὸ ὄνειρα, ἀγῶνες, σφρῖγος καὶ δύναμη.
* * *
Ὅπως καὶ νὰ τὸ κάνουμε, παιδιά, μία εἶναι ἡ λύση. Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή. Καὶ αὐτὴ ἀρχίζει μὲ τὴν μετάνοια. Ἀπέναντί της πάντοτε θὰ στέκει ἡ χωρὶς Χριστὸ ζωή, ὅπως καὶ ἡ ἐνάντια στὸν Χριστὸ ζωή. Δηλαδὴ ἡ ἀντίθετη, ἀκόμη δὲ καὶ ἡ ἐχθρική! Διαλέγουμε καὶ παίρνουμε. Στὰ χέρια μας εἶναι νὰ μὴ νοιώσουμε ποτὲ αὐτὸ τὸ «κενὸ» ποὺ συζητᾶμε, ἀλλὰ καὶ νὰ τὸ ὑπερβοῦμε τότε ποὺ φθάνει νὰ μᾶς καταπνίγει. Ἡ ἐν Χριστῷ ζωὴ δὲν παύει νὰ εἶναι ὅ,τι καινότερο, δηλαδὴ ὅ,τι πιὸ καινούργιο ὑπάρχει στὸν κόσμο. Αὐτὸ εἶναι ποὺ καταργεῖ ὅλα τὰ «κενὰ» τῆς παμπάλαιης ἁμαρτίας (βλ. β΄ Κορ.ε,17) …
