Πολιτισμὸς Θανάτου: Ἀπὸ τὴν Ἱερότητα στὴν Ποιότητα τῆς Ζωῆς
Ἐμμανουὴλ
Παναγόπουλος, Ἄμ. Ἐπ. Καθηγητὴς Χειρουργικῆς
περιοδικὸ
Ἡ Δρᾶσις μας, Ἀπρίλιος 2010
Στὰ
τελευταῖα 40-50 χρόνια, οἱ στόχοι καὶ οἱ πρακτικὲς τῆς Ἰατρικῆς ἄλλαξαν ριζικά.
Σὲ παλαιότερα χρόνια, ἡ ἰατρικὴ ἠθικὴ ἦταν σαφῶς τοποθετημένη ὑπὲρ τῆς ζωῆς, ἐνῶ
σήμερα ἡ ἰατρικὴ πρακτική, μὲ αὐξανόμενο ρυθμό, ἐμπλέκεται στή «νόμιμη» ἀφαίρεση
τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς.
Ἡ
τάση γιὰ τὴν ἀποδοχὴ τοῦ τερματισμοῦ τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, ὡς φυσιολογικῆς λειτουργίας
τῆς ἰατρικῆς, εἶναι ἐπιταχυνόμενη. Διεθνῆ ἰατρικὰ καὶ βιοηθικὰ περιοδικά, μὲ
πολὺ θετικὸ τρόπο συνηγοροῦν στὸν ἐπαναπροσδιορισμὸ τοῦ θανάτου, ποὺ θὰ
περιλαμβάνει καὶ ἄτομα σὲ ἐμμένουσα φυτικὴ κατάσταση, καθὼς καὶ τὰ ἀνεγκέφαλα
νεογνά. Ἡ γραμμὴ ποὺ χωρίζει τὴ ζωὴ ἀπὸ τὸν θάνατο ἔχει μετατεθεῖ, ὥστε νὰ
καταστεῖ δυνατὴ ἡ ἄντληση ὀργάνων γιὰ μεταμόσχευση, σὲ χρόνο ποὺ αὐτὰ θὰ εἶναι
ὑγιῆ καὶ βιώσιμα. Ἡ ἐνεργητικὴ εὐθανασία καὶ ἡ ὑποβοηθούμενη αὐτοκτονία εἶναι
ἤδη νόμιμη πρακτικὴ σὲ ὁρισμένες χῶρες, ἐνῷ ἡ παθητικὴ εὐθανασία, δηλαδὴ ἡ μὴ
ἐφαρμογὴ ἢ ἠ ἀπόσυρση τῆς ὑποστηρικτικῆς τῆς ζωῆς τεχνολογίας, ποὺ στόχο ἔχει
τὸν ἄμεσο τερματισμὸ τῆς ζωῆς ἑνὸς ἀρρώστου, ὄχι μόνο ἀσκεῖται εὐρύτατα, ἀλλὰ
καὶ θεωρεῖται ἠθικὰ ἐπιβεβλημένη. Οἱ ἐκτρώσεις, ἀκόμη καὶ σὲ προχωρημένο στάδιο
ἐγκυμοσύνης, ἐξακολουθοῦν νὰ ἀφαιροῦν τὴ ζωὴ ἑκατομμυρίων ἐμβρύων ἀνὰ τὸν
κόσμο.