Ἰ.Κ.Ἀγγελοπούλου, Πολιτική ἤ ἠθική ὀρθότης;

Ἰωάννου Κ. Ἀγγελοπούλου

ΠΟΛΙΤΙΚΗ Ἢ ΗΘΙΚΗ ΟΡΘΟΤΗΣ;

Ἀκτῖνες (2018) 199-200

Τὸν Ἰανουάριο τοῦ 2017 ἡ ἐφημερὶς Ἑστία σὲ πρωτοσέλιδο δημοσίευμά της ἀναμετέδιδε τὰ ἑξῆς ἀποσπάσματα ἀπὸ μιὰ ὁμιλία Προέδρου τῶν Η.Π.Α. «Ὅλοι οἱ Ἀμερικανοί, ὄχι μόνο στὶς Πολιτεῖες ποὺ ἔχουν πληγεῖ περισσότερο, ἀλλὰ σὲ κάθε μέρος σὲ αὐτὴ τὴν χώρα, ἔχουν δικαίως ἀναστατωθεῖ ἀπὸ τὸν μεγάλο ἀριθμὸ παρανόμων ἀλλοδαπῶν ποὺ εἰσέρχονται στὴν χώρα μας. Οἱ δημόσιες ὑπηρεσίες ποὺ χρησιμοποιοῦν ἐπιβάλλουν βάρη στοὺς φορολογουμένους μας. Γι' αὐτὸ ἡ κυβέρνησίς μας ἔχει προχωρήσει ἐπιθετικὰ γιὰ νὰ ἀσφαλίσουμε καλύτερα τὰ σύνορά μας, προσλαμβάνοντας ἀριθμὸ - ρεκὸρ νέων συνοριοφυλάκων καὶ 'κόβοντας' τὰ ἐπιδόματα τοῦ κοινωνικοῦ κράτους στοὺς παρανόμους ἀλλοδαπούς ... Εἴμαστε ἕνα ἔθνος μεταναστῶν. Ἀλλὰ εἴμαστε καὶ ἕνα ἔθνος μὲ νόμους» (Ἑστία 24.1.2017). Τὸ κείμενο αὐτὸ ἀποτελοῦσε ὁμιλία τοῦ Προέδρου κ. Μπὶλ Κλίντον τὸ 1995. Καὶ συνεχίζει ἡ ἐφημερὶς θέτουσα τὸ ἐρώτημα πῶς ἀπὸ τὶς θέσεις ἐκεῖνες φθάσαμε νὰ θεωροῦμε κάθε παρόμοια ἐπιχειρηματολογία ὡς ρατσιστική, «φασιστική» καὶ ἀποβλητέα ἀπὸ τὸν δημόσιο χῶρο. Ἡ ἀπάντησις εἶναι ἀφοπλιστική: πρόκειται γιὰ τὴν ἐπιβολὴ τῆς «πολιτικῆς ὀρθότητος».

Ἡ πολιτικὴ ὀρθότης εἶναι ἡ ἀποφυγὴ λέξεων καὶ ὅρων, οἱ ὁποῖοι μπορεῖ νὰ θίγουν κάποιες μειονότητες ἢ κάποια ἄτομα τὰ ὁποῖα ἀνήκουν σὲ εὐπαθεῖς ὁμάδες  (βλ. καὶ ἑλληνικὴ βικιπαίδεια). Ἔτσι ἐδῶ καὶ μερικὲς δεκαετίες ἡ πολιτικὴ ὀρθότης ἀλλάζει λέξεις, ὅρους καὶ νοοτροπίες. Οἱ λαθρομετανάστες ὀνομάζονται παράτυποι μετανάστες καὶ συχνὰ ἀποκαλοῦνται πρόσφυγες, ἀπὸ χῶρες οἱ ὁποῖες δὲν εὑρίσκονται σὲ ἐμπόλεμο κατάστασι. Οἱ ὁμοφυλόφιλοι θὰ μετονομασθοῦν σὲ ὁμοφίλους, ἐνῷ ὅσοι ἐναντιώνονται ἢ ἁπλῶς ἀπορρίπτουν τὴν ὁμοφυλοφιλία ὡς φυσιολογικὸ τρόπο ζωῆς χαρακτηρίζονται ὁμοφοβικοὶ καὶ θὰ πρέπει νὰ ἀπολογοῦνται γιὰ τὶς ἰδέες τους.

Ἡ πολιτικὴ ὀρθότης δὲν περιωρίσθη μόνον στὴν μετονομασία λέξεων, ὁμάδων, καταστάσεων καὶ στὴν ἀλλαγὴ νοοτροπίας· προχώρησε καὶ στὴν διὰ Νόμου ἐπιβολὴ αὐτῶν τῶν ἀλλαγῶν. Ἐπὶ παραδείγματι καὶ στὴν χώρα μας ἐψηφίσθη «ἀντιρατσιστικὸς νόμος» (Ν. 4285/2014). Βάσει αὐτοῦ τοῦ Νόμου ἔχουν ἤδη ὁδηγηθῆ στὴν Δικαιοσύνη Μητροπολῖτες τῆς χώρας μας οἱ ὁποῖοι ἐτόλμησαν νὰ ποῦν ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι ἁμαρτία καὶ ἀφύσικος κατάστασις (γιὰ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας). Μηνύονται ὅσοι δὲν ὑπακοῦν στὰ κελεύσματα αὐτῆς τῆς πολιτικῆς ὀρθότητος, ὡς δῆθεν προκαλοῦντες μὲ τὰ λόγια τους ρατσιστικὸ μῖσος καὶ ὑποδαυλίζουν τὴν ρατσιστικὴ βία.

Ἄλλο χαρακτηριστικὸ παράδειγμα τῆς πολιτικῆς ὀρθότητος εἶναι τὰ λεγόμενα «εὐαίσθητα προσωπικὰ δεδομένα». Καταντήσαμε ὄχι ἁπλῶς συλληφθέντες, ἀλλὰ καὶ καταδικασθέντες ἐγκληματίες νὰ μὴν ἀναφέρονται μὲ τὸ ὄνομά τους οὔτε νὰ δημοσιεύονται φωτογραφίες τους. Προστατεύομε τὸν ἐγκληματία, ἀλλὰ ὄχι καὶ τὸ θῦμα. Ἡ πολιτικὴ ὀρθότης ἐπιθυμεῖ οἱ καταδικασθέντες ἐγκληματίες νὰ ἔχουν «δικαίωμα» ἀδειῶν ἀπὸ τὶς φυλακὲς καὶ ἡ μείωσις τῶν ποινῶν τὶς ὁποῖες κάποιο Δικαστήριο ἐπέβαλε νὰ γίνεται μὲ νομοθετικὲς ρυθμίσεις καὶ νὰ βαπτίζεται «ἀποσυμφόρησις τῶν φυλακῶν» γιὰ ἀνθρωπιστικοὺς λόγους. Ἀνθρωπισμὸς καὶ εὐσπλαγχνία γιὰ τὸν θύτη καὶ ὄχι γιὰ τὸ θῦμα. Τελευταῖο δεῖγμα πολιτικῆς ὀρθότητος ἀπετέλεσε ἡ ἀνάρτησις τῶν βαθμολογιῶν τῶν ὑποψηφίων στὶς Πανελλήνιες ἐξετάσεις χωρὶς τὰ προσωπικά τους στοιχεῖα, μόνον μὲ τὸν κωδικό τους. Ἔτσι προστατεύθησαν οἱ ἀποτυχόντες καὶ ἐξαφανίσθησαν οἱ ἀριστεύσαντες!

Εἶναι ἡ πολιτικὴ ὀρθότης ἠθική; Εἶναι ἡ στᾶσις καὶ ἡ νοοτροπία αὐτὴ ἠθικῶς ἀποδεκτή; Στὴν Π. Διαθήκη διαβάζομε τὸ ἀνεπανάληπτο λόγιο: «Οὐαὶ οἱ λέγοντες τὸ πονηρὸν καλὸν καὶ τὸ καλὸν πονηρόν, οἱ τιθέντες τὸ σκότος φῶς καὶ τὸ φῶς σκότος, οἱ τιθέντες τὸ πικρὸν γλυκὺ καὶ τὸ γλυκὺ πικρόν» (Ἡσ. 5: 20). Καὶ ὁ Κύριος στὸ Εὐαγγέλιο μᾶς συνέστησε: «ἔστω ὁ λόγος ὑμῶν ναὶ ναί, οὒ οὔ· τὸ δὲ περισσὸν τούτων ἐκ τοῦ πονηροῦ ἐστιν» (Ματθ. 5: 37). Ἡ πολιτικὴ ὀρθότης, ἀντιθέτως, μᾶς συνηθίζει στὸ ψεῦδος καὶ ἀλλοιώνει σκοπίμως τὴν πραγματικότητα δῆθεν γιὰ νὰ τὴν ἐξωραΐση. Ἐξυπηρετεῖ κρυφὰ σχέδια καὶ σκοπιμότητες κύκλων, οἱ ὁποῖοι ἀπεργάζονται τὴν ἀλλοίωσι τοῦ ἐθνικοῦ, θρησκευτικοῦ καὶ ἠθικοῦ φρονήματος τοῦ λαοῦ μας. Ἰδίως μὲ τὴν φιλοσοφία τῆς ἀνεκτικότητος ἔχουν καταστῆ οἱ διάφορες μειοψηφίες εὐνοούμενες κοινωνικὲς ὁμάδες καὶ τὰ «δικαιώματά» τους ἀνώτερα τῶν δικαιωμάτων τῆς πλειοψηφίας.

Γιὰ τοὺς πιστοὺς χριστιανοὺς ἡ Ἠθικὴ τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι αἰώνιος καὶ ἀναλλοίωτος· δὲν ἀλλάζει ἀνὰ ἐποχὲς καὶ ἀνὰ περιστάσεις. «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι» (Ματθ. 24: 35), μᾶς διεκήρυξε ὁ Κύριος. Κατὰ συνέπεια ἡ ἁμαρτία παραμένει ἁμαρτία καὶ ἀσθένεια – νόσος τῆς ψυχῆς, ὅσο κι ἂν ἡ πολιτικὴ ὀρθότης τῶν ἡμερῶν μας τὴν «βαπτίζει» ἐπιλογή, δικαίωμα αὐτοδιαθέσεως, ἰδιαιτερότητα, ἢ ὅπως ἀλλοιῶς. Ἡ διδασκαλία τοῦ ἀποστόλου Παύλου ὅτι «θλῖψις καὶ στενοχωρία ἐπὶ πᾶσαν ψυχὴν ἀνθρώπου τοῦ κατεργαζομένου τὸ κακόν» (Ῥωμ. 2: 9) θὰ ἐπαληθεύεται συνεχῶς, παρὰ τοὺς περὶ ἀντιθέτου ἰσχυρισμοὺς φιλοσόφων, ψυχολόγων καὶ ἄλλων εἰδικῶν. Δὲν μπορεῖ ἡ ἁμαρτία καὶ ἡ μακρὰν τοῦ Θεοῦ ζωὴ νὰ γεμίση τὸν ἄνθρωπο, ὅπως καὶ ὁ ἄσωτος υἱὸς τῆς γνωστῆς παραβολῆς δὲν μποροῦσε νὰ χορτάση τὴν πεῖνα του μὲ τὴν τροφὴ τῶν χοίρων.

Τὸ χρέος τῶν συνειδητῶν χριστιανῶν, ἰδίως σήμερα, εἶναι ἡ λόγοις καὶ ἔργοις διακήρυξις ὅτι ἡ ἠθικὴ ὀρθότης πρέπει νὰ κατευθύνη τὴν ζωή μας καὶ ὄχι τὸ κατασκεύασμα τοῦ κόσμου τούτου, ἡ πολιτικὴ ὀρθότης, ἡ ὁποία «μισεῖ τὸ φῶς καὶ οὐκ ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἵνα μὴ ἐλεγχθῇ τὰ ἔργα» αὐτῆς (Ἰω. 3: 20), ὅπως μὲ τόση σαφήνεια μᾶς διδάσκει τὸ ἅγιο Εὐαγγέλιο τοῦ Κυρίου μας.