Ἀναστασίου
Γιαννουλάτου, Ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας
«Τῇ ἐλπίδι
χαίροντες» ἀναβοῶμεν Χριστὸς Ἀνέστη!
Ἀπροσμέτρητη ἐλπίδα,
ἀδελφοί μου, προσφέρει ἡ Ἀνάσταση. Ἐλπίδα βασισμένη στὴ χαρμόσυνη εἴδηση ὅτι
νικήθηκε ὁ ἀδυσώπητος ἐχθρὸς τοῦ ἀνθρώπου, ὁ θάνατος. Τὸν καταπάτησε ὁ Χριστός:
«Ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον; Ποῦ σου, ἅδη, τὸ νίκος; Ἀνέστη Χριστός, καὶ σὺ
καταβέβλησαι» ἀναφωνεῖ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος καὶ μαζί του ὅλη ἡ Ὀρθόδοξη
Ἐκκλησία «…Ἀνέστη Χριστός, καὶ ζωὴ πολιτεύεται… Χριστὸς γὰρ ἐγερθεὶς ἐκ νεκρῶν,
ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο· αὐτῶ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν
αἰώνων. Ἀμήν».
Τὸ γεγονὸς τῆς
Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καταυγάζει ὅλη τὴν ἀνθρώπινη ζωὴ μὲ ζωογόνο φῶς. Ἀκόμη
καὶ στὶς πιὸ δύσκολες συνθῆκες μᾶς στηρίζει ἡ ἀναστάσιμη ἐμπειρία: «ἵνα μὴ
πεποιθότες ὦμεν ἐφ' ἑαυτοῖς, ἀλλ' ἐπὶ τῷ Θεῶ τῷ ἐγείροντι τοὺς νεκρούς» (B΄ Κορ. 1:9). Ὁ ἀνθρώπινος νοῦς δὲν
χωράει τὸ θαῦμα. Ἡ καρδιά, ὅμως, διαισθάνεται τὴν ἀλήθεια αὐτὴ καὶ σκιρτᾶ
ψάλλοντας τὸ Χριστὸς Ἀνέστη. Συγχρόνως ἡ Ἀνάσταση δυναμώνει τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ ἐξουδετερωθεῖ
κάθε ἐνέργεια θανατηφόρα ποὺ συνθλίβει τὴ ζωή μας. Ἐνισχύει τὴν ἐλπίδα ὅτι
τελικὰ θὰ νικηθοῦν ἡ ἀδικία, ὁ φθόνος, ἡ διαφθορά, τὰ σκοτεινὰ συμφέροντα ποὺ
συμβαδίζουν συνήθως μὲ τὸ δόλιο ψέμα καὶ τὴν ἀδίστακτη ἀλαζονεία καὶ θανατώνουν
τὴν εἰρήνη ὁδηγῶντας τὴν κοινωνία στὴν ἐξαθλίωση καὶ στὴν παρακμή. Ὡς λυτρωτικὴ
φωτοχυσία ἡ ἐλπίδα διαχέεται ἰδιαίτερα κατὰ τὴν ὑπέρλαμπρη ἑορτὴ τοῦ Πάσχα πρὸς
ὅλες τὶς κατευθύνσεις. Καταυγάζει τὴν ὕπαρξη τῶν πιστῶν, ἀγγίζει μυστικὰ καὶ τὶς
καλοπροαίρετες ψυχὲς ποὺ κινοῦνται στὶς παρυφὲς τῆς πίστεως.
Ἡ χριστιανικὴ
ἐλπίδα δὲν προέρχεται ἀπὸ ἀκαθόριστη αἰσιοδοξία, δὲν σχετίζεται μὲ ψευδαίσθηση
οὐτοπιστική. Στηρίζεται στὴ βεβαιότητα ὅτι ὑπάρχει Θεὸς Παντοδύναμος, Δημιουργὸς
τοῦ παντὸς καὶ Προνοητής. Προσωπικὸς Θεὸς ἀγάπης, ὁ ὁποῖος οὕτως ἠγάπησεν τὸν
«κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν
μὴ ἀπόληται, ἀλλ' ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» (Ἰω. 3:16). Ἡ ἀναστάσιμη ἐλπίδα δὲν ἀναφέρεται
σὲ κάποια ἀόριστη ἰδέα, ἀλλὰ εἶναι συνδεδεμένη μὲ ἕνα Πρόσωπο, τὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ
Χριστό, ὁ ὁποῖος ἑκουσίως ὑπέστη φρικτὰ βασανιστήρια, σταυρώθηκε νικώντας τὸν
θάνατο. Ἡ ἀναφώνηση Χριστὸς Ἀνέστη δὲν δηλώνει ὅτι ἀνέστη ὁ Θεὸς -ἡ θεότητα δὲν
πεθαίνει- ἀλλὰ ἀνέστη ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς καὶ συνανέστησε τὴν ἀνθρώπινη φύση,
τὴν ὁποία προσέλαβε «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου».
Ὁ Ἀπόστολος
Παῦλος ἐπεξηγεῖ: «ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς ὁ Χριστὸς ἔχει ἀναστηθεῖ, κάνοντας τὴν ἀρχὴ
γιὰ τὴν ἀνάσταση ὅλων τῶν νεκρῶν. Γιατὶ ὅπως ὁ θάνατος ἦρθε στὸν κόσμο ἀπὸ ἕναν
ἄνθρωπο, ἔτσι ἀπὸ ἕναν ἄνθρωπο ἦρθε καὶ ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Ὅπως πεθαίνουν ὅλοι
ἐξαιτίας τῆς συγγενείας μὲ τὸν Ἀδάμ, ἔτσι, χάρις στὴ συγγένεια μὲ τὸν Χριστὸ ὅλοι
θὰ ξαναπάρουν ζωή». («Νυνὶ δὲ Χριστὸς ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχὴ τῶν
κεκοιμημένων ἐγένετο. ἐπειδὴ γὰρ δι' ἀνθρώπου θάνατος, καὶ δι΄ ἀνθρώπου ἀνάστασις
νεκρῶν. ὥσπερ γὰρ ἐν τῷ Ἀδὰμ πάντες ἀποθνήσκουσιν, οὕτως καὶ ἐν τῷ Χριστῷ
πάντες ζωοποιηθήσονται») (Α΄ Κορ. 15:
20-22).
Μὲ αὐτὴ τὴν
χωρὶς ὅρια ἐλπίδα προχωρεῖ ἡ Ἐκκλησία ψάλλοντας τὸν ἀναστάσιμο παιάνα: «Χριστὸς
ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν
χαρισάμενος». Μὲ δοξαστικὴ ἀγαλλίαση ἐπαναλαμβάνει: «Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς καὶ Πατὴρ
τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ κατὰ τὸ πολὺ αὐτοῦ ἔλεος ἀναγεννήσας ἡμᾶς εἰς ἐλπίδα
ζῶσαν δι' ἀναστάσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐκ νεκρῶν» (Α΄ Πετρ. 1:3). Αὐτὴ ἡ ἐλπίδα ἐνισχύει τὰ μέλη της -ὅλους ἐμᾶς- στὸν
καθημερινό μας ἀγώνα, γιὰ νὰ ἀντέχουμε στὶς πολύμορφες θλίψεις, τὶς
συκοφαντίες, τὶς ἀρρώστιες, τὶς ἀποτυχίες, τὴν ἀνέχεια, τὸν βαθὺ πόνο ποὺ
προκαλεῖ ἡ ἐκδημία τῶν ἀγαπημένων μας προσώπων. Μᾶς στηρίζει ἐπίσης καὶ μᾶς
παρηγορεῖ ἡ πασχαλινὴ ἐλπίδα ὅτι μὲ τὸν φωτισμὸ τοῦ σταυρωθέντος καὶ ἀναστάντος
Χριστοῦ θὰ εὑρεθοῦν λυτρωτικὲς διαβάσεις στὰ ποικίλα πολιτικά, ἐκκλησιαστικά,
προσωπικὰ καὶ κοινωνικὰ ἀδιέξοδα, ποὺ μᾶς ταλαιπωροῦν. Προχωροῦμε λοιπὸν «τῇ ἐλπίδι
χαίροντες, τῇ θλίψει ὑπομένοντες, τῇ προσευχῇ προσκαρτεροῦντες (Ῥωμ. 12:12)».
Ὑπάρχουν,
βεβαίως, συγκεκριμένες προϋποθέσεις γιὰ τὴν ἐνεργοποίηση αὐτῆς τῆς ἐλπίδας.
Πρώτη εἶναι ἡ ἐμπιστοσύνη σὲ ὅσα ἔχει ἀποκαλύψει ὁ Χριστός, σὲ ὅσα σταθερὰ εὐαγγελίζεται
ἡ Ἐκκλησία, τὰ ὁποῖα ἔχουν αἰώνιο καὶ οἰκουμενικὸ κύρος. Ἡ πεποίθηση ὅτι στὸν ἀναστάντα
Χριστὸ ἐδόθη «πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς» καὶ ὅτι συνεπῶς ἡ ἱστορία δὲν
διαμορφώνεται μὲ τοὺς σχεδιασμοὺς καὶ τὶς ἐνέργειες τῶν κατὰ καιροὺς ἰσχυρῶν, ἀλλὰ
τὸν τελευταῖο λόγο τὸν ἔχει ὁ αἰώνιος Θεὸς τῆς δικαιοσύνης καὶ τῆς ἀγάπης. Ὁ Ἀναστὰς
Χριστὸς ὑποσχέθηκε τὴ συνεχῆ παρουσία Του στὴ ζωή μας: «ἰδοὺ ἐγὼ μεθ' ὑμῶν εἰμι
πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. 28:20).
Μὲ τὴν ἀναστάσιμη
ἐλπίδα συμπορεύονται ἡ εἰρήνη καὶ ἡ χαρά. «Ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἡ ὑπερέχουσα πάντα
νοῦν» (Φιλιπ. 4:7), ὅπως τὴν καθόρισε
ὁ Χριστὸς πρὸ τοῦ πάθους Του («εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν οὐ καθὼς ὁ κόσμος
δίδωσιν ἐγὼ δίδωμι ὑμῖν» (Ἰω. 14:27)). Ὅπως τὴν προσέφερε μετὰ τὴν Ἀνάστασή Του
ὡς μόνιμο χαρακτηριστικὸ τῶν μαθητῶν καὶ ἀποστόλων Του: «εἰρήνη ὑμῖν, καθὼς ἀπέσταλκέν
με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς» (Ἰω.
20:21).
Χριστὸς Ἀνέστη,
ἀδελφοί μου! Ἂς συνοψίσουμε τὸν ἀναστάσιμο αὐτὸ χαιρετισμὸ μὲ τὰ λόγια τοῦ Ἀποστόλου
τῶν ἐθνῶν: «Ὁ δὲ Θεὸς τῆς ἐλπίδος πληρῶσαι ὑμᾶς πάσης χαρᾶς καὶ εἰρήνης ἐν τῷ
πιστεύειν, εἰς τὸ περισσεύειν ὑμᾶς ἐν τῇ ἐλπίδι ἐν δυνάμει πνεύματος ἁγίου» (Ῥωμ. 15:13). Σὲ ἐλεύθερη ἀπόδοση: Εἴθε ὁ
Θεὸς τῆς ἐλπίδας νὰ γεμίζει τὶς ψυχὲς ὅλων μας μὲ ἀπέραντη χαρὰ καὶ εἰρήνη, ποὺ
προέρχονται ἀπὸ τὴν πίστη. Ὥστε νὰ ἔχουμε ἄφθονη τὴν ἐλπίδα μὲ τὴ δύναμη τοῦ Ἁγίου
Πνεύματος. Ὄχι ἁπλῶς λίγη ἐλπίδα, ἀλλὰ ἐλπίδα ποὺ νὰ ξεχειλίζει καὶ νὰ
περισσεύει, ὥστε νὰ μποροῦμε νὰ τὴν προσφέρουμε καὶ στοὺς ἄλλους. Καὶ ὅλα αὐτὰ
θὰ συντελοῦνται ὄχι μὲ τὶς δικές μας ἱκανότητες, ἀλλὰ μὲ τὴν παρουσία καὶ τὴ
χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Αὐτὴ τὴν ἀπέραντη
πασχαλινὴ ἐλπίδα ἂς εὐχηθοῦμε εἰς ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους νὰ μᾶς χαρίσει ὁ
Σταυρωθεὶς καὶ Ἀναστὰς Κύριος, ἡ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας μας. Χριστὸς Ἀνέστη!
Τὰ Νέα 26.4.2019
