Τό νόημα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς

ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΗ Θεία Λειτουργία, προσδοκία τοῦ ἠγαπημένου: «Πουθενὰ ἀλλοῦ, πραγματικά, δὲν ὑπάρχει τὸ ἀληθινὸ νόημα τῆς νηστείας καὶ πουθενὰ ἡ Σαρακοστὴ δὲν ἀποκαλύπτεται κα­λύτερα ἢ πληρέστερα παρὰ μόνο κατὰ τὶς μέρες ἐκεῖνες ποὺ τε­λεῖται ἡ ἑσπερινὴ Θεία Κοινωνία (Λειτουργία τῶν

Ταπεινοφροσύνη καί Ὑψηλοφροσύνη

Ταπεινοφροσύνη καὶ ὑψηλοφροσύνη by Ioannis Angelopoulos on Scribd

Τό χρέος τῆς Ἱεραποστολῆς

Τὸ Χρέος Τῆς Ἱεραποστολῆς by Ioannis Angelopoulos on Scribd

Ἀντιμετώπιση τῆς πορνείας

Ἰωάννου Κ. Ἀγγελοπούλου

«ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΠΟΡΝΕΙΑΣ»

Παρεμβολὴ τεῦχος 114

Εἴδαμε σιὸ προηγούμενο ἄρθρο τὸ θανάσιμο ἁμάρτημα τῆς πορνείας: πῶς ὁδηγεῖται ἕνας ἄνθρωπος σὲ αὐτὸ καὶ τί ἐπιπτώσεις ἔχει. Στὸ σημερινὸ ἄρθρο θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὴν ἀντιμετώπιση αὐτοῦ τοῦ πάθους σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας.

Πορνεία

Ἰωάννου Κ. Ἀγγελοπούλου,

ΠΟΡΝΕΙΑ

Παρεμβολὴ τεῦχος 113

Δεύτερο στὴν σειρὰ τῶν θανάσιμων ἁμαρτημάτων ἀναγράφεται τὸ πάθος τῆς πορνείας. Ὡς πορνεία στὰ ἐκκλησιαστικὰ κείμενα ὁρίζεται κάθε μορφὴ παραχρήσεως τοῦ γενετησίου ἐνστίκτου. Τὸ γενετήσιο ἔνστικτο (ἢ σεξουαλικότητα) ἐδόθη ἀπὸ τὸν Θεὸ στὸν ἄνθρωπο πρὸς βοήθειαν καὶ διαδοχὴν τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων. Ἡ Ἐκκλησία τὸ ἐνέταξε μέσα στὸ πλαίσιο τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου, ὥστε τὸ δῶρο αὐτὸ εὐλογούμενο καὶ ἀπὸ τὴν ἱερολογία τοῦ Γάμου νὰ γίνεται δύναμη ἀγάπης γιὰ τὸ ζεῦγος καὶ ἀλληλοβοηθείας γιὰ τὸν τελικὸ σκοπὸ τῆς ζωῆς τῶν χριστιανῶν, ποὺ εἶναι ἡ θέωσή τους καὶ ἡ ζωή τους στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Γι' αὐτοὺς τοὺς λόγους ἡ’Ἐκκλησία θέτει ἐντὸς ὁρίων καὶ πλαισίων τὴν χρήση τοῦ γενετησίου ἐνστίκτου ἀπὸ τὰ πιστὰ μέλη της.

Δαρβῖνος καί θεωρία τῆς Ἐξελίξεως

http://thriskeftika.blogspot.gr/2017/02/blog-post_3.html

Ἰ.Κ.Ἀγγελοπούλου, Ἡ θεία Πρόνοια

Ἰωάννου Κ. Ἀγγελοπούλου,

«Ἡ θεία Πρόνοια»,

Ἀκτῖνες 78 (2015) 4-10

 

Σκουτέρη Κωνσταντίνου, Βιοηθική καί τό ἦθος τῆς Ὀρθοδοξίας

Σκουτέρη Κωνσταντίνου,  Βιοηθικὴ καὶ τὸ ἦθος τῆς Ὀρθοδοξίας

        1. Status Questionis

Ἡ πρόοδος πού ἔχει σημειωθῆ στήν ἰατρική τά τελευταῖα χρόνια, τόσο στόν τομέα τῆς θεραπευτικῆς, ὅσο καί στόν τομέα τῆς γενετικῆς καί τῆς βιολογίας, πέρα τοῦ ὅτι εἶναι ἐντυπωσιακή καί συχνά ἔξω καί ἀπ᾿ αὐτά τά ὅρια τῶν προσδοκιῶν τοῦ ἀνθρώπου, προκαλεῖ τή θεολογία καί φαίνεται νά τήν ἐξωθῆ σέ ἐπανερμηνεία καί ἐπαναθεώρηση τῶν παραδοσιακῶν της ἀντιλήψεων. Ὡστόσο σέ κύκλους θεολόγων, ἀλλά καί μή θεολόγων πλανᾶται τό ἐρώτημα• ῎Εχει ἡ θεολογία τά ἀπαραίτητα ἐφόδια γιά νά δώση ἀπάντηση σέ ἐρωτήματα, τά ὁποῖα ἐπιτακτικά θέτει ἡ σύγχρονη ἐπιστημονική ἔρευνα; Μήπως ἡ ἠθική της εἶναι παρωχημένη καί ἀναποτελεσματική, ἀνίκανη νά ἀντιμετωπίση τά νέα δεδομένα καί τίς ἁλματώδεις ἐξελίξεις πού ἀναφέρονται στή βιολογική ὕπαρξη καί λειτουργία τοῦ ἀνθρώπου; Μήπως ὁ λόγος της ἀφορᾶ μόνο στήν πνευματική σφαῖρα τῆς ὑπάρξεως καί δέν μπορεῖ νά εἶναι συμβατός μέ τήν πραγματικότητα τῆς ἐξελίξεως, ἤ ἀκριβέστερα τῆς ἐπαναστάσεως, πού ἐπιτελεῖται στόν τομέα τῆς βιολογίας καί τῆς ἰατρικῆς; Μήπως τό δόγμα, ἡ πίστη τῆς ᾿Εκκλησίας, ἐπέβαλε ἕνα τυποποιημένο ἦθος, τό ὁποῖο χαρακτηρίζει ἡ ἀκαμψία, ἡ ἀνελαστικότητα καί ἡ ἀδυναμία προσαρμογῆς στά νέα ἐπιτεύγματα τῆς ἐπιστήμης;