Ἰωάννου Κ. Ἀγγελοπούλου
ΠΕΡΙ ΛΥΠΗΣ Α'
περιοδικὸ Παρεμβολὴ τεῦχος 119/2016
1. Ἔννοια καὶ
εἴδη τῆς λύπης
Τὸ ἑπόμενο στὴν σειρὰ τῶν θανασίμων ἁμαρτημάτων
πάθος εἶναι τὸ πάθος τῆς λύπης ἢ ἀθυμίας, ὅπως διαφορετικὰ ὀνομάζεται στὴν
νηπτικὴ γραμματεία. Ἡ λύπη θεωρεῖται
μεταπτωτικὴ κατάστασις τῆς ψυχῆς καὶ ἀνήκει στὰ λεγόμενα "ἀδιάβλητα
πάθη" τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδὴ σὲ «ὅσα ἔχουν ἐνσωματωθεῖ στὴ φύση τοῦ ἀνθρώπου
μετὰ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα καὶ τὰ ὁποῖα δὲν εἶναι κακά, μολονότι παρέχουν
μαρτυρία τῆς πτώσης ἀπὸ τὴν προηγούμενη κατάσταση τελειότητας» (Jean Claude Larchet, Ἡ θεραπευτικὴ τῶν πνευματικῶν νοσημάτων, τόμ. Α', Ἀθήνα: Ἀποστολικὴ
Διακονία, 2008, σ. 299).